Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1971, Blaðsíða 1

apr
ISLENDI NGAÞÆTTIR
TÍMANS
18. TBL. 4. ÁRG. FIMMTUDAGUR 30. DES. 1971 NR. 67
Magnús Böðvarsson,
HREPPSTJÓRI, LAUGARVATNI
Fæddur 18. júní 1902.
Dáinn 13. nóv. 1971.
Mig langar til að skrifa örfá
kveð.ju og minningarorð um hinn
látna vin minn og fyrrverandi sveit
ungan, en ég veit, að mér færari
rekja æviferil hans og störf. For
eldrar Magnúsar voru hin stór
merku og kunnu hjón Ingunn Eyj
ólfsdóttir og Böðvar Maignússon á
Laugarvatni. Við Magnús vorum
aldrei saman í barnaskóla. Hann
var tveim árum eldri en ég, svo
að hann var í eldri deild, þegar ég
var í yngri deild. Okkar kynni hóf
ust ekki mikið, fyrr en við fórum
að starfa saman í Ungmennafélagi
Laugdæla, þá nýfermdir unglingar.
Við sem erum fædd eftir aldamót,
megum víst ekki telja okkur alda
mótamenn, en við urðum nú samt
fyrir snertingu frá þeim eldri, og
ungmennafélagið okkar var okkar
heimur í þeim efnum. Við höfðum
okkar áhugamál og skemmtum okk
ur marga stund við frumstæð skil
yrði.
ÁRIð 1929 kvæntist Magnús Aðal
björgu Haraldsdóttur frá Einars
stöðum í Reykjadal. Var hún hon
um mjög samboðin, glæsileg og að
laðandi húsmóðir. Sambúð þeirra,
sem stóð í tæp 42 ár, var í alla
staði mjög ánægjuleg. Þau eignuð
ust tvö börn, Ásrúnu, gifta Skúla
Guðjónssyni bifreiðastjóra á Sel
fossi, og Böðvar, gjaldkera í Bún
aðarbankanum, kvæntan Sigrúnu
Ingibjörgu Guðmundsdóttur mynd
höggvara.
Við Magnús vorum samtímis
bændur í Laugardal í 13 ár. Á
þeim árum var oft gestkvæmt í Mið
dal, m.a. var kii’kjusókn oft mikil
í tíð séra Guðmundur Einarssonar.
Oft var kirkjufólkið meira og
minna gestir þeirra hjóna eftir
messu. Þau höfðu lag á að láta
gestum sínum líða vel, bæði mjög
ræðin og skemmtileg, og vildi
tíminn þá stundum líða fyrr en
varði.
Magnús var bóndi af lífi og sál,
mikill verkmaður að hverju sem
hann gekk og sérstakur verkstjórn
andi. Hann hafði yndi af búfénaði,
mjijg gott vit á öllum skepnum og
gott lag á að hafa full not af búi
sínu. Árið 1959 brugðu þau hjón
búi í Miðdal og fluttu að Laugar
vatni. Þar byggðu þau sér mjög
þægilegt og fallegt íbúðarhús, og
tók Magnús þá við störfum fyrir
sveitina og skólastaðinn, og mun
hann ekki hafa skort verkefni, með
an heilsa og kraftar leyfðu.
Við hjónin áttum því láni að
fagna að eignast þessi hjón fyrir
sanna og trygga vini eins og fleiri
í Laugardal, sem okkur var ekki
sársaukalaust að skilja við. Við
áttum ekki margar, en mjög
ógleymanlegar, ánægjustundir, er
við heimsóttum þau að Laugar
vatni, en ég held að mér þyki þó
vænzt um mína síðustu heimsókn
til Magnúsar. Það var 5. október
síðastliðinn. Þá lá hann á heimili
Ásrúnar dóttur sinnar á Selfossi.
Ég sat hjá sjúkrabeði hans einn
klukkutíma, og það bráði svo af
hinum helsjúka manni, að hann
ræddi af fjöri og áhuga um alla
heima og geima, og hann fékk mig
til að trúa því, að nú væri batinn
að koma. Við ákváðum, að næst
heimsækti ég hann að Laugarvatni.
Nú stóð ég yfir moldum hans að
Laugarvatni í dag, þar sem hann
var lagður við hlið sinna kæru for
eldra.
Það er Guð sem ræður, og eng
um er fært að deila við dómar
ann. Kærar þakkir fyrir liðna tðí.
Það vill fylgja því að eldast, að
maður verður að sjá á bak æði
mörgum af samferðaíólkinu, bæði
venzlabundnum og vandabundn-
um, sem manni eru kærir, og þá
er gott að minnast góðra vina, Far
þú í friði, friður Guðs þig blessi.
Frú Aðalbjörgu, börnum, tengd
börnum, barnabörnum og ölb
skylduliði votta ég innilegustu sam
úð.
20. nóv. 1971.
Karl Jónsson.
NNING