Morgunblaðið - 13.09.2004, Blaðsíða 20
MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 13. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jónas Her-mannsson fædd-
ist á Freyjugötu 30 í
Reykjavík 7. mars
1946. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu, Tjarnarstíg
1, Seltjarnarnesi, 4.
sept. síðastliðinn.
Jónas var elsti sonur
hjónanna Gyðu Arn-
órsdóttur húsmóður,
f. 25. maí 1922, og
Hermanns Magnús-
sonar símstöðvar-
stjóra, f. 12. júlí 1921,
d. 4. ágúst 1996.
Bræður Jónasar eru: 1) Helgi, f.
27. feb. 1948. Kona hans er Þórdís
B. Jóhannsdóttir. Börn þeirra eru
Lilja, Jónas og Davíð, 2) Hermann
Ingi, f. 26. ágúst 1949 og er kona
hans Elísabet Nönnudóttir. Her-
mann Ingi á fjögur börn með fv.
konu sinni, Guðfinnu Sigurgeirs-
dóttur, Erlu Gyðu, Sigríði Lund,
Hermann Inga og Jónas. Anny
Kristínu á hann með Kristbjörgu
Hermannson, 3) Arnór, f. 23. nóv.
1954. Kona hans er Helga Jóns-
dóttir og eru börn þeirra Gyða,
Davíð, Aron, Orri og Örvar, 4)
Magnús, f. 9. júlí 1959 og er kona
hans Anna Linda Sigurðardóttir.
Börn þeirra eru Sigurður Þór,
Herdís, Hlynur, Birkir og Daði.
Hinn 3. sept. 1972 gekk Jónas
að eiga Dagbjörtu Theodórsdótt-
ur þroskaþjálfa, f. 12. apríl 1951.
Foreldrar hennar eru Lára Dag-
björt Sigurðardóttir húsmóðir, f.
12. apríl 1929 og
Theodór Jónasson
skósmiður, f. 18. feb.
1921. Jónas og Dag-
björt eignuðust tvö
börn. 1) Theodór
lækni, f. 14. des.
1971, d. 22. des.
2001. Hann var í
sambúð með Önnu
Guðnýju Her-
mannsdóttur lífefna-
fræðingi og er dóttir
þeirra Tinna Dag-
björt, f. 17. feb. 1999.
2) Margréti mynd-
listarmann, f. 6. apríl
1976, í sambúð með Pétri Fannari
Sævarssyni, umhverfis- og bygg-
ingarverkfræðingi. Dóttir þeirra
er Freyja Ísold f. 7. ágúst 2003.
Jónas lauk meistaranámi í vél-
virkjun frá Iðnskólanum í Vest-
mannaeyjum. Einnig stundaði
hann nám í Myndlistaskólanum í
Reykjavík um allnokkurt skeið.
Hann stundaði sjómennsku um
árabil, auk þess sem hann vann
við ýmsar stórvirkjanir og í skipa-
smíðastöðinni Stálvík. Jafnframt
vann hann við járnsmíðar og rak
eigin járnsmiðju í 30 ár. Jónas var
áhugamaður um myndlist og flug
og sinnti hugðarefnum sínum hve-
nær sem tími gafst til. Eftir hann
liggja fjölmörg listaverk, bæði
myndir sem og verk úr smíða-
járni.
Útför Jónasar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það er nánast óbærilegt að
kveðja Jónas núna svona stuttu
eftir að Teddi var tekinn frá okkur,
en risastórt og hlýtt bjarnar-
faðmlag er það fyrsta sem kemur
upp í hugann. Jónas var alltaf með
opinn faðminn og það var svo gott
að knúsa hann og finna hjarta-
hlýjuna ylja manni. Það var auðvelt
að tala við Jónas um allt milli him-
ins og jarðar, bæði gleði og sorg.
Hann var gæddur sjaldgæfum eig-
inleika sem má kalla barnslega ein-
lægni og er dýrmætari en mörg
orð.
Jónas var duglegur að kíkja í
kaffi, sérstaklega ef hann var að
vinna einhvers staðar í nágrenninu.
Þá kom afi skafi í vinnufötunum og
beið eftir því að Tinna hlypi upp
um fangið á honum. Hann ljómaði
allur með afastelpunni sinni. Afi
var alltaf til í að passa og duglegur
að leika. Það eru líka til ansi marg-
ir metrar af filmu með upptökum af
afabörnunum, veiðiferðum, dúllu-
boðum, fallegu sólarlagi og svo
mætti lengi telja. Jónas tók fallegar
myndir enda gæddur listamanns-
hæfileikum á mörgum sviðum.
