Morgunblaðið - 26.05.2004, Qupperneq 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 26. MAÍ 2004 33
✝ Jón KristinnGuðmundsson
fæddist á Núpi í
Haukadal í Dalasýslu
2. mars 1923. Hann
varð bráðkvaddur í
Íþróttamiðstöðinni í
Borgarnesi 19. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Guð-
mundur Guðmunds-
son, bóndi á Núpi, f.
29. september 1879,
drukknaði við
Grindavík 14. mars
1926, og Sólveig
Ólafsdóttir, kona
hans, f. 15. október 1885, d. 12. jan-
úar 1936. Jón var áttundi í röð níu
barna þeirra hjóna, látin eru Sig-
ríður, f. 23. apríl 1909, d. 2001, Sig-
urlaug, f. 6. nóvember 1911, d. 2.
mars 1987, Jóna Elísabet, f. 11. júní
1915, d. 16. mars 1995, Jóhannes, f.
26. febrúar 1917, d. 16. október
1993, Ólafía Katrín, f. 27. mars
1918, d. 7. apríl 1995, Kjartan, f.
23. apríl 1921, d. 12. ágúst 1972, og
18. júlí 1979, og 3) Júlíana, banka-
starfsmaður í Borgarnesi, f. 19.
desember 1959, gift Eiríki Ólafs-
syni, bæjarritara í Borgarnesi, og
eru börn þeirra Hallbera háskóla-
nemi, f. 3. mars 1984, og Trausti, f.
23. júlí 1991.
Jón ólst upp á Núpi þar til að
móðir hans og Guðjón Gísli Sig-
urðsson, f. 1895, d. 1982, brugðu
búi og fluttust til Keflavíkur. Eftir
að móðir hans lést 1936 fór hann í
vist í Stafholtstungur í Borgar-
firði, fyrst í Stafholt, en síðan að
Hlöðutúni. Um nokkurra ára skeið
var hann vinnumaður í Arnarholti
og Hjarðarholti í sömu sveit og
starfaði jafnframt um hríð sem
vélamaður á jarðræktarvélum og
vann við netaveiði í Hvítá. Árið
1946 réðist hann til Sighvatar Ein-
arssonar pípulagningameistara í
Reykjavík og vann á hans vegum
víða um land. Jón varð meistari í
pípulögnum 1957, hóf þá eigin
rekstur sem hann stundaði fram til
1980 er hann réðist verkstjóri hjá
Hitaveitu Akraness og Borgar-
fjarðar. Hann starfaði hjá því fyr-
irtæki þar til hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir 1996.
Útför Jóns fer fram frá Borgar-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
hálfbróðirinn Sigur-
vin Ingvi Guðjónsson,
f. 18. apríl 1927, d. 1.
ágúst 1998, sem var
sammæðra systkinun-
um. Guðmundur, f. 20.
maí 1919, og Guðfinna
Sumarrós, f. 5. júní
1924, lifa.
Jón kvæntist 18.
desember 1949 Odd-
nýju Kristínu Þorkels-
dóttur, f. 18. ágúst
1920. Foreldrar henn-
ar voru Þorkell Teits-
son, símstöðvarstjóri í
Borgarnesi, og kona
hans, Júlíana Sigurðardóttir. Jón
og Oddný bjuggu allan sinn búskap
í Borgarnesi og eignuðust þrjú
börn, sem eru : 1) Trausti veður-
fræðingur, f. 5. júní 1951, 2) Oddný
Sólveig ritari, f. 10. desember
1952, gift Guðmundi Hallgríms-
syni, bústjóra á Hvanneyri, börn
þeirra eru Oddný Kristín við-
skiptafræðingur, f. 11. október
1973, og Jón Kristinn vélvirki, f.
