Morgunblaðið - 21.05.2004, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 FÖSTUDAGUR 21. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sveinn SverrirSveinsson fædd-
ist á Borgarfirði
eystra 15. október
1924. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 13. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sveinn Sigurður
Sveinsson, sjómaður
og verkamaður á
Norðfirði, f. í Nes-
kaupstað 16. sept-
ember 1900, d. 29.
apríl 1941, og Anna
Herborg Guðmunds-
dóttir húsmóðir frá Borgarfirði
eystra, f. 7. október 1896, d. 11.
október 1979. Sveinn var elstur í
hópi sjö alsystkina sem komust á
legg en alls voru systkinin 8;
Arthúr, f. 19. ágúst 1926, Inga, f.
18. október 1927, Guðbjörg, f. 13.
nóvember 1928, d. 27. mars 2000,
Guðmundur Björn, f. 11. janúar
1930, Már, f. 16. nóvember 1933,
María f. 8. maí 1935, d. 17. júlí
1935, og Sveina María, f. 14. októ-
ber 1938. Hálfsystir Sveins, sam-
mæðra, er Kristjana Ágústsdótt-
ir, f. 27. desember 1920.
1957, kvæntur Margréti J. Braga-
dóttur og eru börn þeirra Sveinn
Bragi, Íris Gróa og Garibaldi; 6)
Birgir húsasmiður í Reykjavík, f.
6. febrúar 1959, kvæntur Stein-
unni Ingibjörgu Gísladóttur og
eru dætur hennar Hjördís og
Gréta Jóna. Langafabörn Sveins
Sverris eru tvö; Finnbogi sonur
Estherar og Snædís Erla dóttir
Sverris.
Sveinn flutti á fyrsta ári sínu til
Neskaupstaðar og ólst þar upp til
fjórtán ára aldurs. Hann var á
sautjánda ári þegar hann flutti til
Vestmannaeyja þar sem hann bjó
fram að gosi. Þá fluttu þau hjónin
í Kópavog og bjuggu þar síðan.
Sveinn fór ungur til sjós og stund-
aði sjómennsku á unglingsárun-
um. Hann stundaði nám við Iðn-
skólann í Vestmannaeyjum, lærði
múraraiðn, tók sveinspróf í þeirri
grein og starfaði síðan við múr-
verk um árabil. Auk þess stund-
aði hann sjómennsku, verka-
mannastörf, vann í Hraðfrysti-
stöðinni í Eyjum og hjá Raf-
veitunni þar, meðal annars við
uppbyggingu spennustöðva. Eftir
að Sveinn flutti í Kópavoginn
starfaði hann í fyrstu eftir gos
fyrir Viðlagasjóð en síðar lengst
af hjá Kópavogsbæ.
Sveinn Sverrir verður jarð-
sunginn frá Hjallakirkju í Kópa-
vogi í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Sveinn kvæntist í
janúar 1948 Sigríði
Rögnu Júlíusdóttur,
saumakonu, f. 28. jan-
úar 1926. Hún er
dóttir Júlíusar Jóns-
sonar múrarameist-
ara og Sigurveigar
Björnsdóttur sauma-
konu sem bæði voru
ættuð undan Eyja-
fjöllum. Börn Sveins
og Sigríðar Rögnu
voru sex en fimm
þeirra komust á legg:
1) Júlíus verkamaður
á Selfossi, f. 25. júní
1944, kvæntur Freydísi Fann-
bergsdóttur og er sonur þeirra
Sverrir; 2) Sveinborg f. 4. janúar
1946, d. 7. apríl 1946; 3) Svein-
borg Helga geðhjúkrunarfræð-
ingur í Hafnarfirði, f. 13. júní
1948, d. 13. mars 2004, eftirlif-
andi maki er Finnbogi Jónsson og
dætur þeirra Esther og Ragna; 4)
Ragnar húsasmíðameistari í Mos-
fellsbæ, f. 9. júlí 1955, kvæntur
Gunnhildi M. Sæmundsdóttur og
eru börn þeirra Ófeigur, Berg-
þóra og Auður; 5) Sveinn Sigurð-
ur smiður í Reykjavík, f. 21. apríl
Elsku afi.
