Morgunblaðið - 21.05.2004, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FÖSTUDAGUR 21. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gyða JónínaÓlafsdóttir fram-
kvæmdastjóri fædd-
ist 1. febrúar 1946.
Hún lést á líknar-
deild Kópavogs 9.
maí síðastliðinn.
Gyða er dóttir
hjónanna Birnu J.
Benjamínsdóttur, f.
12. ágúst 1927 og
Ólafs Jónssonar mál-
arameistara, f. 10.
ágúst 1921, d. 21.
maí 2000. Systkini
Gyðu eru: 1) Mar-
grét, f. 28.2. 1948,
gift Jóni Þorgrímssyni, f. 10.12.
1947, börn þeirra eru: a) Ólafur, f.
18.8. 1967, kvæntur Þorbjörgu
Gunnarsdóttir, f. 23.10. 1964, þau
eiga Elínu Margréti, f. 23.5. 1997;
b) Björg, f. 8.1. 1971 gift Muhrat
Özkan, f. 15.6. 1970, börn þeirra
eru Axel Emin Özkan, f. 1.5. 1996
og Selma Özkan, f. 2.1. 2000; og c)
Þorgrímur, f. 29.5. 1976, unnusta
hans er Birna Klara Björnsdóttir,
f. 28.6. 1974, þau eiga Katrínu
Klöru, f. 6.1 2004. 2) Birna Ólafs-
dóttir Nyström, f. 6.12. 1953, gift
Lars Nyström, f. 18.4. 1950, börn
þeirra eru: a) Birna Gyða Ás-
mundsdóttir Winell, f. 8.3. 1972,
gift Jónasi Winell, f. 9.11. 1971,
sonur þeirra er William Erik Ólaf
Winell, f. 3.7. 2003 og b) Tora
Lina Bra, f. 23.10. 1980. 3) Jón
Ólafur, f. 9.6. 1958, kvæntur
Önnu Sigríði Jónsdóttur, f. 26.4.
1957, þau eiga Ólaf, f. 25.3. 1981
og Stellu Sif, f. 25.8. 1987.
Gyða var gift Ey-
þóri Baldurssyni
flugstjóra til 30 ára.
Þau eiga einn son,
Baldur Eyþór kvik-
myndagerðarmann,
f. 14. ágúst 1975,
unnusta hans er Val-
entína Manucci, f.
3.12. 1981. Einnig
fengu þau að taka
þátt í uppeldi systur-
dóttur Gyðu, Birnu
Gyðu Ásmundsdótt-
ur fyrstu árin henn-
ar. Hún eignaðist
son á síðasta ári,
William Erik Ólaf, Gyðu til mik-
illar ánægju og yndisauka sem
ömmubarn.
Gyða var formaður MS-félags-
ins í 14 ár og átti stóran þátt í að
koma Dagvist og endurhæfingar-
miðstöð MS-sjúklinga á laggirnar
og var framkvæmdastjóri hennar
frá stofnun þar til hún lét af störf-
um vegna veikinda sinna á síðasta
ári.
Gyða helgaði MS-félaginu
krafta sína, og vann mikið starf í
þágu MS-sjúklinga. Hún var virk í
norrænu samstarfi og átti um
árabil sæti í stjórn Evrópusam-
taka MS-félaga og vann í ýmsum
nefndum á vegum þeirra.
Gyða lærði snyrtifræði í Kaup-
mannahöfn 1963–1964. Hún rak
snyrtistofu í Reykjavík og kenndi
snyrtifræði í skólum hér á landi.
Útför Gyðu verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Gyða Jónína varð hluti af lífi okkar
þegar hún og Eyþór urðu par. Síðan
eru liðnir áratugir, þau slitu samvist-
ir en eftir stóð sterk vinátta sem ent-
ist alla tíð. Það sem tengdi ekki síst
var sonur þeirra, Baldur Eyþór, en
það var samt miklu fleira því Gyða
var manneskja sem ekki var hægt
annað en að hrífast af. Hún var
glæsileg og greind og leiftrandi
kímnigáfa hennar setti svip sinn á öll
okkar samskipti. Tilsvör hennar
gátu einhvern veginn fengið alla til
að sjá atburði í nýju og skemmtilegu
ljósi og ef bókhaldið er í lagi á himn-
um skuldum við henni ótal hlátra-
sköll.