Elsku afi minn er dáinn. Það er
ekki hægt að lýsa því með orðum
hversu döpur ég er. Minningarnar
um hann streyma fram. Það var í hús-
inu þeirra afa og ömmu sem ég fædd-
ist og það var hann sem gekk um gólf-
in og beið eftir fyrsta barnabarninu.
Afi var alveg einstakur og hann var
bæði góður vinur og félagi. Samband
hans við fjölskylduna var mikið og
hann fylgdist vel með því sem hver og
einn hafði fyrir stafni. Ef eitthvað
bjátaði á var afi stoð og stytta og allt-
af átti hann uppbyggjandi orð í poka-
horninu. Afi var iðjusamur maður og
vann mikið allt sitt líf. Eftir að hann
hætti að vinna fór hann að stunda
ýmis áhugamál af sama kappi og
hann hafði áður stundað vinnuna. Á
haustin var það berjatínsla sem átti
hug hans allan. Hann eyddi heilu
dögunum í það að tína aðalbláber og
kom yfirleitt klyfjaður til baka úr
þeim ferðum. Á þeim tíma var gott að
koma til afa og ömmu og fá ber í skál
og jafnvel nesti með heim að
ógleymdum pönnukökunum hans
sem hann bakaði nánast daglega og
margir fengu að njóta. Á vorin var að-
aláhugamálið blómin hans. Í sólstof-
unni ræktaði hann sumarblóm og
hann hafði gaman af því að gefa fólki
blóm. Ég man að eitt sinn kom hann
með bros á vör til mín í vinnuna með
stórt fallegt sumarblóm sem hann
sagðist vilja fá að hafa hjá mér. Afi
vildi alltaf vera að gera eitthvað fyrir
okkur. Einn daginn kom hann til mín
og bað um lyklana að bílnum mínum.
Hann fór á bílnum og þreif hann hátt
og lágt þannig að ég fékk fínpússaðan
bíl og fullan af bensíni til baka. Þetta
er lítið dæmi um það sem hann var
börnum sínum og barnabörnum.
Hann var hamingjusamur maður og
ræktaði vel það sem hann tók sér fyr-
ir hendur hvort heldur sem það var
fjölskyldan, vinnan eða áhugamálin,
hann gerði allt með stæl. Afi var svo
heppinn að eignast góða konu, hana
ömmu og þau voru svo lánsöm að fá
að vera saman í 55 ár í hamingjusömu
hjónabandi þar sem mikil virðing
ríkti. Ég veit það verður svo erfitt
fyrir ömmu að vera án hans en við í
fjölskyldunni munum gera okkar
besta til að hjálpa henni og styðja. Ég
svaf í rúminu hans afa fyrstu næturn-
ar eftir að hann dó og fann þar í nátt-
borðinu hans litla bók sem ég hafði
gefið honum fyrir mörgum árum. Í
þessari bók var þessi litla hending:
Værukærir afar sem dotta við eldinn.
Snjallir afar sem vita allt sem vert er að
vita
og þekkja að því er virðist alla.
Hljóðir afar sem hæna smáfuglana að sér
eða tölta með þér um sumarskóg.
Allir elskaðir, allir spakir, allir
umhyggjusamir.
En enginn til jafns við hann afa minn.
(Höf. ók.)
Elsku afi minn, á þessari erfiðu stund
bið ég Guð að vera með þér og passa
okkur öll sem þótti svo vænt um þig.
Þó þú sért farinn mun minningin lifa
að eilífu í hjarta mínu, minningin um
góðan mann sem allt vildi fyrir mig
gera.
Saknaðarkveðja,
Oddný Kristín.
Elsku besti afi minn.