Það er erfitt að kveðja þig svona
óvænt og svona stuttu eftir að
mamma kvaddi okkur. Þú sem varst
mér svo yndislegur allt frá fyrstu
tíð. Minningarnar eru óþrjótandi og
ná allt aftur til minna fyrstu ára í
Vestmannaeyjum. Er óhætt að
segja að ég hafi fengið athygli þína
óskipta á þeim árum enda fyrsta
barnabarnið. Ég naut þess að
kanna heiminn með þér, fara í bíl-
túra, smíða kofa, húsgögn og bíla.
Þá áttir þú þinn þátt í að leggja
grunninn að námi mínu síðar meir
með því að sjá til þess að mig skorti
ekki kennsluefnið í íslensku, skrift
og stærðfræði þegar ég bjó úti í
Svíþjóð. Það var fátt meira spenn-
andi en að fá sendingar frá afa með
nýjum bókum og viðfangsefnum til
að takast á við. Á Svíþjóðarárunum
fékk ég síðan tækifæri til að ferðast
með ykkur ömmu um landið á
sumrin. Er það með betri minning-
um úr minni æsku, ævintýrin fjöl-
mörg og hefur án efa lagt grunninn
að áhuga og ást minni á náttúru
landsins.
Þú varst alltaf mikið jólabarn og
jólin voru lengi vel ekki komin í
mínum huga nema með heimsókn í
Kópavoginn þar sem þú varst iðu-
lega búinn að skreyta húsið hátt og
lágt og þar var öllu tjaldað sem til
var. Hins vegar brá skugga yfir um
tíma en sem betur fer tókst þér að
leysa þig úr þeim viðjum og gott
betur. Enda þótt ég hafi kannski
ekki alltaf verið sátt við þig á þeim
árum var væntumþykjan alltaf til
staðar. Þú kenndir mér svo margt
allt frá því að meta hákarl upp í að
takast á við lífsins gildi. Eitt situr
eftir öðru fremur, eða æðruleysis-
bænin sem þið félagar þínir hjá AA
höfðuð til hliðsjónar í baráttu ykk-
ar, „Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt, og vit til að greina
þar á milli“. Þessi orð segja svo
margt, jafneinföld og þau eru, og
hef ég reynt að muna eftir þeim á
stundum sem við eiga, sama hvers
eðlis eru.
Það er óhætt að segja að skin og
skúrir hafi skipst á í lífi þínu en þú
lést ekki bugast, sama hvað á dundi.
Ég get vart ímyndað mér meiri
áhrif sem lífshlaup eins manns hef-
ur haft jafnsýnileg á karakterinn en
þinn. Skapið var til staðar og þú
stóðst fastur á þínu. Krafturinn og
þrjóskan einkenndu þig öðru frem-
ur, að eljuseminni ógleymdri. Þú
varðst alltaf að vera að, áttir bágt
með að sitja með hendur í skauti.
Það kom því ekki á óvart þegar þú
aðeins nokkrum tímum áður en þú
kvaddir okkur, varst að hafa
áhyggjur af því hvort garðurinn í
Fagrahvammi þarfnaðist ekki að-
stoðar þinnar. Þetta var alveg
dæmigert fyrir þig, alltaf reiðubú-
inn að hjálpa til. Annars lýsa þessir
síðustu dagar þínir þér nokkuð vel.
Morguninn eftir að fjarlægðar voru
tvær tær vegna sykursýki þinnar,
var þér farið að leiðast vistin á spít-
alanum og útskrifaðir þú þig því
sjálfur og keyrðir heim um hádeg-
isbilið. Það leið þó ekki á löngu áður
en þú samþykktir að fara upp eftir
á nýjan leik, en því miður áttir þú
ekki afturkvæmt í Reynigrundina.
