Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1971, Blaðsíða 10

MINNING
Sigtryggur Jónsson
frá Hrappsstöðum
áttumenn samvinnuhreyfingar
innar. Jón Guð'mundsson var
meðal þeirra hugsjónamanna,
sem vildu verða virkir þátttak-
-endur í nýjungum aldarinnar.
Hann var afbragðsvel gefinn mað
ur, fljótur að setja sig inn í
vandamál og verkefni. Hann gerð
ist kennari við Samvinnuskólann,
en meginhluta ævistarfsins vann
hann sem endurskoðandi og um-
sjónarmaður með bókhaldi kaup-
félaganna, sem starfsmaður Sam-
bands íslenzkra samvinnufélaga,
og síðar skrifstofustjóri Fjár-
málaráðuneytisins og loks Við-
skiptamálaráðuneytisins við stofn
un þess. Það má með sanni segja,
að hann hafi unnið brautryðj-
endastarf á tveim sviöum, vegna
þeirrar endurnýjunar, sem átti
sér stað í íslenzku þjóðfélagi um
hans daga. Störfum sínum
gegndi hann með árvekni og
dugnaði, og naut hins fyllsta
trausts samver'kamanna sinna og
samborgara yfirleitt. Þá varð
hann fyrir þeim dapurlegu örlög
um, að á hann sótti tilfinnanlegt
heilsutjón, sem hafði í för með
sér margra ára sjúkrahúsvist. Sá
iíkami. sem að eðlilegum hætti
er íbúð og starfstæki andans
hér í heimi, varð nú fjötur og
fangelsi andans. Og loks kom sú
hrörnun, sem aldrinum fylgir,
unz hann hiaut frelsi sitt frá
ánauð hins ytra manns.
Þaö var forn trú, að þegar
maðurinn . svæfi, færi andi lians
á vit guös, og hlyti hjá honum
endurnýjun og endurnæringu.
Og á líkan hátt trúði postulinn
því, að í hjúpi sjúks líkama gæti
hinn innri maður haldið áfram
að endurnýjast og jn’oskast til
hins eilífa og ævarandi lífs.
Á grundvelli þeirrar trúar eig-
um vér enn í dag þá fullvissu,
að þegar sjúkur líkami leggst til
síns hinzta svefns, sé líf fram-
indan — líí í sambandi við hinn
upprisna drottinn, sem eftir
dauða sinn mætti poslulanum við
borgarhliðin i Damaskus. Það er
þessi trú á endurnýjun og áfram-
hald hins innra manns, sem veit-
ir oss hugrekki gagnvart hrörn-
un og dauða, og gerir oss bjwt-
sýn og vonglöð, einnig við daaða
mannsins, sem vér erum að
kveðja í dag.
Árið 1934 gekk Jón GuðmundB-
„Allir dagar eiga kvöld“. í ljósa-
skiptum hins svala nóvemberdags
sveipast suðurloftið rósrauðum
bjarma. Þessi bjarmi bregður
skærri birtu yfir vítt svið og sýnir
breytilegar hreyfimyndir um leið
og hugurinn hvarflar að Ijósi þeirr
ar staðreyndar, að einn góðvinur
minn er genginn.
„Kynslóðir koma, kynslóðir fara
. . .“ Á tímabilinu 1886—1910 bjó
á Hömrum i Laxárdal í Dalasýslu
Jón hreppstjóri Jónasson. Kona
hans var Ástríður Árnadóttir. Þau
áltu 4 börn, 3 dætur og 1 son. Býl-
ið, Hamar, stóð norðan megin í
son að eiga Ásgerði Guðmunds-
dóttur frá Lundum í Stafholts-
tungum. Hún átti með honum
gæfu hans, og.hún stóð við hlið
hans í hinni löngu raun sjúk-
dómsins. Sjálf hefir hún kvatt
þennan heim fyrir nokkrum ár-
um. Vér minnumst einnig með
þakklæti þeirra vina, lækna og
hjúkrunarfólks, sem veittu hon-
um hjálp sína og aðstoð. Og vér
hugsum með samúð til barna
hans og systkina og náinna ætt-
ingja, — og vér færum fram
þakklæti margra vina og fyrri
starfsmanna frá þeim árum, er
hann lagði fram sinn skerf til
uppbyggingar því þjóðfélagi,
sem hann þjónaði með gáfum
sínum og starfskröftum.
Nú er hin stundlega þjáning
afstaðin, og í staðin komin end-
urnýjun hins innra manns, hið
ósýnilega líf, sem postulanum
var gefið að sjá. Dauðinn og gröf-
in taka við því, sem er stund-
legt, hinum ytra manni — sem
var sjúkdómi og dauða undirorp-
inn. En hvað er dauðinn? Hvað
er hel? Þannig spurði séra Matt-
hfas í sálminum, sem vér vorum
að enda við að syngja, skáldið,
nefndum dal, eigi langt frá dal-
botni. Aðeins 3 býli voru framar
í dalnum. Bæjar- og peningshús
stóðu á holóttu túni undir hömr-
um og bröttum brekkum, þar sem
útsýni í sólarátt blasti við af bæj-
arhlaði niður eftir löngum, byggð-
um dal allt að sjávarströnd. Norð-
an hinna skjólsælu harmabelta
taka við víðáttumikil slægju- og
beitilönd með kjarnaþrungnum
fjallagróðri. Þetta býli hefur nú
verið í eyði í fullan aldarfjórðung,
en er notað sem afréttur frá býli
við fjölfarinn þjóðveg. Á þeim ár-
um, sem Jón .Tónasson bjó á Hömr-
sem Jón heitinn Guðmundsson
hafðí mestar mætur á. —
Hvað er hel?
Öllum líkn, sem lifa vel,
engill, sem til lífsins leiðir,
ljósmóðir, sem hvílu breiðir.
Sólarbros, er birta él,
heitir hel.
Ég trúi því, að þessi verði
reynsla hans, sem vér erum að
minnast í dag. Engill, ljósmóðir,
sólarbros. Ég veit ekki hvort
séra Matthías hefir þarna orðið
fyrir áhrifum frá öðru trúar-
skáldi, séra Hallgrími, sem á dán
arbeði sínum bað Krist sjálfan að
vera sína ljósmóður, og að sál
sín mætti fæðast í hans hendur
við uppliaf hins nýja lífs. Þessar-
ar sömu bænar biðjum vér í dag
hinum látna vini vorum til
handa, — að dauðinn skili hon-
um í ijósmóðurhendur drottins
sjálfs. Að hann megi undir hans
vernd finna magn þeirrar eilífu
„dýrðar", sem ritpingin talar um.
Dýrð merkir fyrst og frernst ljós
guðs sjálfs, — birlu himinsins —
kærleikann, sem aldrei deyr né
dvínar. Amen.
Dr. Jakob Jónsson.
ÍA-
ÍSLENDINGAÞÆITSR