Það er svo skrýtið að þú sért allt í
einu bara farinn frá okkur öllum. Ég
einhvern veginn bjóst alltaf við því að
þú værir ekkert á leiðinni í burtu. Þú
varst svo mikil stoð og stytta okkar
allra, alltaf tilbúinn til að gera allt fyr-
ir mig, fyrir ömmu, fyrir alla. Það var
líka alltaf sama hvað ég gerði, þú
varst alltaf svo stoltur af mér og lést
mig óspart vita af því. Þú varst alltaf
svo glaður og kátur og hreifst alla
með þér í hamingjunni. Þegar ég fór
aftur í skólann eftir páskafríið var ég
viss um að þegar ég kæmi heim í júní
yrði allt eins og það ætti að sér að
vera en nú verður ekkert eins. Eng-
inn afi sem kemur að hvetja mann á
mótum, enginn afi sem kemur í heim-
sókn með pönnukökur, bara enginn
afi yfirhöfuð.
Elsku afi minn, þín verður minnst
sem einstaklega jákvæðs og yndis-
legs manns sem allir elskuðu. Ég á
eftir að sakna þín rosalega mikið en
þar sem ég veit að þú vissir hvað ég
elskaði þig mikið er þetta aðeins létt-
bærara þó ég vildi að ég hefði getað
verið nær þér þessa síðustu daga lífs
þíns.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Elsku afi minn, ég á aldrei eftir að
gleyma þér, né geislandi brosi þínu
og hlátrinum sem fékk mann alltaf til
að brosa sama hvernig manni leið. Nú
ertu vonandi kominn á góðan stað þar
sem þér líður vel og ég veit að þú átt
eftir að passa mig og hjálpa mér að
gera ekki neina vitleysu. Þú munt
eiga stóran part í hjarta mínu að ei-
lífu.
Þín
Hallbera.
Að leiðarlokum vil ég með nokkr-
um orðum minnast gamals sveitunga
míns vestan úr Haukadal í Dölum og
seinna samverkamanns, félaga og
vinar á öðrum vettvangi, Jóns Kr.
Guðmundssonar. Þegar ég var að
alast upp fyrir vestan heyrði ég for-
eldra mína oft tala um Núpssystkin-
in. Jón var eitt þessara systkina en
þau voru níu auk eins hálfbróður.
Foreldrar Jóns bjuggu á Núpi í
Haukadal. Núpur var fremur lítil jörð
og að ýmsu leyti erfið til búskapar.
Það má því nærri geta að þurft hefur
mikinn dugnað og útsjónarsemi til að
sjá þessari stóru fjölskyldu farborða.
Faðir Jóns stundaði á vetrum sjó-
róðra frá Suðurnesjum og drukknaði
í fiskiróðri frá Grindavík í mars 1926,
en Jón var þá aðeins þriggja ára gam-
all. Í hönd fóru erfiðir tímar hjá ekkj-
unni með stóra barnahópinn. Það
varð úr að hún fluttist til Keflavíkur
nokkrum árum seinna með flest
börnin. Sjálfsagt hefur ráðið þar
mestu að þar var auðveldara með at-
vinnu og þar með að framfleyta svo
stórri fjölskyldu. Hennar naut þó
ekki lengi við. Hún dó 1936 aðeins 50
ára gömul. Þetta voru þær aðstæður
sem Jón ólst upp við og næsta ljóst að
ekki var undir hann mulið í uppvext-
inum. Mikill vinskapur var milli for-
eldra minna og systkinanna frá Núpi
og komu þar bæði til ættartengsl og
nágrenni.
Ég kynntist ekki Jóni persónulega
fyrr en ég kom í Borgarnes sem
sveitarstjóri 1968. Jón starfaði þá
sem pípulagningameistari, en var
jafnframt vatnsveitustjóri hjá
hreppnum. Á þeim vettvangi vorum
við nánir samverkamenn í nærri 17
ár. Vatnsöflun fyrir Borgarnes var
mjög erfið allt frá því að verulegt
þéttbýli tók að myndast þar. Framan
af var neysluvatn tekið úr brunnum í
kaupstaðnum. Þegar fólki fjölgaði og
atvinnurekstur jókst á fjórða ára-
tugnum horfði til vandræða með
vatnsöflunina og í algjört óefni
stefndi þegar íbúafjöldinn meira en
tvöfaldaðist á nokkrum dögum við
komu enska setuliðsins 1940. Þá var
gripið til þess ráðs að útbúa vatnsból í
Seleyrargili í Hafnarfjalli sunnan
Borgarfjarðar og leggja vatnslögn
yfir fjörðinn til Borgarness. Þótt
ýmsar umbætur væru gerðar á
vatnsveitunni var í aðalatriðum búið
við þetta fyrirkomulag í nær fjóra
áratugi eða þar til ný vatnslögn yfir
fjörðinn var lögð í brúna yfir Borg-
arfjörð.
Það var oft miklum erfiðleikum
bundið að halda vatnslögninni yfir
fjörðinn gangandi. Mikill straumur
er í firðinum og oft ísrek á vetrum og
fyrir kom að vatn fraus í lögninni í
miklum frostum. Það var hlutverk
Jóns sem vatnsveitustjóra að fylgjast
með lögninni í firðinum og sjá um að
ekki kæmi til rekstrartruflana og að
annast viðgerðir á lögninni. Þarna
naut sín vel samviskusemi Jóns,
verkhyggindi og afburðahreysti. Það
var oft ekki heiglum hent að glíma við
náttúruöflin þarna í firðinum. Það
voru ekki bara heimilin í Borgarnesi
sem voru háð rekstraröryggi vatns-
veitunnar. Þar var um skeið rekið
stærsta sláturhús landsins og eitt
stærsta mjólkurbúið, en bæði þessi
fyrirtæki notuðu mikið vatn.
Ég kynntist Jóni vel utan hins dag-
lega erils í sambandi við vinnuna.
Hann var skemmtilegur félagi með
vítt áhugasvið. Mér eru minnisstæð-
ar margar sveitarstjórnar- og alþing-
iskosningar þar sem Jón kom að, en
hann var mikill áhugamaður um þjóð-
mál og færðist allur í aukana þegar
kom að kosningum.
Eftir að ég flutti úr Borgarnesi fór-
um við hjónin með þeim Jóni og Öbbu
og fleira vinafólki okkar úr Borgar-
nesi í ferðir erlendis. Jón naut sín vel
í slíkum ferðum og þar voru kynnin
úr Borgarnesi endurnýjuð og þeim
haldið við.
Að leiðarlokum þökkum við Erla
Jóni áratuga samstarf og vináttu og
sendum Öbbu, börnum þeirra og
öðru venslafólki innilegar samúðar-
kveðjur.
Húnbogi Þorsteinsson.
Tíminn líkt og örskot frá okkur hefur liðið,
enn fækkar í hópnum sem fyrr var saman
hér.
Þegar dökku tjöldin síga fyrir sviðið
sýningin er búin, svo dapurt sem það er.
Þá er ljúft að muna þær traustu
vinatryggðir,
sem tíminn ekki slítur í dagsins þys og önn.
Seint mun rústir verða sú borg sem að þú
byggðir
úr brosum, söng og gleði, hún stendur björt
og sönn.
Þó að vel sé leitað við ekki orðin finnum,
sem ætti helst að segja og mundu
passa hér.
En varðveita skal gullið frá góðum
vinakynnum
og gleðjast við þær minningar, sem eru
tengdar þér.
(H.J.)
Hilmir, Hulda og börn.
