Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Síða 11

Sigurbjörn K. Stefánsson
frá Gerðum
Fæddur 5.5 1917.
Dáinn 28.1.1970.
Skagfirðingur banansbreða
bleikra hengja þoldi mögn.
Hagyrðingur hættur að kveða,
hörpnstrengir slegnir þögn.
Sífrar í hljóði sorgarstrengur,
sárrar nauðar byrluð veig:
Liggur góður, látinn drengur,
lostinn dauðans þrumufleyg.
Aimakaldinn á er síginn,
angur brennir hjartað sært. j
Fyrir aldur fram er hníginn
fremdanmennið hugumkært.
X 1
Á þó stríði andófskæla,
ymji þungum hryggðarróm,
ekki þýðir mót að mæla
máttarþrungnum skapadóm.
Hyggjuláðið líða yfir
ljúfblíð kynni á alla grein.
Eftir dáðadrenginn lifir
dýrðleg minning, björt og hrein.
ar, skipasmiður i Keflavlk, kvænt-
úr Valgerði Baldvinsdóttur, Sigur
laug, búsett í Reykjavík, gift Hirti
Jtoagnússyni, slkrifstofumanni. Unn
'br, hdsfreyja að Reykjum á Skeið-
bm, gift Þorsteini Þórðarsyni,
bónda þar.
Hér hefur löng saga verið sögð
í stuttu máli, aðeins verið minnzt
* örfá atriði úr lífi merkrar konu,
f®1*! nú er horfin af sjónarsviði
bins jarðneska lifs.
Síðast er ég hitti þessa vinkonu
Jöína að máli, var hún enn and
™ga styrk, þótt líkamsþrekið væri
^nitega mjög að þrotum komið.
fai okkar barst þá meðal annars
hókmenntum, fyrr og síðar, þvi
^lln var alla sína ævi svo bók-
® sk, að bækur voru jafnan ofar
'®ga í huga hennar. Hins vegar
var hún mjög vandlát í þeim efn
m 0£? kunni sannarlega að skilja
rsmið frá kjarnanum. Og nú, eins
^ður, lét hún í ljósi andúð
J?* á þeirri tilhneigingu ýmissa
tma höfunda, að draga fram í
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Föst í iskorðum
manndómsmerkin
máttl kenna af beztu gerð:
Gegnum orðin, gegnum verkin
igöfugmenni var á ferð.
Engum dýrir duldust kostir,
dyggðin rík i eðli sat,
viðmótshýr af hlýleik brostir,
hláturinn líka yljað gat.
Háttprúðastur, djarfur, dyggur,
dáðum slyngur, hlítt með þel,
vinafastur, traustur, tryggur,
tilfinninganæmur vel.
Ef ósáttur heim við hrjúfan
hugur brá á verðugt svar:
þar við áttir lífstein ljúfan
Ijóðagáfan sem að var.
Lund ef þreyttu leiði og þrætur
lífs í hildi og gaf á bát,
hún þér veitti bölvabætur
blíð og mild og eftirlát.
dagsins ljós allt hið sorakennd-
asta, sem finna má i lífi einstakra
manna. Hún vildi hafa bækurnar
— ljóð og sögur — eins og si
streymandi lindir hins vermandi
feærlelka, þar sem lesandinn gæti
ávallt teygað i sig andlegan styrk,
sér til fróunar og yndis. Þannig
vonu sjónarmið þessarar lífs-
reyndu konu og er ég henni inni
lega sammála.
Það var bjart yfir Biskupstung
um þann dag, sem Bríet Þórólfs-
dóttir var til moldar borin. Sólin,
drottning allra Ijósa, stráði geisl
um slnurn í rikum mælj yfir mjöll
ina, sem sveipaði landið hvítri
blæju, svo langt, sem séð varð.
Og einstakir fjallatindar. sem risu
í hljóðlátri tign út við sjóndeild
arhringinn, voru eins og voldugir
finsur, sem bentu uppí himinsins
hæði'r, þangað, sem sál þeirrar
konu, sem vinir hennar nú voru
að kveðja, var horfin að eilífu.
Eyþór Erlendsson.
Kostaprís á kvæðum, vísum,
kært að muna fram að gröf.
Hlaut frá vísum hróðrardísum
hagmælskuna í vöggugjöf.
Tár á brá og hryggð í hljóði
hrærðu viðkvæm sinnuvé.
Mörgum þá í ljúfu ljóði
léztu friðsæl orð í té.
Var þér léttum vísnagaman,
vanda-gletta sigruð hver,
orðum rétt að raða saman,
ríms- að fléttum lékstu þér.
Hafa snjalla hreimadyninn
heljarsaka- stöðvað- grönd.
Harma fallinn háttavininn
hringhend staka og sléttubönd.
Meðan heyrist vísa á vöku
værum hreimi — býr í grun
og einn eða fleiri yrkja stöku,
ekki gleymast nafn þitt mun.
Rödd þín fögur vetrarvökur
vermdi um kvöld í
byggðum lands
er kvæðalög og kærar stökur
kliðuðu á öldum Ijósvakans.
Stil þó breytti haga höndin
hrein voru skiptin — mikilsverð.
Hjá þér skreyttu leturslöndin
listræn skrift og stafagerð.
Gegnum hrifinn banabylinn
burt frá grandi jarðarkífs
horfinn yfir heimaskilin
hátt á strandir betra lífs.
Lítur andinm áttir kunnar
— ekkert gróm að
sjónum ber —
heim, frá landi heiðríkjunnar
með himinljómann yfir þér.
Sælutíðir sannar veitir
sýnin blíð og fagurgjörð
yfir fríðar æskusveitir:
Óslandshlíð og Skagafjörð.
Bljúgur minnist betri tíðar,
beisk er lund og tregaklökk.
Fyrir kynini fyrr og síðar
frá mér bundin djúp er þökk.
Rekkur snilldarrödd með skýrri
— raddar skorti aldrei máít —
færð nú vildarvist í nýrri
vísur ort og kveðið dátt.
Lengur kljái ei ljóðavefinn.
Ljúfan vefðu í kærleik þinn.
Gæðafáu frá mér stefin
fyrirgefðu, vinur minn.
Haraldur Zophoníasson.