Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 36

aka til bæjarins og æf a sig þar í umf erðinni og hann
gat ekki vænst þess, að Luke eyddi öllum frítíma
sínum á Burnettia. Hann viðurkenndi fyrir sjálfum
sér, að hann hafði enn sektarkennd yfir því,
hvernig hann tók Janet með sér hingað og hann ók
heim með þeim ásetningi að bjóðast til að aka með
henni til bæjarins, svo hún gæti æft sig. Ray sat
þegjandi við hlið hans. Hann hugsaði niðurdreginn
um, hvort vinátta þeirra bræðra, sem verið hafði
góð, væri búin að vera að eilíf u. Allan daginn hafði
hann reynt að vera kátur og vingjarnlegur, en ekki
fengið annað en eins atkvæðisorð að launum.
Ekkert var eins og áður en Neil fór til Englands,
hugsaði hann bitur.
Neil ók jeppanum bak við húsið og lagði honum
þar i skugga trjánna. Þegar hann gekk yf ir grasið,
leit hann spyrjandi í kring um sig. Allt var svo
undarlga hljótt og eyðilegt. Rey tók einnig eftir
þessu og leit áhyggjufullur á bóður sinn.
— Bíllinn er farinn, sagði hann allt í einu og benti
á opnar bílskúrsdyrnar.
— Þá hlýtur Luke að hafa komið.
— En hann ætlaði á einhvern f und í dag.
— Hann hefur kannske skipt um skoðun, svaraði
Neil kæruleysislega og Ray leit aftur rannsakandi á
hann. Þetta var svei mér undarlegt hjónaband.
Sjálfur mundi hann ekkert kæra sig um að konan
hans, ef hann ætti hana væri svona mikið með
öðrum manni, þó það væri frændi hans. Þegar hann
kom inn í eldhúsið, nam hann skyndilega staðar og
starði niður á gólfið.
— Hvað er að? spurði Neil með óþolinmæði, þegar
hann kom inn á hæla bróður síns.
— Það er blóð ót um allt gólf, hvíslaði Ray og
báðir gengur þeir að stólnum og horfðu spyrjandi á
blóðið.
Neil fölnaði og augu hans fylgdu blóðslóðinni.
Ray gekk þegjandi á eftir honum f ram ganginn, út
og niður tröppurnar. Þar endaði slóðin.
— Bíllinn. Ray benti á hjólförin i rykinu og sleikti
þurrar varirnar. Hann var kominn með einhverja
undarlega tilfinningu í magann. Hvað gat hafa
gerzt? Hann leit yfir að áhaldaskúrnum og datt
Bluey í hug. Hann hlyti að hafa heyrt eða séð, ef
einhver hefði komið. Svo gekk hann þangað.
Án þess að segja nokkuð, fór Neil aftur inn i
húsið. Hann vissi, að tilgangslaust væri að kalla á
Janet. Hún var ekki hérna. Eitthvað hafði komið
fyrir og bíllinn hafði verið notaður til að aka henni
burt. Hann leit í kring um sig í eldhúsinu, þar sem
allt var í röð og reglu. Enginn uppþvottur var á
bekknum og undir köflóttu viskastykki sá hann
móta fyrir kökum á grindinni. Vaskurinn var
hreinn og þurr og eldurinn dauður í vélinni. Ekki
bar á því að slegist hefði verið, enginn hnífur eða
neitt sam gat gef ið honum vísbendingu um, hvaðan
blóðið kom. Hann fór fram í ganginn, að símanum
og tók tólið af til að hringja, en þá kom Ray
hlaupandi inn.
— Það var Bluey, sagði hann móður. — Sögin....
hún er öll blóðug. Hann kyngdi nokkrum sinnum
— Ég skal hringja til sjúkrahússins. Neil varð
rórra, andartak hafði hann séð fyrir sér bófa í
36
húsinu, sem ráðist hefði á einu manneskjuna, sem
heima var og það hafði verið óskemmtileg sjón.
— En það þýðir, að Janet hefur ekið Bluey til bæjar-
ins, sagði hann og röddin hækkaði ógnvekjandi mikið.
— Ef Luke hefur þá ekki . . .
— f guðs bænum hættu að tala um Luke!
— Það varst þú, sem minntist síðast á hann, svaraði
Ray þurrlega. — Og hvers vegna skyldi Janet ekki aka
Bluey á sjúkrahúsið? ^
— Hún hefur ekki próf og hefur aldrei ekið í bænum
áður.
— Það er ekki henni að kenna, svaraði Ray og var
undrandi yfir að hann skyldi nú taka málstað mágkonu
sinnar. Neil benti honum að þeg ja, þegar einhver svaraði
honum í símanum og hann spurði nokkurra spurninga.
— Já, Hann er hér. Það er nýbúið að skera hann upp,
herra Stonham. Fóturinn var anzi illa farinn. Frú Ston-
ham ók honum hingað ... já það er dálítið síðan hún fór.
Neil bað um að allt yrði gertfyrir Bluey, sem mögulegt
væri og að hann kæmi sjálfur seinna um kvöldið. Svo
hringdi hann af og leit á Ray, sem stóð þolinmóður og
beið.
— Það er ekki undarlegt með allt þetta blóð, sagði
hann.
— Mér heyristég heyra í bílnum, sagði Ray fljótmælt-
ur og leit vandræðalegur á Neil. — Hún hlýtur að hafa
ekið hratt.
Þeir f lýttu sér báðir út. Janet sá þá og veifaði, þegar
hún ók f ramhjá þeim að bílskúrnum. Neil horfði á, þegar
hún ók hiklaust inn og beið eftir að heyra skell. En allt
sem hann heyrði, var að vélin stöðvaðist, hurðin skelltist
og Janet kom gangandi til þeirra. Það var blóð á kjólnum
hennar og hún var þreytuleg og niðurdregin á svip.
— Bluey slasaðist, sagði hún formálalaust.
Neil kinkaði kolli. — Já, við vorum í eldhúsinu.
— Ég mátti ekki vera að því að þvo gólfið, hún
skildi hvað hann átti við og brosti vandræðalega.
Neil var ekki beint reiðilegur á svipinn, en gramdist
greinilega eitthvað og henni datt í hug, að kannski
hef ði hann haft áhyggjur hennar vegna. — Ég held
að hann nái sér, en hann missti mikið blóð. Ég verð
að gera bílinn hreinan, bætti hún hugsandi við.
— Hvers vegna hringdirðu ekki til læknisins eftir
hjálp?
— Ég reyndi, en stminn va r bilaður.
— Hann var í lagi fyrir andartaki. Ég hringdi á
sjúkrahúsið um leið og Ray fann út, að það var
Bluey, sem hafði slasazt. Hann leit ásakandi á
hana. Kannski trúði hann henni ekki. Kannski hélt
hann að hún hefði gripið þetta tækifæri til að kom-
ast eftir allt saman til bæjárins. Hún yppti öxlum.
— Hvort sem hann er í lagi núna eða ekki, kemur
það ekki málinu við. Ég gat að minnsta kosti ekki
fengið samband, þegar ég reyndi.
— Var enginn annar hér? Ég á við, að þú tókst
mikla áhættu með því aðaka ein til bæjarins.
— Nei, það var enginn annar hér, svaraði hún
kuldalega. Það var greinilegt, að hann hafði meiri
áhyggjur af akstrinum en Bluey. — Þið Ray voruð
ekki heima og vinnumennirnir á dreif um tuttugu
þúsund ekrur ... ég varð að gera eitthvað.
Neil fann, að hún var honum gröm og reyndi að
slá á léttari strengi. — Ég skil það, Janet. Það