Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1971, Blaðsíða 6

andi eða á hestum. — og þeir, sem
leið áttu yfir „Hálsinn“ til og frá
Skriðuhverfi komu gjarna við í
'jndahlíð og Mýídugsstöðum. Marg
ir minnast stunda, er áð var á þess
um bæjum á leið í eða úr kirkju
og þakka gestrisnina.
Ásmundur var ekki tápmikill
maður eða heilsuhraustur. — Á
þeim árum, sem hann lagði mest
á sig við að koma upp býli sínu
varð hann að þola alvarleg veik-
indi. Og geklk raunar aldrei heill
til skógar síðan. Víst mun það hafa
lamað þrek hans. En viljinn var
óbugaður. Og starfað var til þeirr-
ar stundar, er dauðinn kallaði.
Hin síðari árin bjó Ásmundur í
félagsbúi með Kristjáni syni sínum
og konu hans Huldu Jónasdóttur
frá Fagranesi. Og var þar gott sam
starf. Nokkuð hafði Ásmundur
dregið sig útúr dagsins önn. En
löngum hvíldu á honum margvís-
leg störf og var h'onum ljúft að
leggja þar hönd á plóginn, sem
hann taldi þörf.
Þau" eiga við Ásmund í Linda-
hlíð orð skáldkonunnar þingeysku:
„Að vinna skylduverkin
alla daga
að vaka og biðja,
þín var ævisaga,
að missa aldrei sjónar
af þeim auði,
sem eilifð fegurð miðlar
lífsins brauði.“
Ásmundur hugsaði ekki ein-
göngu um búsorgir og erfiði hvers
dagsins. Hann átti í huga sér trú
á Guð, sem allt gefur, Guð, sem
leiðir börnin sín áfram, þann Guð,
sem er skapari alls og soninn hans,
sem er frelsari mannanna.
Ásmundi var kirkjan sín kær.
Siðan ég kynntist honum var hann
trúr kirkjugestur og þau hjón
bæði. Og börnin þeirra hafa mót-
azt af þeim anda. Þau eru bæði
trú sinni kirkju. Kristján er nú
í sóknarnefnd og meðhjálpari í
Grenjaðarstaðarkirkju. Og Þóra
lætur sig ekki oft vanta í kirkju,
er hún dvelur hér fyrir norðan á
sumrin. Og nú er það þriðja kyn-
slóðin, sem hefur erft ómu tryggð
ina. Öll barnabörn Áwmundar og
Helgu hafa sýnt kixkju sinni, að
þau hafa hlotið gott trúarlegt upp-
fóstur.
Ásmundur var í sóknarnefnd
jrenjaðarstaðarkirkju um árar
V
bil og formaður um nokkur ár.
Hann hlaut þetta trúnaðarstarf
ekki af því að hann væri fram-
gjarn eða léti á sér bera. Heldur
af því, að hann átti traust safnað-
arins og margir þekktu ást hans til
kirkju og kristindóms. Fyrir nokkr
um árum var ráðizt í það stórvirki
að stækka kirkjuna hér. Þá var
Ásmundur ásamt ýmsum öðrum
góðum mönnum óþreytandi að
vinna því máM sem mestan og bezt
an framgang. Hann fór víða um
sóknina og safnaði fé og vinnulof-
orðum. Og fleira mætti telja í því
sambandi. Oft voru erfiðleikar að
koma ýmsu í framkvæmd á réttum
tíma, en fáa sá ég glaðari á þeim
árum, þegar rættist úr einhverju
vandamáli en Ásmund í Lindahlíð
og Böðvar í Bláhvammi, sem þá
var formaður, en orðinn aldraður.
Nú eru þeir báðir gengnir, en ég
og við mörg hér minnumst þeirra
með þökk og virðingu.
Þannig var Ásmundur 1 öllum
skiptum sífaum, trúr, einlægur oig
hreinskiptinn.
í búskap sínum var hann hinn
holli og natni hirðir, sem skynjaði
að skepnurnar, sem honum var trú
að fyrir, voru sem hluti af lífi han
og velferð. Og hans var að sýna
þeim umhyiggju, vera þeim góður
hirðir, er ætíð reyndi að láta þeim
líða sem bezt. Sýnir það næsta vel
hugarfar hans, lífsstefnu og lífs-
skoðun. Hann vildi létta undir með
öðrum, gera lífið bjartara, hlýrra
eftir sinni getu.
Ásmundur taldi sig vera ham-
ingjumann í lífsstarfi oig á heimili.
Hann taldi starf bóndans eitt veg-
legasta ævistarfið. Enginn kemst
betur í tengsl við náttúruna en
bóndinn. Enginn nýtur eins mikilla
dásemda við skaut jarðar, þrátt fyr
ir erfiði og annir eða kannski ein-
mitt þeirra vegna. Fáir held ég, að
komist betur í snertingu við al-
mætti sköpunarinnar en bóndinn,
ef hann hefur opin augu og eyru
fyrir fegurð og yndisleik náttur-
unnar og rækir starf sitt af kost-
gæfni. Og margt ber vitni um að
slíikt gerði Ásmundur, enda voru
skyldurækni og ábyrgðartilfinn-
ing ríkir þættir í fari hans. ‘
Hann barst ekki mikið á, en
muna ber að, „það eru sjaldan
hæstu hljómar, sem hlýja vorum
sálum bezt“. Ásmundur var ein-
mitt einn þeirra er hlýaði þeim,
sem honum urðu samferða á veg-
MINNING
Einar Jónsson,
Hvanná Jökuldal
Hann andaðist á Landspítalanum
í Reykjavík aðfaranótt 13. þessa
mánaðar, sjötugur að aldri. Ég var
við því búinn að frétta lát Einars,
ég vissi að hann var búinn að vera
sárlasinn um lengri tíma í sumar
og haust, þó að hann léti lítið á
því bera. Mig grunaði einnig að
veikindi hans væru alvarlegs eðlis.
Einar var borinn og barnfæddur
Jökuldælingur, fæddur á Hvanná
16. október 1901, sonur þeirra
merku hjóna Gunnþórunnar Kristj
ánsdóttur og Jóns Jónssonar fyrr-
um alþingismanns. Ekki rek ég
ætt Einars, en vil þó geta þess, að
móðir hans var af hinni svoköll-
uðu Bólstaðahlíðarætt í Húnaþingi.
Heimilið á Hvanná var bæði þá
og síðar, eitt hið myndarlegasta í
sveitinni, allsnægtir í búi og margt
fólk til verka. Einar, sem var næst
elztur af sex systkinum, naut því
hins bezta uppeldis við glaðværð
og holla heimilishætti. Börnin
fengu góða fræðslu því að kennari
var hafður um lengri tíma á hverj-
um vetri.
Alþýðuskólinn á Eiðum tók til
inum og blönduðu geði við hann.
í bjartsýnni trú á skapandi mátt
kærleiksríks föður á himnum lifði
hann og trúði á handleiðslu hans.
Hann hné niður í starfi en þakk-
látur. Hann hafði ætíð vitað, „að
öll er stundin lánuð tíð, ei til leiiks
að eyða“.
Við hjónin þöikkum kynningu
góða um mörg ár. Þöbkum margar
ánægjustundir 1 Lindahlíð fyrr og
síðar.
ÞÖkk fyrir trúmennsku og alúð
aUa við kirkjuna hér. Við sendum
Helgu og fjölskyldu hennar allri
samúðarkveðju.
Göðar minningar kasta geislum
yfir ófarinn veg og beina sjónum
okkar hærra 1 trú og þökk.
Sigurður Guðmundsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR