Heimilistíminn - 10.10.1974, Qupperneq 29

mamma þess beiddi þaö um að gera
allan daginn til þess að bæta henni
upp þetta skritna öðru-visi-
en-það-átti-að-vera. Það ætlaði
lika að hjálpa pabba sinum, þegar það
sæi og vissi að hann skildi það fylli-
lega, þvi að meðan einhver klikkun
var á spennunni, kom það stundum út
sem einhvers konar striðni og van-
þakklæti og ónot. Það þótti litla já-
kvæðinu, sem var nú reyndar orðiö
unglingur, eins og áður er sagt, ekki
gott.
En það hafði lært að taka þvi, þvi aö
það vissi af reynslunni, að annað
mundi aðeins gera illt verra.
Og svo allt I einu var það einn
daginn, að unglingurinn, jákvæðið,
varð vart við, að fariö var með pabba
þess, neijákvæðið á spitala fyrirrugluð
eöa eitthvað skritin jáneikvæði og nei-
jákvæði, sem leyndu á sér. Sú heiman-
för var alveg eins og hún átti að vera,
eða likust þvi þegar öll jáneikvæðis- og
neijákvæðisfjölskyldan fór i ökuferð i
bæinn einn sunnudagsmorgun fyrir
nokkrum árum. Sólskin i heiði og alls
konar skritin og skemmtileg, þessi
venjulega gerandi atburðarás einnar
götu I stórum bæ, þar sem ekki þarf að
ganga langt til aö sjá öldur hafsins
leika við fjörusteina, stór og litil alls
konar skip að koma og fara.
Og svo var það nokkrum mánuðum
seinna, að unglingurinn, jákvæöið,
heyrði um það talað á heimilinu, að
öllum læknunum og hinum jánei-
kvæðis- og neijákvæðisprófessorunum
á spitalanum heföi eftir miklar rann-
sóknir og tilraunír tekizt fyllilega að
lækna pabba sinn, neijákvæðið, og um
hefði verið að ræða tilfallandi jánei-
kvæðis- og neijákvæðis-hormónatrufl-
un I einhverri stöð heilabúsins, er sér
um, að spennan sé alltaf jöfn viö mis-
munandi blöndun af innri og ytri aö-
stæöum. Þaö hefði sem sagt eitthvert
öryggi sprungið, af þvi að það heföi
verið gallað frá fæðingu neijákvæðis-
ins. Þeim hefði tekizt að setja nýtt i
með nýju já- og neikvæðisgeðveilu-
tækjunum sinum.
Einn daginn varð svo unglingurinn,
jákvæðið, var við, aö pabbi þess, nei-
jákvæðiö, kom heim. Þaö urðu miklir
fagnaðarfundir. Nokkrum dögum
seinna var svo mikil janeikvæöis- og
neijákvæðisveizla haldin I tilefni þess,
hve allir voru glaðir og ánægðir á
heimilinu yfir þvi, hve vel hefði tekizt
til meö lækninguna, hve heimilisfaðir-
inn, neijákvæðiö, var orðinn hress og
haföi fengið góðan bata. öllum lækn-
unum og neijákvæðis- og jáneikvæðis-
prófessorunum á spitalanum hafði
verið boðið til veizluna. Það var borð-
að, talað, helgiö og sungið, rétt eins og
i öllum venjulegum veizlum. Með
þeim glaöri og ánægðari I veizlunni
var unglingurinn, jákvæðið, þvi að það
og bróðir þess neikvæðið, er ekki höfðu
verið svo mjög samrýndir,skildu nú
hvorn annan og uröu góðir vinir.
Timinn leið og að þvi kom, að já-
kvæðið sinnti hugðarefnum sinum og
stundaði skemmtilega vinnu með ein
hverju áhaldi með alls konar skritnum
stillingum, einhverju ^leri og ég veit
ekki hvað og hvað. Þá varð á vegi þess
hugguleg neijákvæðis-plús stúlka.
Þeim leizt strax vel hvoru á annað.
