Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Síða 2

r
MINNING
MAGNÚS JAKOBSSON
VÉLSMIÐUR
„Eg trúi þvi sannleiki
að sigurinn þinn,
a@ síðustu vegina jafni
og þér vinm eg konungur
það sem eg vi<nn:“
Að morgini 6. febrúar s.l. fór
vélsmiðuir tii vinnu sinnair 1 Vest-
mannaeyjum. Hann hafði daginn
áður unnið að viðgerð á hitalögn
í húsi útgerðarmanns. Hlemmur
var í gólfi á lofti þar sem unnið
var. Hafði hlemmiurinn verið lok-
aður daginn áður yfir opi, en nú
fjarlægður. Vélsmiðurinn féll nið-
ux um opið og niður á steingólf.
Hlaut hann höfuðhögg og missti
meðvitund og rann blóð úr vitum
hans og eyrum. Maðurinn var flutt
ur á srjúkrahús, og ráðgert a'1 flytja
hann til Reykjavíkur til aðgerðar
en flugveður var ekki. Næsta
mikils misst. En svona er mannlíf-
ið. Þar skiptast á skin og skúrir.
Minningin um dáðríkan manndóms
mann mun þó létta hina þungbæru
reynslu.
Við hjónin, dætur okkar og
f jölskyldur þeirra, vottum Ásthildi
og börnunum, foreldrum Árna og
öðrum vandamönnom, okkar
dýpstu samúð.
Jón Á. Jóhannsson.
t
Að sjálfsögðu eru framtíðarhorf
ur ætíð mjög tengdar þeim ungu
mönnum og konum, sem erfa
munu landið. Á hinurn smærri
stöðum eru þessi tengsl þó sér-
staklega ljós. Víða má næstum
lesa framtíð staðar í andlitum
unga fóiksins, sem heima er.
Þótt á ísafirði sé margt af wvg-
um og glæsilegum mönnum og
konum, báru fáir höfuðið hærra en
Árni Guðbjamaison. Hann leit hik-
laust fram á veg, bjartsýnn um
ágæta framtíð ísafjarðar og larjds-
2
morgun lézt maðurinn án þess að
hafa komizt til meðvitundar. Svona
er skamrnt á milli lífs og hels og
fótspor dauðans fljótt stigið.
Maður sá sem hér dó af slysför-
um, var Magnús Jakobsson vél-
smiður til heimilis í húsinu Skuld
í Vestmaninaeyjum, fæddur austur
í Mýrdal 9. september 1903.
Magnús Jakobsson var bóndason
ur úr Mýrdaluum, bam mætra
hjóna, en faðir hans drukknaði í
fiskiróðri meðan Magnús var enn
í bernsku frá stórum hópi,
maunvænlegra barna sem öll hafa
reynzt hið mætasta fólk þau er til
manndómsára lifðu, en nokkrir
bræðranna létust á fyrstu mann
dómsárum.
Ekkjan, móðir Magnúsar bjarg
aðist áfram m-eð barnahópinn sinn,
var ein þessara íslenzku kvenna
hlutans alls, enda ákveðinn í því
aö liggja ekki á Iiði sínu til þess
að svo mætti verða.
Árna kynntist ég allvel fyrrr
fjórum árum. Mér leizt sérstak
lega vel á þann unga mann. Hann
var áreiðanlegur og öruggur, svo
af bar, og jafnframt glaðvær og
ræðinn, fullur af hugmyndum og
áhuga. Árni var félagsmálamaður
miikill. Hann var m.a. formaður
Félags ungra framsóiknarmanna á
íisafirði, enda hafði hann ákveðnar
skoðanir á þjóðfélagsmálum eins
og öðru. Öllum var ljóst, að Árni
var til forustu fallinn.
Ekki er það ætlun min að rekja
æviferil Árna. Það gera aðrir, sem
hann hafa þefckt lengur. Ég vildi
aðeins minnast með þessum orðum
ánægjulegs sam-starfs, þótt stutt
yrði, og votta eiginkonu Árna,
dætrum þeirra, foreldrum hans og
öðrum ástvinum dýpstu samúð og
raunar Ísfirðinigum öllum. Þar er
mifcið skarð fyrir sfkildi, sem Árni
var.
Steingrímur Hermannsson.
sem vóg upp björg á sinn veika
barm og hvorki þekkti hik né efa
í þeim efnum að bjarga barnahópi
sínum til manndóms og þroska,
sem tókst. Elztu synirnir hjálpuðu
henni áfram með búskapinn, sem
var að vonum smávaxinn, og síðar
var flutt til Víkur í Mýrdal í von
um betri afkomu, en þar var vax-
andi byggð og allt flotaðist þetta
áfram svo sem fyrr getur.
Systkini Magnúsar, þau sem
lifðu, eru nú búsett í Mýrdal,
Reykjavík og Borgarfirði' og öll
vel metin að veðleikum.
Magnús fluttist til Vestmanna-
eyja 1928, en Eyjólfur bróðir hans
hafði áður verið í Vestmannaeyj-
um, sjómaður, hjá Stefáni Björns
syni skipstjóra og útgerðarmanni
og réðst Magnús sem sjómaður til
Stefáns og skildu þeir Magnús og
Stefán efcki samvistum frá því,
meðan báðir lifðu, en Stefán lézt
1957.
Á þeim tíma sem Magnús kom
fyrst til Eyja, var það siður að út-
geirðarmenin höfðu sjómenn sína á
heimilum sínum og sá siður var
hjá Stefáni í Skuld og Margréti
konu háns og varð Magnús þanm-
ig fastur heimilismaður þeirra og
varð nánast sem eitt af börnum
þeirra Margrétar og Stefáns o? ná-
inn vinur og félagi barna þeirra,
sem voru mofckru yngri en
Magnús.
Skuld'arheimilið í Vestmanna
eyjum var eitt af fremstu heimil-
um í Eyjum, þá og áframhaldandi
og hafði svo verið frá stofnun
þess.
Stefán Björnsson skipstjóri var
sonur Bjöms bónda á Bryggjum í
Landeyjum, þefckts bónda á sinni
tíð. Er Stefán ungur réðist til Vest-
mannaeyjaferðar, þá var honum
neitað um far úr Landeyjarsandi
til Eyja, vegna ungs aldurs, en
Stefán sagði þá: „Ég skal“ og
hann komnst til Eyja, gerðist sjó-
maður suður með sjó og var á
ISLENDINGAÞy^TTIR