Heimilistíminn - 28.11.1974, Síða 25

T
auBnu sina og örlög. Margt hefir verið um
land okkar sagt, nokkurt lof, mikið oflast
allt frá þvi er hinn fyrsti bóndi renndi feg-
ins augum yfir viðlendi þess og mikinn
auð landgæða, allt frá þvi er hin fyrsta
búkona kenndi sér ilm úr grasi fyrir
málnytu sina. '
En hversu sem maður kann að meta
þetta land, hvort hann metur það sem
Hrafna-Flóki eða bórólfur smjör, eða sem
Herjólfur, sá er sagði kost og löst, þá
skiptir hitt mestu, að þetta land eitt eigum
vér, fyrir sjálfa okkur og niðja okkar, svo
langt sem við kunnum fram að sjá. Við
eigum enga völ, við eigum ekkert að flýja,
niöjar vorir ekki heldur, það er séð
verður. Heimurinn, sem nylega var svo
viður, er nú þröngur orðinn. Hverjum og
einum okkar er haslaður völlur hér á
þessu landi einu, og tveir kostir fyrir
hendi: að verða hér að manni eða hvergi.
Eru þetta harðir kostir, ungi maður,
karl eða kona?
Finnst þér ekkert vera að vinna
vegur enginn heima á Fróni
allt frá jökli út að lóni
ekkert viðnám krafta þinna?
Hitt er heldur, að hvergi á þessari jörð
mun nú vaxa upp kynslóð ungra manna
sem öfundsverðari sé af þvi hlutskipti
sem henni varð áskapað.
bjóðin er enn allt of fámenn, landið er
vitt og ekki hálfnumið. En þjóðin er nógu
mannmörg til þess að valda þeim verk-
efnum sem miklu fámennari þjóð og
fátækari hefir skilið það áleiðis sem
komið er, og landrýmið eitt má verða
okkur hin rikasta hvöt til að hugsa i engu
smátt. bað mætti vera okkur mest
áhyggja, hvort við fáum einir >að eiga
þetta fagra land, og mest þakkarefni, ef
svo má þó verða. Við höfum hlotið fé og
hagsæld og frelsi, meðan aðrar þjóðir út-
helltu blóði og tárum. Ný framtið biður nú
þjóöarinnar, fögur og rik framtið mætti
það verða, ef börn hennar kunna vel til að
gæta. Unga kynslóðin á dýran menning-
ararf i tungu sinni og bókmenntum,
andlegan höfuðstól, jafnvel öllum þjóöum
meiri að tiltölu. bað eitt, að við lifðum og
varöveittum tunguna og bókmennirnar
sýnir það, að i islenzku eðli er einhver sú
taug sem gefur þjóðinni rétt til að örvænta
nú hvergi um framtið sina.
Allmargar þjóðir eru það, sem geta gert
land sitt allt að einum aldingarði. Eru þær
öfundsverðari af landi sinu? Eins og hind-
in leitar hins rennandi vatns, svo mun
þjóðarsál íslendinga jafnan leita viðátt-
unnar og þurfa hennar, heiðrikju loftsins,
hviti jökulsins, þögn auðnarinnar, foss-
niðurinn, brimgnýrinn og veðurhljóðið i
hömrum fjallanna,þetta eru hinir römmu
tónar landsins, kraftur tungunnar og efl-
ing hugarfarsins. útsærinn, hafrastirnar
fyrir nesjum landsins, veðrin á beltamót-
um jaröarinnar, hafa fóstrað hina vösk
ustu sjómenn og sæfara. Hin torsótta
viðátta landsins mun og temja við
harðfylgi og þrautseigju þá sem landið
erja. Harðindi þess og isavetur mættu
kenna okkur forsjá og fyrirhyggju og
vernda okkur fyrir fávislegu bjartsýni um
kjör okkar og lifsvenjur. En gnægtir
hafsins og auður landsins að grænu grasi
og óþrotlegu afli og vitundin um ósnert og
ókunn gæði þess, allt þetta gefur ærnar
vonir um byggð fjölrtiennrar og vaxandi
þjóðar á Islandí. En við
sólmánaðar sunnangöngu,
sumardýrð og næturfriðinn,
eins og nú er, megum við enn skynja
þýöingu hins langa, sibjarta dags á is-
lenzku sumri. Sú gjöf er gefin skáldinu i
sál þjóðarinnar, hugsjónum hennar og
draumi hennar um hina æðstu fegurð ofar
hverjum timanlegum gæðum. Misdægrin,
ævintýrið i lifi landsins sjálfs, mun
vernda þjóðarsálina frá að falla um of i
vanans fasta hlekk.
betta land okkar eigum við nú fremur
en áður að annast einir og verja einir.
Hvað höfum við til landvarna? Ekkert
annað en vilja okkar og manndóm, ekkert
annað en það, að láta ekki bugast né
blekkjast, ekkert annað en það, að gera
glögg skil á munaði og velferð, ekkert
annað en að vera sjálfir nýtir menn.
HI^GIÐ
— bað er reynsla min, að kvenfólk
þoli sársauka mun betur en karlmenn.
— Nú. Ertu kannski læknir?
— Nei, ég er skókaupmaður.
— Nei, Hulda! Hvar hefuröu eiginlega
verið þessi tvö ár? Ég var einmitt að
fara út að gá að þér.
Aður hneyksluðu ungar stúlkur
umhverfið með þvi að Iesa bækur eins
og þær semja nú til dags.
Ég skulda konu minni allt... sérstak-
lega afsökunarbeiðni.
♦
bað bezta við vinsæl lög er hvað þau
eru vinsæl I stuttan tima.
Ef þér finnst timinn lengi að liða,
skaitu bara samþykkja vixil.
Ég er I megrun, en hef engu náð af mér
nema góða skapinu. '
+
Konan min á von á sér og litla bróður
er alveg sama, hvað það verður, bara
ef það lfkist Andrési önd.
A
bú þarft ekkert að skammast þin fyrir
að hafa ekki fundið upp púðrið.
A
Astin getur verið svo áfeng að maður
sé timbraður allt hjónabandið.
Heppnin er einn af beztu eiginleikum
mannsins.
Enn eru allt of margir, sem fremja
sjálfsmorð með hnlf og gaffli.
Ég hef aðeins tvennt út á manninn
minn að setja: Allt sem hann segir og
allt scm hann gerir.
Kjaftagangurinn á flestum
hárgreiðslustofum nægir til aö lyfta
hárinu.
25