Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Side 18

Vilbegs, svo mæta vel vai fai
hans. Hann var fyrst og fremst
sólskinsmaður að skapi, en lionum
var nautn að því að finna eust-
inn, logn og kyrrstaða voru hon
urn ekki að skapi.
Þegar ungir menn falla frá, hef
ur þeim sjaldnast tekizt að móta
svo lífsstefnu sína, að séð verði,
hvert mannsefni er um að ræða.
Svo var ekki um Jóhann. Skapfesta
hans var slík, að þegar 4 unga
aldri mótaði hann sér stefnuna,
sem hann fylgdi síðan í aðafatrið-
um, og þegar hann fell frá. stóð
hann föstum fótum í athafnasömu
fyrirtæki við hlið félaga, sem val
izt hafði með honum til uppbygg-
ingarstarfa á nýjum slóðum, þar
sem verkefnið var frá upphafi tek
ið föstum tökum og rtöðugt hald
ið áfram á framfarabraut, þannig
að stórfyrirtæki hefur nú risið á
þeim lága grunni, sem þeir byrj
uðu á.
Hverjir voru meginþættirnir
í skapgerð hans? Voru það eljan
og samvizkusemin, sem lýstu sér
bezt í framkomu hans? Var það
snyrtimennskan, sem kom fram í
öilu, sem hann vann? Var það fuil
komnunarleitin, sem hann sóttist
eftir með gagnrýni og ástundun?
Var það höfðingslundin og
lyndið, sem vinir hans og fjöl
skylda kynntust svo vel? Var það
alúðin og drenglyndið, sem að
vissu leyti sameina-r flest það, sem
áður var nefnt, en birtist á svo sér
stæðan, persónulegan hátt hjá hon
um?
Um það er erfitt að segja. Ef til
vill átti þroski hans enn eftir að
vaxa og veita öðrum í enn rí’kara
mæli það öryggi og þá hlýju, sem
jafnan er að finna í fari þeirra,
sem sjálfsagðir eru til forustu og
mainnaforráða.
Endurminningarnar eru við
kvæmni þrungnar á skilnaðarstund
en fyrir hverja og eina þeirra skal
þafekað, hverja samverustund,
hvert samtal, þótt fjarlægðir
skildu.
Það fór ekki hjá því, að tekið
væri eftir hávaxna, ljóshærðu Ijós
myndaranum frá Alþýðublað
inu, sem hvarvetna var mættur
með myndavélina sína, þar sem
eitthvað var um að vera. Og-þótt
ekki væri hann sérstaklega skólað
ur í ljósmyndafræðum, hygg ég að
fáir hafi verið þar í því Starfi, sem
umgengust myndavélar sínar og
tæki af slíkri natni og hann. Hann
Ias allt, sem hann komst yfir á
þessu sviði, og hann var aldrei á
nægður fynr en hann hafði náð
þeim árangri, sem unnt var að fá
beztan við hverjar aðstæður. Á því
blaði hafa orðið hnignunar og
uppgangstímabil, tíðari en hjá öðr
um blöðum, og átti Jóhann ekki
hvað minnslan þátt í viðgangi
blaðsins þann tíma, sem hann var
þar. Svo mjög báru myndir hans
af myndum annarra, þær sýndu
alltaf það, sem mes.^ máli skipti
— og svo var hann hvar sem var,
hvenær sem var, sem er aðals
merki blaðaljósmyndarans.
Honum varð ekki mikið fyrir
því að breyta yfir í vinnubrögð
vikublaðsljósmyndarans, og göm
ul blöð af Fálkanum frá þeim
tíma, er hann starfaði þar, sanna
bezt, hversu mikilli snilli hann
var gæddur á þessu sviði, og
hversu næmt auga hann hafði fyr
ir því, sem máli skipti. Þarna naut
kímnigáfa hans sín ekki síður, og
enn sem fyrr var það aðalsmerki
hans að vera fyrstur á vettvang,
fyrstur með myndirnar. Hann fór
víða, kynntist mörgum, og hafði
frá svo ótal möngu að segja, þeg
ar leiðir lágu saman, dagpart eða
kvöldstund, eða örstutta stund úti
á götu.