Hann var duglegur að setja myndir
inn á heimasíðuna sína og skrifaði
alltaf texta við sem verður okkur
nú ómetanlegur. Þegar Guðmundur
kom inn í líf okkar Tinnu tók Jónas
honum með opinn faðminn og
minntist oft á ferð sem þeir fóru
tveir saman í Fljótin. Þar veiddu
þeir silung, lögðu sig við árbakkann
og fylgdust með gæsunum.
Jónas var mikið náttúrubarn,
rétt eins og Teddi, og mér finnst
gott að minnast þeirra feðga með
ljóði eftir Huldu:
Við fjallavötnin fagurblá
er friður, tign og ró.
Í flötinn mæna fjöllin há
með fannir, klappir, skóg.
Þar líða álftir langt í geim
með ljúfum söngva klið,
og lindir ótal ljóða glatt
í ljósrar næturfrið.
Elsku besti tengdapabbi og afi,
við minnumst þín í bænum okkar á
hverju kvöldi og lofum að passa
Döggu, Margréti, Pétur, Freyju,
ömmu Gyðu og alla sem þú elsk-
aðir.
Anna Guðný
Hermannsdóttir og Tinna
Dagbjört Theodórsdóttir
(afastelpa).
Fljótlega eftir að ég kom inn í
fjölskylduna fyrir rúmum átta ár-
um gerðumst við Jónas miklir vinir.
Náðum við sérstaklega vel saman í
allri útiveru og öllu því sem henni
tilheyrir. Því langar mig að hafa
þessa minningargrein nokkuð
óhefðbundna, eða nokkurs konar
ferðasögu frá síðustu vatnaferð
okkar. Fórum við þessa ferð
helgina 13.–15. ágúst síðastliðinn og
var ferðinni heitið vestur á Snæ-
fellsnes í Hraunsfjarðarvatn. En
þangað höfum við farið allnokkrum
sinnum í árlega veiðiferð. Ekki hef-
ur verið farið þangað sökum mikils
afla, heldur vegna gríðarlegrar
náttúrufegurðar og kyrrðar þar
sem gott er að vinda ofan af sér
stressi úr daglegu amstri.
Það var ljóst þegar við sáum
vesturúr að við fengjum afbragðs-
gott veður þessa helgi. Þegar göng-
in voru af baki og ferðaspólan í
Partíbílnum farin að rúlla var borg-
arstressið strax farið að dvína og
aukinn kraftur kominn í kroppinn á
okkur. Við komum svo að Hrauns-
fjarðarvatni rétt fyrir klukkan níu
og hófumst handa við að aflesta bíl-
inn og pumpa í bátinn, eða Hólma-
borgina eins og við köllum hann.
Stefnan var sett á lítinn dal handan
vatnsins við akveginn.
Þegar búnaðurinn var kominn
um borð renndum við Hólmaborg-
inni hljóðlega út á spegilslétt vatnið
og tókum í árarnar. Hvílík dásemd
að sigla á kanó um spegilslétt vatn
með fjallahringinn allt um kring og
hvergi sálu að sjá nema nokkra
himbrima að veiðum. Eftir um hálf-
tíma róður komum við að landi inni
í Seljadal. Þar sem fossinn, hlíð-
arnar, áin og ósinn var allt á sínum
stað. Þegar við höfðum slegið upp
tjaldbúðum var nokkuð farið að
dimma og ljóst að lítið yrði úr veiði
um kvöldið tókum við þá ákvörðun
að vera ekkert að spenna okkur á
að gera veiðafærin klár heldur að
taka kvöldið rólega, kveikja varðeld
í fjörunni og hita upp kjötsúpu. Að
því loknu skellti ég í mig einum öl
en Jónas laumaði í sig einum vindli.
