Morgunblaðið - 06.02.2004, Blaðsíða 44

Morgunblaðið - 06.02.2004, Blaðsíða 44
MINNINGAR 44 FÖSTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Margrét Ár-mannsdóttir fæddist á Hofteigi á Akranesi 5. febrúar 1937. Hún lést á Sjúkrahúsi Akraness sunnudaginn 1. febr- úar síðastliðinn. For- eldrar hennar voru Ármann Ingimagn Halldórsson skip- stjóri, f. 31.12. 1892, d. 26.6. 1956, og Mar- grét Sólveig Sigurð- ardóttir, f. 17.8. 1897, d. 26.2. 1989. Þau bjuggu á Hof- teigi á Akranesi. Systkini Mar- grétar eru: Jórunn, f. 1917 (látin), Sigríður Ásta, f. 1918, Valdimar, f. 1920 (látinn), Ármann Halldórs, f. 1922, Sigurður, f. 1924 (látinn), Sigvaldi, f. 1928, Guðrún, f. 1929 (látin), og Halldór, f. 1932. Hinn 31.12. 1955 giftist Mar- grét Sigurði Ólafssyni fyrrver- andi framkvæmdastjóra, f. 21.9. 1933 á Akranesi. Foreldrar hans eru Ólína Ása Þórðardóttir, f. 1907, og Ólafur Frímann Sigurðs- son, f. 1903 (látinn). Börn Margrétar og Sigurðar eru: 1) Ólafur Frímann, f. 29.7. 1957, maki Anna Auðbjörg Jakobs- dóttir. Synir þeirra eru Grétar Jakob Júlíusson (stjúpson- ur Ólafs) og Sigurð- ur. 2) Margrét Sól- veig, f. 26.4. 1959. 3) Emelía Petrea, f. 13.10. 1970, sam- býlismaður Ragnar Már Sveinsson. Son- ur Emelíu er Svein- björn Rúnarsson og börn Ragnars eru Rakel Lind og Sindri Fannar. 4) Ólína Ása, f. 11.9. 1974. Dóttir hennar er Hildigunnur Ingadóttir. Margrét lauk gagnfræðaprófi frá Gagnfræðaskóla Akraness. Hún vann við verslun og starfaði rúmlega aldarfjórðung í Lands- banka Íslands á Akranesi. Mar- grét var húsmóðir á Vesturgötu 47 til 1965, síðan á Deildartúni 2. Margrét starfaði í Oddfellow- stúkunni Ásgerði á Akranesi. Einnig starfaði hún með sjúkra- vinum. Útför Margrétar fer fram frá Akraneskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. Elskuleg mágkona mín Margrét Ármannsdóttir er látin eftir erfið veikindi til margra ára. Mikill kjarkur og æðruleysi var það sem hún helst ástundaði við að hjálpa sér að yfir- stíga þá erfiðleika sem hún varð að takast á við undanfarin mörg ár. Gréta var góð eiginkona, móðir og amma, og var fjölskyldan henni meira virði en allt annað, heimilið stóð einn- ig ávallt opið öðrum og gestrisnin í hávegum höfð. Auk þess að sinna fjöl- skyldu sinni vel vann Gréta af mikilli skyldurækni í Landsbankanum um áratugaskeið. En það var ekki nóg, hlutskipti hennar varð einnig það að annast aldraða; í raun allt frá því að hún hóf eigin búskap, og var það aug- ljóst að aldraðir fundu til öryggis í ná- vist hennar. Fyrst voru það amma Emilía og Peta frænka sem voru und- ir hennar verndarvæng. Síðar annað- ist hún móður sína af kostgæfni, en hún bjó um margra ára skeið í sama húsi og fjölskylda Grétu. Síðast en ekki síst áttu móðir mín og faðir því láni að fagna að búa í sterku nábýli í næsta húsi við Sigurð bróður og Grétu, og eftir að faðir minn lést vöktu þau hjón yfir og fylgdust með móður okkar, Ólínu, í mörg ár, bæði meðan hún bjó á Vesturgötu 45 og síðar eftir að hún flutti í íbúð þá sem Margrét móðir Grétu hafði áður búið í í Deildartúni 2. Mjög sterk og náin tengsl voru ávallt milli móður minnar og Grétu, og þó svo að báðar væru skapkonur varð þeim aldrei sundurorða og kunni móðir mín ákaflega vel að meta Grétu og alla hennar góðu kosti. Hún sendir henni þakkir á kveðjustund og þakk- ar henni allan þann góða vinskap og umönnun sem hún sýndi henni frá fyrstu