Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 18

Sitthvað
um
krydd
ÞAÐ er bæði heimilislegt og þægilegt
að hafa kryddhillu við eldavélina, fulla
af fallegum, glærum kryddglösum. En
1 rauninni er það óþægilegt fyrir
kryddið. Ef maður er að þessu vegna
kryddbragðsins, en ekki útlits hillunn-
ar, ætti heldur að geyma kryddið á
þurrum, dimmum og svölum stað.
Annars geta dryddkaup veriðeins og
að kaupa köttinn i sekknum. Vilji
maður fá allt góða bragðið fyrir pen-
ingana, þá eru hérna nokkur
kryddráð:
Ef mögulegt er, þá lyktið af
kryddinu, lyktin á að vera sterk.
Athugið kryddið vandlega, steytt
krydd á að vera allt eins. Snúið
glasinu og litið á botninn, til að sjá,
hvort dryddið er hreint. Óhreinindin
falla yfirleit til botns. Blaðkrydd á að
vera stykki úr blöðum, en ekki hýði
eða greinarbútar. Kaupið helzt heilt
krydd og steytið það rétt fyrir notkun.
Þannig gefur það bezt bragð og
endingu. Kaupið eins litið i einu og
hægt er, þvi krydd tapar fljótt styrk
leika sinum. Athugið dagsetningar á
glösunum, séu þær fyrir hendi. Krydd i
lausri vigt er mun ódýrara en i
glösum.
Geymið alls ekki drydd I plastilátum
og •' enn siður I pokum, Gler leir- og
postulinsflát með þéttu loki eru bezt.
Ætandi oliur i kryddi geta leyst upp
plast og gert plastbragð af kryddinu.
Sé krydd rétt geymt getur það enzt
scm hér segir Heilt krydd i 4 til 5 ár,
steytt krydd í tvö ár og blaökrydd i eitt
ár.
Ljoo
Guðjón Sveinbjörnsson:
Álfkonan
Gekk ég und bergið bláa, blikar við sólarlag,
bak við einn hólinn háa, hljóölát sat þennan dag,
kona ein, kynjafögur, kolsvart með hárið slétt,
svo hafa sagt mér sögur sú mundi af álfastétt.
Mæla tók mærin frlöa, mest þó við sjálfa sig,
örlögin á mig strlða, ó drottinn leiddu mig.
Sendu mér sól i hjarta, sendu mér frið og ró,
svo eignist ég ævibjarta, ein er min sálarfró.
Svo þegar sá mig svanni, sól skein á mina brá,
hjá álfkonu og mennskum manni, myndaðist ástarþrá.
(Jt breiddi arma sina, mig umlukti brjóstið við,
sólgeislar dagsins dvina, döggvaðist jarðarsvið.
HeiIIað þig hefi vinur, hjartkæri prinsinn minn,
i hamrinum háa dynur, hverf ég þar bráðum inn.
Gleymdu mér aldrei góði, gafstu mér lifsins vor,
augnablik ástin glóði, einn hafðir kjark og þor.
Svo hvarf i bergið bláa, brúðurin hjarta mins,
Ég stóð viö hólinn háa, hún fóf til óðals sins.
Sfðar um sömu nóttu, svaf ég und hólnum þeim,
seggir mig þangaö sóttu og sögðu mér koma heim.
O, hvað ég elska og þrái æ siðan þessa snót,
þó aldreiég aftur fái að auðsýna bliðuhót.
Einmana oft ég stari á þennan sæluhól,
sjálfur þó sjalran fari að sjá okkar kærieiksból.
Sigurður Draumland:
Nótt
r
i
Fen-
eyjum
Miðnætursól við hafsbrún
suður af Stokkseyri
signdi kyrrðina yfir Flóanum.
Dimmrauð ský
urðu bládökk hinum megin.
Og smáum gullnum ljós-stöfum
uxu löng nef,
sem þeir gáfu
hinum dekkri hliöum næturinnar.
Það var ball i Bæ
og boms I strengjum
þegar nýju danslögin hrinu.
Segið svo að aldrei veröi bylting
á íslandi.
Þvi gamlir Vlnarvalsar
hlupu inn i salinn
og sungu sjálfa sig
opnum munnum langastund.
Og vængir komu
og flugu með fólkið
úti sólnóttina.
18