Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 35

Loks gafst Janet upp, síminn var greinilega
dauður, það heyrðist ekki einu sinni suð. Hún
fleygði tólinu á og hljóp fram í eldhúsið og sótti
fleiri hrein handklæði og skæri. Það var kominn
stór blóðpollur á gólfið og Bluey leið auðsjáanlega
illa
— Ég næ ekki sambandi við miðstöð, útskýrði hún
og leit nánar á fótinn. Nú var hún búin að ná sér af
fyrsta áfallinu og tók að klippa sundur það sem
eftir var af buxnaskálinni.
— Hvað ætlið þér að gera, frú Stonham? spurði
hann og horfði á hendur hennar, meðan hún klippti.
— Ég verð að aka þér inneftir, svaraði hún
ákveðin . Hún horfði meðaumkunaraugum á hann,
því hann fann greinilega mikið til á meðan hún
lagði bráðabirgðaumbúðir á sárið. — Fyrirgefðu
sagði hún vesældarlega — Ég vona bara að ég sé að
gera það rétta. Loks fór hún inn í stofuna og sótti
glas af koníaki.
— Drekktu þetta meðan ég sæki bílinn, svo förum
við eins fIjótt og við getum. Það var ekkert annað
fyrir hana að gera, hugsaði hún, þegar hún settist
inn í bílinn og setti hann í gang. Alveg vélrænt
bakkaði hún út úr bílskúrnum, sneri bílnum og ók
upp að dyrunum, því hugurinn var allur hjá mann-
inum inni í eldhúsinu. Hún lét vélina ganga og
f lýtti sér inn. Svo hjálpaði hún Bleuey á fætur.
— Styddu þig bara við mig, skipaði hún — Ekki
stíga í fótinn, hallaðu þér bara. Svona já!
Hægt og haltrandi gengu þau f ram ganginn og út
og blóðslóðin var eftir þau alla leiðina. Það leið yf ir
Biuey um leið og hann var kominn inn í aftursætið.
Janet lyfti slasaða fætinum upp og setti bílpúðann
undir. Svo hl jóp hún f ram f yrir og inn og ók af stað,
þannig að Luke hefði lokað augunum og beðið eftir
árekstri. En Janet var ekkert að hugsa um reglur
núna, aðeins um að komast til bæjarins eins fljótt
og hún gæti og rykið var eins og ský á eftir henni,
þegar bíllinn þaut eftir veginum f rá Burnettia. Hún
mætti engum öðrum bíl, flestir karlmenn voru á
dýrasýningunni og kvenfólkið annað hvort í bænum
eða að búa til mat. Það var ekki fyrr en hún kom í
útjaðar bæjarins, að hún minnkaði hraðann. Hún
leit á Bluey og þegar hún sá að hann var með opin
augun bað hún hann að vísa sér leiðina til sjúkra-
hússins. Það gekk ágætlega og ekki leið á löngu,
áður en hann var borinn f rá bilnum á sjúkrabörum
og Janet fór með inn til að heyra hvað læknirinn
hefði að segja.
Hálftíma seinna var henni sagt, að sjúklingurinn
þyrfti að fara á skurðarborðið og að þau myndu
hringja til Burnettia seinna og segja hvernig honum
liði. Janet þakkaði hjúkrunarkonunni og tautaði: —
Ég held að ég verði að læra hjálp í viðlögum. Svo
brast hún í grát.
Hjúkrunarkonan brosti vingjarnlega og leiddi
Janet inn á biðstof u. Hún pantaði handa henni te og
beið þangað til hún hætti að gráta.
— Betra? spurði hún skilningsríkri rödd. Janet
kinkaði kolli og tók við vasaklút, sem réttur var að
henni.
— AAiklu betra viðurkenndi hún. — AAér þykir leitt
að láta svona heimskulega en ég hef aldrei séð neitt
svona áður. Ég vissi ekki, hvað ég átti að gera og ég
hef aldrei ekið i bænum áður og hef ekki einu sinni
bílpróf.
— Hugsið ekkert um svoleiðis smáræði, f rú Ston-
ham, sagði hjúkrunarkonan — Takk, bætti hún við,
þegar bakki með tei var réttur inn og Janet tók
bollann. — Þetta var áfall fyrir yður, slys eru það
alltaf, en ég fullvissa yður um, að þér gerðuð allt
það sem hægt var að gera
— Gerði ég það? spurði Janet undrandi. Hún
þunrkaði sér aftur og uppgötvaði þá, að hún hafði
ekki veskið sitt með sér, ekki kápu eða nokkurn
hlut. Hún hafði rokið út eins og hún stóð. — Ég hélt,
að honum ætlaði að blæða út.
— Nei, sagði hjúkrunarkonan róandi. — En það er
samt slæmt, að vita ekkert í hjálp í viðlögum. Hvað
eigið þér heima langt frá bænum?
— Fjórtán kílómetra.
— Það er nógu langt, þegar eitthvað kemur f yrir.
— Síminn var bilaður og ég náði engu sambandi
og þá var ekkert annað að gera en aka með hann
hingað.— Já sagði hún hugsandi og leit á hjúkruna-
konuna.— Það væri sennilega skynsamlegt að vita
eitthvað í hjálp í viðlögum. hvar get ég lært það?
Tveimur tebollum og stundarfjórðungi síðar,
hafði hún bundið það fastmælum við hjúkrunar-
konuna að hún innritaði hana á námskeið, sem
haldið var einu sinni í viku og boðið henni í staðinn
að heimsækja sig á Burnettia. Auk þess var hún
ákveðin í að fá ökuskírteinið eins f Ijótt og mögulegt
væri.
Svo yfirgaf hún sjúkrahúsið og ók gegn um
bæinn, án þess að hugsa nokkuð um umferðar-
reglur. Henni fannst hún alveg örugg í bíl núna og
flytti sér heim, eftir veginum, sem hún var nú
farin að þekkja.
Neil kom heim af dýrasýningunni fyrr en hann
hafði ætlað sér, því allan daginn hafði hann haft
samvizkubit yfir því hvernig hann talaði við Janet
kvöldið áður. Það var ósköp skiljanlegt að hún vildi
35