Sárt er að sjá á eftir Gyðu fyrir
aldur fram. Hún glímdi við mikið
andstreymi vegna veikinda um langt
skeið en lét þau aldrei aftra sér frá
því að gera það sem hún ætlaði sér
enda tala verkin þegar ævisaga
hennar er reifuð. Hún kunni líka
sannarlega að lifa lífinu og kjarkur-
inn var óbilandi. Hverjum öðrum en
Gyðu hefði til dæmis dottið í hug að
biðja lækninn um meðferð á mánu-
degi til að geta haft það skemmtilegt
um helgina? Hún gaf alltaf mikið af
sér, jafnvel á stundum þegar hún
hefði átt að vera þiggjandi, og við
minnumst umhyggju hennar á lyk-
ilstundum. Við vottum Baldri Eyþóri
og öllum öðrum aðstandendum okk-
ar dýpstu samúð. Gyða lifir í minn-
ingum okkar og það er góð tilfinning.
Þorgeir, Ragna, Hildur,
Bjarni, Hilmar, Vigdís,
Sólveig og Gunnar.
Nú er stórt skarð höggvið í raðir
okkar MS-fólks er við sjáum á bak
Gyðu Jónínu Ólafsdóttur. Gyða var
formaður MS-félags Íslands á árun-
um 1985 til 1998, en auk þess gegndi
hún starfi framkvæmdastjóra Dag-
vistar MS-félagsins frá stofnun
hennar 1986, þar til á síðasta ári er
hún lét af störfum vegna veikinda.
Þessi ár voru tímar mikillar
grósku og uppbyggingar hjá félag-
inu, sem eignaðist nú fastan sama-
stað fyrir félagsstarfið og hóf rekst-
ur Dagvistar fyrst í Álandi 13 og
síðan Sléttuvegi 5. Dagvist félagsins
var ómetanlegt framfaraspor fyrir
alla þá sjúklinga, sem á þurftu að
halda og ekki síður aðstandendur
þeirra. Þarna fengu sjúklingar m.a.
aðhlynningu, þjálfun, félagslegan
stuðning og nauðsynlega tilbreyt-
ingu í daglega lífinu.
Gyða var í fararbroddi stjórnar-
manna sem áttu þá hugsjón að fræða
almenning um MS-sjúkdóminn, út-
rýma fordómum og efla þjónustu við
sjúklinga. Þetta var mikið starf sem
fólst í að kynna MS-sjúkdóminn,
þarfir sjúklinga og framtíðaráform
félagins fyrir félögum, klúbbum og
opinberum aðilum og sannfæra þau
um að rétt væri að styðja okkur fjár-
hagslega eða rétta okkur hjálpar-
hönd með öðrum hætti. Þarna naut
myndugleiki og málafylgja Gyðu sín
vel og hún var tvímælalaust réttur
maður á réttum stað. Félagsmenn
stóðu einnig fyrir margvíslegri fjár-
öflun svo sem sölu jóla- og minninga-
korta, kökubösurum, styrktartón-
leikum og síðan útgáfu blaðs
félagsins, Megin Stoðar.
Gyða naut mikillar virðingar inn-
an- sem utanlands fyrir störf sín að
málefnum MS-sjúklinga. Eftir lát
hennar hefur félaginu borist fjöldi
samúðarkveðja frá erlendum sam-
starfsfélögum og samtökum þeirra,
sem hafa minnst hennar með virð-
ingu og þökk.
Það var svo árið 1995, að hún var
sæmd riddarakrossi hinnar íslensku
fálkaorðu fyrir ötult starf í þágu MS-
sjúklinga.
Við þökkum Gyðu metnarfullt
starf sem einkenndist af trú-
mennsku við félagið til hinsta dags.
Nafn hennar er samofið sögu MS-
félags Íslands, en því helgaði hún
starfskrafta sína.