Ég veit ekki, hversu prentlistin
hefur átt ríkan þátt í skapgerð
hans, fyrr en þeir félagar, Runólf
ur Elentínusson og hann, koma
hingað til Keflavíkur og hefja
rekstur prentsmiðju. Sannaðist
þar, að mjór er mi'kils vísir, — en
enginn, nema sá, sem gjörst til
þekkir, veit, hvílíkt erfiði þeir fé
lagar lögðu á sig í sambandi við
uppbyggingu fyrirtækisins. Ég
kom hingað skömmu eftir að þeir
keyptu setjaravél til fyrirtækisins
og þær voru ófáar næturnar, sem
lagðar voru við daginn og kvöld
ið, til að ljúka þeim verkefnum,
sem fyrir lágu. Þá voru verkaskipt
in ekki heldur glögg, heldur geng
ið að hverju þyi, sem gera þurfti,
þannig að verkinu væri lokið á til
settum tíma.
Leiðir skildu um tíma, en sam
band var alltaf náið, og þegar Jó
hann kvaddi mig á ný til starfa
með þeim félögum, hugsaði ég
mig ek'ki tvisvar um. Við hóiumst
handa við nýskipan vikublaðsins,
sem honum var svo hjartfólgið, og
þeir félagar höfðu hafið útgáfu á
á sl. ári, og enn á ný fékk ég að
finna óbifanlega trú hans á hverju
verkefmi, áhuga á smáu sem stóru,
áhuga, sem var mér og öllum, sem
með honum unnu, ómetanleg lyfti
stöng, svo að allt erfiði varð sem
leikur.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
en í harmi okkar höfum við þá
huggun, að látinn lifir þótt hann
hverfi okkur um stund. Ég bið al-
góðan guð, sem örlögum ræður,
að hugga og styrkja ástvini hans á
þessari stundu, föður hans, sem
var honum svo náinn, aldraða
ömmu hans, sem var honum ung
um og móðurlausum slík stoð og
stytta, ungu eiginkonuna hans, sem
hann unni, og litlu dótturina, auga
steininn hans.
Þér sjálfum, góði vinur, fylgja
innilegar kyeðjur félaga þinna og
vina yfir á strönd eilífðar. Megi
endurfundirnir verða jafn ánægju
legar og allar samverustundirnar,
sem við þökkum þér nú af klökk-
um huga.
Far þú í friði, friður
Guðs þig blessi,
haf þú þökk fyrir allt og allt.
Baldur Hólmgeirsson.
t
Kveðja frá J.C. Suðurnes.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga
að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
Laugardaginn 14. marz var fag
ur dagur hér suður með sjó.
Gróska vorsins var í lofti ásamí
hækkandi sól, en um það leyti, er
sól hneig til viðar, barst sú harma
fregn, að Jóhann Vilberg Árnason,
framkvænidastjóri Grágásar, hefði
látizt af slysförum. Það var eins og
vorgróskan hefði skyndilega stöðv
azt, og syrt fyrir sól.
Jóhann Vilberg Árnason fæddist
í Reykjavík, 6. febrúar 1942. Hann
lærði prentverk í Alþýðuprent
smiðjunni 1967—‘61, en hætti þá
prentverki og fór til Fálkans sem
Ijósmyndari, en síðan til Alþýðu-
blaðsins. Haustið 1966 stofnsetti
hann fyrirtækið Grágás í Keflavík,
ásamt Runótfi Elentínussyni, sem
með samhentu átaki varð að stór
fyrirtæki á örskömmum tíma. Allt
virtist skorta til, nema áræði, dugn
að, kjark, snyrtimennsku og yerk
hyggni, sem Jóhann átiti í svo rík
um mæli. En honum tókst að samna
að fcrúin flytur fjöll, og að vor-
18
ÍSLENDINGAÞÆTTIR