Morgunblaðið - 19.02.2004, Page 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. FEBRÚAR 2004 45
mér hvernig haugur af golþorski
var hausaður í móttökusalnum,
slengt upp á færiband, flakaður og
snyrtur og breytt í innpakkaðan lúx-
usvarning. Stoltastur var hann af
hraðfrystivélunum sem voru ný
undratæki á þessum tíma. Þarna
naut Svenni frændi sín og virtist
hafa rétt tök á öllum hlutum. Þarna
var líka afi – traustur eins og bjarg
að handleika rígaþorska eins og
smákökur.
Þrátt fyrir miklar annir á þessum
tíma gaf Svenni frændi sér stundir
til að sinna okkur krökkunum. Ein-
hvern páskadaginn fór hann með
okkur Brand á árabát út á móts við
Stapann með línustubb að leggja
fyrir fisk. Þar lék allt í höndunum á
honum, enda sem á heimavelli væri.
Þarna kenndi hann okkur strákun-
um áralagið og helstu grundvallar-
reglur sjómennskunnar. Er ekki að
orðlengja það að þarna drógum við
heil kynstur af ýsu. Þessi ferð lifir í
minningunni sem mikið ævintýr.
Eftir nokkurra ára búsetu í Mýr-
arhúsum byggðu fjölskyldurnar ný-
byggingu inn við aðalgötu Voga-
þorpsins sem þau skýrðu Barm eftir
æskuheimili Ástu ömmu. Það var
heil höll í samanburði við Mýrarhús,
hús byggt á tveimur hæðum sem
bauð upp á meira sérbýli en var á
gamla staðnum.
Fiskur og fiskverkun var vett-
vangur Sveins frænda míns allan
hans starfsaldur. Hann gerðist fisk-
matsmaður hjá Ferskfiskeftirliti
ríkisins og síðar Ríkismati sjávaraf-
urða. Íslenskum sjávarútvegi hefur
ekki verið í kot vísað að hafa slíkan
mann í sinni þjónustu. Þekking hans
og reynsla, skaplyndi hans og ár-
vekni nýttust örugglega vel í þessu
stafi. Hann sótti mörg námskeið,
m.a. í Fiskvinnsluskólanum, til að
fylgjast með nýjungum hvers tíma.
Það hefur trúlega ekki alltaf verið
öfundsvert verk að lenda á milli út-
gerðarmanna og sjómanna annars
vegar og fiskverkenda hins vegar
þegar skera þurfti úr um það í
hvaða verðflokki fiskurinn skyldi
lenda. Í þessu starfi hafa góðir eig-
inleikar og þekking frænda míns
komið sér vel.
Leiðir okkar Sveins hafa því mið-
ur ekki legið mikið saman – þótt við
höfum fylgst vel með hvor öðrum úr
fjarlægð og skynjað sterka vænt-
umþykju hvors í annars garð. Svona
er nútímalífið í öllum þess erli og
hamagangi. Nánasti frændgarður er
ekki ræktaður sem skyldi. En vænt
þótti mér er ég naut aftur þeirra
forréttinda að eiga Svenna að fyrir
frænda – nú á seinni árum rétt eins
og þegar ungur ég heimsótti hann í
frystihúsið. Mér bauðst að fara með
Pétri syni hans og nokkrum fleiri
vöskum mönnum að háfa lunda hjá
frænku okkar Ólínu í Flatey og
manni hennar Hafsteini. Hægt væri
að skrifa langa grein um þau hjón og
lífið í Flatey en það verður ekki gert
hér. En þar var þá Svenni hjá þeim í
heimsókn. Ljóst var að þarna leið
frænda mínum vel og naut þess að
vera í þessu umhverfi. Svenni kom
með okkur út í eyjar að háfa. Og þar
var ekki komið að tómum kofanum.
Hann varð sem kornungur maður á
ný. Þarna kenndi hann mér loppnu
möppudýrinu sömu handtökin og
veiðiaðferðirnar sem viðgengist hafa
með breiðfirskum eyjamönnum í
aldir. Eyjalífið er undraveröld sem
Svenni unni alla tíð og sótti í sem
orkubrunn. En þrátt fyrir alla bestu
orkubrunna verður líf okkar fyrr
eða síðar að lúta í lægra haldi fyrir
dauðanum. – En lífið er sterkara en
dauðinn því minningin um Svein lifir
í hugum okkar sem eftir erum.
Minningin um hógværan, ljúfan og
glettinn frænda sem alltaf var tilbú-
inn að leiðbeina og styrkja þegar
sóttst var eftir. Nú svífur þú á
rennilegum báti með breiðfirska
laginu – seglum þöndum á vit nýrra
ævintýra.
