Morgunblaðið - 18.01.2005, Blaðsíða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 18. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Kynni okkar Páls
höfðu ekki staðið nema
fáein ár. Við kynntumst honum
reyndar sem Palla bróður, bróður
hennar Bryndísar, sem kynnti hann
með þeim orðum. Palli bróðir var
mjög sérstakur maður, bæði málari
og múrari og skógarbóndi í Grýtu í
Eyjafjarðarsveit nokkur síðustu ár-
in. Hann var áhugamaður um mat
og vildi gjarnan gera sem mest af
sínum matvælum sjálfur, hélt
hænsn og endur og hafði fáeinar
kindur. Eitt haustið ól hann þrjá
grísi frá verslunarmannahelgi og
fram undir aðventu og gerði þá há-
tíðamat úr tveim þeirra. Sá þriðji
sálaðist nálega úr leiðindum og
gerði ítrekaðar tilraunir til að kom-
ast inn í íbúðarhúsið til Palla. Hann
fór svo á morgunverðarborðið síðar
sama vetur. Það var reyndar sam-
PÁLL
SÍMONARSON
✝ Paul Erik Símon-arson, eða Páll,
eins og hann var æv-
inlega nefndur,
fæddist í Reykjavík
8. ágúst 1948. Hann
andaðist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri að morgni
4. janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Grundar-
kirkju í Eyjafjarðar-
sveit 15. janúar.
eiginlegur áhugi á mat-
argerð sem leiddi okk-
ur saman. Palli var eini
karlkynsfélaginn í svo-
nefndu sláturfélagi
Bryndísar systur hans
og nokkurra vinkvenna
hennar. Þessi hópur
kom saman að haust-
lagi og gerði slátur og
sperðla. Reyndar stóð
sláturfélagið einnig að
heilmiklum flatköku-
bakstri og notfærði sér
þar verktækni Palla
sem hafði smíðað heil-
mikla grind sem gerði
notkun gaslampa mögulega. Síðar
varð til eins konar hálfsjálfstætt
dótturfyrirtæki sláturfélagsins sem
hlaut nafnið Garnaselskapur Eyja-
fjarðar. Þar var Palli sjálfkjörinn
formaður. Selskapur þessi stóð svo
að pylsu- og sperðlagerð, þar sem
gerðir voru jöfnum höndum hrossa-
sperðlar sem hefðbundnir kinda- og
nautasperðlar. Ennfremur gerðum
við all mikið af erlendum kryddpyls-
um sem þurfti að hafa dálítið fyrir
og reykja og láta hanga vikum sam-
an. Palli bjó vel í Grýtu og hafði þar
reykkofa þannig að hann sá einfald-
lega um allt sem reykja þurfti, hvort
heldur það voru pylsur, hangilæri
eða hamborgarhryggir.
Palli hefði þurft að hafa sólar-
hringinn lengri til að koma öllu því í
verk sem hann vildi því að hann var
vinnusamur maður og mjög hjálp-
samur. Hann tók þátt í að smíða
leikmynd fyrir leikrit um Káin sem
Freyvangsleikhúsið setti upp og áð-
ur en varði var hann kominn með
fjögur hlutverk í sjálfri sýningunni
og var sérlega minnisstæður sem
ábúðarmikill indíáni. Hann vann
ýmislegt fyrir bændurna í sveitinni
og fannst þeir ekki alltaf eins glúrn-
ir við eldhússtörfin og þeir voru ut-
anhúss. Hann hélt því matreiðslu-
námskeið fyrir nokkra þeirra og þá
var ekki verið að hugsa um hvunn-
dagsmat heldur var þar settur upp
veislumatseðill sem svo Palli leið-
beindi um framreiðslu á. Hann fékk
sér harmóniku og lærði á hana og
sótti enn fremur myndlistarnám-
skeið. Upphaflega bjó hann einn í
Grýtu en svo fluttust synir hans, tví-
burarnir Bergþór og Valgeir, til
hans. Þeir sóttu skóla í Hrafnagili
og luku svo grunnskólaprófi þar.
Það var gaman að fylgjast með því
hvað þeim feðgum samdi öllum vel
og hversu ánægðir strákarnir voru í
sveitinni.
Sjúkdómar koma alltaf á versta
tíma og alltaf koma þeir manni að
óvörum. Í Palla tilfelli var engin
undantekning þar á. Hann var enda
fílhraustur og virtist flestum mönn-
um ólíklegri til að bugast af krank-
leik. Svo fór þó að innanmein varð
honum að fjörtjóni.