Morguninn eftir var glampandi
sól. Tókum við daginn snemma og
hellti Jónas upp á sitt hefðbundna
útivistarkaffi. Ekki gafst mikill tími
til að njóta þess til fullnustu vegna
mikils fjölda af vakandi fiskum sem
kölluðu á okkur að vatninu. Ekki
leið á löngu þar til Jónas var búinn
að setja í einn, og notaðist hann þar
við nýlundu í veiðafæri hjá sér,
nokkur konar botnskakara með
makríl sem agn. Urðu þeir fljótt
fleiri og fleiri sem komu á land hjá
honum þannig að ekki var annað að
gera heldur en að prófa þessa ný-
lundu. Eftir að hafa klambrað sam-
an sams konar veiðafæri var þrum-
að út í. Þegar færið var nánast
komið að landi sjáum við hvar þessi
stærðarinnar skoltur rífur í sig
makrílinn og veður með færið
lengst út í vatn. Hófst þá mikill
hamagangur þar til við loks höfðum
að koma þessu skrímsli á land. Var
þetta stærsti urriði sem við höfðum
nokkru sinni dregið á land og sagði
Jónas að þetta væri svona fiskur
sem einungis veiðist á veiðisíðum
Moggans, en ekki hjá gaurum eins
og okkur. Þegar við höfðum að
fullu náð okkur eftir hamaganginn
hafði veiðin algjörlega dottið niður
og ekki annað að gera en slappa af
og láta sólina baka sig. Spjölluðum
við um margt og mikið þann dag-
inn. Rann kvöldið svo ljúft í gegn
með veiðiskap í kyrrðinni þótt fleiri
skrímsli kæmu ekki á land.
Ljóst er að við félagarnir munum
ekki fara í fleiri slíkar ferðir, a.m.k.
ekki í þessu lífi, þótt ætíð muni
Jónas fylgja mér í huga. Eftir
standa ótal ógleymanlegar minn-
ingar um góðan vin og tengdaföður.
Er það mér mikil gæfa og gleði að
hafa fengið að vera samferðamaður
Jónasar. Hafa þau kynni gert mig
að betri manni.
Ég votta fjölskyldu og vinum
mína dýpstu samúð við þennan
mikla missi.
Pétur Fannar.
Elsku afi minn.
Þú ert farinn frá mér alltof fljótt.
Þér þótti svo vænt um mig og varst
mér svo góður. Nú ertu kominn til
Tedda frænda en ég veit að þú
munt ætíð fylgjast með mér og
passa mig.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Ég mun alltaf hugsa til þín og
geyma minninguna um besta afa í
heimi.
Kveðja, litla gleðin þín,
Freyja Ísold.
Hvernig er hægt að finna þau
orð sem hugga mega þegar elsku
Jónas er hrifinn burt? Það eru ekki
3 ár síðan við stóðum frammi fyrir
því að missa Tedda og sársaukinn
rétt að byrja að réna. Vanmáttug
getum við leitað huggunar hvert í
annars faðmi og í trúnni. Litlu afa-
stelpurnar veita Döggu og okkur
öllum huggun með tilveru sinni.
Við Hermann kynntumst Jónasi
og Döggu sem ástríkum foreldrum
Tedda, unnusta Önnu Guðnýjar
dóttur okkar, fyrir bráðum 8 árum.
Jónas var fallegur maður, einlægur
og hlýr, sem kunni að njóta sam-
verunnar í hópi fjölskyldu og vina.
Ógleymanlega falleg var einlægni
hans í minningargreininni sem
hann skrifaði eftir sonarmissinn.
Hún kom beint frá hjartanu og hitti
mann í hjartastað.
Á heimasíðunni hans Jónasar er
myndasafn sem segir meira en
mörg orð um þann mann sem hann
hafði að geyma. Uppbygging þessa
safns var eitt af fjölmörgum áhuga-
málum hans. Það síðasta sem hann
gerði í þessu lífi var að setja inn
myndir úr veiðitúr sem hann fór í
nýlega ásamt Pétri tengdasyni sín-
um. Þar sést svo greinilega að í
huga hins sanna veiðimanns var
samvera með góðum félögum og
ástin á landinu ríkur og sterkur
þáttur. Í safninu eru líka myndir og
textar sem opinbera ást hans til
Döggu, barna þeirra og litlu afas-
telpnanna. Þar eru enn fremur
myndir af ungu fólki frá 6. og 7.
áratugnum í góðum gír eins og Jón-
as sagði gjarnan. Síðast en ekki síst
eru þar myndir úr Sponnakoti,
sælureitnum, sem þau eignuðust í
sumar. Þar voru þau Dagga saman
að hlú að húsi og gróðri, daginn áð-
ur en hann dó.
Við finnum sárt til með þeim sem
mest hafa misst, eiginkonu, dóttur,
afastelpum, tengdabörnum, aldr-
aðri móður, bræðrum, fjölskyldu og
vinum. Minning Jónasar lifir með
okkur öllum sem nú syrgjum góðan
dreng.