Það var ást viö fyrstu sýn, og þar sem
allt var nú farið að ganga svona vel hjá
jákvæðinu, þá gekk það og neijá-
kvæðis-plús stúlkan i hjónaband.
Nokkru siðar bróðir jákvæðisins, nei-
kvæöið , og það var lika ást við fyrstu
sýn,
Það kom að þvi, að þessi raffjöl-
skylda eignaðist börn, sem uröu for-
eldrunum til gleöi. Jáneikvæðið, móðir
jákvæðisins og neikvæðisins, varö lika
glöð, er hún frétti, að hún væri orðin
amma, einkum fyrir þá sök, að maö-
urinn hennar, neijákvæðið, haföi
brennt yfir og þvi horfið feðra sinna til
fyrir nokkrum dögum. Fyrir hana var
þetta þvi nokkurs konar uppbót. Að þvi
kom svo, að móöirin, jáneikvæðið,
fluttist á heimili sonar sins, jákvæðis-
ins, og þar sem svo hittist á, að bróðir
hans, neikvæöið bjó með fjölskyldu
sinni I sama húsi, þá leiddi af sjálfu
sér, að móðirin, jáneikvæðið átti
hamingjusamt ævikvöld, eins og sonur
hennar, jákvæðið hafði alltaf viljað.
Ungi maðurinn hefur lokið sögu
sinni, og þau horfa bæði eins og hugs-
andi á tóm glösin. Hún leggur hálf-
reykta sigarettu frá sér á öskubakk-
ann, er að komast til botns i merkingu
þessa ævintýris unga mannsins. Siðan
litur hún hægt upp, og uppgötvar þá,
að hann hefur horft á hana um stund
eins og hann biði eftir svari frá henni.
Hún brosir, og það hleypur léttur
roði fram I kinnar hans, en hverfur
fljótlega aftur. Hún hefur skyndilega
tekið þá ákvöröun með sjálfri sér að
snúa baki við leiklistinn svona fyrst
um sinn, sjá hvað setur, þar sem hún
sér fram á grundvöll nánari samskipta
þeirra, sem væri á vissan hátt hægt að
túlka sem nokkurs konar leikrit, ef út i
það væri fariö. Tjáningarform þeirra
beggja.
Þau horfa hvort á annað um stund,
en siðan brosir hún fremur hæglátu, en
vel greinilegu brosi, er hún segir frem-
ur lágróma: ,,Já”. Þá veit hann, að
leikurinn getur byrjað, strax og þau
hafa lagt grundvöllinn að þvi á viðeig-
andi hátt.
Er hann gengur út á götuna frá húsi
hennar, brosa þau hvort til annars,
bæði meö svipaða örugga vissu I huga
fyrir þvi, að það sem var að liöa, sé
upphaf nánari samskipta þeirra viö
fyrsta tækifæri um mörg ókomin ár.
t augum annarra samferðamanna
er hann sem fyrr fremur tötralega
klæddur ungur maður.
H$CIÐ
— Það er gaman að búa til deser.
Hvort viltu sitrónubúðing eða ekki
neitt?
Þetta eru harðir tlmar fyrir kaup-
sýslumen Þeir verða ýmist gjaldþrota
eða fá taugaáfall. Einn þeirra, sem
alltaf var með lánardrottnana á dyr-
unuin var lagður inn með aðkenningu
að slagi. Hjúkrunarkona kom tii til
hans og sagði: — Viljið þér leggjast á
hliðina, svo við getum fengið hitann.
— Nei, hei, hrópaði kaupsýslumað-
urinn. — Hann er skrifaður á nafn kon-
unnar.
Þekktur leikari hringdi til leikhús-
stjórnans rétt áöur en sýningin átti að
hefjast.
— Ég get þvi miöur ekki komið i
kvöld, ég er svo slæmur.
— Komdu bara samt, sagöi leikhús-
stjórinn.
— Já, en ég er svo voðalega slæmur.
— Þú veröur að koma.
— Já, en ég er veikur.
— Nú, það áttirðu að segja strax.
Siæmur hefurðu nefnilega aiitaf verið.
29