Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1971, Blaðsíða 12

HANS SIGURÐSSON
Vetur er genginn í garð. Völl-
.inn er fölur, lauf sölnuð og
öll falda hvítu. Yfir Selárdal í
teingrímsfirði hvílir grár og
ungbúinn langnættishiminn.
Par er hljótt yfir kumli yfirgef-
irnar byggðar.
Á fyrri hluta og fram um
miðja þessa öld voru Geirmund-
arstaðir í Selárdal vel setið og
niyndarlegt býli, vestan megin ár
innar, sem fellur eftir miðjum
dal, björt með léttum straumköst
um að ósi í botn fjarðarins.
Frá 1900 til 1935 bjuggu þar
hjónin Sigurður Gunnlaugsson
og Guðbjörg Ásgeirsdóttir, eign-
uðust þau og ólu þar upp tíu
börn, sem öll urðu dugmikið
myndarfólk.
Hans Sigurðsson fæddist 11.
ágúst 1909. Hann ólst upp með
foreldrum sínum og systkinum
heima á Geirmundarstöðum og
þeirra, að standa við hllð foreldra
og veita þeim margvislega aðstoð
fram á ævikvöld þeirra. Það fara
sjaldan miklar sögur af slíkum
hlutverkum. Þau eru gimsteinarn-
ir, sem ekki fellur á, en geymast
jafnan bezt í innsta hring.
Það varð hlutskipti Sigtryggs á
Hrappsstöðum, sem margra ann-
rra, að hafna að síðustu í höfuð-
Dorg landsins og dveljast þar sein-
ustu æviárin. Mun það hafa verið
ákjósanlegur viðburður á ævi-
kvöldi hins starfssama manns að
fá þar hæfileg viðfangsefni meðan
kraftar ieyfðu.
Ég átti því láni að fagna að eiga
Sigtrygg Jónsson að vini og sam-
verkamanni. Okkur skildi hálfur
annar tugur æviára, en vaxandi
kynning færði mér stöðugt sann-
inn um að það væri styrkvekjandi
ð lærá að meta viðhonf mér lífs-
eyndari manns, sem ég fann að
vildi af hellum hug . vinna hvert
12
tók þar við búi ásamt bróður sín-
um Gunnlaugi og systur sinni Ás-
gerði, þegar foreldrar þeirra
hættu búskap árið 1935 og bjó
það starf sem sameiginlega var fyr
ir okkur lagt. Lengst mun mér í
minni samstarf við hann á sviði
ungmennafélaganna og síðar á vett
vangi kirkjumála. Þar vorum við
samherjar frá innsta grunni.
Sigtryggur var meðalmaður á
hæð, fremur grannvaxinn, djarfur
í framgöngu Oig jafnan léttur í
sporj, Sumarið sem hann var átt-
ræður bar fundum okkar oft sam-
an á Arnarhóli í hádegishléi virkra
daga, en við vorum þá báðir að
störfum þar í nágrenni. Eitt sinn
kom hann hlaupandi upp hólbrekk
una til fundar við mig og sagði:
„Ég gæti vel leitað Hamrafjall í
haust“. Ungur í anda hefur virðu-
legur aðili íslenzkrar aldamótakyn
slóðar horfið sjónum þeirra, er á
hólnum standa og horfa saknaðar-
augum út í hljóðan fjarskann.
Vertu sæll, vinur minn. „Ég
kem eftir — kannski í kvöld“.
Geir Sigurðsson,
frá Skerðingsstöðum.
þar til ársins 1943. Þá fluttist
hann til Hólmavíkur og átti þar
heima til dauðadags.
Með Hans Sigurðssyni er frá
garði genginn velviljaður dreng-
skaparmaður.
Kynni okkar hófust þegar. við
báðir vorum innan við tvítugt. Þá
var hann nokkur vor við jarða-
bótavinnu hjá föður mínum
heima á Kaldrananesi.
Á heimili foreldra minna naut
Hans mikillar hylli. Hann var
verkmaður ágætur og viðfelldinn
í allri framkomu. Þjóðlegir um-
gengnishættir hans voru fast mót
aðir af góðu uppeldi og hollum
venjum.
Hann var fróður og vel lesinn
í fyrri alda þjóðarsögu og valdi
sér oft tómstundaiðju í samræmi
við þá þekkingu. T.d. stundaði
hann íþróttir og hafði mikið yndi
af að leika að tafli. Varð færni
hans á því sviði talsvert meiri en
flestra annarra, sem þann Ieik
stunduðu í heimahéraði.
Hans var karlmenni að burð-
um og verkvanur. Faðir hans var
mikill jarðræktarfrömuður og
hafði hlotið verðlaun úr styrktar-
sjóði Kristjáns konungs IX, en
þau voru veitt þeim einum, sem
fram úr sköruðu. Ilans hafði því
ungur lært að ganga vel að verki
og það voru engin meðalmanns-
handtök, þegar hann var að fást
við þúfnakollana í túninu heima,
og eins og gjarnan fer, þegar
kostur er á góðra manna sam-
fylgd, þá verður gangan greiðari.
Ég held, að þessa björtu vordaga,
sem leiðir okkar lágu saman, hafi
ég piargt gagnlegt af honum
lært.
Á þeim árum, sem Iians var
ungur maður heima á Geirmund-
arstöðum, var mikil veiðiöld. —
Menn gengu til rjúpna, eltu fjalla
refi og fóru út á fjörðinn f svart-
fugl og sel.
Það var á orði haft hve viss og
ÍSLENDINGAÞÆTTfR