Kímnin var sjaldnast langt und-
an. Allar sögurnar þínar, sem mað-
ur heyrði nú margar oftar en einu
sinni, voru alltaf jafnskemmtilegar,
síðast en ekki síst frá æskuárunum
þínum í Neskaupstað. Þrátt fyrir
mælskulistina áttir þú nú samt
aldrei auðvelt með að tjá tilfinn-
ingar þínar, sér í lagi ekki í orðum.
Hins vegar á síðustu vikum mömmu
varst þú orðinn ansi meyr og þú lést
virkilega í ljós þínar tilfinningar í
hennar garð við mig. Þér fannst
verulega sárt að horfa upp á dóttur
þína í þessum erfiðu veikindum.
Það er ótrúlegt að svo stutt hafi
verið á milli ykkar feðginanna en ég
veit að þú ert í góðum höndum
núna, í höndum dóttur þinnar,
mömmu.
Eftir að Finnbogi minn kom í
heiminn varst þú ekki síðri við
hann, þið amma alltaf boðin og búin
að hjálpa og Finnbogi ætíð velkom-
inn í Kópavoginn. Finnbogi upplifði
eins og ég, ýmsar stórar stundir á
sínum fyrstu árum hjá ykkur
ömmu, stundir sem eru ómetanleg-
ar og gleymast seint. Ég vil þakka
þér fyrir allt sem þú hefur gefið
mér og mínum í gegnum tíðina, afi
minn, það verður erfitt að fylla
tómarúmið sem þú skilur eftir í
hjarta okkar Finnboga en minning-
arnar lifa.
Þín
Esther.
Það verður skrítið að koma í
Reynigrundina núna og afi er ekki
þar til að taka á móti okkur. Þessi
glaðlegi og hressilegi kall sem hafði
svo gaman af að fá afabörnin sín í
heimsókn. Margar minningar um
afa koma í huga okkar núna. Öll
munum við eftir fellihýsinu hans og
ferðalögunum með ömmu og afa um
landið, á ættarmóti á Austfjörðum, í
berjatínslu við Kirkjubæjarklaust-
ur og á ýmsum tjaldstæðum um
landið. Við munum eftir þegar hann
var með hákarlinn sinn og reyndi að
fá okkur til að borða hann, ekki
gekk það þó vel hjá honum þótt
hann reyndi að telja okkur trú um
að hákarl væri bara nammi, því
lyktin var ekki góð. Afi fylgdist vel
með okkur vaxa úr grasi og hafði
mikinn áhuga á hvað við værum að
fást við og var umhugað um að okk-
ur skorti ekkert af leikföngum eða
öðru því sem gleður krakka. Ekki
vorum við há í loftinu þegar hann
birtist með reiðhjól handa okkur og
hvatti okkur til að læra að hjóla. Við
munum einnig eftir kassabílnum
sem hann smíðaði handa okkur,
dúkkuvagninum sem hann kom
með, bílunum, dúkkunum og mörgu
fleiru af ýmislegu dóti sem hann bjó
til í kompunni hjá sér í Reynigrund-
inni.
Afi er farinn núna en minning
hans mun ávallt lifa í hjarta okkar.
Elsku amma, við vonum að þér líði
vel þó að afi sé farinn og munir eftir
öllu því góða sem þið deilduð saman
og með okkur barnabörnunum.
Til eru þeir sem eiga lítið og gefa það allt.
Þetta eru þeir sem trúa á lífið og nægtir
lífsins, og þeirra sjóður verður aldrei
tómur. Til eru þeir, sem gleðjast, þegar
þeir gefa, og gleðin er laun þeirra.
(Úr Spámanninum.)
Ófeigur, Bergþóra og Auður.
SVEINN SVERRIR
SVEINSSON
Við kveðjustund er
margs að minnast.
Oddný var elst okkar
sjö systkina. Ævi okk-
ar er svo stutt, það er
eins og dagurinn í gær þegar hann
er liðinn. Já eins og næturvaka.