Ég votta Rebekku, svo og Pétri,
Ástu, Brandi og fjölskyldum þeirra
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Friðrik Rúnar Guðmundsson.
 Fleiri minningargreinar
um Svein Pétursson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Herdís BjörnsHalldórsdóttir
fæddist á Ísafirði 1.
júlí 1942. Hún andað-
ist á gjörgæslu
Landsspítalans við
Hringbraut 13. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Halldór M. Ólafsson
f. 1. ágúst 1921, fyrr-
um vörubifreiða-
stjóri frá Ísafirði og
Elísabet S. Jónsdóttir
f. 21. júlí 1917 frá
Lækjartungu í Dýra-
firði, nú búsett í
Hafnarfirði. Systkini Herdísar eru
1) Guðrún lyfjatæknir. f. 27. jan.
1953, gift Hálfdáni Haukssyni,
prentara. Þau eiga eina dóttur, fyr-
ir átti Guðrún tvö börn. 2) Ólafur
Ágúst trésmiður, f. 9. ágúst 1956,
kvæntur Valgerði G. Jónsdóttur,
febr. 1995. Fyrir átti Marianne tvö
börn, þau eru Glenn f. 1988 og Re-
nate f. 1979, maður hennar er Yalc-
in Korkmaz, og eiga þau þrjú börn.
Bæði systkini Herdísar og sonur
hennar ásamt fjölskyldum þeirra
búa í Noregi. Herdís og Jón Þór
slitu samvistir.
Seinni eiginmaður Herdísar var
Páll Gíslason, verkstjóri, f. 2. febr.
1946, d. 1. sept. 1990. Foreldrar
hans voru hjónin Gísli Friðriksson
fyrrum bóndi að Seldal í Norðfjarð-
arhreppi, f. 22. okt. 1909, og Sigrún
Dagbjartsdóttir, húsfreyja, f. 29.
apríl 1918.
Herdís vann lengi hjá Landsíma
Íslands á Ísafirði og á Brú í Hrúta-
firði. Hún fluttist búferlum til Nes-
kaupstaðar 1970 og vann lengi sem
verkakona í fiskvinnslu þar. Árið
1986 fluttust þau Páll til Hafnar-
fjarðar, og vann hún þar við versl-
unarstörf, og síðar við eldhússtörf
á Vífilsstöðum og Sólvangi. Herdís
varð að láta af störfum vegna veik-
inda.
Útför Herdísar fer fram frá Víði-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
kennara. Þau eiga þrjá
syni. Hálfbróðir Her-
dísar var Jóhann Al-
freðsson f. 15. des.
1936, d. 5. okt. 1995.
Eftirlifandi eiginkona
hans er Björg Sören-
sen, Selfossi. Þeirra
börn eru fjögur.
Herdís giftist árið
1960, Jóni Þóri Jóns-
syni frá Ísafirði, f.
8.12. 1942.
Foreldrar hans eru
Helga Engilbertsdótt-
ir, verkakona, f. 3.
mars 1912 og Jón B.
Jónsson, fyrrum skipstjóri, f. 19.
apríl 1908, d. 20. des. 1997. Herdís
og Jón Þór eignuðust einn son, Þóri
Engilbert, rafeindavirkja, f. 23. 12.
1960. Kona hans er Marianne
Blomfeldt húsmóðir, f. 29. sept.
1957. Dóttir þeirra er Sarah, f. 7.
Mig langar með örfáum orðum að
kveðja hana Dísu mágkonu. Nú eru
þau Palli bæði horfin okkar veruleika
og sameinuð í öðrum. Ég fékk þessa
sorglegu og óvæntu frétt daginn eft-
ir að Dísa dó, á Valentínusardaginn,
degi elskenda, og kannski er það
táknrænt á einhvern hátt.
Dísa og Palli bjuggu mest af sinni
búskapartíð í Neskaupstað og er ég
barn að aldri þegar Palli kemur með
Dísu og Þóri austur. Það eru því
margar minningar sem tengjast
Dísu á þessum langa tíma. Palli var
heppinn með það að Dísu líkaði svo
vel í heimabyggð hans að hún fór
þaðan treg á endanum. Oft er eim-
mitt togstreita um búsetu á milli
hjóna sem eru uppalin sitt á hvorum
landshlutanum, en því var ekki að
skipta í þessu tilviki. Sem barn og
unglingur átti ég alltaf greiða inn-
göngu á heimili þeirra Palla og Dísu,
var velkomin að ganga þar út og inn
eins og mig lysti. Allar fjölskyldu-
veislur og hátíðir eru fullar af minn-
ingum um glaðværan hlátur þeirra
Dísu, Palla og Þóris og ef eitthvað
sest að í hjartanu þá fer það ógjarn-
an í burtu. Dísa tók þátt í öllu er
varðaði fjölskylduna okkar sem væri
hún hennar eigin.
