Morgunblaðið - 13.09.2004, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 13. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhanna ErnaKristjánsdóttir
fæddist í Bolungar-
vík 10. júlí 1929.
Hún lést á líknar-
deild Landspítala –
háskólasjúkrahúss
31. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Ingibjörg
Kristín Guðjónsdótt-
ir, f. 12. júní 1893, d.
24. desember 1942
og Kristján Hálfdán-
arson, f. 29. október
1893, d. 14. október
1933. Systkini henn-
ar eru Kristján Friðgeir, Daði
Steinn og Einar, sem allir eru
látnir og Jónatan, f. 1923, Guð-
jón, f. 1925 og Sigurlína, f. 1927.
Jóhanna giftist Ellerti Krist-
jánssyni, f. 9 .12. 1930, d. 30.11.
1985. Foreldrar hans voru Jó-
hanna Elínborg Sigurðardóttir,
f. 1902, d. 1988 og Kristján B.
Sigurðsson, f. 1903, d. 1936.
Börn Jóhönnu og Ellerts eru:
1) Kristjana, f. 31. 12 1948. Maki
I, Sigurður Vilberg Sigurjóns-
son, þau skildu, synir þeirra eru
Ellert, f. 1971 og Þór Snær, f.
1973. Maki II, Knútur Björnsson.
2) Gísli, f. 23.11 1949, maki Svan-
hvít Guðrún Magn-
úsdóttir börn þeirra
eru Hildigunnur
Erna, f. 1969, Elísa-
bet Hrönn, f. 1974
og Heimir Bæring-
ur, f. 1981. 3) Haf-
steinn, f. 28. júlí
1951, maki Vilborg
Elísdóttir, börn
þeirra eru Elís
Fannar, f. 1974,
Hrannar, f. 1979 og
Ellert Ingi, f. 1987.
4) Kristján, f. 29.
október 1954. Dæt-
ur hans eru Jó-
hanna Erna, f. 1979 og Lydía
Rut, f. 1995, og fósturbörn eru
Karl Viðar Grétarsson, f. 1983 og
Karen Grétarsdóttir, f. 1987. 5)
Freyja, f. 3. 12. 1955, maki Frið-
steinn Vigfússon, börn þeirra Jó-
hann Örn, f. 1978 og Þórdís, f.
1981 6) Sigurlína, f. 16.11 1957,
maki Þórður V. Viðarsson, börn
þeirra eru Viðar, f. 1983, Elísa
Hildur, f. 1986 og Arnar, f. 1993.
7) Ráðhildur, f. 9.10. 1961, d. 9.2.
2004.
Jóhanna átti sex barnabarna-
börn.
Útför Jóhönnu fór fram í kyrr-
þey, að ósk hinnar látnu.
Elskuleg móðir mín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð blessi minningu móður minn-
ar sem hefur verið mér hvað kær-
ust.
Kristjana Ellertsdóttir.
Nú hefur kvatt þessa jarðvist
tengdamóðir mín, Jóhanna Erna
Kristjánsdóttir, eftir hetjulega bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Kona sem
ekki hafði alltaf haft byr í seglin á
lífsleiðinni og frá unga aldri þurft að
hafa mikið fyrir lífinu, þó svo ekki
sé meira sagt.