Jón Kr. Guðmundsson, pípulagn-
ingameistari í Borgarnesi, er nú far-
inn í þá ferð sem allra bíður. Það var
honum líkt að fara fljótt, hann tafði
yfirleitt ekki lengur en nauðsyn
krafði væri hann á annað borð
ferðbúinn. Jón mun snemma hafa
farið að vinna fyrir sér eins og títt var
um ungt fólk í hans æsku. Hann hafði
heimilisfestu og var vinnumaður á
nokkrum bæjum í Stafholtstungum
frá 13 til 26 ára aldurs og stundaði
vinnu útífrá eftir atvikum. Þegar
bygging Húsmæðraskóla Borgfirð-
inga á Varmalandi hófst, um miðjan
fimmta áratuginn, var Jón í hópi
ungra manna úr sveitinni sem að
byggingunni komu. Hann var
snemma vel verki farinn, enda bæði
úrræðagóður og fílhraustur. Hann
var því ekki alltaf settur í léttustu
verkin. Þegar kom að lagningu mið-
stöðvarkerfis í skólann, vann hann
við það verk undir handleiðslu Sig-
hvats Einarssonar, pípulagninga-
meistara úr Reykjavík. Trúlega hef-
ur hann valizt í lagnavinnuna fyrir
atgervis sakir, en þarna var um að
ræða stórt eiginþyngdarkerfi með
mjög sverar lagnir og þunga ofna
sem burðast þurfti með um stórt hús.
Það má vel sjá Jón fyrir sér við þess-
ar aðstæður. Starfsvettvangur hans
var valinn, því næstu árin vann hann
hjá Sighvati og lauk námi í pípulögn-
um árið 1953. Þeir unnu mikið fyrir
stofnanir ríkis og sveitarfélaga víða
um land. Þannig hefur Jón fengið
góðan faglegan grunn að byggja á til
framtíðar. Strax á námstímanum
vann Jón talsvert mikið hér í Borg-
arfjarðarhéraði og síðar eftir að hann
byrjaði með sjálfstæðan rekstur sá
hann um pípulagnir í meirihluta
þeirra bygginga sem byggðar voru í
héraðinu um árabil. Jón hafði er fram
leið alltaf nokkra menn í vinnu og
byggði myndarlegt verkstæði fyrir
starfsemi sína í lok sjöunda áratug-
arins. Hann skilaði góðu verki og var
heiðarlegur og sanngjarn í öllum við-
skiptum. Jón var vatnsveitustjóri
Vatnsveitu Borgarness um langt ára-
bil. Þau voru mörg sporin og margar
ferðirnar sem þurfti að fara út á Sel-
eyri, sem var rúmlega 30 km leið áður
en brú kom á Borgarfjörð. Vatns-
lögnin lá á botni fjarðarins og þurfti
mikið eftirlit vegna frosthættu og
annars álags. Þetta var oft erfið vinna
og á köflum hættuleg. Árið 1980
hættir hann sem verktaki í pípulögn-
um og ræðst til Hitaveitu Akraness
og Borgarfjarðar, sem verkstjóri fyr-
ir vinnuflokki í Borgarnesi, og tók
þannig virkan þátt í uppbyggingu og
rekstri HAB. Eftir að hann hætti
störfum hélt hann ávallt góðu sam-
bandi við sína gömlu félaga og fylgd-
ist af áhuga með hvað þeir voru að
sýsla við. Þau tengsl entust til síðasta
dags. Kynni mín af Jóni hófust fyrir
rúmum 40 árum þegar við Trausti
sonur hans vorum bekkjarbræður í
Miðskóla Borgarness. Um tvítugs-
aldur bankaði ég uppá hjá honum og
bað um vinnu. Atvik hafa hagað því
svo að starfsvettvangur okkar hefur
orðið nokkuð líkur. Jón hafði
ákveðnar skoðanir, var lifandi og
skemmtilegur persónuleiki. Það var
gott að vera nálægt honum.
Og nú skal þakkað, fyrir áralanga
vinsemd og traust, hlýtt hugarþel og
traust handtak, kímni, gamansemi,
dillandi hlátur og marga aðra góða og
skemmtilega kosti sem prýddu
manninn Jón Kr. Guðmundsson.
Kæri vinur. Nú er leiðir okkar
skilja í bili finnst mér við hæfi að nota
sömu kveðjur og þú notaðir stundum:
Blessi þig, Jón minn – Guð veri með
þér.
