Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 14

kyrr til að þeir tækju ekki eftir
honum, en það þýddi ekkert.
— Þetta er fint tré, sagði
einn mannanna. Þeir voru vist
að leita að tré, sem nota átti i
siglutré á stórt skip og þá urðu
trén að vera bein, alveg eins
og Stubbur hafði verið. En það
dugði ekkert að vera stoltur af
þvi, þegar farið var að saga i
mann. Mennirnir söguðu og
söguðu og loks fann Stubbur,
að hann gat varla staðið beinn
lengur. Einn maðurinn ýtti við
honum og hann datt á hliðina.
Nú var hann bara lítill
Stubbur í skóginum og fór að
gráta. Einn mannanna gekk
að honum og klappaði honum.
— Jæja, nú verður þú siglutré
á stóru skipi og færð að sigla
um heimshöfin.
En Stubbur stóð einn eftir og
frá þessum degi ákvað hann
að vera dapur. Aldrei framar
kæmu fuglar til að gera sér
hreiður á honum og hann gat
ekki sveiflað sér i vindinum og
enginn ikorni vildi tala við
hann.
En skyndilega einn daginn
kom litil Máriuerla og settist
á hann. Hún hét Pititt og það
var óskaplega mikið að gera
hjá henni. Stubbur varð svo
hissa á þvi að einhver skyldi
vilja setjast á hann, að hann
fór að gráta.
— Af hverju ertu að gráta?
spurði Pititt.
— Af þvi ég er svo einmana
og það kemur aldrei neinn til
að setjast á mig af þvi ég er
bara ljótur stubbur en ekki
stórt og fallegt tré.
— Nei, en Stubbur, kvakaði
Pititt. — Þú getur ekki haldið
áfram að vera dapur alla tið af
þvi þú ert stubbur.
— Jú, svaraði Stubbur þrár.
—Það er áreiðanlega einginn i
skóginum, sem á eins bágt og
ég. Ég á alveg hræðilega bágt.
14
— Della og vitleysa, sagði
Pititt. —Þú ert bara búinn að
ákveða að láta svona og það
er þess vegna sem þér leiðist.
Hugsaðu þér, ef mér leiddist
bara af þvi ég væri litil.
Máriuerla en ekki stór björn
til dæmis eða tigrisdýr.
— En það þykir engum vænt
um mig, sagði Stubbur og grét
dálitið i viðbót. — Engum í
öllum skóginurn, nei, engum i
öllum heiminum!
— Stubbur, það er ekki satt,
sagði Pititt. — Littu bara á
nefið á þér. Sérðu ekki fallega
fiðriðldið, sem situr þar og
sólar sig?
— Jú, en það er svo litið.
— Þú sérð Mariuhænurnar,
sem koma þarna og stóru
fluguna?
— Já, en það er líka
smáræði, svaraði Stubbur
móðgaður. Hann var ákveðinn
i að vera alltaf dapur og þá gat
hann liklega ekki glaðst yfir
gulu fiðrildi á nefinu á sér....
— Já, en Stubbur. Þau geta
verið allra beztu dýr, þó þau
séu ekki stór.
— Finnst þér það? Ég er
ekki viss um það svaraði hann
þurrlega.
— Finnst þér ekki allt i lagi
með mig, kvakaði Pititt og
lagaði á sér fjaðrirnar.
— Jú, þú ert ekki sem verst,
svaraði Stubbur og roðnaði
svolitið að ofan.
— Þarna sérðu, tisti Pipitt.
— En ég er litil, miklu minni
en þú. Jú, Stubbur varð að
samþykkja það
— Skilurðu þá, hvað ég á
við? sagði Pititt. — Það fer
alls ekki eftir stærðinni.
Stubbur sagði ekkert og leit
út fyrir að hugsa einhver
ósköp. — Heyrðu Pititt, sagð
hann eftir drjúga stund.
— Jú, ég held, að þú hafir
rétt fyrir þér, Pititt. Það getur
vel verið að tré, blóm og dýr
séu ágæt, þó þau séu litil. Já,
það getur vel verið. Hann
hugsaði meira og skoðaði
vandlega gula fiðrildið, sem
sat á nefinu á honum.
— Halló, sagði Stubbur við
fiðrildið.
— Halló, Stubbur, svaraði
fiðrildið. — Það er svo gott
að sitja hérna i sólinni á nefinu
á þér.
— Hmmm, svaraði Stubbur.
— Þú segir það já? Þá sá
Pititt, að hann varð öllu blið-
legri til augnanna.
— Ég þarf að fara, sagði
fiðrildið allt i einu. — Ég þarf
að hitta nokkur blóm, sem ég
þekki.
— Bless, sagði Stubbur og
brosti. — Vertu velkomið
aftur. Þegar Stubbur og Pititt
voru orðin ein aftur, sagði
Pititt:
— Þarna sérðu. Nú áttu
nýjan vin og litill vinur getur
verið alveg eins góður og stór
vinur, ekki satt?
— Líklega er það rétt hjá
þér. Veiztu hvað? Ég er að
hugsa um að hætta að vera
svona leiður á lifinu — nema
auðvitað að eitthvarð gerist
sem er voðalega leiðinlegt.
Þegar Pititt gerði sig liklega
til að fljúga burt til að
heimsækja vini sina i skóg-
inum, sagði Stubbur:
— Heyrðu Pititt. Ef þú hittir
fiðrildi eða flugur, þá máttu
segja þeim, að þau megi
heimsækja mig.
— Ég skal gera það, sagði
Pititt og lagaði á sér vængina.
— Og þú mátt lika segja
björnunum og tigrisdýrunum,
ef þú hittir þau, að þeim sé
velkomið að hvila sig á mér.
Pititt lofaði því og ekki leið á
löngu, áður en dýrin i
skóginum fóru að taka á sig
krók á leið sinni til að heilsa
upp á Stubb, þvi hann var
ailtaf svo glaður og hafði frá
mörgu að segja.