Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 34

hjólbarða, sem stóðu upp við skúr. Hann gæti
legið innan i þeim og horft inn tii bæjarins, sem
hann var nú kominn nálægt. Hann liktist ekki
lengur afmælistertu með kertum, nú var hann
miklu, mikiu stærri og ljósin miklu fleiri og
þetta var miklu fallegra svona.
Bastian lá og hugsaði um, að hann þurfti yfir
járnbrautina daginn eftir. Ef hann var alveg
hreinskilinn, þá var hann dálitið hræddur við
þessa járnbraut. En samt sem áður sofnaði
hann fljótlega.
Bastían var vakinn snemma morguninn
eftir. Rödd sagði: —Þú mátt ekki sofa hér!
Og rétt á eftir sagði önnur rödd: — Nei, það
má ekki sofa hérna!
Bastian gægðist út úr hjólbarðanum og sá tvo
broddgelti.
— Það er lögreglan, sagði annar þeirra.
— Já, það er lögreglan, sagði hinn. Svo tóku
þeir hvor sitt blikklokið og sýndu Bastian. Á
lokið var skrifað: Lögregla.
Bastian deplaði augunum og athugaði þetta
vandlega. — Já, sagði hann svo og geispaði.—
Það stendur lögregla þarna, ég sé það vel.
Skrifuðuð þið það sjáifir?
— Nú skaltu gæta þin, sagði annar brodd-
gölturinn.
— Já, þú skalt haga þér almennilega, sagði
hinn.
34
— Jæja! Alltilagi! svaraði Bastian, sem var
nú alveg vaknaður.
— Ég er Lási lögga, sagði annar broddgölt-
urinn.
— Og ég er Láki lögga, kynnti hinn sig.
— Ég er Sebastian Mendelsohn Tsjaikow-
sky, sagði Bastian. — Góðan daginn!
— Þú skalt ekki reyna að vera sniðugur,
karlinn, sagði Lási lögga og reisti broddana.
— Nei, ekki að reyna neina fyndni, ungi
maður, bætti Láki lögga við og reisti líka
broddana.
— Afsakið, en hvað hef ég eiginlega gert?
spurði Bastian. — Er það voðalega rangt að
leggjast til svefns i þessum gamla hjólbarða?
— Það stendur i lögreglusamþykktinni,
svaraði Lási lögga.
— Hvað getur maður lesið lögreglusam-
þykktina? spurði Bastian aftur.
— Samþykktina! hrópaði Lási lögga reiður.
Hana getur maður hvergi lesið. Það á maður
að vita!
— Já, en ef maður getur hvergi lesið það,
hvernig á maður þá að vita, hvað stendur i lög-
reglusamþykktinni? Nú var Bastian orðinn
gramur.
— Samþykktin! hrópaði Láki lögga æstur.
— Já, en.... sagði Bastian, sem farið var að
liða illa. — Ég spurði bara.
— Þú átt ekki að spyrja, þú átt að svara,
sagði Lási lögga, — og svo áttu að þegja og ekki
vera með neina frekju.
— Nei, enga frekju, endurtók Láki lögga.
— Við gerum skýrslu og skrifum allt niður,
sagði Lási lögga.
— Við skrifum allt niður og skrifum allar at-
hugasemdir upp, sagði Láki með myndugleik.
Svo tók annar þeirra einn brodd af sér, en
hinn náði i rababarablað, sem hann hafði falið
á maganum á sér. Þeir breiddu blaðið á flatan
stein og byrjuðu svo að skrifa. Fyrst skrifuðu
þeir hvaða dagur var og hvað klukkan var og
hversu langt væri fram að mat. Þá skrifuðu
þeir hvaða ár var og hvort það var hlaupár eða
ekki. Siðan hvað þeir hétu og dálitið um veðrið.
Bastian fór að þvo sér á meðan. Loks skrifuðu
þeir hvað margir hjólbarðar væru þarna, hvað
þeir voru stórir og hve mörg göt væru á hverj-
um þeirra.
— Þá er það nafnið þitt, sagði Lási lögga. —
En nú á það að vera rétt.
— Það var það lika áðan, svaraði Bastian,
sem var að þvo sér um framlappirnar. — Ég
Framhald.