Morgunblaðið - 11.12.2004, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 11. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingunn Björns-dóttir fæddist á
Stóru-Ökrum 18. júlí
1922. Hún andaðist á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Sauðárkróki
mánudaginn 29. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Gunn-
arsdóttir húsfreyja á
Stóru-Ökrum, f.
22.11. 1894, d. 10.10.
1985, og Björn Sig-
urðsson bóndi og
símstöðvarstjóri þar,
f. 4.8. 1894, d. 21.10.
1985. Systkini Ingunnar eru:
Gunnfríður Ingibjörg, f. 29.2.
1920, Herdís, f. 23.12. 1925,
Gunnar, f. 14.8. 1927, d. 28.10.
1988, og Sigurður, f. 14.8. 1927.
Maður Ingunnar var Geir Ax-
elsson, f. 23.11. 1922, d. 20.5.
2002. Foreldrar hans voru Val-
gerður Stefánsdóttir frá Hall-
dórsstöðum á Langholti og Axel
Jóhannesson bóndi á Torfum í
Eyjafirði. Ingunn og Geir eign-
uðust sjö börn. Þau eru: 1) Sig-
rún, f. 20.5. 1945, gift Gunnari
Helga Magnússyni. 2) Gerður, f.
16.10. 1946. 3) Grét-
ar, f. 20.3. 1948,
kvæntur Sigrúnu
Lóu Jósefsdóttur. 4)
Herdís Aðalheiður,
f. 26.9. 1951, sam-
býlismaður Jóhann
Ólafsson. 5) Gísli
Hólm, f. 3.7. 1953,
kvæntur Sólveigu
Sigríði Einarsdótt-
ur. 6) Erna, f. 22.3
1956, gift Gísla
Frostasyni. 7) Val-
gerður Sigríður, f.
12.12. 1960, sam-
býlismaður Birgir
Valdimarsson. Barnabörn Ing-
unnar og Geirs eru 20 og barna-
barnabörnin 30.
Ingunn og Geir bjuggu fyrstu
árin í Bakkaseli en Björn faðir
Ingunnar rak þar greiðasölu.
Fluttu þau síðan að Hrólfsstöðum
þar sem þau bjuggu í 8 ár, eða
þar til þau eignuðust jarðirnar
Litladal og Brekkukot en þar
bjuggu þau þar til þau fluttu á
Sauðárkrók árið 1982.
Útför Ingunnar fer fram frá
Miklabæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hjá vöggu minni mamma söng
í myrkum næturskugga.
Þau kvæðin voru ljúf og löng
og lægnust mig að hugga.
Á hvítum svæfli svaf ég rótt
og sveif í draumalöndin
þá signdi mig svo milt og hljótt
þín mjúka kærleikshöndin.
Ó, elsku góða mamma mín,
þín mynd í hug mér ljómar,
er ljúfa vögguvísan þín
svo viðkvæmt til mín hljómar.
(Margrét Jónsdóttir.)
Þá er þetta búið, minningarnar
streyma fram í hugann svo ótal, ótal
margar.
Þær lifa áfram. Takk fyrir allt og
allt.
Megi góður Guð varðveita þig
elsku mamma mín.
Þín
Herdís Aðalheiður.
Það er oft skrýtið hvernig börn
skynja hluti sem maður skilur ekki.
Eitt kvöldið á dögunum vorum við að
sýna Ástrós Hind myndir frá því um
síðustu jól og rifja upp hvað allir
heita. Þá kom mynd af Ingunni
ömmu og Ástrós Hind spyr hvað hún
heiti, Langa segir Hugrún og Ástrós
Hind segist vilja hitta hana. Hálf-
tíma seinna hringir mamma og segir
mér að amma sé dáin, hafi dáið fyrir
rúmum hálftíma.
Úr því sem komið var, var það
besta sem gat gerst að amma fengi
að fara, orðin mjög slöpp. Ekki lík
þeirri konu sem ég man eftir og mað-
ur hugsaði að ætti helst heima á Al-
þingi. Hún hafði skoðanir á öllum
hlutum í þjóðfélaginu og sagði sínar
meiningar, sem flestar voru hliðholl-
ar Framsóknarflokknum. Hún sat
oft við eldhúsbekkinn eða við endann
á eldhúsborðinu og þusaði því út sem
hún meinti.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og vera hjá henni og afa.