Eftir lifir minning um stóran og
góðan mann sem öllum vildi vel.
Sigríður og Kristinn.
Hláturmildur, innilegur, glaðvær,
hjálpsamur og geislandi af kátínu,
þannig kom Palli mér ávallt fyrir
sjónir. Nú er þessi öðlingur numinn
á brott og fær enginn framar notið
návistar hans, þessara handa sem
gátu við allt gert, smíðað, hannað og
galdrað fram ljúfar máltíðir og mús-
ík úr nikkunni sem hann unni svo
mjög.
Við bræður, Hilmar og ég, kynnt-
umst Palla á síðustu árum okkar í
grunnskóla og tókust upp náin
kynni á milli okkar og hans sem hafa
haldist allt fram í andlát hans. Þrátt
fyrir að Palli og við bræður hefðum
séð minna af hvor öðrum eftir sem
árin liðu héldum við ávallt uppi
spurnum um hvor annan því að sá
þráður sem á milli okkar var slitnaði
aldrei. Hann var einn af þessum
persónuleikum sem leið manni aldr-
ei úr minni. Hann var ávallt hrókur
alls fagnaðar hvar sem hann var.
Geislandi persónuleiki hans virkaði
sem segull á alla í návist við hann og
var ljóst á stuttum kynnum við hann
að þar fór enginn meðalmaður. Upp-
eldisbróðir okkar bræðra og frændi,
Eyjólfur Halldórsson, en hann er nú
fallinn frá, og all nokkru eldri en við,
kynntist Palla stuttlega í gegnum
frásagnir okkar af honum. Eftir að
Eyvi, eins og við bræður kölluðum
frænda okkar, hafði átt stutt sam-
skipti við Palla varðandi bílavið-
gerðir og fleira, hitti hann okkur
bræður aldrei öðruvísi en að spyrj-
ast fyrir um Palla vin okkar. Þannig
áhrif hafði Palli á fólk að stutt kynni
við hann varð til þess að fólk vildi
fylgjast með honum.
Palli var ákaflega fjölhæfur mað-
ur og hefur því fengist við margt um
ævina. Hann gerðist bóndi, múrari,
bifvélavirki, matreiðslumaður, hélt
námskeið í matreiðslu, málari,
harmonikkuleikari og ráðgjafi fyrir
fólk um allt mögulegt og ómögulegt.
Hann virtist ávallt vera tilbúinn að
leysa vandamál fólks þar sem fimir
fingur hans, reynsla og atorka virt-
ust beinlínis geta glætt fram lausnir
á öllu svo fólk vildi leita hjálpar
hans.
Hann lauk námi sem málara-
meistari á fullorðinsárum og hafði á
orði við mig að hann hefði hreinlega
ekki áttað sig á því að honum gæti
gengið svona vel við námið. Því var
þannig háttað að hann hafði ekki
gefið sjálfum sér tækifæri til að
mennta sig því fjölhæfni hans og
fimir fingur héldu honum í stöðugri
vinnu. En hann var við námið eins
og við allt sem hann tók sér fyrir
hendur – hann gat og gerði allt vel
sem hann fékkst við.
Ég minnist Palla sem manns sem
aldrei var verklaus sökum verklagni
hans og fjölhæfni. Ég hef kynnst
mörgum verklögnum mönnum um
ævina en hann var í sérflokki og þá
er vægt til orða tekið. Til eru marg-
ar sögur af honum þar sem hann
beinlínis framkvæmdi kraftaverk
með þessum galdrahöndum sínum.
Eitt helsta einkenni hans var að
ekkert var ómögulegt í hans augum.
Hann tókst á við öll verkefni með
það fyrir höndum að hægt væri að
leysa þau og honum tókst það.
Þrátt fyrir eljusemi, mikla hæfi-
leika og einstaka verklagni safnað-
ist Palla aldrei fé. Ósínkari manni
höfum við bræður þó aldrei kynnst
og höfum við margreynt það í gegn-
um samskipti við hann. Hann kunn-
ni að njóta lífsins og minnist ég tán-
ingsáranna okkar, ég í menntaskóla
og blankur, að Palli var ósínkur á fé
sitt þegar við þræddum dansstað-
ina. Hann var góður dansmaður,
eins og við allt sem hann tók sér fyr-
ir hendur, og kenndi hann mér mörg
góð ráð í þeim efnum sem hefur oft á
tíðum reynst mér vel.