Dísa átti við áfengisvandamál að
stríða og tel ég enga skömm að nefna
það. Þeir hlutir eru orðnir viður-
kenndir í þjóðfélaginu í dag á annan
hátt en var. Það vandamál hefur
sjálfsagt sett talsverðan svip á sam-
skipti þeirra er voru henni allra nán-
astir, en seinna í lífinu horfðist hún í
augu við vandann og leitaði viðeig-
andi hjálpar. Dísa var hörkudugleg
og meðan hún bjó í Neskaupstað
vann hún lengst af í frystihúsinu og
féll þar inn í myndina eins og hún
hefði verið saumuð inn í hana og
eignaðist góða vini. Hún var bráð-
myndarleg í sér og áttu þau Palli
saman fallegt heimili þar sem gest-
risnin réð ríkjum. Er leið að endalok-
um hjá Palla fyrir um 14 árum síðan
fluttu þau saman suður til Hafnar-
fjarðar. Eins og ég minntist á áður
var Dísa í fyrstu treg en Palli alveg
ákveðin í að þetta væri það besta fyr-
ir þau og tel ég að hann hafi viljað sjá
til þess að Dísa væri í góðum höndum
eftir að hann væri farinn sem hún og
örugglega var, því að þau keyptu
íbúð í sömu blokk og foreldrar Dísu
og hafa þau áreiðanlega verið hvert
öðru styrkur þessi ár sem á eftir
komu. Eftir að ég flutti til Ástralíu
hafði ég ekki mikið samband við Dísu
utan jólasamband. Ég kom til henn-
ar síðast er ég var á Íslandi fyrir 5
árum og bauð hún mér í fínt veislu-
kaffi eins og hennar var von og vísa.
Hún hringdi svo í mig kvöldið áður
en ég flaug út og tilkynnti mér í því
samtali að hún vildi sko fá að vera
áfram í fjölskyldunni. Þetta þótti
mér fallega sagt, þótt hún hefði
sannarlega ekki þurft að taka það
fram. Þó að Þórir og Palli væru ekki
blóðskyldir var það svo að fólk sem
ekki þekkti til hafði orð á því hvað
þeir væru líkir feðgarnir, og það
mátti með sanni segja. Þeir höfðu
sams konar lundarfar og kímnigáfu
og voru alls ekki ólíkir í útliti. Það er
von mín að Þóri eigi eftir að finnast
við vera fjölskyldan hans í framtíð-
inni, þó ekki sé nema pínulítið. Und-
arlegt er að hugsa til þess að nú sé að
hverfa heimilið þeirra Dísu og Palla
og minningin ein standi eftir. Meðan
Dísa lifði var hluta af Palla að finna í
henni og á heimili þeirra. Sárastur
hlýtur missir þeirra beggja þó að
vera fyrir þig elsku Þórir og fjöl-
skyldu þína, foreldra Dísu og systk-
ini. Megið þið finna styrk og huggun í
sorg ykkar. Ég kveð Dísu með inni-
legu þakklæti fyrir samfylgdina.
Stefanía Gísladóttir,
Vestur-Ástralíu.
Hún Dísa mágkona er öll. Lífið
hagaði því svo til að hún varð hluti af
Seldalsfjölskyldunni þegar hún gift-
ist Páli bróður mínum og flutti aust-
ur í Neskaupstað, en hún var Ísfirð-
ingur að uppruna. Með henni kom
broshýr sonur Þórir Engilbert Jóns-
son sem þau ólu upp og varð einnig
hluti af Seldalsfjölskyldunni. Dísa
eignaðist fljótt vini og undi sér vel
hér. Hún fór strax út á vinnumark-
aðinn, fyrst á símann en vann lengst
af í frystihúsinu og var auk þess virk-
ur þátttakandi í félagsstarfi. Í Seldal
bjuggu tengdaforeldrar hennar og
þar var samkomustaður stórrar fjöl-
skyldu. Lífið var þó ekki alltaf dans á
rósum, veikindi og endurtekinn fóst-
urmissir voru þungar raunir. Í huga
mér eru þó gleðistundirnar fleiri, þar
sem kátína og gestrisni ríkti. Afmæl-
isveislurnar hans Þóris á Þorláks-
messu gleymast ekki og yfirleitt þeg-
ar gesti bar að garði var höfðinglega
á móti þeim tekið. Heimilið var vel
búið og til reiðu ef fjölskyldumeðlimi
vantaði aðstöðu til veisluhalda. Um
jól og á tímamótum kom öll fjölskyld-
an saman, oftast í Seldal og oft var þá
gripið í spil. Hún Dísa gaf okkur
einnig hlutdeild í fjölskyldu sinni.