Fyrst man ég eftir þeim í Brekku-
koti en þar var ég ósjaldan og hafði
það gott. Amma hafði gaman af tón-
list og þar lærði maður að hlusta á
Hauk Morthens og Ragga Bjarna,
Haukur var sérstaklega í miklu
uppáhaldi. Þegar hún var svo flutt á
Hólaveginn var það Bubbi frændi
Hauks sem varð uppáhalds. Amma
alþingismaður var nútímakona að
því leyti. Í Brekkukoti kenndi amma
mér tvo hluti sem munu erfast til af-
komenda minna, það er að fara alltaf
með Faðirvorið áður en maður fer að
sofa og heyra söguna af Búkollu við
og við. Reyndar sagði amma mér
hana alltaf áður en ég fór að sofa.
Mér þótti það líka sport þegar
amma var að þvo afa um hárið í eld-
húsvaskinum, ég vildi endilega fá
þvott líka. Aldrei sagði amma nei.
Eftir að þau fluttu á Hólaveginn
var ég orðinn eldri og auðveldara
fyrir mig að heimsækja þau, maður
fór bara með Axel þegar maður vildi.
Maður var ekki fyrr kominn inn en
hún fór að bjóða manni að borða og
þannig var það allan tímann. Maður
fór aldrei svangur frá ömmu. Hún
sat þó sjaldnast við borð með manni,
var allan tímann að bæta á borðið og
sýsla eitthvað við eldhúsbekkinn og
tíndi upp í sig mat jafnóðum. Enda-
laus jólakaka, brúnkaka og kinda-
kæfa voru meðal þess sem enginn
gerði betur en amma. Það var nær
fastur liður þegar ég kom að hún
sendi mig í búðina, oftast til Erlings,
enda stutt að fara. Þá fékk maður
pening og keypti mjólk og eitthvert
smotterí og svo fékk maður pínu
nammi.
Það var ósjaldan sem ég kom í
tengslum við körfuboltaleiki til
ömmu og afa og alltaf spurðu þau
hvernig handboltinn hefði gengið,
veit ekki hvort það var stríðni eða fá-
fræði. Á þeim tíma varð ég alltaf
pirraður en grunar nú í seinni tíð að
þarna hafi þau verið að stríða mér.
Ég man árið sem mamma og pabbi
ákváðu að nú skyldum við vera á að-
fangadag í Varmahlíð, ekki hjá
ömmu og afa líkt og tíu fyrstu jólin
mín. Ég skildi ekki að það væri hægt
að vera ekki hjá ömmu um jólin.
Hlusta á jólaplötuna með Ragga
Bjarna, Helgu Möller og fleirum.
Nú er æviskeiði ömmu lokið, því
miður náðum við ekki að hitta hana
um jólin en við vitum að henni líður
vel þar sem hún er nú og það er fyrir
mestu.
Takk amma fyrir allt sem þú
kenndir mér í lífinu.
Rúnar Birgir og fjölskylda.
Elsku amma mín, nú er þessu lok-
ið og þú farin á þinn stað í sveitina
þína. Ég vil þakka fyrir öll árin sem
ég fékk að vera hjá þér, ég veit ekki
einu sinni hvað þau voru mörg. Alla-
vega man ég alltaf eftir mér í
Brekkukoti að sýsla eitthvað hjá þér,
annaðhvort í töluboxinu eða í leggja-
kassanum.
Ég man þegar við fórum að gefa
Dínu og Trínu sem eltu okkur um
allt til að athuga hvort ekki væri
meira að fá. Blesi er eini hesturinn
sem ég man eftir sem þú reiðst á
bæði á ásinn og svo niðr’í Akra. Þú
teymdir stundum undir okkur
krökkunum en svona í seinni tíð fór
ég að hugsa um hvaða tíma þú hafðir
í það því að það var alltaf nóg að gera
bæði inni og úti. Gefa okkur öllum að
borða, fara til verka og hugsa um allt
sem á bænum var, bæði girðingar og
viðhald annað. Takk fyrir allt elsku
amma, svo ekki sé talað um alla ull-
arsokkana og lopapeysurnar, það
var gott að þú kenndir mér að prjóna
því annars þyrfti ég að kaupa mér
ullarsokka. Guð blessi þig og verndi
því að þú varst góð kona.
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr.)
Hjartanskveðja
Kolbrún.
Nú er hún amma dáin. Hún varð
þó 82 ára eftir allt saman, blessunin.
Hún átti svo sem ekki slæmt líf – nei,
ég held það hafi bara verið harla
gott.
Amma bjó í litlu koti lengst uppi í
fjalli við litla uppsprettu. Bærinn var
lágreistur torfbær, kannski svona 50
fm með fjósi. Með Glóðafeyki og
Dalsána á aðra höndina og Akrafjall-
ið á hina. Lax í ánni, rollur og beljur
á beit. En amma og afi hafa örugg-
lega þurft að nýta hvern dag vel til
að fæða sig og krakkana í kotinu. Afi
drýgði tekjur með vegavinnu svo
amma sá að miklu leyti um búið. Hún
fussaði alltaf yfir fjósalyktinni en
nostraði samt við þær, talaði við þær
meðan hún mjólkaði þær. Þoka,
Hyrna, Huppa og Skjalda. Fullar
fötur af freyðandi mjólk bornar út í
dyr og hellt í brúsann. Afi fór svo
með brúsann niður á veg á leið í
vinnu morguninn eftir.