Allt hefur sinn tíma og tíminn er
naumt skammtaður, við þurfum að
hafa það hugfast alla daga. Við
biðjum eftirlifendur að hugleiða
það. Hinn æðsti og dýpsti tilgang-
ur lífsins hlýtur að vera hafinn yfir
takmarkaðan skilning mannsins og
stundum er hann okkur ofvaxinn.
En okkur ber skylda að horfa á
mannlegt líf með visku og samúð.
Erfiðu stundirnar þegar margt
blæs í mót og gleðistundirnar sem
koma í kjölfarið, þannig þroskumst
við og leitum alltaf hins liðna til að
geta haldið áfram.
Það eru þessar eilífu spurningar
um tilgang lífsins sem leita á alla
hugsandi menn. Hver er hann? Við
getum sagt að tilgangur lífsins fel-
ist í að lifa lífinu og taka þátt í
undrinu sem á sér stað. En dýpsta
uppspretta lífsins er kærleikur og
ást sem þroskast á Guðs ríkis
braut. Því er nauðsynlegt að taka
þátt í lífinu og njóta hverrar
stundar sem gefst.
Í Sanskrít, aldagamalli bók, er
ODDNÝ S.
AÐALSTEINSDÓTTIR
✝ Oddný SigríðurAðalsteinsdóttir
fæddist í Reykjavík
15. september 1942.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans við Hringbraut
29. apríl síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Grafarvogs-
kirkju 7. maí.
að finna stef sem vert
er að gefa gaum:
„Gæt þessa dags því
að hann er lífið, lífið
sjálft og í honum býr
allur veruleikinn og
sannleikur tilverunn-
ar, unaður vaxtar og
gróskudýrð hinna
skapandi verkaljómi
máttarins. Því að
gærdagurinn er
draumur og morgun-
dagurinn hugboð en
þessi dagur í dags é
honum vel varið um-
breytir hverjum gær-
degi í verðmæta minningu og
hverjum morgundegi í vonar-
bjarma. Gæt þú því vel þessa
dags.“
Oddný ræktaði garðinn sinn, því
það gaf henni hugljómun um feg-
urð og tilgang. Að þroskast með
huga og höndum er leiðin að geta
gefið af sér til annarra. Það leiðir
af sér enn meiri þroska sem dafn-
ar vel. Þannig byggjum við upp
ferli vináttu og væntumþykju
þeirra sem við umgöngumst núna.
Þannig lifum við í huga þeirra sem
sakna. En við eigum ekki að bíða
með það sem okkur langar til að
gera. Tíminn er í raun svo naum-
ur.
Oddný var alltaf samviskusöm
við það sem hún tók sér fyrir
hendur og var iðin að vefa þessa
fínu þræði í mynstur tilgangs og
ábyrgðar. Það kom vel fram í
myndlistinni sem hún málaði. Við
megum ekki gleyma því að við get-
um fundið tilgang í lífinu þótt við
séum í vonlausri aðstöðu gagnvart
örlögum okkar sem verða ekki
umflúin. Þá er besta leiðin að geta
snúið persónulegum harmleik upp
í sigur.
Oddný sagði sjálf að Guð legði
ekki meiri byrðar á einn mann en
hann gæti borið. Því má segja að
þjáningin hættir að vera þjáning
um leið og hún hefur tilgang. Að fá
að halda reisn þar til allt þrýtur er
sigur. Þannig hefur þjáningin til-
gang þrátt fyrir allt. Jafnvel þegar
öll sund virðast lokuð og ekki
verður aftur snúið – því skaparinn
leggur misþungar byrðar á okkur
mannfólkið, en hinn æðsti og
dýpsti tilgangur lífsins hlýtur að
vera hafinn yfir takmarkaðan
skilning mannsins sem er í raun
honum ofvaxinn þegar erfiðleikar
leita á. Þá þroskumst við inná við.