Foreldrarnir komu í heimsókn og
dvöldu stundum á stórhátíðum og
voru aufúsugestir okkar allra.
Mér er minnisstæð ferð okkar
hjóna með Þóri, Dísu og Palla vestur
á firði 1972 í Moskovits-bifreið. Það
var ævintýraferð vestur í Djúp og
svo með skipi frá Ögri til Ísafjarðar.
Þar vorum við gestir Halla og Betu í
nokkra daga sem enn ljóma í minn-
ingunni.
Dísa og Palli voru sérlega barn-
góð. Dagbjörtu dóttur minni þótti af-
ar gaman að heimsækja þau þegar
hún var barn. Þá var oft glatt á hjalla
og ekki mátti á milli sjá hver var
yngstur. Páll varð alvarlega veikur á
níunda áratugnum og þurfti að vera í
umsjá sérfræðinga. Það kostaði þau
búferlaflutninga suður. Þau bjuggu
sér einstaklega fallegt heimili að
Flatahrauni 16 í Hafnarfirði. Páll
lést árið 1990.
Seinni ár hefur verið lengra á milli
samfunda, en síminn verið notaður.
Dísa hefur nokkrum sinnum komið
og dvalið í Seldal um tíma, síðast á
sextugsafmælinu sínu 2002. Síðasta
árið hefur hún oft verið veik og legið
á sjúkrahúsum. Hún gerði sér vonir
um að komast til heilsu og hlakkaði
til þess að rækta sambandið við Þóri
son sinn og fjölskyldu hans sem bú-
sett er í Noregi, sérstaklega þó unga
sonardóttur sína Söru. Nú er slitinn
sá þráður og ekkert eftir nema
þakka fyrir sig. Við Seldælingar
þökkum Dísu einstakt trygglyndi og
vináttu gegn um árin og biðjum Þóri
og fjölskyldu, öldruðum foreldrum
hennar, systkinum og öðrum ástvin-
um blessunar.
Ína Dagbjört Gísladóttir.
HERDÍS B.
HALLDÓRSDÓTTIR
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við and-
lát og útför ástkærrar dóttur minnar, systur
og mágkonu,
RÁÐHILDAR ELLERTSDÓTTUR,
Kríuási 15,
áður Móabarði 30b.
Jóhanna Kristjánsdóttir,
systkini, makar
og aðrir aðstandendur.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er
auðsýndu okkur samúð, vináttu og hlýhug við
andlát og útför móður okkar,
ÞURÍÐAR GUÐRÚNAR ÓLAFSDÓTTUR
frá Króksfjarðarnesi,
síðast til heimilis í Hæðargarði 33,
Reykjavík.
Ólafía B. Ólafsdóttir,
Haraldur H. Sigurðsson,
Anna K. Sigurðardóttir.
Eiginmaður minn,
HARALDUR SIGURÐSSON,
verður jarðsunginn frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum laugardaginn 21. febrúar kl. 11.00.
Kristín Helgadóttir.
Gullmolinn úr vina-
hópnum er farinn. Það
er erfitt að skilja. Guffa
var ein skemmtilegasta
manneskja sem við höf-
um þekkt. Þegar við lít-
um til baka færist bros á andlit okk-
ar, því það var alltaf stutt í húmorinn
og „klaufaskapinn“ hjá henni.
Elsku Guðfinna, við munum ávallt
GUÐFINNA ÞÓRA
SNORRADÓTTIR
✝ Guðfinna ÞóraSnorradóttir
fæddist í Reykjavík
28. júlí 1972. Hún
lést á heimili sínu 29.
janúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Fella- og
Hólakirkju 6. febr-
úar.
minnast þín sem okkar
bestu vinkonu.
Elsku Kristín, Ant-
on, Birgitta, Tumi,
Hemmi, Snorri, Hjör-
dís og systkini, megi
góður Guð gefa ykkur
styrk í sorginni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta
blund.
(V. Briem.)
Jökull, Ægir, Jón V., Kristján
E., Kristján R. og Jóhann Frið-
finnur.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.