Heyskapurinn var bland af gamla
og nýja tímanum. Heyinu rakað í
stæður og stæðurnar fluttar heim að
fjósi. Amma með mjólk á flösku og
smurt brauð. Amma borðaði aldrei
með okkur. Hún snerist í kringum
okkur og sá til þess að allir borðuðu
vel og svo nartaði hún í það sem eftir
var.
Svo var flutt í nýja bæinn. Stein-
hús, með rennandi vatni, olíukynd-
ingu og síma. Tvær stuttar og ein
löng. Svo fékk hún ísskáp. Allt í einu
komin með rafmagn og sjónvarp. Nú
var brekka niður að fjósi, löng og
brött, fannst mér, og grasið náði
manni í brjóst. Amma hélt á fullum
fötum af mjólk á leið úr fjósinu, en
rétti alltaf út litla puttann svo maður
gæti haldið í og látið tosa sig upp
brekkuna.
Úr Brekkukoti og Litla-Dal á ég
flestar mínar bestu æskuminningar.
Ég sá það löngu seinna að þarna
uppgötvaði maður náttúru landsins
seint á kyrrum sumarkvöldum og
engin hljóð nema niður í Dalsánni og
söngvar lóunnar. Það eru ekki marg-
ir sem eru svona ríkir í dag eins og
þú varst, amma. Nú borga menn
mikla peninga fyrir svona jarðir til
þess eins að geta farið þangað og
hvílt sig. En nú er loks komið að
hvíldinni þinni, amma. Megi guð
dekra við þig það sem eftir er. Ég bið
að heilsa afa.
Geir.
Ég hef séð á mynd ömmu í
Brekkukoti, stadda heima hjá for-
eldrum mínum á Miklubrautinni í
Reykjavík um svipað leyti og ég
fæddist. Hún er í ullarkápu með
prjónahúfu og er glöð í bragði, eins
og hennar var von og vísa, en af því
hún er í Reykjavík verður myndin
töluvert á skjön við þá mynd sem ég
hef gert mér af ömmu. Þar er hún
mín fyrstu ár húsfrú á bóndabæ og
getur ekki leyft sér að fara frá kún-
um skreppitúr í borgina. Hún sinnir
störfum sínum af fádæma alúð og
umhyggju jafnt fyrir mönnum og
dýrum; er nýtin og útsjónarsöm.
Umhyggja hennar var ekki bara á
yfirborðinu og því ekkert einföld eða
þægileg. Til marks um það er þegar
hún vildi ekki leyfa að hesti yrði
fargað og tók hann í sína umsjá, en
hann var á lit sem ekki þótti eftir-
sóknarverður. Hún ól hann á afgöng-
um undir húsvegg og barðist fyrir
tilveru hans hvern dag. Þessa sögu
sagði mér móðurbróðir minn sem
getur tilgreint lit hestsins af ná-
kvæmni, en hestalitina þekki ég
ekki. Það er margt fleira sem ég
þekki ekki úr heimi ömmu í sveitinni,
en fyrir lífi hennar og tilveru vex
stöðugt hjá mér áhugi og virðing, og
þótt við höfum búið hvort í sínum
landshlutanum og samverustundir
okkar tiltölulega fátíðar og stuttar í
gegnum tíðina finn ég sterkt fyrir já-
kvæðum áhrifum hennar á mig og sé
þau á öllu hennar fólki. Nýtnin hjá
ömmu gat tekið á sig undarlegar
myndir, sérstaklega eftir að þau afi
fluttu á Krókinn og ekki var kannski
svo mikil ástæða lengur til að spara
skápapláss til dæmis, en það gerði
hún með því að skera ofan af Cheer-
ios-pökkunum eftir því sem lækkaði í
þeim, svo á endanum var bara botn-
inn eftir í annars galtómri hillunni.
Kannski lágu aðrar ástæður að baki,
ég gæti hafa misskilið þetta. Hún
hefur kannski haft einhver sérstök
not fyrir kartonið. Það er allavega
öruggt að hún hefur ekki hent því.
Þó svo amma hafi verið síðustu
mánuðina svo til rúmföst á dvalar-
heimili aldraðra á Sauðárkróki tókst
henni í sumar að hæna að sér annan
hest til að hafa áhyggjur af. Hún
gerði sér reyndar góða grein fyrir að
það færi best á að hann væri í umsjá
dóttur hennar og tengdasonar, en
hún fylgdist vel með honum, spurði
ítrekað frétta og sannfærði sig um að
vel væri farið með hann. Eins er ég
sannfærður um að það fari vel um
þig núna, amma, og ég kveð þig með
sömu orðum og þú, þegar þú kvaddir
mig í haust: bless elskan.
