Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 33

hvernig skurðurinn leit raunverulega út, missti
hann alveg móðinn og velti fyrir sér, hvort
hann ætti ekki heldur að snúa við og fara heim i
garðhúsið til kisumömmu. En þá fór hann að
hugsa um að Trúður, Snúður og Klúður myndu
striða honum og eftir stutta umhugsun um það,
langaði hann ekkert til að snúa við.
í staðinn gekk hann meðfram skurðinum, til
að vita, hvort ekki kæmi eitthvað i ljós, til
dæmis eitthvað að borða. Þegar hann hafði
gengið dálitið, sá hann undarlegt dýr. Það var
úr járni, skrokkurinn var ferkantaður og háls-
inn óskaplega langur og mjór og virtist vera
brotinn í miðjunni. Á hálsinum var stór munn-
ur og fæturnir, já þeir voru skrýtnastir, þeir
voru eins og þrjár risavaxnar lakkrisrúllur og
sú fjórða var vafin utan um hinar. Þarna stóð
maður og var eitthvað að athuga fæturna á
dýrinu. Hann kallaði til annars manns, sem
stóð á skurðbakkanum: —Ég er búinn að gera
við beltin, svo þú getur sett gröfuna af stað aft-
ur.
— Þá veit maður það, hugsaði Bastian.
Þetta dýr heitir grafa og gengur á beltum.
Undarlegt!
Bastian var mjög forvitinn. Hann gekk upp á
moldarhaug, sem var stutt frá gröfunni. Þá
kom maðurinn, sem staðið hafði við skurðinn
og gekk inn i gröfuna, sem þegar fór að segja
eitthvað. Það var eins og hún væri ógurlega
reið. Húnsagði: —Grrrrr! og—Honk-honk! og
fleiri undarleg orð. Allt i einu teygði hún háls-
inn og sneri sér við, eins og hún hefði séð Basti-
an. Stóri munnurinn kom nær og nær haugnum,
sem Bastian sat á.
— Góðan daginn, sagði Bastian við gröfuna.
— Þú heitir Grafa. Nú var munnurinn kominn
alveg að Bastian, sem fór að verða hræddur. —
Heyrðu! Ég skal segja þér, að ég heiti Sebasti-
an Mendelsohn Tjaikovsky, svo þú vitir það,
sagði hann og reyndi að bliðka gröfuna svolitið
— og ég er að fara á sýningu i bænum.
— Brrrr-brrrr, sagði grafan svo greip hún
Bastian og allan toppinn á moldarhaugnum i
munninn.
— Hjálp! hljóðaði Bastian. Hann var viss
um, að nú yrði hann étinn. Hann náði rétt að
hugsa um hvað það væri sorglegt fyrir kött að
enda i maga svona dýrs. Hvað skyldi kisu-
mamma segja, ef hún kæmist einhverntima að
þvi? En hvað var nú þetta? Grafan sveiflaði
munninum eitthvað svo undarlega og svo gerð-
ist það alskrýtnasta: Hún spýtti öllu út úr sér
aftur! Hún opnaði munninn svo mold og grjót
og Bastian duttu út.
— Púff! Þetta var nú meiri flugferðin. Basti-
an var hálfur á kafi i mold og þegar hann var
búinn að grafa sig upp, sá hann sér til ánægju,
að grafan hafði spýtt honum út hinum megin
við skurðinn.
Þarna sér maður. Þessi grafa er nú senni-
lega ekki svo slæmt dýr, hugsaði Bastian. En
hún hefði nú getað varað mig við þessu. Ég var
næstum hræddur, svo ég sé nú alveg hreinskil-
inn. En hann var varla búinn að hugsa þessa
hugsun til enda, þegar hann sá stóra munninn
nálgast aftur. Það er vist best, að ég fari, hugs-
aði hann. Kannske hefur hún eitthvað uppi i
sér, sem hún vill losna við. Svoþaut hann af
stað, rétt mátulega til að sleppa við að fá heil-
mikið af mold og grjóti yfir sig.
Bastian hélt áfram að hlaupa, þangað til
hann var kominn alllangt frá skurðinum. Þá
settist hann niður til að kasta mæðinni. Hann
var eiginlega ánægður með sjálfan sig. Hann
var kominn yfir bæði þjóðveginn og skurðinn
og þá var bara járnbrautin eftir. Nú var hann i
góðu skapi á ný.
Það var komið kvöld og farið að rigna pinu-
litið. Bastian fann nokkra gamla dráttarvéla-
33