Það voru mér þung spor að heim-
sækja þennan vin minn og æsku-
félaga í flugi 30. desember síðastlið-
inn til Akureyrar frá Reykjavík. Ég
hafði verið við smíðar í sumarbústað
mínum og fann mig knúinn til að
hringja og leita fregna af Palla í
veikindum hans sem varð til þess að
ég fór norður. Við áttum góðar sam-
verustundir þarna á sjúkrabeði
hans fram eftir degi og minntumst
samskipta okkar bræðra í gegnum
tíðina enda margs að minnast í þeim
efnum. Hann var þrúinn þrótti og
ljóst að hann neytti síðustu kraft-
anna til að halda uppi samræðum
við mig.
Þarna eins og oft áður fékk ég að
sannreyna mannkosti Palla. Hann
átti sér lífssýn sem hafði auðkennt
lífshlaup hans – vinir og samferða-
menn skiptu hann öllu máli. Veistu
það, Rúnar, sagði hann, það nægir
ekki að rækta hið ytra, þú verður að
rækta hið innra því það hverfur
aldrei. Það sem skiptir mig mestu í
lífi mínu er fjölskyldan, vinir og
tengsl við fólk – allt annað er hismi.
Ég fékk að vita frá Palla að hann
hafði lengi verið leitandi í trúnni þar
sem hann kerfisbundið hafði kynnt
sér athafnir trúfélaga. Ég held að
hann hafi komist að niðurstöðu og
verið sáttur – hann hafði til að bera
mannkærleik sem hann ræktaði í
samskiptum við fólk.
Þar sem ég sat við sjúkrabeð hans
bar að syni hans, tvíburana sem eru
16 ára gamlir og gjörvilegir piltar.
Þeir drógu fram armband og réttu
föður sínum. Hann rétti fram þrótt-
litla armana og sýndi þakklæti sitt.
Lestu áletrunina sögðu synir hans
og hann pírði augun og las: „Pabbi
snilli“.
Þarna er Palla rétt lýst. Hann var
og verður snillingur til orðs og æðis
í minningu allra sem hafa kynnst
honum. Hann gaf öllum mikið sem
voru í návist hans. Við bræður
minnumst hans ávallt og er hann
okkur stöðug uppspretta sælla
minninga. Blessuð sé minning þín,
kæri vinur.
Ég votta, Guðrúnu eiginkonu
hans, sonum og aðstandendum inni-
lega samúð okkar bræðra.
Rúnar S. Þorvaldsson.
Okkur langar að minnast vinar
okkar hans Palla, okkar fyrstu
kynni voru í útilegu með Tvíbura-
félaginu, og tókst með okkur, Guð-
rúnu og Palla, góður vinskapur.
Palli var engum líkur, hjálpsamari
maður vart til og verkefnin fá sem
hann gat ekki leyst, það var eins og
ekkert væri eðlilegra en að vera í
mörgum verkefnum í einu. Má þar
nefna að eitt sinn þegar við þurftum
að láta mála hjá okkur vildi þannig
til að okkur áskotnaðist hálft naut,
kunnátta okkar var ekki til staðar til
að hantéra nautið og vorum við nú
helst á því að hakka það niður í ham-
borgara. Palli taldi þetta nú vera hið
minnsta verk og var boli skorinn og
pakkaður á milli umferða í bílskúrn-
um. Á sama tíma var verið að skipu-
leggja jólaball fyrir TBF og vantaði
þar að komast í samband við jóla-
sveina sem væru tilbúnir að mæta á
staðinn, ekki var það vandamál í
augum Palla svo milli þess sem var
úrbeinað og málað var nikkan tekin
fram og æfð jólalög og þetta líka
fína HO HO HÓ. Þegar kom að því
að við færum að byggja var að sjálf-
sögðu hóað í Palla til að fá ráð, átti
líka að semja um að hann tæki að
sér að spartla og mála sem var að
sjálfsögðu auðsótt mál, en ekki
dugði það til, hann bauðst bara líka
til að múra í leiðinni. Þannig var
Palla best lýst, tilbúinn í hvað sem
er og engin verkefni of stór til að
leysa þau. Við þökkum fyrir þær
ánægjustundir sem við höfum átt
með Palla og strákunum á Grýtu.
Það var gaman að fá að sjá öll þau
dýr sem hann var með þar og fyrir
Hörð Frey var mjög gaman að fá að
taka þátt í að sinna þeim. Best
fannst okkur þó að vakna við ilminn
af kaffi og nýbökuðu brauði sem
beið okkar úr eldhúsinu hjá bónd-
anum.
