Pressan - 05.12.1991, Blaðsíða 39

FIMMTUDAGUR PRESSAN 5. DESEMBER 1991
39
Skúli Sigurðsson og Arielle Mabilat: „Margt væri öðruvísi ef við hefðum bæði
náð okkur í maka í næstu götu."
landið lengst af verið einangrað frá
umheiminum vegna staðsetningar
sinnar á hnettinum og veðráttu. Það
hefur ennþá lítið reynt á innflutning
útlendinga til landsins. En í mörgum
tilfellum virðist, eins og áður hefur
komið fram, sem íslendingar hafi
vara á sér gagnvart þeim þegar þeir
koma hingað.
Erlendir ferðamenn sem koma til
íslands, og ferðast til dæmis fót-
gangandi með bakpoka um landið,
eru af mörgum litnir horn-
auga. Minnisstæðir eru austur-
rísku ferðamennirnir sem tíndu upp
steina vítt og breitt um landið og
höfðu með sér úr landi. Þeir voru
lagðir í einelti í fjölmiðlum í sumar
sem hefur orðið til þess að nú er um-
hverfisráðherra að undirbúa lög
sem banna útlendingum að stinga á
sig steinum.
VORU í GALLABUXUM
Snemma í síðasta mánuði fór 35
Flosi Ólafsson: „Þá hlógum við ís-
lendingarnir"
manna hópur frá Varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli í jeppaleiðangur
up>p á hálendið en lenti í stórhríð svo
ekki sá handa skil. Leiðangursfólk
lét fyrirberast í hlýjum bílunum þar
sem það var komið og var aldrei í
neinni hættu, enda drápu bílarnir
ekki á sér, og meðferðis hafði fólkið
meðal annars þykka samfestinga.
Björgunarsveit var send af stað til að
aðstoða hópinn við að komast til
baka niður í byggð.
Einn björgunarsveitarmannanna
sem talað var við í fjölmiðlum eftir
á gat þess sérstaklega, sem dæmi
um heimsku og barnaskap útlend-
inganna, að þeir hefðu klæðst galla-
buxum í ferðinni, en eins og margir
vita þykja þær óheppilegar til úti-
veru vegna þess hve mikið vatn þær
draga í sig ef þær blotna. í þessu til-
viki þótti sérstök ástæða til að geta
þess að fólkið klæddist gallabuxum.
Hefði þess verið getið ef um íslend-
inga hefði verið að ræða?
Það er alla jafna mikið um það
rætt í fjölmiðlum að útlendingar fari
óundirbúnir upp á hálendið, með lé-
legan útbúnað, aki þar sem ekki eigi
að aka, týnist nær alltaf og sé að lok-
um bjargað af heimamönnum. Þó
eru íslendingar í meirihluta þeirra
sem fara sér að voða á hálendi Is-
lands.
ÞÁ HLÓGUM VIÐ
Einu sinni var hér á lándi erlendur
leikstjóri að taka upp myndina
„Rauðu skikkjuna" með Flosa Ól-
afssyni leikara og fleirum. Eitt atriði
myndarinnar var tekið upp í fallegri
vík fyrir utan Grindavík, þar sem
var falleg fjara og sandur. Sá böggull
fylgdi skammrifi að á flóðinu um
nóttina fylltist fjaran af þara og
þangi og varð alltaf að fá jarðýtu á
morgnana til að ýta óþverranum
burt og slétta svo á eftir.
„Þetta tók allt saman mikinn tíma
og kostaði ærna fyrirhöfn og fé,“
segir Flosi. „Það endaði með því að
leikstjórinn spurði hvort ekki væri
hægt að finna vík þar sem ekki
gætti flóðs og fjöru. Þá litum við ís-
lendingarnir nú hver á annan með
góðlátlegt bros á vör.“
REKNIR í BAÐ
Útlendingar eru sagðir sérstakt
vandamál íslenskra baðvarða við
sundlaugar því þeir þekki ekki sturt-
ur og viti ekki til hvers eigi að nota
þær. Fílabeinsstrandarmaðurinn
sem getið var um í upphafi og var
lagður í einelti af íslenskum lög-
regluþjónum varð einnig fyrir að-
kasti baðvarða í einni af laugum
höfuðborgarinnar.
„Ég veit ekki hvort þessi vörður
hefur slæma sjón eða hvað, að
minnsta kosti hljóp hann á eftir
Remi lengst út á stétt og skipaði
honum að fara inn og baða sig. Remi
var rennandi blautur eftir sturtuna
og draup af honum vatnið. Það er
misskilningur að blökkumenn þrífi
sig ekki, þeir eru vandamál í Frakk-
landi því þeir nota svo mikið vatn,“
segir gestgjafi Remis, blökkumanns
frá Ghana, sem dvaldi hér um tíma
síðastliðið sumar.
Svipaða sögu hefur Sigurjón Sig-
urjónsson að segja. Þegar hann var
einu sinni sem oftar í sundlaugun-
um kom út úr búningsklefanum
blökkumaður og stakk sér til sunds.
„Maðurinn synti fleiri ferðir fram
og til baka og það var eins og augu
allra baðgestanna hefðu límst á
honum þegar hann kom út úr klef-
anum, því þeir höfðu ekki augun af
honum allan tímann. Þetta var
svona eins og að fylgjast með fólki
sem er að horfa á tennis í slow moti-
on.“
HÉR HAFA AÐKOMUMENN
VERIÐ Á FERÐ
En andstaðan við hið ókunna
kemur líka fram gagnvart íslending-
um. Þegar afbrot eiga sér stað í ein-
hverju bæjarfélaginu á landsbyggð-
inni og í ljós kemur að maðurinn er
aðkomumaður þá er það undan-
tekningarlaust tekið fram af frétta-
riturum dagblaðanna. Er það þá lík-
ast því að litið sé á þá brotlegu sem
útlendinga og hendur látnar standa
fram úr ermum.
Hér er dæmi úr mýgrútnum, að
þessu sinni frá Gylfa Krisljánssyni,
fréttaritara DV á Akureyri:
„Tveir ungir menn af höfuðborg-
arsvæðinu réðust á Akureyring
nærri slökkvistöðinni á Akureyri
aðfaranótt laugardags og heimtuðu
af honum peninga.
Heimamaðurinn kvaðst ekki hafa
neitt slíkt á sér en því undu hinir illa
og réðust á manninn. Þegar hann
hafði komist undan þeim og kært at-
burðinn til lögreglu var nef hans
mjög bólgið, gleraugu brotin og eitt-
hvað fleira var úr lagi gengið. Árás-
armennirnir voru handteknir
skömmu síðar og fengu ókeypis gist-
ingu í höfuðstað Norðurlands á
kostnað ríkisins."
Bolli Valgarðsson