tíð. Um margra ára skeið tóku Diddi og Gréta á móti fjölskyldu, frændum og vinum á laugardagsmorgnum í Deild- artúninu. Þar var oftast fullt út úr dyrum, glatt á hjalla, og margt rætt, sérstaklega um landsins gagn og nauðsynjar eins og sagt er. Húsfreyja sá um að nóg meðlæti væri með kaffinu, og var oftar en ekki um hálf- gerðar veislur að ræða. Stóðu sam- komur þessar oft fram yfir hádegi, og fóru flestir betri menn heim eftir hin- ar góðu móttökur og viðurgjörning sem þar var veittur á heimilinu. Við þökkum Grétu mágkonu fyrir allt það sem hún veitti okkur um mörg ár, hún var vönduð kona í alla staði, staðföst og góður vinur í raun. Hennar verður sárt saknað. Við sendum eiginmanni og fjöl- skyldu hennar allri einlægar samúð- arkveðjur. Jónína og Ásmundur. Við tiltölulega lítið svæði neðarlega á Skipaskaga eru margar minningar okkar systkinanna frá því í bernsku og æsku tengdar. Þarna bjuggu afar okkar og ömmur og einhvern veginn að okkur finnst óendanlega mikið af skyldfólki sem við bundumst órjúfan- legum böndum. Þarna voru stoðirnar styrku sem á einn eða annan hátt tengdust lífi okkar og starfi. Alltaf var hægt að leita í smiðju þessa fólks, það ól okkur allt saman upp, tók þátt í gleði okkar og sorg og kenndi okkur að takast á við lífið og tilveruna. Eftir því sem árin líða hverfa þessir stólpar á braut, á vit feðra sinna, og við sem eftir erum svo óendanlega þakklát fyrir að mega nú tímunum saman rifja upp allar góðu stundirnar. Hinn 1. febrúar sl. hrikti enn í þess- um stoðum er Gréta okkar yfirgaf þessa jarðvist. Gréta var alltaf meira en konan hans Didda móðurbróður okkar. Diddi frændi og pabbi voru vinir og jafnaldrar og þau Gréta bjuggu ýmist í sama húsi eða því næsta við ömmu og afa í rúm 40 ár. Það var því ekki að furða að samgang- ur yrði mikill, og tengslin þétt. Gréta kenndi þess sjúkdóms er nú hefur lagt hana að velli fyrst fyrir rúmum 20 árum. Þá héldu allir að tek- ist hefði að komast fyrir hann, en vá- gesturinn lá í leyni. 1995 bankaði hann aftur upp á og við tóku margar meðferðir til þess að halda honum í skefjum. Gréta fór í allar þær með- ferðir er henni voru ráðlagðar. Hún barðist hetjulegri baráttu og hver orrustan af annarri vannst. Allan tím- ann vissi hún þó að stríðið við sjúk- dóminn myndi ekki vinnast. Meðan þau gátu þó lifað saman naut hún þess lífs sem hún átti, naut þess að sjá börn sín og síðar barnabörn vaxa úr grasi og hún vildi meira. Þær voru margar ágjafirnar, en Gréta hristi þær af sér hverja á eftir annarri og stundum vir- ist ekkert bíta á þessa sterku konu. Þó kom að því að meira að segja hún í öllu sínu æðruleysi varð að láta und- an. „Það er stundum ekki nóg að bíta á jaxlinn,“ sagði hún daginn áður en hún dó. Það hafði enginn heyrt hana segja áður. Gréta var okkur einstök. Heimili hennar og Didda hefur alla tíð staðið okkur opið. Hún var hreinskiptin, ein- staklega samviskusöm og hugsunar- söm. Þess höfum við öll fengið að njóta. Áfram munum við njóta sam- vista við hennar fólk, en Deildartún 2 verður ekki samt og jafnt eftir að Gréta er horfin á braut. Hennar er sárt saknað. Hún auðgaði okkar líf og margra annarra á meðan hún var á meðal okkar. Fyrir það ber að þakka og biðja þess að allir þeir sem syrgja nú megi ylja sér við fagrar minningar um einstaka konu. Að lifa er að skynja nýjan tíma. Tíðin liðna er jörðin. Að deyja er að lifa nýjum