Fyrstu kynni mín af Jóhönnu og
fjölskyldu hennar voru afskaplega
góð og var mér vel tekið á fallegu
heimili hennar á Móabarðinu í
Hafnarfirði. En Jóhanna og Ellert
tengdafaðir minn höfðu reist þar
einbýlishús af miklum myndarskap
undir stórfjölskyldu sína, en þau
áttu sjö börn. Mér var fljótt ljóst að
á heimili Jóhönnu fór engin meðal
húsmóðir, þó þrjú af elstu börnun-
um væru farin að heiman var dag-
urinn fullskipaður frá klukkan sex á
morgnana fram á kvöld. Mikill var
gestagangurinn þrátt fyrir annríkið
og setið var oft löngum stundum í
góðu spjalli við hið fræga eldhús-
hringborð. Oftar en ekki þegar
maður gisti þar vaknaði maður á
morgnana við kökuilm frá bakarofn-
inum en hún tengdamóðir mín bak-
aði bestu kökur í heimi. Enda var
hún margoft beðin um að baka fyrir
stórar veislur. Hún var mikil
sauma- og hannyrðakona og saum-
aði allt á börnin sín þegar þau voru
ung. Hún var mjög vandvirk og var
fljót að sjá ef fólk var í flík sem ekki
var vel saumuð. Einnig var snyrti-
mennskan henni í blóð borin. Þrátt
fyrir að hafa nóg að gera við hús-
mæðrastörfin vann hún einnig við
skúringar alla virka daga því vinnu-
semin var slík. En fjölskyldan átti
einnig sínar frístundir og var þá
ferðast um landið og var þá Jó-
hanna í essinu sínu. Eitt sinn er við
Freyja vorum að ferðast með henni
um uppsveitir Árnessýslu og keyrð-
um framhjá sveitabæjunun taldi
hún upp öll bæjarnöfnin og nöfn
ábúenda. Þennan fróðleik var hún
búin að koma sér upp á fjölskyldu-
ferðalögum sínum og var þetta okk-
ur Freyju til mikillar ánægju. Jó-
hanna var vel að sér í ættfræðinni
og kom maður ekki að tómum kof-
unum þar. Eins og áður segir hafði
Jóhanna yndi af ferðalögum og fór
utan eins oft oghún taldi sig geta.
Oft komu hún og Ráðhildur til Eyja
og gistu á heimili okkar Freyju í
Eyjum.
Jóhanna hefur þurft að sjá á eftir
mörgum ástvinum sínum, foreldra
missti hún ung, aðeins 12 ára göm-
ul. Þremur bræðrum, manninum
sínum Ellerti aðeins 55 ára og dótt-
ur sinni Ráðhildi aðeins 42 ára sem
lést fyrr á þessu ári eftir áratuga
veikindi er mótaði mikið líf fjöl-
skyldunnar í seinni tíð. Jóhanna var
við hlið hennar allt hennar líf. Henni
var svo mjög umhugað um fjöl-
skyldu sína að hún talaði lítið um
sín eigin veikindi sem síðar reynd-
ust alvarlegri en hún taldi. Þrátt
fyrir allt sem gekk á hafði hún ætíð
nóg pláss í hjarta sínu fyrir barna-
börnin og barnabarnabörnin.
Kristjana, Gísli, Haddi, Kiddi,
Freyja og Lína, og aðrir aðstand-
endur, votta ég ykkur mína dýpstu
samúð.
Friðsteinn.
Það var síðasta dag ágústmán-
aðar að Jóhanna tengdamóðir mín
kvaddi þessa jarðvist.
Síðustu dagar höfðu verið sólríkir
og haustið virtist vera víðs fjarri.
En þennan dag gekk yfir mikið
hvassviðri með rigningu. Ég fann að
haustið var að knýja á, einnig hafði
haustað í sál minni. Hugur minn var
fullur af söknuði og tómleika. Það
má segja að veðráttan þennan dag
hafi verið táknræn fyrir þá hörðu
baráttu, sem Jóhanna hafði háð við
þann illvíga sjúkdóm sem krabba-
meinið er. Þótt ljóst væri að við of-
urefli væri að etja, þá barðist hún af
fullri hörku fram á síðustu stundu.
Ekki verður hægt að fylla það
skarð sem Jóhanna skilur eftir sig
og mikill er söknuðurinn hjá hennar
stóru fjölskyldu, því hún var ekki
bara mamma, amma og langamma,
heldur einnig einlægur og hjálpfús
vinur. Velferð fjölskyldunnar var
henni alltaf efst í huga.
