Heimilistíminn - 09.11.1978, Blaðsíða 33

„Hvar haldið þið, að hann sé núna?” hvislaði
Jón.
„Hann er sennilega kominn á bak við kirkj-
una,” hvislaði Tóti.
„Eigum við ekki að hlaupa á eftir honum og
vita, hvert hann fer?” sagði Bárður ákafur.
Tóti leit á bróður sinn litla. Sá var ekki
smeykur, þvi að þessu fylgdi áreiðanlega mikil
áhætta. En vist var það freistandi.
„Ætli við getum ekki komizt út um bakdyrn-
ar, án þess að nokkur viti, og þar yfir garðflöt-
ina?” hvislaði hann.
Þeir hugsuðu málið stutta stund, en tóku svo
ákvörðun um að fara. Tóti og Jón fóru i jakk-
ana utan yfir skyrturnar. Bárður leitaði að
skónum sinum.
„Nei, við megum ekki fara i skóna,” hvislaði
Tóti. „Við verðum að ganga um eins hljóðlega
og við getum.”
Þeir fóru þvi bara i sokkana. Þvi næst lædd-
ust þeir varfærnislega út um dyrnar, yfir gang-
inn og niður bakstigann litla. Það brakaði hátt i
þrepunum, en þeir komust nú samt niður i
garðinn, án þess að verða fyrir nokkurri hindr-
un, laumuðust inn i skuggann, meðfram hús-
veggnum, og tókst að komast út fyrir garðs-
hliðið. Þar námu þeir staðar stundarkorn og
hlustuðu.
„Heyrið þið nokkuð?” hvislaði Jón.
„Nei, það heyrist ekkert,” hvislaði Tóti, —
„en nú skulum við læðast út á breiðu götuna.”
Þeir gengu þegjandi hver á eftir öðrum.
Hálfur máninn var horfinn á bak við ský, og
það var niðadimmt. Nú skipti mestu máli, að
þeir mættu ekki neinum, svo fáklæddir sem
þeir voru og aðeins á sokkunum.
Allt i einu hrökk Tóti við og nam staðar.
Hann heyrði áreiðanlega fótatak. Það var ein-
hver, sem gekk þarna um skammt frá, á þung-
um tréskóm.
„Heyrið þið ekki fótatakið?” hvislaði hann.
,,Það er varðmaðurinn,” hvislaði Bárður og
var nú orðinn harla smeykur.
„Nei, varðmaðurinn er ekki á tréskóm,”
hvislaði Jón. „Það er einhver annar. Við verð-
um að hlaupa strax til baka.”
„Okkur tekst það ekki,” sagði Tóti sár-
hræddur. „Þá hlaupum við beint i fangið á hon-
um^ Við verðum að flýta okkur út á götuna.
Þeir hlupu eins hratt og þeir gátu meðfram
húsveggnum. Barna að þeir hefðu getað komizt
inn um eitthvert annað hlið, en þvi var nú ekki
að heilsa. Þungt fótatak mannsins á tréskónum
var rétt á eftir þeim. Hann hlaut að ganga
mjög hratt.
„Flýttu þér, flýttu þér,” hvislaði Bárður og
sló i bakið á Tóta.
Tóti horfði óttasleginn aftur fyrir sig á hlaup-
unum. Nú voru þeir næstum komnir út á göt-
una, sem var vel upplýst.
En.... hvað var nú þetta? ’’’ Þarna rakst hann
allt i einu á eitthvað mjúkt. Um leið var tekið
þéttingsfast um annan handlegg hans, og það
lá við, að hann blindaðist af einhverju björtu
ljósi.
„Hvað á þetta eiginlega að þýða?” var sagt
með þrumuraust fyrir ofan hann.
„Ég náði hinum,” var nú kallað með bjartari
rödd, og i ljós kom ungur sjómaður, sem hélt
fast i hálskraga Jóns.
Sjómaðurinn ungi skellihló.... ,,Það er ekki á
hverjum degi, sem við hittum tvo unga herra
úti á götu á sokkaleistunum.”
Allt i einu sá Tóti stóra gaddakylfu, og þá
gerði hann sér fyrst ljóstað það hlaut að vera
sjálfur varðmaðurinn, sem hafði náð taki á
honum. Hann brauzt þvi um, svo sem mest
hann mátti, til að reyna að losa sig.
„Slepptu mér... slepptu mér,” kallaði hann..
„Ég hef ekki brotið neitt af mér.”
En allt i einu kom nokkuð óvænt fyrir.
Litill snáði kom á fleygiferð utan úr myrkr-
inu og barði af öllum mætti i magann á varð-
manninum. Þetta var Bárður. Hann hafði falið
sig i myrkrinu, á bak við kassa. En þegar hann
sá, að varðmaðurinn greip föstu taki i bróður
hans, varð hann hugrakkur eins og ljón, réðst á
varðmanninn og öskraði:
„Þú færð ekki að taka bróður minn. Slepptu
honum tafarlaust.”
„Nei, heyrðu mig nú, anginn litli,” sagði sjó-
maðurinn og hló um leið og hann greip i Bárð
með hinni hendinni. „Hér er enginn, sem hefur
hugsað sér að taka bróður þinn og fara með
hann.”
„Þetta er i meira lagi furðulegt,” sagði varð-
maðurinn og
hvarf fyrir húshorn, en drengimir röltu hljóðir
á eftir varðmanninum. Tóti vonaði, að þeir
gætu farið sömu leiðina til baka og þeir komu,
svo að þeir losnuðu við að mæta mörgu fólki.
En þegar þeir komu að litla hliðinu, hafði því
verið lokað. Þeir voru þvi hreint og beint
neyddir til að fara þá leið, sem flestir géngu og
inn um aðaldyrnar.
„Pabbi og mamma eru áreiðanlega háttuð”,
33