Þetta er í raun sálmur um manns-
ins ævi og um viðveru okkar hér á
jörðinni. Tíminn á milli nætur og
dags heitir dagrenning. Það var á
þeirri stundu sem Oddný gaf sitt
síðasta andvarp og fékk að sofna
þrautum sínum frá, 29. apríl síð-
astliðinn.
Við biðjum Guð að blessa móður
okkar og vera henni nálægur, svo
og Dóra, börnum, tengdabörnum
og börnum þeirra, sem sakna sárt.
Við systkini Oddnýjar sem eftir
lifum þökkum fyrir samfylgdina og
alla samstöðuna sem hefur fylgt
okkur. Það er mikil gæfa og bless-
un. Jesús sagði: „Eftir dimma nótt
kemur bjartur dagur.“
Mennirnir fæðast, alast upp eins
og eilífa smáblómið sem þroskast,
tilbiður Guð sinn og deyr. Þegar
lífið þrýtur eftir þung veikindi þá
er stundin velkomin. Tími til að
kveðja þetta jarðneska líf og finna
ljósið þar sem sólkerfi himnanna
hnýta sinn krans. Þar sem himinn-
inn og vötnin renna saman í eitt.
Elskulega systir, megir þú finna
hið mikla ljós í hásölum himnanna.
Þess óska þínir elskandi bræður.
Halldór S. Aðalsteinsson,
Guðmundur Kr. Aðalsteinsson,
Aðalsteinn R. Aðalsteinsson.
Það er erfitt að trúa
því og sætta sig við þá
staðreynd að frændi
minn Jón Þorvaldur
skuli vera látinn, ég
veit að hans er sárt
saknað af mörgum.
Jóni kynntist ég á yngri árum er
ég dvaldi oft um skemmri eða
lengri tíma ásamt Steinunni systur
minni hjá þeim góðu hjónum Ingu
og Ingjaldi á Akranesi og einnig er
ég dvaldi hjá þeim sumarlangt við
að mála í Jörundarholtinu. Við Jón
náðum ágætlega saman, líklega
svipað skapi farnir. Ófáar ævin-
týraferðirnar áttum við saman í
fjörurnar og út í móana við Akra-
nes eða í eggjatínslu upp á Akra-
fjall. Sem stóri frændi taldi ég mig
hafa nokkra ábyrgð og uppeldis-
skyldu gagnvart Jóni. Ég lærði þó
fljótt að það var betra að standa al-
veg klár á því sem maður sagði við
Jón því hann var vís með að krefja
um frekari svör næst þegar við
JÓN ÞORVALDUR
INGJALDSSON
✝ Jón ÞorvaldurIngjaldsson
fæddist í Reykjavík
28. mars 1967. Hann
lést í Bergen í Nor-
egi 27. apríl og var
útför hans gerð frá
Akraneskirkju 7.
maí.
hittumst eða einfald-
lega benda mér á að
ákveðin svör gætu
bara ekki staðist.
Þegar Jón og Gurrý
fóru þess á leit við mig
hvort ég gæti gefið
þau saman í borgara-
legri hjónavígslu sum-
arið 1998, fannst mér
það ekki bara sjálf-
sagt heldur einnig
heiður. Í hjónavígslu-
ræðunni var ég líklega
enn í hlutverki stóra
frænda er ég fór
nokkrum orðum um
ást og þá ábyrgð sem því fylgir að
ganga saman í hjónaband þó ég
vissi að í þeim efnum vantaði ekk-
ert og ekkert sem ég gæti kennt
þeim.
Mig langar að kveðjulokum að
birta tvö ljóðabrot eftir Hannes
Pétursson, sem fram komu í hjóna-
vígsluræðunni:
Við skulum ganga suður með sjá
morgun og kvöld þegar kyrrð er á,
skeljarnar tínum sem skolast á land
þær hverfa svo fljótt í fjörunnar sand
Við skulum ganga suður með sjá,
skeljarnar sindra sandinum á
göngum og tínum og gætum þess vel
að njóta er opnast hin örlitla skel.
Bogi Hjálmtýsson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.