Líf Jóhönnu var ekki alltaf dans á
rósum og þurfti hún stöku sinnum,
að sigla gegnum brimskafla. Á að-
fangadag 1942 missir hún móður
sína og er hún þá orðin foreldralaus
aðeins 13 ára gömul, yngst af sjö
systkinum. Föður sinn hafði hún
misst níu árum áður. Foreldrar
hennar bjuggu undir Traðarhyrnu í
Bolungarvík, en faðir hennar stund-
aði vélbátaútgerð þar, ásamt Einari
Guðfinnssyni, en þeir voru bræðra-
synir. Eftir lát móður hennar,
tvístraðist systkinahópurinn. Þegar
móðir hennar veikist, flyst Jóhanna
til Kristjáns bróður síns og dvelst
þar í eitt og hálft ár. Þaðan fer hún í
vist til Ágústs föðurbróður síns, sem
var bóndi á Eyri við Seyðisfjörð í
Ísafjarðardjúpi. Mun hún hafa þurft
að vinna þar mikla og erfiða vinnu
eins og tíðkaðist til sveita á þessum
árum. Ári síðar flyst hún suður og
kemst í vist hjá góðu fólki í Njarð-
vík. Þar lærði hún góða umgengni
og allt sem viðkemur húshaldi. Síð-
an liggur leiðin til Hafnarfjarðar,
þar sem hún dvaldi hjá Jónatani
bróður sínum og fer að vinna á Jós-
efsspítala til að byrja með. Nú verða
þáttaskil í lífi hennar, þegar hún
kynnist fyrstu ástinni sinni, Ellerti
Kristjánssyni, en þau voru þá ung
að árum, hann 16 ára en hún 17 ára.
Ári síðar eignuðust þau sitt fyrsta
barn, en börnin áttu eftir að verða
sjö. Þau gengu í hjúskap 19. apríl
1953 og héldu ætíð heimili í Hafn-
arfirði, lengst af á Móabarði 30b.
Ellert byrjar til sjós 16 ára gam-
all, þannig að Jóhanna var að mestu
ein með börnin alveg fram yfir að
hún átti sjöunda barnið. Ellert
hættir ekki að fullu til sjós fyrr en
1965. Það hefur þurft mikla elju og
skapfestu, til að ala upp þennan
stóra barnahóp. Útsjónarsemi
hennar hefur þarna nýst henni vel,
og húshald var hennar sérgrein.
Hún saumaði á börnin og það var
hennar metnaður að hafa börnin
snyrtilega klædd. Kökur, kleinur og
pönnukökur voru bakaðar í stórum
stíl. Mun hún ekki alltaf hafa haft
undan, því metta þurfti marga
maga. Á þessum árum sóttu krakk-
ar úr hverfinu mikið inn á heimilið
og hefur Jóhanna eflaust tekið þeim
opnum örmum.
Ég kynnist Ellerti og Jóhönnu
fyrst árið 1982 þegar ég og næst-
yngsta dóttir þeirra vorum að draga
okkur saman og varð mér strax
ljóst að þau voru bæði vandaðar
manneskjur með ríka réttlætis-
kennd. Fljótlega skapaðist vinátta
milli mín og þeirra hjóna, sem aldrei
JÓHANNA ERNA
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Halldór SigurðurHaraldsson fædd-
ist í Neskaupstað 16.
október 1921. Hann
andaðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 7. septem-
ber síðastliðinn.
Halldór var sonur
Haraldar Ólafssonar
sjómanns, f. 14. júlí
1900, d. 1924 og Þór-
unnar Elísabetar
Stefánsdóttur, f. 9.
febrúar 1901, d. 14.
júlí 1967. Síðari mað-
ur Þórunnar og fóst-
urfaðir Halldórs, var Þorsteinn
Júlíusson, f. 22. júní 1905, d. 25.
desember 1993. Halldór á tvö hálf-
systkini, þau eru: Ársæll Þor-
steinsson, f. 3. júlí 1933 og Guðný
Þorsteinsdóttir, f. 9. desember
1940 og eru þau bæði búsett í
Reykjavík.
Hinn 7. júní 1947
kvæntist Halldór Sól-
veigu Helgu Björg-
úlfsdóttur, f. 26.
ágúst 1925. Foreldr-
ar hennar voru
Björgúlfur Gunn-
laugsson, f. 29. nóv-
ember 1895, d. 18.
maí 1963 og Ólöf M.
Guðmundsdóttir, f.
12. apríl 1897, d. 30.
júlí 1986. Börn Hall-
dórs og Sólveigar
Helgu eru: Haraldur
Þór, f. 21. maí 1948,
Sigrún, f. 30. ágúst
1952, gift Ágústi Ármanni Þor-
lákssyni og eiga þau þrjá syni og
eitt barnabarn og Björgúlfur, f. 20.
apríl 1956, kvæntur Höllu Hösk-
uldsdóttur og eiga þau þrjú börn.
Útför Halldórs fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku afi, hann Halldór, dó eftir
stutta sjúkralegu. Við nutum þeirra
miklu forréttinda að fá að alast upp
með honum og geta alltaf leitað til
hans með hvaðeina sem okkur lá á
hjarta. Alltaf tók hann móti okkur
með brosi og það var sama hvað hann
var að gera, ávallt gaf hann sér tíma
fyrir okkur barnabörnin. Þá var sest
niður og spjallað um skólann og fleira
og mjög oft tekið í spil. Yfirleitt spil-
uðum við ólsen ólsen sem hann
kenndi okkur þegar við vorum lítil.
Eftir að við eltumst var hann alltaf
sértaklega áhugasamur um hvernig
okkur systkinunum gekk í kærasta/
ustu málum og algeng spurning hjá
afa þegar við komum í heimsókn var
jæja ertu búin/n að trúlofa þig? Og
fylgdi svo oft setningin, ég veit ekkert
betra en að bjóða fallegum kven-
manni upp í vangadans og svo horfði
hann glottandi til ömmu.
Hann var einn sá brosmildasti, ljúf-
asti, rómantískasti og síðast en alls
ekki síst ástfangnasti maður sem um
getur. Oft kom hann ömmu okkar,
Helgu, til að roðna með því að segja
hve falleg eða glæsileg hún væri.
Hann var meira að segja róman-
tískur á dánarbeðinu. Það var búið að
leggja afa inn á sjúkrahúsið, mikið
lasinn og pabbi okkar fór í heimsókn
til hans og spurði hvernig honum líði
og afi svaraði að bragði: mér! mér líð-
ur vel, ég er ennþá ástfanginn. Flestir
í herberginu hlógu að þessu en afi
horfði grafalvarlegur á þau og vissi
ekkert af hverju þau voru að flissa
þetta, hann meinti þetta sko 100 pró-
sent.
Það verður nú skrýtið að labba yfir
ganginn í Starmýrinni og enginn
brosandi afi sem tekur á móti okkur,
en við vitum að þú ert á góðum stað,
þar sem þú getur notið þess að spila
billjarð og rifjað kannski upp gömlu
góðu harmonikkutaktana.
Við eigum eftir að sakna þín sárt
elsku afi, kveðja
barnabörnin
hinum megin við ganginn.
Halldór fæddist á Norðfirði 16.
október 1921.
Hann ólst upp hjá móður sinni Þór-
unni Elísabetu (Þóru) en missti föður
sinn af slysförum aðeins 10 mánaða.
Halldór og Þóra bjuggu í Brennu
þar til mikill eldsvoði varð og björg-
uðust þau naumlega og var móður
hans illa við timburhús upp frá því.
Þóra kynntist Þorsteini Júlíussyni
og felldu þau hugi saman. Þóra og
Þorsteinn hófu búskap í Brekku og þá
hafði Halldór eignast fósturföður.
Árið 1933 fæðist þeim sonur, Hall-
dór Ársæll, og 1940 dóttir, Guðný
Stefanía.
Halldór var góður og ljúfur bróðir
sem vildi allt fyrir systkini sín gera,
þegar Guðný átti afmæli hélt hann
ball og lét börnin koma á dansskóm,
enda sagði mamma alltaf; „Halldór er
svo ljúfur.“
Þegar Halldór hafði aldur til fór
hann til sjós og var við beitningar í
landi á vetrarvertíðum og síðar einnig
landformaður hjá ýmsum útgerðum
bæði heima og á vertíðum.
Halldór var góður harmonikkuleik-
ari og glatt að hafa góða tónlist í ver-
búðum þegar frí gafst. Hann spilaði í
fjöldamörg ár á dansleikjum, og taldi
það ekki eftir sér að spila til morguns.
Halldór vann ýmis störf, rak fé-
lagsheimilið Egilsbúð í 7 ár með
Helgu konu sinni. Þangað komu
margar hljómsveitir víðsvegar af
landinu. Tókst góð vinátta hjá Hall-
dóri með þessum mönnum enda Hall-
dór vel liðinn m.a. var Ragnar
Bjarnason góður vinur hans.
Faðir okkar byggði fallegt steinhús
fyrir ofan sundlaugina í Miðstræti.
Halldór og Helga bjuggu á neðri hæð-
inni með börnin sín þrjú Harald Þór,
Sigrúnu og Björgúlf.