Pétur Már Gunnarsson.
Jæja, elsku amma mín, þá fékkst
þú að sofna svefninum langa og
örugglega búin að finna afa þarna
uppi. Ég bið að heilsa honum.
Þegar mamma hringdi og sagði
mér að þú værir farin helltust yfir
mig minningar, sérstaklega úr
Brekkukoti. Fljótlega fann ég að mig
langaði að koma þeim á blað til þín
svo að hér koma þær, þ.e. eitthvað af
þeim. Í minningunni var ég oft ein
hjá þér, þ.e. ekkert af hinum barna-
börnunum þínum til að leika við og
þú hafðir nóg að gera í húsverkunum
og stundum ef ég var leið þá fannst
þú alltaf eitthvað handa mér að gera
eins og sauma fyrir gatið á þvotta-
pokunum eða sópa flugurnar úr
stofuglugganum og gólfinu, mjög
hagnýtir leikir. Ef þeir dugðu ekki
var alltaf hægt að dunda sér niðri við
ræsi, láta blóm, strá og annað fljóta í
gegn, klukkustundum saman. Stund-
um voru Anna Guðrún og Rúnar
Birgir líka hjá þér og þá var margt
brallað eins og að leika sér í fjárkörf-
unni hans afa og drullumalla, baka
og elda á gömlu eldavélinni sem var
ofan við hús. Vera uppi í rétt að leika
sér og fylgjast með þegar Diddi var
eitthvað að brasa við hrossin, fékk
t.d. að sjá þegar graðhestur var van-
aður og þarf ekkert að sjá það aftur!
Fara með þér niður í fjós og eltast
við hænurnar úti meðan þú barðist
við Hjálmu gömlu inni, við að koma á
hana hafti svo þú gætir mjólkað hana
og oft varstu búin að blóta í sand og
ösku en alltaf hafðist það með
þrjóskunni og við löbbuðum heim
brekkuna með nýja mjólk og egg. Þú
kenndir mér að spila löngu-vitleysu
og spilaðir oft við okkur. Þú lést ým-
islegt eftir okkur eins og að hamast í
gamla snúna símanum, skoða í kist-
ilinn hennar Völu og leika með dúkk-
una hennar, Dóru, og dótið þótt hún
væri búin að harðbanna þér að leyfa
okkur að koma nálægt því, hí hí. Við
fengum að fara í skápana og klæða
okkur upp í föt sem þú geymdir af
þeim systrum, dætrum þínum. Við
héldum mörg teboð með rauða plast-
stellið og til hátíðabrigða fengum við
að nota hvíta leirstellið, þetta brot-
hætta. Þú eltist við dillur í okkur eins
og að ég vildi alltaf fá teið mitt í gulu
og brúnu könnunni sem snerist þeg-
ar maður hrærði í. Svo fluttuð þið á
Krókinn og þá varð umhverfið allt
annað. Þegar við vorum hjá þér var
maður alltaf sendur í Pippabúð með
brúna veskið með bilaða lásnum, að
kaupa eitt og annað fyrir þig, og oft
máttum við eiga smápeningana í
veskinu og það var enginn smágróði
því lásinn var bilaður vegna of-
hleðslu.
Elsku amma, minningarnar eru
endalausar og allar hlýjar og þegar
ég hugsa til þín sé ég þig í teygjubux-
um, bol og gollu, berfætt í inniskóm,
búin að toga ermarnar upp að oln-
boga og skálmarnar upp að hné, með
nælur nældar í barminn á gollunni
eða í ermarnar.
Elsku hjartans amma mín, takk
fyrir að gefa mér allar þessar fallegu
minningar og ljúfa samveru. Guð
geymi þig. Þín
Ingunn Margrét Hallgrímsdóttir.
Elsku langamma mín.
Mikið á ég eftir að sakna þín og
alls þess góða sem við gerðum sam-
an.
Ég minnist þess þegar ég kom svo
oft til þín á Hólaveginn og við sátum
og spiluðum, drukkum heitt kakó og
kaffi og fengum okkur gómsætar
smákökur.
En nú ertu á góðum stað þar sem
þér líður betur og fylgist vel með
mér. Ég veit að allir þurfa að deyja
en það er mjög erfitt að missa þig.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Minning þín mun lifa í hjarta mér
að eilífu.
María Ósk.
INGUNN
BJÖRNSDÓTTIR
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Minningar-
greinar
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR