Íslendingaþættir Tímans - 22.04.1970, Side 27

eýfilu. Bjuggu svo þar til þess hún
var 14 vetra. Fluttu síðan að
Hlemimiskeiði og divöldiu þar til
eeviloka.
Á æsfcuáruim Vilborgar var ekki
auðvelt fyrir ungt fólk, að afla sér
skólamenntunar. Skólar voru fá-
ir oig erfitt að afla sér fjár, ein'kum
fyrir kvenfólkið, því kaup fékk
það tæplega hálfit á móti karl
imönnum. Auk þess var sá hugsun-
arháttur býsna almennur að það
alþýðufólk sem gengi í skóla væri
hálfgerðir oflátiungar.
Sigurður Þórólfsson, sá merki
skólamaður, hafði þá nýlega stofn
að lýðskóla á Hvítárbafcka í Borgar-
firði. Um þennan skóla sótti Vil
borg og var þar í tvo vetur 1907
—1909. Næst var hún svo einn vet-
ur í kvennaskóla í Reykjavik vet
urinn 1909—1910 og á kennara
námskeiði þá næsta sumar. Hvern-
ig hún hefur getað klofið þetta
veit ég ekki, en það hefur áreiðan
lega þá strax reynt á kjark hennar
hagsýni og dugnað. En góða mennt
un hefur hún fengið eftir þennan
tíima, því áreiðanlega hefur hún
notað hann vel.
Að námi loknu stundaði hún svo
kennslu í sinni sveit. En 1914 gift
ist hún Þorgeiri Þorsteinssyni frá
Reykjum. Ágætum manni eins og
fyrr er sagt. Var hann einn þeirra
mörgu og merfcu Reykjasystkina.
Sama ár hófu þau búskap á
Hlemmiskeiði og bjuggu þar í tæp
30 ár, með hinum mesta myndar-
skap. Keyptu þau býlið, reistu
íbúðarhús og bættu jörðina á all
an hátt og þótti til fyrirmyndar.
Heimili þeirra hjóna varð strax
þekfcit fyrir gestrisni og höfðing
ekap. Bæði stóðu þau í fremstu
röð í félagislífi sveitarinnar.
Sú vakningaralda, sem- hófst hér á
landi með ungmennafélagshreyf-
ingunni, fór ekki fram hjá garði
þeirra. Eitt af fyrstu ungmennafél
lögum landsins var stofnað í
Skeiðasveit, og hefur það lifað
fram á þennan dag og oft með
niiklum blóma. Voru þau hjónin
^neðal stofnenda þess, og unnu þar,
Sem anmars staðar með sínum
ferennandi áhuga og dugnaði. Vil-
bong var einnig meðal stofnenda
Kvenfélags Skeiðamanna og í
^jórn þess í mörg ár.
bau hjón eignuðust 8 börn og
auk þess upp eina fósturdótt
u'r’ Ingibjörgu að nafni. Hana
Jttisstu þau, þegar hún var 21 árs.
”ln bfa öU nema Rósa, sem áður er
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
getið. Öll hafa þau gifzt og eign-
azt góð heimili. Ailar dæturnar
urðu kemnarar að menntuii. Þær,
sem lifa eru nú starfandi kennar
ar í Rvík. Þær heita: Unnur. Inga,
Þorgerðux og Vilborg. Synirnir
eru: Þórir íþróttakennari á Laugar-
vatni, Hörður trésmíðameistari og
Jón rafvirkjameistari. Báðir í
Reykjavík.
Allt er þetta mesta dugnaðar-
og ágætisfólk, sem ber foreldrum
sínum og heimili þeirra hinn ákjós-
anlegasta vitnisburð.