tíma. Tíðin framundan er himinninn opinn nýrri stund. (Þorgeir Sveinbj.) Ása, Gyða og Óli Gísli. Margrét Ármannsdóttir, sem við ávallt kölluðum Grétu, var ein af þess- um hetjum hversdagsins, barði ekki bumbur á torgum og hafði ekki hátt um verk sín. Hún gekk fram hæglát og dagfarsprúð og vann öll sín verk af mikilli alúð og vandvirkni. Hennar ævistarf einkenndist af mikilli mann- gæsku og þörf fyrir að láta gott af sér leiða. Við systkinin og faðir okkar áttum öll því láni að fagna að vera hluti af veröld Grétu og njóta allrar hennar hlýju og styrks, einkum á erfiðum stundum. Þá var faðmur hennar stór og öll fjölskyldan reiðubúin að hlúa að og græða sár. En gleðistundirnar voru líka margar og gestrisnin ein- stök. Það breytti engu þótt Gréta þyrfti að glíma við erfiðan sjúkdóm í ára- tugi. Hún átti alltaf eitthvað til að gefa af sjálfri sér, gleðja aðra, bæta kvöl og þurrka tár. Konur eins og Gréta eru sjaldnast á forsíðum glans- tímarita og sækja þangað ekki. Þær vinna störf sín af hljóðlátri samvisku- semi og skilja eftir sig ómetanleg dagsverk. Við fjölskyldan viljum með þessum fáu orðum koma þakklæti á framfæri við elskulega frænku, sem reyndist okkur eins og besta móðir, gaf okkur ást sína og umhyggju, mundi alla okk- ar afmælisdaga, fylgdist með líðan okkar og lagði alltaf gott til allra mála. Elsku Diddi. Við færum þér, börn- unum og fjölskyldum þeirra okkar hjartanlegustu samúðarkveðjur. Ykkar missir er mikill og sár. Svo biðjum við góðan Guð að blessa minn- ingu yndislegrar konu, sem var okkur svo kær. Hennar skarð verður vand- fyllt. Þorkell, Margrét, Júnía, Málfríður, Sveinn og Sigríður. Í dag kveð ég kæra vinkonu, Mar- gréti Ármannsdóttur, sem ég minnist með virðingu. Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir nærfellt tíu árum í tengslum við félagsstörf maka okkar á ferðalagi um Þýskaland en við hjón- in vorum þá nýgræðingar í félagsskap framkvæmdastjóra sjúkrahúsa. Við fyrstu kynni upplifði ég Grétu sem fremur hlédræga og dula konu sem fáum hleypti nærri sér. Það álit mitt átti snarlega eftir að breytast strax í þessari ferð. Eitthvað í fari hennar leiddi til þess að ég dróst að henni. Líklega hefur mér þótt hún traust og yfirveguð og með okkur tókust afar góð kynni. Í ljós kom að hún reyndist bæði hlýleg í viðkynningu og afar hreinskilin og hafði sérstaklega næmt skopskyn sem ég kunni vel að meta. Þar til fyrir fáum árum voru tengsl mín við Grétu stopul. Eftir að fjöl- skylda mín fluttist á Akranes treyst- ist samband okkar enn og varð að vin- áttu og að mínu mati nánum tengslum. Þótt Gréta héldi sig mjög til hlés þessi síðustu æviár vegna veikinda sinna kom það raunar í hennar hlut að kynna mér innviði samfélagsins og setja mig inn í að- stæður. Það var fátt af þeim fjöl- mörgu atriðum sem ég spurði um varðandi mannlífið á staðnum sem hún hafði ekki svör við, enda borin og barnfædd á staðnum og var auk þess afar glögg á allar staðreyndir og fróð, fylgdist vel með fréttum og fólki. Það sem vakti athygli mína óslitið var smekkvísi hennar allt til loka. Hún valdi af alúð föt sem hún klædd- ist og vandaði jafnframt vel til heim- ilishalds og búnaðar. Þessi atriði voru henni augljóslega mikils virði. Það sem ég held þó að hafi hiklaust verið henni dýrmætast af öllu var fjölskyld- an og velferð hennar, börnin, tengda- börnin og barnabörnin og tengslin voru sterk. Samvera og nálægð við litlu dótturdótturina sem bjó lengst af inni á heimilinu veitti henni sérstaka gleði og uppörvun síðustu misserin. Við leiðarlok er mér efst í huga þakklæti fyrir að hafa fengið að kynn- ast góðri og vandaðri manneskju og upplifa einstaka þrautseigju, hug- rekki og elju í áralöngum og erfiðum veikindum og aldrei að finna bilbug, vonleysi eða uppgjafartón. Ég sendi okkar kæra Sigurði og börnunum öll- um innilegar kveðjur á erfiðum tíma- mótum og veit að saman mun fjöl- skyldan bera sorgina þar til aftur birtir. Dýrfinna Torfadóttir. Það er sárt að sjá á bak vini sem um áratugaskeið hefur verið til staðar eins og dagur fylgir nóttu. Margrét var ætíð sú sama og jafna, traust og trygg og lagði ætíð gott til samferða- fólksins. Hún hafði átt við illvígan sjúkdóm að stríða í mörg ár og nú hef- ur hann lagt hana að velli. Og eftir sitjum við hljóð. Þær eru margar minningarnar sem svífa fyrir hugskotssjónum þegar við látum hugann reika. Við munum allar ógleymanlegu ferðirnar með „Apa- vatnshópnum“ á nær hverju ári und- anfarin tuttugu ár. Víða hefur verið farið og samvista notið í góðra vina hópi. Við minnumst allra laugardags- morgnanna heima hjá Margréti og Sigurði þar sem ætíð beið dúkað kaffihlaðborð. Þar var jafnan þétt set- inn bekkurinn af vinum og kunningj- um. Þá eru eftirminnilegar söngæf- ingarnar hjá Skagakvartettinum en þær voru æði oft haldnar í Deildar- túninu. Oft koma okkur í hug allar skemmtisamkomurnar sem við fórum saman á, m.a. hjá karlakórnum Svön- um og Oddfellowreglunni. Í haust, sem leið, fórum við saman í stutt ferðalag upp í Borgarfjörð. Dótturdóttir Margrétar og Sigurðar var með í för en hún var einn af sól- argeislunum í lífi þeirra. Margét naut þessarar ferðar mjög vel þótt hún væri sársjúk. Þessar minningar og ótalmargar fleiri eru okkur mjög ljúfar og kærar. En nú hefur sorgin kvatt dyra í Deildartúninu og við sitjum hljóð og fátækari eftir. Á þessari stundu er hugurinn hjá þér, kæri Sigurður. Við sendum þér, fjölskyldu þinni, venslafólki og vinum okkar innilegustu samúðarkveðjur. Guð geymi ykkur. Inga og Hörður. Ókvíðinn er ég nú, af því ég hef þá trú, miskunn Guðs sálu mína mun taka í vöktun sína. Hvernig sem holdið fer, hér þegar lífið þver, Jesú í umsjón þinni óhætt er sálu minni. (Hallgr. Pét.) Elsku vinkona. Nú eru þrautirnar unnar. Ég ætla með þessum fáu orð- um að þakka þér fyrir öll árin sem við höfum átt samleið, þau geymi ég í hjarta mínu sem dýrmætan fjársjóð. Elsku vinkona, við áttum samleið alla okkar tíð. Það voru aðeins 14 dag- ar á milli okkar og heimili okkar stóðu hlið við hlið. Fyrstu minningar mínar eru sól- ríku sumrin er við útbjuggum kaffi- borð undir eldhúsglugganum á Hóf- teig, borðið var dúkað, á það voru settar moldartertur og kökur skreyttar með blómum og mamma þín lánaði okkur dúk á kassann og bolla og skálar sem hún var hætt að nota, og þáði hún hjá okkur sopa. Elsku vinkona, ég minnist allra stundanna er við lærðum saman á borðstofuborði mömmu þinnar og pabba. Eitt sinn þurftir þú að standa fyrir framan eldavélina meðan ég stökk inn í borðstofuna því skjaldbak- an þín svaf undir eldavélinni til þess að njóta hitans frá henni. Ég var svo hrædd en þú sagðir að hún hreyfði sig varla svo mér væri óhætt. Og svona gæti ég lengi talið. Saman lukum við barna- og gagn- fræðaskóla, og minnist ég þess er vora tók, þá hittumst við