Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1971, Blaðsíða 16

MINNING
Fjögurra Mjófiröinga minnzt
Þórunn Einarsdóttir Svendsen
Hún fæddist á Hofi í Mjóafirði
6 október 1894. Jóhanna, móðir
hennar, var Sigurðardóttir Stefáns
sonar á Hánefsstöðum og Sigríðar
Vdhjálmsdóttur frá Brekku í Mjóa
firði. Árni, faðir Einars, var bróð-
ir Sigríðar, en móðir hans, Þórunn
dí'tir Einars Halldórssonar í Firði.
Þórunn ólstu pp á Hofi þar sem
foreldra hennar bjuggu allan
sinn búskap — og eignuðust sex-
tán börn. Árið 1920 giftist hún
Engelhart Holst Svendsen. Hann
var norskur að ætt og uppruna.
Ungur fluttist hann til íslands með
föður sínum, Carli Svendsen, véla-
meistara á hvaiveiðistöðvum Ellef-
sens, en gerðist síðar íslenzkur rik
isborgari og dvaldist hér á landi
til æviloka.
Þau Þórunn settust að á Norð-
firði þar sem Engelhart rak um
skeið eigið vélaverkstæði ásamt
bsóður sínum, Karli. Seinna réðist
hann vélstjóri við Fóðurmjölsverk
smiðju Norðfjarðar og hann var
um skeið stöðvarstjóri við rafveitu
bæjarins. Árið 1937 fluttust þau
hjónin vestur til Hesteyrar þar
sem Engelhart var vélameistari við
sildarverksmiðju hf. Kveldúlfs,
þar til verksmiðjurekstri var hætt
1943.
Þegar hér er komið sögu ákveða
þau að hverfa aftur heim til Mjóa-
fjarðar og reisa nú bú á Hofi, þar
sem verið hafði æskuheimili Þór-
unnar. Engelhart hafði lifandi
áhuga á búskapnum en sagði þó
ekki stkilið við vélarnar, vann-sam
hliða að vélaviðgerðum og skyld-
um störfum alla tíð. Hann andað-
ist 7. október 1949.
Tvö eru böm þeirra Þórunnar
og Engelharst, þau er upp kom-
ust: Jóhanna, gift Birni Jónssyni
múrarameistara og Engelhart, vél-
stjóri, kvæntur Jónínu Valdimars-
dóttur. Og fósturdóttir þeirra, Sig-
rún, ólst upp með þeim frá fæð-
ingu. Þetta fólk er nú búsett í
Kópavogi.
Þórunn bjó enn á Hofi nokkur
ár eftir fráfall manns síns ásamt
Árna bróður sínum, sem þar hafði
starfað óslitið frá bernsku. En
1953 brá hún búi og fluttist suð-
ur til dóttur sinnar og tengdason-
ar. Síðustu árin átti hún við van-
heilsu að stríða, en kjarkurinn virt
ist óbilandi. Og þótt hún öðru
hvoru þyrfti á sjúkravist að halda,
dvaldist hún lengst af heima, þar
til síðustu tvo mánuðina. Styrkur
hennar þá vakti aðdáun mína. Á
meðan hún enn var málhress
spurði hún margs af heimaslóðum,
því að átthagatryggð hennar var
fjarskalega sterk og einlæg. Og
síðast þegar ég sá hana bað hún
fyrir góðar kveðjur heim, austur.
Þá var skammt til umskipta. Það
fann hún áreiðanlega en kveið
engu.
Þórunn lézt á Landspítalanum
31. janúar 1970, en var jarðsett
eystra. Flest þau sumur, sem hún
dvaldist syðra, fór hún kynnisferð
ir heim í átthagana. Síðasta ferð-
in var svo farin um miðvetur. Á
blækyrrum degi var flogið austui1
yfir jökla, ekið um Fjarðarheiði á
hjarni og siglt fyrir Dalatanga er
líða tók að miðnætti. Útförin fór
fram í sama, en Þórunn var lögð
til hinztu hvíldár við hlið manns
síns í Mjóafjarðarkihkjugarði.
Þórunn var í hópi hinna sterku
einstaklinga, sem upp fóstruðust á
íslenzkum alþýðuheimilum og
bognuðu trauðla þótt brystu að
lokum í „bylnum stóra“. en þótt
Þórunn væri svo dugmikil sem
raun bar vitni, þá var hún glað-
sinna og bjó jafnframt yfir mikilli
hlýju. Hin íslenzka gestrisni var
henni í blóð borin. En mest yndi
held ég þó, að hún hafi haft gt
því, þegar börn og unglingar komu
í hópum til að gleðjast á afmæl-
um barna hennar eða af öðrum
ástæðum. Þetta kemur glögglega
fram í elskulegri minningargrein
Ingibjargar Jónsdóttur í Morgun-
blaðinu daginn eftir útför hennar.
Oft hef ég heyrt frænda minn einn
roskinn segja frá viðtökunum, þeg
ar hann var sendur á bæi, ungur
sveinn, og Tóta á Ifofi gerði för
hans góða. Og sjálfur á ég sviplík-
ar minningar ófáar frá okkar sam-
skiptum á vel hálfrar aldar skeiði.
Þórujjn og maður hennar, Eng-
elhart, voru á ungum aldri einkar
gjörvuleg og yfir þeim báðum var
reisn og myndarskapur til ævi-
Ioka. Ætla óg þau gleymist trauðla
þeim er þelkktu. Og við vorum orö-
in nokkuð mörg, sem áttum þeim
gott upp að unna.
Vilhjálmur Hjálmarsson.
$4
ÍSLENDINGAÞÆTTIR