Syni hennar, móður, systkinum og
öðrum aðstandendum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Gyðu J. Ólafs-
dóttur.
Fyrir hönd MS-félags Íslands.
Sigurbjörg Ármannsdóttir,
formaður.
Á lífsins göngu kynnist maður
mörgum og ólíkum einstaklingum
sem hafa mismunandi áhrif á líf og
lífsskoðun manns. Vinkona mín,
Gyða Ólafsdóttir, sem kvödd er
hinstu kveðju í dag, hafði með bjart-
sýni sinni, þrautseigju og jákvæðu
hugarfari djúp áhrif á mitt lífsvið-
horf. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi snemma á lífsleiðinni að tengj-
ast henni vináttuböndum sem aldrei
bar skugga á. Vin sem hægt var að
ræða við um hvað sem var og sýna
fullan trúnað.
Þegar kemur að kveðjustund
hvarflar hugurinn til liðinna tíma og
minningarnar líða hjá. Mín fyrsta
minning af Gyðu er þegar við vorum
aðeins smástelpur. Ég kom með föð-
ur mínum í heimsókn á heimili for-
eldra hennar en feður okkar voru
kunningjar. Hún stóð á tröppunum í
ljósum sokkum og fínum kjól, geisl-
andi af glettni og gleði. Þrátt fyrir að
skipst hafi á skin og oft og tíðum
þéttar skúrir í lífi hennar hélt hún
ætíð þessari glettni og glæsileika.
Við vorum þó orðnar 16 ára þegar
vinaböndin voru treyst og um tví-
tugt, þá orðnar ráðsettar eiginkonur,
gengum við saman í saumaklúbb.
Allt frá þeim tíma hefur líf okkar
verið samfléttað. Minningar frá sam-
verustundum okkar, hvort sem það
var að ræða málin yfir kaffibolla, í
sumarbústaðarferðum eða utan-
landsferðum, vekja með mér í senn
gleði og söknuð.
Gyða bar af öðrum konum að
glæsileik en hennar helstu kostir
voru hreinskilni, heiðarleiki og ekki
hvað síst hin góða og létta lund. Allt
til hinstu stundar var hún kankvís
með gamanyrði á vörum. Trygglyndi
og vinarhugur voru hennar aðals-
merki. Hún var trú vinum sínum og
lagði mikla rækt við vináttuna, enda
vinmörg.
Ég er forsjóninni þakklát fyrir að
hafa fengið að vera í vinahópi þess-
arar mætu og góðu konu og njóta
samverustunda með henni. Ég kveð
Gyðu með miklum söknuði og mun
ætíð minnast hennar með þakklæti
og virðingu.
Ég votta Baldri Eyþóri, Birnu
Gyðu, Birnu, systkinum og öðrum
ástvinum hennar mína dýpstu samúð
og bið Guð að gefa ykkur styrk og
stuðning í sorg ykkar.
Sigurrós Þorgrímsdóttir.
Það var hnípinn hópur vinkvenna,
sem mætti til hádegisbænar í Dóm-
kirkjunni í nóvemberbyrjun árið
2001. Gyða vinkona okkar hafði
greinst með krabbamein fáeinum
dögum áður og var í aðgerð þennan
morgun. Í vanmætti okkar ákváðum
við að hittast og biðja fyrir henni.
Okkur grunaði ekki þá, að þessar
samverustundir á miðvikudögum
ættu eftir að verða okkur það hald-
reipi sem raun varð á. Það hlýja við-
mót og sá kærleikur sem þar ríkir
hefur verið okkur ómetanlegur
styrkur – sameinað okkur og búið
okkur betur undir þann missi, sem
við nú stöndum frammi fyrir. Þessar
stundir voru Gyðu líka mjög kærar
og mætti hún eins oft og heilsan
leyfði, nú síðast rétt fyrir jólin, þótt
þrekið færi þá ört minnkandi.
Hún Gyða mín var baráttukona.