Sigríður Guðmundsdóttir
og Hermann Hermannsson.
Kær vinur er fallinn frá. Það var
mikið áfall að Jónas skyldi verða
bráðkvaddur fyrir rúmri viku, að-
eins 58 ára gamall. Hann gekk til
hvílu á föstudegi og vaknaði ekki til
þessa lífs aftur.
Við kynntumst fjölskyldu Jónas-
ar þegar Margrét og Pétur okkar
fóru að vera saman. Það voru ljúf
og yndisleg kynni. Tvær litlar fjöl-
skyldur tengdust og áttum við sam-
an margar ánægjustundir. Í afmæl-
um, útskriftum, kvöldverðum og í
kjallarakaffi hjá unga fólkinu. Jón-
as og Dagbjört voru samheldin
hjón og börnin þeirra, Teddi og
Margrét, voru náin foreldrum sín-
um. Pétur eignaðist ekki aðeins
yndislega unnustu heldur urðu Jón-
as og Teddi miklir vinir hans og
veiðifélagar. Jónas var járnsmiður
og rak eigið verkstæði. Hann var
ótrúlega handlaginn og eftir hann
liggja margir fallegir hlutir. Ekki
alls fyrir löngu birtust myndir og
umfjöllun um verk hans í Morg-
unblaðinu.
Jónas var traustur og hafði mjög
góða nærveru. Hann virtist ná til
allra, ungra sem aldinna, og átti
alltaf til hlýtt faðmlag og fallegt
bros. Hann hafði yndi af ferðalög-
um og stundaði bæði stang- og
skotveiði. Veiðina stunduðu þeir fé-
lagarnir af kappi og það var einmitt
í einni slíkri ferð fyrir tæplega
þremur árum sem Jónas varð fyrir
mesta áfalli lífs síns. Einkasonurinn
varð bráðkvaddur á rjúpnaveiðum,
aðeins viku eftir þrítugsafmælið
sitt. Það voru dimmir dagar. En nú
var aðeins farið að birta til á ný, lít-
il yndisleg afatelpa komin í heiminn
og orðin eins árs.
Freyja Ísold og Tinna Dagbjört
voru miklir gleðigjafar í lífi Jónasar
og gat hann gleymt stund og stað
með þeim.
Sumarið var Jónasi ánægjulegt.
Þau hjónin eignuðust lítinn sælu-
reit, „Sponnakot“, í nágrenni borg-
arinnar, þar sem þau undu sér vel
með fjölskyldu og vinum.
Einnig fór hann á gamlar heima-
slóðir, á Þjóðhátíð í Vestmanna-
eyjum og skemmtum við okkur öll
saman þar. Þeir Pétur fóru í ferð
fyrir um þrem vikum á einn af sín-
um uppáhaldsstöðum „upp í vötn“
og áttu þar góða og fengsæla helgi.
Það var síðasta veiðiferðin.
Nú er komið að kveðjustund, við
hefðum viljað eiga svo miklu lengri
tíma saman. Það verður síðar, við
hittumst á ný. Við þökkum Jónasi
samfylgdina og biðjum honum
blessunar í nýjum heimkynnum.
Hanna M., Arnbergur,
Harpa og Oddur.
Þú varst kallaður generalen í
veiðifélaginu, með doktorinn og úlf-
inn þér til fulltingis. Stundum
fengu aðrir að fljóta með og ég
fagnaði því láni nægjanlega oft til
að fá að kynnast þér. Fyrst varstu
tengdapabbi systur minnar en síðar
trúnaðarvinur. Þú varst mikill mað-
ur burðum og gerður af gulli í
gegn. Annað eins faðmlag og maður
fékk frá þér er fáheyrt, svo inni-
legt, kröftugt og einlægt allt í senn.
Nærvera þín var svo afslöppuð og
þægileg.
Doktorinn, Teddi sonur þinn, var
tekinn frá okkur rétt fyrir jólin
2001. Þér varð að orði að ekki hefð-
ir þú aðeins misst son þinn heldur í
leiðinni þinn besta vin. Samband
ykkar Tedda var eins og alla feður
dreymir um að eiga við syni sína,
en fáum lánast. Sama má segja um
samband þitt við úlfinn, tengdason
þinn Pétur, með ykkur hafði tekist
einstök vinátta. Þú hafðir alveg sér-
stakt lag á því að láta aldur og kyn-
slóðabil ekki trufla þig í samskipt-
um annað fólk, rétt eins og Teddi.
