Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1971, Blaðsíða 26

KRISTJÁNSDÓTTIR
FRÁ BORGARHOLTI
ÞÓRA
Fædd 27. febrúar Í900.
Dáin 30. september 1971.
Ég minnist frá æsku minni, þeg-
ar sæmdarhjónin Vigdís Siguröar-
dóttir og Kristján Magnússon voru
nokkur ár á Stórahrauni ásamt
dóttur sinni Þóru. Ki-istján og móð
ir mín voru systkinabörn. Ég minn
ist frá þessum tíma, þessarar
prúðu fallegu frænku okkar syst-
kina, er við lékum okkur við. Þá
var barnslundin létt og glöð, farið
í ýmsa leiki, sem nú eru horfnir
æskunni, en svo syrti yfir okkur,
því nú fluttust foreldrar hennar
til Borgarness, ásamt henni. Það
var mikill söknuður fyrir okkur.
Við skruppum stundum í Borgar-
nes og þá var sjálfsagt að gista,
er svo bar undir, hjá Viggu og
Stjána frænda, þetta voru gælu-
nöfn á þeim hjónum hjá okkur
krökkunum. Þá var nú spjallað oig
hlegið, og Þóra fræddi okkur um
elliheimili, en þeir feðgar sóttu
lengi sjóinn saman á meðan kost
ur var.
Eftir að Gísli var orðinn einn á
sjónum, þá hafði hann eitt sinn
orð á því við mig, að nú gæfist
næði nóg til nýrra hugdettna.
„Hugsanir þurfa þögn til að gróa“,
stendur einhvers staðar.
Á hugann leita nokkur heilræði
spakvitrings, er sagði:
„í sjálfs sín brjósti verður hver
maður og hver kona að gróður-
setja heilsujurtir, sem bezt græða
hugarmein og sár. Slík blómrækt
er fólgin í glæðingu á starfandi
áhuga, sem festir á sér hugann,
seiðir hann að sér allan og óskipt
an, svo að annað kemst ekki að.
Þá gleymist allt annað en viðfangs
efnið sjálft, bæði harmar og mót
læti, áhyggjur og kvíði“.
í brjósti Gísla greru vissulega
þær heilsujurtir, sem glæddu hjá
honum starfandi áhuga, er benti
til hafs, — á veiðar. Sá áhugi var
milclll og entist ævilangt.
Þeir feðgar, Gísli og Tryggvi,
urðu nær samferða yfir landamær
in miklu. Með fárra daga millibili
kvöddu þeir þennan heim.
Þann 4. júní 1971, síðla dags,
voru þeir báðir lagðir í sömu gröf
í Hríseyjahkinkjugarði.
Það var mildur dagur, sólfar til
kvölds. Hlýr blær strauk vanga
ættingja og vina, sem fylgdu þeim
síðustu skrefin, — en „Kópur“
hvíldi í nausti í kveðjuskyni.
Gísli dó á hvítasunnunni. Það er
eflaust gott að deyja inn á lend
ur hinnar eilífu hvítu sólar.
Hann fór oft til veiða síðla næt
ur eða árla morguns og sá því oft
sólarupprás daganna, ljósblik
morgunsins. Það Ieiftur hreif
Gísla. Ég vona, að enn dásamlegra
ljósblik hafi birzt honum, er hann
lauk upp augum í nýrri veröld.
Friður guðs umvefji þá báða á
ókunnum ódáinslöndum.
Einar M. Þorvaldsson,
frá Hrísey.
ýmislegt, því nú var hún orðin
kaupstaðarstúlka, svo við litum
upp til hennar, og þegar við fórum
fylgdi hún okkur upp í Skalla-
grímsdal og síðan kom kveðju-
stundin, loforð um að skrifa fljótt.
En svo eftir sex ár flytja þau hjón
in vestur að Glaumbæ í Staðar-
sveit, þar sem foreldrar Kristjáns
höfðu búið í mörg ár, en voru dá-
in. Þetta þótti nú ekki álitlegt
vegna dóttur þeirra Þóru, er gekk
framúrskarandi vel í skólanum, og
hefði þvi vérið móttækileg fyrir
áframhaldandi menntun, en þ að
má nú segja með þessa ákvörðun
frænda míns, að römm er sú taug
er rekka dregur föður. túna til. Ég
fylgdist með uppvexti frænku
minnar. Hún þroskaðist bæði til
líkama og sálar, hún var elskuleg
stúlka, sem öllum þótti vænt um,
reglusemi hennar á öllum sviðum
var til eftirbreytni. Hún menntað-
ist af lífinu sjálfu, enda fátækt það
mikil víðast hvar, að erfitt var að
láta börn ganga svokallaðan
menntaveg, en hún var alltaf hin
leitandi manneskja, og valdi hið
góða hlutskipti. Á hana hafa ekki
sótt slæmr hugsanir það gerði hið
lifandi truarlíf hennar. Hún vildi
öllum vél bæði mönnum og mál-
leysingjum.
Síðan giftist Þóra ágætis dugn-
aðarmanni, Þórði Þórðarsyni, sem
var sonur bóndans í Borgarholti í
Miklaholtshreppi. Þau Borgarholts
hjón, Þórður og Sesselja kona hans
voru annáluð fyrir dugnað, áttu 16
börn og komu þessum stóra barna:
hópi upp er öll urðu ágætisþjóðfé-
lagsþegnar, enda sagði faðir minn
um þessi hjón, að hann héldi að
þau hafi aldrei haft tíma til að
syndga, vegna umhyggju gagnvart
börnum sínum.
Þóra og maður hennar, Þórður
bjuggu mörg ár í Borgarholti og
þar fór saraan búhyggni og rausn
og allir, sem þar voru hjá þeim
26
ÍSLENDINGAÞÆTTIR