skóla- systkinin á morgnana og fórum í boltaleiki. Síðan fórum við nokkrar vinkonur út á Vestur-Flös að lesa undir próf og nutum við sjávarniðs- ins. Ég flutti til Bandaríkjanna 1960 en vináttuböndin okkar voru það sterk að vegalengdin skipti ekki máli. Í hvert skipti er ég og fjölskyldan kom- um til Íslands þá komum við að veisluborði hjá þér og Didda. Dætur okkar Sveins minnast sérstaklega ánægjulegra stunda í faðmi fjölskyldu þinnar þegar þær voru litlar, og vilja þær þakka fyrir það. Nú kveð ég þig, elsku vinkona, og þakka þér samfylgdina og sérstak- lega síðasta eina og hálfa árið, er ég flutti aftur heim til Íslands en á þess- um tíma höfum við haft daglegt sam- band sem mér er mikils virði nú. Ég lofa, Lausnarinn, þig, sem leystir úr útlegð mig. Hvíld næ ég náðar spakri nú í miskunnar akri. Þú gafst mér akurinn þinn, þér gef ég aftur minn. Ást þína á ég ríka, eigðu mitt hjartað líka. (Hallgr. Pét.) Elsku Diddi og fjölskylda, ég bið Guð um styrk ykkur til handa á þess- um erfiðu tímum. Guð blessi minningu þína, Gréta mín. Þín æskuvinkona, Anna. Með örfáum orðum langar okkur að minnast Margrétar Ármannsdótt- ur, samstarfskonu okkar í Lands- banka Íslands hf á Akranesi, sem nú er látin eftir langa og erfiða baráttu við illvígan sjúkdóm. Gréta sem gegndi starfi aðalfé- hirðis lengst af í bankanum var traust og samviskusöm í öllum sínum störf- um, var kröfuhörð við sjálfa sig og ósérhlífin. Hún ætlaðist til þess sama af öðrum. Í amstri dagsins var alltaf hægt að leita til hennar og fá góð ráð og það starfsfólk sem sinnti gjald- kerastörfum undir hennar hand- leiðslu og annað samstarfsfólk bar mikla virðingu og traust til hennar og minnist hennar af hlýhug. Gréta var sú manngerð sem ekki bar tilfinningar sínar á torg en oft var samt stutt í húmorinn hjá henni og læddi hún oft inn hnyttnum tilsvörum sem voru ógleymanleg. Hún stóð ætíð hnarreist og bar sig alltaf vel í baráttu sinni og vann sína sigra og átti mörg góð ár. En fyrir um fimm árum ágerð- ist sjúkdómurinn og varð hún að hætta í starfi sínu í bankanum vegna veikindanna og sem fyrr barðist hún til hinstu stundar. Hún var raungóð og reyndist sam- starfsfólki sínu í bankanum ætíð vel og fylgdist vel með þeirra högum og var ætíð tilbúin að leiðbeina og að- stoða og senda þeim kveðjur á tíma- mótum í lífi þeirra þó ekki færi það hátt. Það var hennar stíll. Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna. og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð. þú vaktir yfir velferð barna þinna þú vildir rækta þeirra ættarjörð. Frá æsku varstu gædd þeim góða anda sem gefur þjóðum ást til sinna landa og eykur þeirra afl og trú. En það er eðli mjúkra móðurhanda að miðla gjöfum – eins og þú. (Davíð Stef.) Við sendum eftirlifandi eiginmanni hennar Sigurði Ólafssyni og börnum þeirra okkar innilegustu samúðar- kveðjur á þessum erfiðu tímum. Starfsfólk Landsbanka Íslands á Akranesi. Kom, huggari, mig hugga þú, kom, hönd, og bind um sárin, kom, dögg, og svala sálu nú, kom, sól og þerra tárin, kom, hjartans heilsulind, kom, heilög fyrirmynd, kom, ljós, og lýstu mér kom, líf , er ævin þver, kom, eilífð, bak við árin. (V. Briem) Hjartans þakkir fyrir samveru- stundirnar á liðnum árum, kæra Gréta. Við vottum fjölskyldu og ættingj- um dýpstu samúð okkar. Sjúkravinir Akranesi. MARGRÉT ÁRMANNSDÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.