Alltaf komið fram af jafnmikilli
virðingu, nærgætni og einlægni. Þú
varst líka furðu snöggur að veiða
upp slangrið hjá guttunum.
Þegar ég var að skoða mynda-
bankann þinn á Netinu eftir að þú
kvaddir sá ég hann í pínulítið nýju
ljósi. Ég sá að þú hafðir, líkt og
Teddi, virkilega notað lífið vel.
Endalausir túrar í góðra vina hópi
sem örugglega voru hver öðrum
verðmætari. Þú varst greinilega
ríkur af góðum vinum og minn-
ingum.
Síðasta ferðin okkar saman í
Kleppavatn á Arnavatnsheiði end-
aði ótímabært með því að tjaldbúð-
irnar fuku af okkur í miklum hvelli.
Við hlaupandi á eftir draslinu á
nærbuxunum út um alla móa. Höfð-
um ekkert veitt sem heitið gat og
bíllinn bilaði á leiðinni til baka.
Túrinn var samt alveg frábær.
Stundirnar sem við áttum saman
eru mér mikils virði.
Mikið er sárt að horfa á eftir þér,
einhver er þó huggun harmi gegn
að þið Teddi getið nú verið saman á
ný.
Missir fjölskyldu og vina er ólýs-
anlega þungbær. Megi allar góðar
vættir veita þeim von og styrk til
að halda áfram.
Elsku Dagga, Margrét, Pétur,
Freyja Ísold, Anna Guðný, Tinna
Dagbjört, amma Gyða, bræður og
aðrir ástvinir. Við vottum ykkur,
okkar innilegustu samúð. Eftir lifir
minning um góðan dreng.
Lárus Árni og Sigríður.
Við hið skyndilega fráfall syst-
ursonar konu minnar, Jónasar Her-
mannssonar, koma í hugann marg-
ar skemmtilegar og góðar minn-
ingar um þennan góða dreng frá
því að hann var barn að aldri og
þar til ævi hans var öll. Náinn sam-
gangur var á milli fjölskyldna
systranna frá fyrstu tíð og fylgst
með þroska og framgangi
barnanna. Sérstök og mikil vinátta
myndaðist á milli sonar okkar og
Gyðu og Hermanns og sona þeirra
og dvaldi hann oft á heimili þeirra í
góðu í yfirlæti hér og eftir að þau
fluttu til Vestmannaeyja. Það er því
orðinn nokkuð langur tími sem
kynni okkar hafa staðið yfir og hef-
ur þar aldrei borið skugga á.
Í dag kveðjum við þennan mæta
mann og þökkum honum samfylgd-
ina og allar þær góðu stundir, sem
við höfum átt saman um ævina. Far
þú í friði. Megi góður guð styrkja
ástvini hans í þessari miklu sorg.
Móður, eiginkonu, dóttur, tengda-
syni og öðrum ástvinum sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Hulda og Óðinn.
Sumri hallar, hausta fer, það
minnir okkur á fallvaltleika lífsins.
Það er erfitt að kveðja hinstu
kveðju ástkæra vini. Svo fer mér,
aldraðri frænku Jónasar Her-
mannssonar. Frá fæðingu hef ég
fylgst með systursyni mínum sem
varð mjög handgenginn fjölskyldu
minni í bernsku. Síðan varð þessi
efnilegi drengur stór og stæðilegur
ungur maður, sem hitti sína glæsi-
legu Dagbjörtu. Hún var úrræða-
góð og fjölhæf ung kona sem studdi
sinn mann í hverju sem á dundi.
Hún var stoðin styrka, er þau hjón-
in misstu einkason sinn, Theodór,
sem var að ljúka læknisprófi. Það
er erfitt að hugsa sér þær vonir og
missi hans sem svo skyndilega
brugðust.
Jónas var hinn rólegi og
hjartahlýi maður sem fann sanna
gleði við að hlúa að barnabörnunum
sínum. Þar var hann sannur ástkær
afi.
Ég votta ástvinum hans og Gyðu
móður hans mína hjartans dýpstu
samúð í þessum harmi.
Syrgja skal spart
Þótt missti ég margt
Máttugur herrann lifir.
(Hallgrímur Pétursson.)
Unnur Arnórsdóttir.
Það er eitthvað svo þungt yfir
okkur öllum. Jónas frændi minn,
þessi stóri mildi maður, með hægu
röddina sem alltaf var eins og hlýr
andvari og dillandi hláturinn, leitar
JÓNAS
HERMANNSSON