Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1971, Blaðsíða 25

GÍSLI TRYGGVASON
FRÁ HRÍSEY
Fæddur 25. janúar 1909.
Dáinn 30. maí 1971.
Gott mannorð er dýrmætara en
mikill auður,
vinsæld er betri en silfur og
gull.
(Orðskv. 22?
Gísli fæddist að Arnarnesi við
Eyjafjörð, sonur þeirra mætu
hjóna Margrétar Gísladóttur og
Tryggva Jóhannssonar, fiskimats-
manns, sem lengi bjuggu í Hrísey.
Gísli var næstelztur sex syst-
kina, sem öll lifa hann ásamt móð
urinni, en hún er háöldruð og nú
til heimilis að elliheimilinu Skjald
arvík við Eyjaf jörð.
Árið 1926 fluttist hann til Hrís
eyjar ásamt foreldrum sínum og
systkinum, en þar átti hann heima
til æviloka.
Gísli var greindur og athugull
maður. Hann hlaut að vísu
skamma barnaskólagöngu, en
kunni þó góð skil á mörgu, sem
aðrir voru fáfróðir um. Hann skaut
því mörgum ref fyrir rass í létt
um samræðum.
Hann var lágvaxinn maði”-,
snöggur í snúningum, kýttur mj ;
í herðum og hallaði nokkuð é i
hægri hlið. Augun voru snarleg < g
sékennilega tindrandi og kvik,
þegar hann bjó yfir einhverju
fyndnu og sbemmtilegu. Svipur
inn var hreinn, en þó á stundum
nokkuð dulur. Hann var skapmað
ur,en beitti því með yfirvegaðri
gætni. Hann mátti aldrei vamm
sitt vita, var traustur og trúr og
ávann sér vinsemd allra, sem
hann átti samleið með.
Gísli eignaðist snemma bát.
Hann nefndi þessa trillu sína
„Kóp“. Hann var að vísu endur
nýjaður, þegar þeir eldri heltust
úr lestinni.
Gísli var sérstakt þrifa- og snyrti-
menni, bæði hvað hann sjálfan
sner'i og báta hans. — „Kópar“
han: voru ávallt sem sandþvegin
stofi jlf í hvaða aflahrotu sem
var, ' í hirðing véla fór eftir því.
Ha í var sjómaður góður,
hlekkt jt aldrei á. Lúsfiskinn var
hann, en handfæraveiðar stundaði
hann aðallega síðustu árin. — Ef
aðrir komu með mikinn afla, kom
Gísli o't með meiri.
Mirn ng mín um þennan látna
vin er mvafin sólskini og sumar
blíðu. rísli vakti gleði og gáska
svo mai J-i með sínum hnyttnu
svör <m o ;> látbragði öllu.
Ei stóð í seglin, þá reitti
liani ' : sér brandarana, hló á sinn
sérstr’ < hátt og lék við hvem
sinn f n ur.
F iv ýmsum sólarmerkjum að
da i hefði hann átt að vera inn
hv ur og þögull, því að hann bar
hu! > n innri harm. — Hann var
ba ’ ’aður frá barnæsku.
i'arn að aldri féll hann í sjóinn
við svonefndar Hagaklappir, var
nærri drukknaður, en móðir hans
bjargaði honum á síðustu stundu
fyrir tilviljun eina. Lengi var hann
að ná sér eftir volk þetta. Hann
þjáðist og af heiftarlegri béin
kröm, sem hnýtti hann og skekkti
svo bagi var að.
Gísli var, þrátt fyrir allt, glaður
alvörumaður og kurteis. Hann var
alls staðar aufúsugestur, vakti
gáska og kátínu á öllum vinnu
stöðum.
Gleði og fyndni stóðu svo djúp-
um rótum í hugartúnum hans, að
heill hreppur gat hlegið með hon
um. — Hann var „humoristi" af
guðs náð.
Sigurður Guðmundsson, skóla
meistari sagði einu sinni:
„Ég hef hvergi fundið í íslenzku
orð, er teljast megi viðunandi þýð
ing á þessu orði eða eigi við um
þetta merkilega hugtak. Einhver
hefur sagt, að „humor“ væri „bros
í tárum“ eða þar færi saman bros
og tár“.
Skýring þessi getur vel minnt á
„humor“ Gísla. Hann duldi svo
vel sín hugarmein, að einungis
hans nánustu gátu merkt þær sáru r
kenndir, sem með honum bærðust.
Til hvers hlaut hann þessa náð-
argjöf glaðværðar og gáska? Ég
get ekki svarað því, en þannig var
hann. — Er forsjónin kannski
svona miskunnsöm, að veita
þeim nokkra umbun, sem bera
þyngstu byrðar hér í jarðvist?
„Verið ávallt glaðir“, sagði post
ulinn.
Margir eru þeir, sem aldrei eru
hjartanlega glaðir, þótt lífið virðist
við þeim hlægja. Þá er það kannski
nauðsynleg tilraun að senda mann
líkan Gísla, til þess að opna augu
fýlupokanna, ef auðið væri að ger a
þeim ljóst þeirra vanþakklæti, sem’
eru líkamlega heilbrigður og gri’.l-
ur einar þjá.
Gísli var oft einn á sjó síðus 'i
árin. Faðir hans var þá kominn á
ÍSLfiNDlNGAÞÆTTIR
25