Sumarið 1943 missti Vilborg
mann sinn. Næstu 2 á'rin bjó hún
áftram á eignarjörð sinni með son
um sínum, en vorið 1945 brá hún
búi, seldi jörðina og búið og flutt
ist til Reykjavíkur. Keypti þar hús-
ið að Langholtsv. 27. Bjó hún þar í
nokfcur ár með börnum sínum. En
smátt og smátt giftust þau og fluttu
burtu. Keypti Vilborg þá íbúð í
húsi Vilborgar dóttur sinnar og
Einars Sverrissonar tengdason
ar síns, að Álfheimum 10. Þar bjó
hún ágætlega um sig og hugðist
eyða þar ævikvöldinu, sem hún og
gerði, að undanteknum nokkrum
vikum síðast, sem hún var í Borgar-
sjúkrahúsinu og þar andaðist hún
2. apríl síðastliðinn. Ég heimsótti
Vil'borgu nokkrum sinnum síðustu
árin sem hún lifði og talaði við
hana í sírna þess á miili. Síðast
skömmu áður en hún lagðist. bana-
leguna, átti ég tal við hana. Við töl-
uðum um hitt og þetta. Meðal
annars um mál sem efst voru á
baugi bæði innanlands og utan,
Ekki gat ég fundið hjá henni nein
andíeg ellimörk. Hún virtist fylgj
ast eins vel með gangi mála og
hugsa jafnskýrt og fyryir 30 árum,
þegar ég þekkti hana bezt. Þannig
segir mér fólk, sem fylgdist með
henni á sjúkrahúsinu, að hún hafi
verið alveg fram í andlátið. Það
má um hana segja eins og Stefán
G. kveður um grenitréð:
Bognar aldrei, brotnar í
bylnum stóra seinast.“
Það var metnaður Vilborgar að
hjáipa sér sjálf, vera ekki það, sem
kaUað er upp á aðra komin og það
gerði hún til loka.
Hitt skilur maður líka, að það
var dásamlegt öryggi I því, að vera
í skjóli ástríkrar dóttur til hins
síðasta.
Þessu er nú lokið Vilhorg. Vertu
sæl og þökk fyrir allt;
Lengi lifi minning Vilborgar
Jónsdóttur, hetjunnar frá Hlemmi
skeiði.
9. aprfl 1970,
Klemens Þórleifsson.
t
Vilborg mín.
Síðast, þegar við hittumst, varst
þú rúmliggjandi, hafðir tekið sjúk
dóm þann, se-m dró þig til d-auða.
„Ég vfl hafa börnin hjá mér“,
sagðir þú og kærðir þi? ek>°rt um
rólegheitin. Þannig man ég þig líka
fyrst fyrir nærri 20 árum á heimili
þínu við Langholtsveg, þar
sem ævinlegj var opið hús fyrir
vinum ba-r-na þinna.
Við höfum nú verið nágrannar i
Álfheimunum í meira en 10 ár jg
átt saman marga ljúfa og glaða
stund. Á þessum áru-m ha-fa fjöl-
skyldurnar hér í húsunum jafnan
glaðzt hver með annarri, auk þess
að deila hversdag-sleikanum sam
an. Þú haf-ðir alltaf mi-klu að miðla
af góðvild þinni, reynslu og þe-kk-
ingu. Þú kenndir okkur, að enginn
er í raun og veru gamall, heldur
eru-m við misjafnlega ung.
Fyrir miklum kjarki og rósemi
hugans víkur ellin á braut, og lifið
e-r þá enn eftirsókn-arvert. Þú elsk
aðir börn og blóm og allt, sem
var heilbrigt og fagurt.
En aflir fá sitt kafl, fyrr eða
síðar.
Við í Álfheimum 8, og aðrir
grannar kveðjum þig með söknuði
og þakklæti og biðj-uim þér farar-
heillar inn á land ljóssins, þar sem
ekki finnst kvöl né þraut.
Ég óska þínum stóra hópi a-fko-m
enda blessunar og mi-kifla starfa.
Me-gi þau flytja merki þitt fram á ;
leið. ^ |
Ólöf Þórarinsdóttir.
f ;
Afl hver á að reyna,
afl sem hefi-r þáð,
Sú er sælan eina,
sem að fæst með dáð.
Steingr. Thorsteinsson. :
Þega-rsýna skal þjóðfélagsþegni j
mikla virðingu, fyrir unnin afrek j
í þágu föðurlandsins, er mön-num j
úthlutað heiðursmerkjum af ýms j
um stigum og felst í þvi viss viður- j
kenning. — Margir munu þó þeir j
landsmenn ve-ra, sem lltið sinna í
27