Kæra Guðrún, Bergþór, Valgeir,
Júlli, Trausti og aðrir aðstendendur,
við vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð.
Sigurður og Selma.
Elsku Palli minn, elskulegi stóri
bróðir. Mín fyrsta alvöruminning
um þig er þegar við Einar bróðir
komum til þín í Stekk í Hafnarfirði
þar sem þú varst hænsnabóndi
ásamt öðru. Við fengum að róa á
Ástjörninni á heimasmíðuðum báti
úr bárujárni. Um þetta leyti, eða ár-
ið 1969, fluttum við til Svíþjóðar og
var lítið samband á milli okkar á
þeim árum. Árið 1974 fluttumst við
heim aftur og var ég sendur í sveit
til þín að Flögu í Breiðdal þar sem
ég átti mjög góðar stundir með þér
og þinni fjölskyldu, að undanskildu
traktorsslysi sem til allrar hamingju
fór betur en á horfðist, því mun ég
aldrei gleyma.
Margar góðar stundir áttum við í
Breiðdal og þar lærði ég að vinna
undir þinni handleiðslu, þar smitað-
ist ég af glaðværð þinni sem var
einn af ómetanlegum eiginleikum í
þínu fari. Eftir þessi ár okkar í
Breiðdal leið lengri tími á milli
heimsókna eins og gengur og gerist.
Það sem stendur upp úr í huga
mínum er óendanleg hjálpsemi þín í
minn garð, sérstaklega vil ég minn-
ast á það að þú komst í vinnuferð til
Gautaborgar eingöngu til að hjálpa
litla bróður og fjölskyldu að koma
sér fyrir. Sá styrkur sem ég hef í
dag er að miklu leyti frá þér kominn.
Þú varst bróðir, góður vinur og
félagi sem ég átti alltaf að.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Birgir Símonarson.
Spámaðurinn sagði um vináttuna:
Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum sam-
þykkur af heilum hug. Og þegar hann
þegir, skiljið þið hvor annan. Því að í þög-
ulli vináttu ykkar verða allar hugsanir,
allar langanir og allar vonir ykkar til, og
þeirra er notið í gleði, sem krefst einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það, sem þér þykir
vænst um í fari hans, getur orðið þér ljós-
ara í fjarveru hans, eins og fjallgöngu-
maður sagði fjallið best af sléttunni. Því
að í dögg lítilla hluta finnur sálin morgun
sinn og endurnærist.
Með þessum orðum kveðjum við
góðan vin og frænda.
Þorgerður Sigurðardóttir,
Ólafur Georgsson, Sigríður
Rós og Elías Snær.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi, tengdasonur og bróðir,
ÁGÚST GÍSLASON,
Suður-Nýjabæ,
Þykkvabæ,
andaðist á Sjúkrahúsi Suðurlands föstudaginn
14. janúar.
Nína Jenný Kristjánsdóttir,
Kristján Erling Kjartansson, Pálína Auður Lárusdóttir,
Guðrún Ágústsdóttir, Óskar G. Jónsson,
Sigríður Ingunn Ágústsdóttir, Guðlaugur Gunnar Jónsson,
Gísli Ágústsson, Erla Þorsteinsdóttir,
Gestur Ágústsson, Birna Guðjónsdóttir
og barnabörn,
Ingunn Sigríður Sigfinnsdóttir,
Dagbjört Gísladóttir.
Móðir mín,
SIGRÍÐUR JOHNSEN,
Marklandi,
Löngufit 40,
Garðabæ,
er látin.
Úför hennar verður gerð frá Garðakirkju föstudaginn 21. janúar kl. 15.00.
Vilhelmína E. Johnsen.
Við þökkum innilega þeim fjölmörgu, sem hafa
sýnt okkur samúð og hlýhug vegna fráfalls ást-
kærs eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
ÁSTVALDS STEFÁNS STEFÁNSSONAR
málarameistara,
Lautasmára 1,
Kópavogi,
sem lést á Landspítala Fossvogi fimmtudaginn 6. janúar.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deildar 6B.
Guðrún G. Jónsdóttir,
Birna G. Ástvaldsdóttir, Einar Ágústsson,
Þuríður Ástvaldsdóttir, Hjörtur Þór Hauksson,
Edda Ástvaldsdóttir, Alexander Ingimarsson,
Stefán Örn Ástvaldsson, Guðveig Jóna Hilmarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.