Ég votta Öbbu og fjölskyldunni
allri, innilega samúð.
Guðmundur Þ. Brynjúlfsson.
Kær vinur til margra ára er í dag
kvaddur hinstu kveðju. Andlát hans
kom verulega á óvart. Kvöldið áður
en hann lést var hann og hans góða
kona, Abba, eins og hún er kölluð,
heima hjá mér ásamt öðrum vina-
hjónum mínum og lék hann þar á als
oddi. En það er ekki spurt um stað
eða stund, er vinir hverfa héðan á
braut. Ég og maðurinn minn áttum
margar ánægjulegar stundir með
þeim hjónum í gegnum árin. Bæði
ferðalög innanlands, sem erlendis.
Jón og Abba voru ákaflega sam-
rýnd hjón og á heimili þeirra var allt-
af slegið upp veisluborði þegar gesti
bar að garði. Ekki dró það úr ánægju-
stundunum er húsmóðirin settist við
píanóið og spilaði listilega á það, okk-
ur öllum til ánægju.
Jón var mikill náttúruunnandi og
hef ég engan mann þekkt, sem hafði
eins mikla ánægju af því að fara á
berjamó. Einnig veitti blómaræktin
honum margar ánægjustundir, enda
var blómaskálinn hans ákaflega fag-
ur að sjá. Minning um mætan mann
mun lifa með öllum sem kynntust
honum.
Megi Guðs blessun sefa sárustu
sorgina í hugum aðstandenda.
Steinunn Árnadóttir.
Mig langar að minnast vinar míns
Jóns Kr. nokkrum orðum. Við hitt-
umst fyrst í maí 1980 er við hófum
báðir störf hjá Hitaveitu Akraness og
Borgarfjarðar. Það tókst með okkur
góð vinátta þótt aldursmunur væri
nokkur. Það var mér mikill styrkur
að hafa Jón mér við hlið. Hann þekkti
allt og alla í Borgarnesi og sveitun-
um. Það mæddi mikið á honum fyrstu
ár hitaveitunnar, en hann lagði sig
allan fram og með hjálp góðra sam-
starfsmanna gekk þetta allt ótrúlega
vel. Jón hafði mikinn áhuga á þjóð-
málum og fylgdist vel með því sem
var á döfinni hverju sinni. Hann hafði
ákveðnar skoðanir og var tilbúinn að
ræða þær við hvern sem var svo lengi
sem hann þurfti ekki að fara í ræðu-
stól. Það fannst mér mikil synd og
tældi hann á Dale Carnegie námskeið
ef það mætti létta honum róðurinn.
Þar naut hann sín vel enda húmoristi
með náttúrulega frásagnargáfu.
Hann gantaðist síðan oft með að
þetta hefði verið það erfiðasta sem ég
hefði komið honum í. Það eru ekki
síður samskiptin utan vinnutíma sem
eru mér minnisstæð. Heimsóknirnar
á Skúlagötuna þar sem ávallt var tek-
ið á móti manni eins og maður væri
einn úr fjölskyldunni enda var oftast
tilefni til að koma þar við og njóta
gestrisni Jóns og Öbbu. Náið og inni-
legt samband þeirra hjónanna er mér
líka minnisstætt. Þótt þau væru um
margt ólík þurfti maður ekki að vera
lengi í návist þeirra til að finna hvað
þau voru tengd sterkum böndum.
Fjölskylduböndin voru líka sterk og
sjaldnast var lengi setið svo ekki yrði
vart við börn eða barnabörn. Mig
langar líka til að minnast sumarfrís
sem við áttum saman í Þýskalandi
fyrir nokkrum árum. Fjölskylda mín
á ljúfar minningar frá þeirri sam-
veru. Við þökkum Jóni Kr. fyrir
ánægjulega samfylgd og vottum að-
standendum samúð okkar,
Ingólfur og Hanna.
JÓN KR.
GUÐMUNDSSON