Með jákvæðu hugarfari, þvílíku
æðruleysi, fádæma styrk og ekki síst
sínu dásamlega skopskyni tókst hún
á við veikindi sín. Ræddi hispurs-
laust um það sem í vændum var og
bjó okkur öll undir það óumflýjan-
lega. Aldrei var æðrast og því síður
kvartað og jafnvel þá er hún sjálf var
hvað veikust, beindist öll hugsun
hennar að umhyggju fyrir þeim sem
hjá henni voru, að þeim gæti liðið
sem best. Þau voru ófá kvöldin sem
við „möluðum“ fram á rauða nótt,
flissuðum eins og skólastelpur að
„eigin fyndni“, krufðum málin til
mergjar, hlógum saman, grétum
saman og umvöfðum hvor aðra ást-
úð, hlýju og væntumþykju. Við
reyndum af fremsta megni að hugga
og hvetja hvor aðra – þannig safn-
aðist í fjársjóð sem eigi fyrnist og ég
er full þakklætis fyrir allar stund-
irnar okkar saman – þakklætis fyrir
að hafa átt hana að vini. Sorg og eft-
irsjá hreiðra um sig í hjartanu svo
undan svíður, en eftir stendur minn-
ingin hrein og tær. Nú þegar þú ert
gengin inn í ljósið er það vissan um
að þú lifir, þar sem ljósið aldrei deyr,
sem á eftir að sefa sárasta söknuð-
inn. Stórt skarð er höggvið í til-
veruna og þá ekki síst hjá „gimstein-
inum“ þínum, honum Baldri, sem þú
varst svo stolt af og þakklát fyrir.
Baldur minn, Valentina, Birna
mín, Bygo, systkini og aðrir ástvinir,
– það voru ykkar forréttindi að eiga
slíka móður, dóttur og systur, sem
var hetja til hinstu stundar.
Ég bið algóðan Guð að geyma
hana Gyðu mína.
Stundum verður vetur
veröld hjartans í.
Láttu fræ þín lifa,
ljóssins Guð í því.
Gef oss þitt sumar
sólu þinni frá.
Kristur, kom og sigra
kom þú og ver oss hjá.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Ásta.
Við kveðjum í dag eina allra
skemmtilegust persónu sem við höf-
um kynnst. Hún Gyða hafði svo ótrú-
lega góðan húmor og átti svo auðvelt
með að sjá spaugilegu hliðarnar á líf-
inu. Óteljandi eru þær stundir sem
við saumaklúbbssystur höfum átt
saman og Gyða haldið uppi fjörinu
með athugasemdum sínum og til-
svörum. Nú má ekki taka orð okkar
svo að hún hafi verið einhver galgopi,
öðru nær, hún Gyða var stórgáfuð og
heillandi persónuleiki. Hún hafði lag
á að nýta sér hæfileika sína, en einn-
ig það sem óvanalegt er, hún nýtti
sér líka veikleika sína. Til dæmis um
það er að þegar hún greindist með
MS rétt tæplega þrítug, þá sneri hún
kröftum sínum að því að byggja upp
ásamt fleirum geysiöflugt starf MS-
félagsins. Stóð í húsbyggingum, með
öllum þeim snúningum og fyrirhöfn
sem þeim fylgja, hún tók þátt í er-
lendum samskiptum og var vakin og
sofin í að vinna hagsmunum félags-
ins sem mest hún mátti. Virði þess-
arar vinnu hennar fyrir MS-félagið
var auðsætt síðasta haust þegar fé-
lagsmenn sýndu henni stuðning sinn
og traust með því að gera hana að
heiðursfélaga. Gyða var sæmd fálka-
orðunni fyrir starf sitt að málefnum
MS-sjúklinga.
Við vorum átta saman í sauma-
klúbb frá því að við vorum kornung-
ar stúlkur og höfum eins og að líkum
lætur farið saman í gegnum bæði
súrt og sætt. Fyrir 17 árum misstum
við eina úr hópnum, Ragnheiði Egg-
ertsdóttur, en hún lést eftir nokk-
urra daga veikindi. Við kenndum heil
ósköp í brjósti um sjálfar okkur þá
og héldum á tímabili að saumaklúbb-
urinn myndi ekki „lifa af“. Við kunn-
um ekki að takast á við sorgina og
söknuðinn, en sem betur fer tókst
okkur að halda göngunni áfram.