Síðar í nýja íbúð í Starmýri 23, þar
naut fjölskyldan sín vel, góðar svalir
með fallegu útsýni yfir fjörðinn. Hall-
dór naut þess að sitja úti á svölum
enda kaffibrúnn öll sumur.
Elsku bróðir, nú hefur Guð leyst
þig frá veikindum þínum.
Við vottum Helgu og fjölskyldunni
allri samúð okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín systkini
Ársæll og Guðný.
Alveg frá því ég man eftir mér fyrst
sem lítill drengur er Halldór alltaf í
minningunni. Hann var giftur Helgu
móðursystur minni. Þau bjuggu í
næsta húsi og því samgangur mikill.
Krakkarnir, Haraldur Þór, Sigrún og
Björgúlfur, voru mér eins og systkin.
Halldór var afskaplega skapgóður
maður og jafnlyndur og ávallt stutt í
hlátur og átti mjög auðvelt með sam-
skipti við annað fólk. Þessi eiginleiki
hans kom sér vel á þeim tímum sem
hann vann sem verkstjóri, fyrst hjá
Togaraútgerðinni og seinna á söltun-
arstöð Drífu og ekki var verra að vera
jafnlyndur þegar hann sá um rekstur
Egilsbúðar. Hann var góður og vin-
sæll stjórnandi. Hann var mjög mús-
ikalskur og spilaði á harmonikku. Á
sínum yngri árum spilaði hann á böll-
um og sagði oft frá því þvílíkt puð það
hefði verið, því oftar en ekki var spilað
og dansað fram á rauðamorgun. Oft
dró hann fram nikkuna og spilaði fyr-
ir okkur krakkana. Halldór var af-
skaplega barngóður maður og sóttu
þau til hans. Í minningum mínum um
Halldór kemur sterkt fram og má
ekki gleyma að minnast á árin þegar
hann vann í bíóinu. Hversu oft feng-
um við strákarnir ekki að stinga okk-
ur inn á myndir á sunnudögum klukk-
an 5, en aldrei á bannaðar myndir,
hann var mjög strangur með það. Eft-
ir að ég flutti burt frá Norðfirði urðu
tengsl mín við Halldór og Helgu
minni en áður, en alltaf góð. Á meðan
heilsa þeirra leyfði var aldrei við ann-
að komandi en að ég og mitt fólk gist-
um hjá þeim þegar við vorum á ferð-
inni. Var oft þröngt en alltaf þessi
tilfinning til staðar að vera velkomin
og erum við hjónin afskaplega þakk-
lát fyrir þær höfðinglegu móttökur og
þá miklu gestrisni sem okkur var
ávallt sýnd. Halldór veiktist fyrir
nokkuð mörgum árum og var þá tekið
úr honum annað nýrað en aldrei man
ég eftir að hafa heyrt hann kvarta.
Við þau veikindi minnkaði vinnuþrek-
ið mikið en samt átti hann eftir nokk-
uð mörg ár í vinnu, í hlutastarfi, og
gaf það honum mikið að geta tekið
þátt í því sem var að gerast og svo fé-
lagsskapurinn en það var honum mik-
ils virði. Núna á liðnu sumri var ég á
Norðfirði og gisti þá um tíma hjá
þeim hjónum. Náðum við Halldór
mjög vel saman og spjölluðum um
ýmis mál. Var áhugi hans á silungs-
veiði mikill og stóð hann oft úti á svöl-
um í Starmýrinni með kíki til að at-
huga hvort einhverjir væru að veiða
við Sandinn. Eru minningar sumars-
ins mér kærkomnar. Þó svo að heilsu-
fari Halldórs hefði hrakað mikið var
alltaf þessi broshrukka í augnakrók-
unum og örstutt í glensið.
Þú leiðir oss, Drottinn, að lindunum hreinu,
þú ljósið þitt kveikir við himnanna stól.
Um tíma þó syrti, þá brátt aftur birtir,
þú breiðir út þinn faðm og veitir oss skjól.
(Óskar Ingimss.)
Við Sigrún sendum Helgu, Halla,
Sigrúnu, Bubba og fjölskyldum
þeirra svo og öllum öðrum aðstand-
endum samúðar- og saknaðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að blessa þau og
vernda.
Sigrún og Úlfar.
HALLDÓR SIGURÐUR
HARALDSSON