Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 8

gan
Tilboð merkt
„Einmana"
MYNDIN var svo leiöinleg, aö meira aö
segja Gunna frænka, sem segist ekki geta
sofiö nema meö bindi fyrir augunum og
tappa í eyrunum, steinsofnaði framan viö
tækiö. Mamma heklaöi, pabbi las I
blaöinu og Sunneva systir lakkaði á sér
neglurnar og gægðist ööru hverju á skjá-
inn. Þórunn vinkona min gat ekki stillt sig
um aö brosa meðan hún beiö þess aö
feimna hetjan safnaði kjarki og kyssti
heimskulegu brúðuna, sem stóð og gróf
nefið niöur i rós.
Þegar kossinn var loksins afstaöinn og
hetjan sleppti dúkkunni, sem var næstum
fallin i yfirliö, stóö ég upp og greip i hárið
á Þórunni. — Eigum viö ekki heldur aö
koma inn i herbergi? Hún kom og við sát-
um góöa stund þegjandi, hlustuðum á
plötur og lásum i vikublööum.
— Úff, andvarpaði Þórunn eftir kortér.
— Skelfing er lifið leiðinlegt.
— Maður skapar sér skemmtunina
sjálfur, sagöi ég spekingslega og leit á
hana. — Hefurðu ekki heyrt fuilorðna
fólkiö segja það?
Hún geispaði og fletti blaðinu. Skyndi-
lega rak hún upp lágt óp og veifaði
blaðinu. — Unnur! Nú veit ég!
— Hvað? spurði ég.
— Sjáðu til, svaraði hún og tók að lesa
upphátt: „Feiminn piltur, tvitugur að
aldri. Er nýlega fluttur i bæinn og er
einmana. Hef áhuga á útilífi, góðri tónlist
og ljóðum. Óli.”
— Þessi er varla við þitt hæfi, sagði ég
þurrlega. — Ef þú hefðir auglýst eftir ein-
hverjum, væri það eitthvað i þessa áttina:
„Löguleg skvisa, 17 ára, vill kynnast
siðhærðum, hressum gæja á svipuðum
aldri. Áhugamál: Osmonds, kókosbollur
og föt. Hata þýzkar sagnir, sterkan ost og
erfiöi”.
— Rabarbaraleggurinn þinn! hvæsti
Þórunn hlægjandi. — Við svörum
auglýsingunni, bara upp á grin. Sérðu
ekki þenna Óla fyrir þér? Langur og
renglulegur og hefur áhuga á Henry
Fonda, Tarje Vesaas, löngum kvæðum.
8
Þekkir ekki muninn á hjólbörumog sjón-
varpstæki.
— Allt i lagi, góða. Skrifaðu óla eins
mikið og þú getur.
— Allt i lagi. Ég skrifa og þú kemur.
Hugsaðu þér, hvað það getur orðið
skemmtilegt. Ég hef oft velt þvi fyrir
mér, hvers konar fólk það er, sem
auglýstir eftir kunningsskap. Ekki neita,
Unnur.
Eftir hálftlma gafst ég upp að mótmæla
af einskærri þreytu. Þórunn hefur nefni-
lega einstakan hæfileika til að fá það sem
hún vill. Ég gleymi aldrei þgar hún
plataði mig til að leggja fiskiflutu I pylsu-
brauðog borða alltsaman. Ég fékk tikall I
staðinn. Við vorum ekki stórar þá, en það
er sama......
Þórunn er bara dugleg að skrifa —
meðan það er ekki ritgerð — og það tók
hana ekki langan tima að setja saman
eftirfarandi:
„Kæri Óli. Ég er tæplega 17 ára stúlka.
Þessa stundina er ég ákaflega einmana og
langar til að eiga vin, sem hefur sömu
áhugamál og ég: sigilda tónlist,
ljóð.náttúruna... já áhuga á öllu, sem er
fallegt og verðmætt i heiminum.”
— Er þetta ekki svolitið orðum aukið?
spurði ég varlega. — Veslings strákurinn,
hann heldur að mér sé alvara.
— Púff, svaraði Þórunn. — Hann þarf
ekkert að vita, að þú ert að gera grin. Þú
dregur þig út úr þessu eftir aö hafa hitt
hann tvisvar, þrisvar. Það sem skiptir
máli er að komast að þvi hvernig hann
er...að fá eitthvað til að hlægja að, þú
skilur.
— En ef hann svarar ekki bréfinu, sagði
ég vongóð.
— Hann svarar, sagði hún ákveðin. —
Bíddu bara og sjáðu.
Hún hafði rétt fyrir sér. Viku seinna
kom svar frá Óla. Ég hringdi beint til Þór-
unnar og hún kom á stundinni, þreif af
mér umslagið og velti fyrir sér utan-
áskriftinni.
Við komum okkur saman um, að skrift-
in væri svolitið óákveðin. ópersónuleg,
sagði Þórunn. Eftir að við höfðum hlegið
svolitiö af þvi hvað u-in hans voru hjól-
beinóttk, opnuðum viö umslagið varlega.
En þegar við fórum að rannsaka þessar
fáu linur, urðum við hissa. Eftir þvi sem
við komust næst, var ekki ein einasta staf-
setningarvilla I þeim og auk þess bar inni-
haldið vott um að Óli var ekki heimskur.
„Kæra Unnur. Takk fyrir bréfið. Þú
litur út fyrir að vera bara bezta stelpa.”
Síðan kom upptalning á eftirlætisskáldun-
um hans og nokkur vers úr kvæöi. „Finnst
þér nokkuö jafn fallegt og þetta? Eigum
við ekki að hittast og tala saman? Ég skal
vera fyrir utan Grænu mylluna klukkan 7
á miövikudaginn”.
— Ætlarðu ekki að hlægja, sagði ég og
leit á Þórunni. Hún roðnaði. Þetta var i
fyrsta sinn, sem ég hef séð Þórunni roðna.
Það er ekki svo litið, þvl að ég hef þekkt
hana i 15 ár. Alveg síðan við hittumst I
sandkassanum.
— Mér finnst ég asni, sagði hún loksins.
— En þú?
— Gettu! sagði ég með áherzlu. Hún las
bréfið aftur og andvarpaði. Það versta er,
að ég er svolitið hrifin af þessu ljóði, sagði
hún hugsandi.
— Skrifaðu. Ég stundi. — Skrifaðu
strax!
An þess að svara, greip hún blað og
penna og skrifaði: „Kæri óli. Ég get þvi
miður ekki hitt þig, hvorki núna né
seinna. Það gerðist svolltið. Fyrirgefðu.
Unnur.”
Fimm dögum seinna, þegar ég kom úr
skólanum, stóð ókunnur piltur skammt
frá hliðinu heima. Hann var meðalhár,
dökkhærður og alvarlegur á svip. Hjartaö
I mér steypti sér kollhnis. Þetta hlaut að
vera Óli.
Hann beið þangað til ég snerti hliðið, þá
gekk hann til min og sagði:
— Ert þú Unnur? Ég kinkaði kolli og
kom ekki upp orði.
— Ég er óli. Hann brosti og rétti fram
höndina, en varð þá litið á bókina, sem ég
héltundir hendinni og las titilinn upphátt:
— Þverskurður. Tólf ljóðskáld kynna
sig. Almáttugur!
— Má ég bjóða þér inn? spurði ég og
opnaði hliöiö. — Ég þarf að..játa dálitiö.
Hann setti upp skilningssvip, en það
vottaði fyrir brosi I munnvikjunum.
— Vertu alveg róleg, sagði hann og
brosti. — Ég þarf lika að játa svolítið. Ég
Framhald á bls. 38