Fyrir tveimur og hálfu ári gerðist
það svo að Gyða greindist með
krabbamein. Þá tókum við sameig-
inlega ákvörðun um það að standa
saman og styðja bæði hana og hver
aðra. Þetta held ég að okkur hafi tek-
ist alveg bærilega. Við eigum sam-
eiginlegan vettvang í trúnni á Guð og
líf eftir dauðann. Við náðum því að
geta talað opinskátt um dauðann og
hræðsluna við hið óþekkta og við
gátum beðið saman um styrk til að
mæta því sem að höndum ber. Við
sem höfum fylgst með Gyðu í sjúk-
dómsferlinu höfum allan tímann
dáðst að æðruleysi hennar og kjarki,
alltaf sá hún ljós í myrkrinu og var
óbilandi í trúnni á að lækning myndi
finnast.
Við höfum þrátt fyrir allt átt ótrú-
lega skemmtilegar og gefandi stund-
ir á þessu tímabili, farið til útlanda
og oft í sumarbústað og bæði hlegið
og grátið saman. Það hefur verið
ótrúlega gefandi lífsreynsla að fá að
fylgjast með henni og læra af henni
og fyrir það erum við þakklátar.
Það er lýsandi fyrir Gyðu og henn-
ar líf hversu margir komu til hennar
og sýndu henni hlýju og ástúð í veik-
indum hennar. Baldur, einkasonur
Gyðu og augasteinn, hefur staðið
eins og bjarg við hlið hennar allan
tímann og verið mömmu sinni til
gleði og sóma. Við sendum honum og
allri fjölskyldunni okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Að lokum er lítil bæn sem við vin-
konurnar erum vanar að fara með
þegar við förum að sofa í sumarbú-
stað.
Það er sem leggi ég lófann
á litla höfuðið þitt,
biðjandi Guð að geyma
gullfagra barnið mitt.
(Höf. ók.)
Saumaklúbburinn.
Sumarið skartaði sínu fegursta,
daginn sem þú kvaddir okkur. Betra
ferðaveðurs var ekki hægt að óska
þér. Sól skein í heiði, það bærðist
ekki hár á höfði, friður og ró var yfir
öllu. Þú gast hlustað á kyrrðina fyrir
utan hús númer 10 á Líknardeildinni
þar sem þú hafðir orðið aðnjótandi
ástúðar og umhyggju síðustu vikurn-
ar. Ein hjúkrunarkvennanna hafði
orð á því við mig að mikið hlytir þú
að vera einstök manneskja, það
væru svo margir sem bæru þig fyrir
brjósti og létu sér annt um þig. Það
var svo sannarlega rétt.
Að kvöldi þessa dags staldraði ég
við í flæðarmálinu í litlu, fallegu vík-
inni neðan við húsið þitt númer 10 við
Kópavoginn. Ég vildi finna návist
þína aðeins einu sinni enn. Hvílík
fegurð! Vogurinn var sléttur sem
gler og himinninn glóði í kvöldsól-
inni. Nokkur ský, eins og örþunnar
slæður, drukku í sig fegurð kvölds-
ins. Það var sem síðustu sólargeisl-
arnir vildu ekki yfirgefa húsið, þar
sem þeir teygðu sig lengra og lengra,
eins og til að faðma þig að sér og
kasta birtu sinni á leiðina sem beið
þín. Úti við sjóndeildarhringinn virt-
ist allt renna út í eitt, sjórinn og him-
inninn – svipað og tilfinningarnar á
þeirri stundu.
Svo settist sólin og nýr dagur rann
upp – og þannig verður það. Maður
gerir bara sitt besta og þakkar Guði
fyrir að hafa orðið aðnjótandi vináttu
þinnar í öll árin, frá því við hittumst
fyrst í Verslunardeild Hagaskólans.
Þar mynduðust góð vináttubönd
milli allra bekkjasystranna, sem
GYÐA JÓNÍNA
ÓLAFSDÓTTIR
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is