Morgunblaðið - 28.01.2005, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2005 41
MINNINGAR
menn og málefni. Meðan á veikind-
um Gauja stóð hittumst við oft hjá
honum og fannst okkur undravert
hvað hann gat verið léttur og kátur.
Gaui minn nú ert þú farinn frá okk-
ur, allt of snemma því margt áttum
við eftir að gera saman. Allir eigum
við stórafmæli á árinu og það hefði
verið gaman að geta fagnað þeim
áfanga saman í góðum félagsskap.
Við eigum eftir að sakna þín mikið
en traustari vin er ekki hægt að
hugsa sér. Minningarnar um góðan
vin munu lifa með okkur. Megir þú
hvíla í friði.
Þínir vinir
Kristján, Sigþór og Snorri.
Vinur þinn er þér allt. Hann er
akur sálarinnar, þar sem samúð
þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
Hann er brauð þitt og arineldur. Til
Gauja lágu gagnvegir og af hans
fundi gengu margir mettir, með
gleði í sál.
Það hefur ugglaust verið glampi í
auga Gauja þegar Stella í Kjallaran-
um náði mér strákpjakknum og
flengdi, en hann slapp. Æskuvinátt-
an er einstök og er ég þakklátur fyr-
ir það að böndin skyldu aldrei slitna
þó fundir hafi verið misþéttir þessi
tæp 50 árin.
„Ég kem með efnið til þín,“ sagði
Gaui þegar ég var búinn að kaupa
efni til byggingar íbúðarhúss okkar
Þórunnar. Fáum dögum seinna var
hann mættur við annan mann með
efnið á byggingarstað, eftir 300 kíló-
metra akstur úr Reykjavík.
Gaui var í brúðkaupinu okkar
Þórunnar og stal af mér brúðkaups-
nóttinni. Gaui nefhleypti og gomsaði
svo mikið fram eftir allri nóttu að
brúðurin mín grét af hlátri og fékkst
ekki í rekkju fyrr en undir morgun.
Því miður hittu börnin mín ekki
Gauja oft. En áhyggjur þeirra af
heilsu hans og veikindum sýndu að
hann hafði náð til þeirra og hversu
vænt þeim þótti um hann. Og fátt er
eins þroskandi og að kynnast slíkri
hetjulund eins og hann sýndi síðustu
árin.
Ég þakka vináttuna og votta að-
standendum samúð.
Erlendur, Seglbúðum.
Í fáeinum línum vil ég minnast
vinar míns Guðjóns Skarphéðins-
sonar, eða Gauja Póló eins og við
margir kölluðum hann frá því fyrr
en nokkur okkar man eftir. Nú er
langri þrautagöngu í erfiðum veik-
indum lokið og nokkuð víst að flestir
hefðu bugast við minni raunir en
þær sem á hann voru lagðar. Það er
sjálfsagt að bera í bakkafullan læk-
inn að ausa lofi á vin minn, en víst
hljóta æðri máttarvöld að taka hon-
um fegins hendi, enda má segja að
það hefði verið dauður maður sem
ekki gat brosað eða skemmt sér með
Guðjóni á þeim stundum, mörgum,
sem hann fór á kostum í góðra vina
hópi. Án þess nokkurn tíma að gera
lítið úr öðrum gat Gaui dregið fram
svo kostulega hluti úr fari annarra,
bæði vina og samferðamanna, að það
verður okkur vinum hans fast í
minni um langan aldur. Ég hygg að
fáir eða engir sem ég þekki séu jafn
vinmargir og Gaui, enda hitti maður
sjaldan svo á að ekki slæddust fleiri í
hópinn þegar setið var hjá honum
fyrr og síðar. Margra stunda er að
minnast, ekki síst frá Eiríksbakka,
þar sem jafnvel gamla Hulda, meðan
lifði, var stundum með í gleðskap af
sinni alkunnu hógværð og alþýðleg-
heitum, en ekki sparaði Gaui við
hana eða okkur félaga sína glensið.
Þrátt fyrir glens og gaman vógu
gjafmildi og manngæska jafnvel
þyngst í fari Guðjóns, sem alla jafna
bar fyrir brjósti hag þeirra sem
minna máttu sín og reyndist ávallt
heill í samskiptum við aðra. Ég vil
votta samúð aðstandendum og þeim
sem næst honum stóðu í vinskap,
góður drengur er genginn.
Magnús Halldórsson.
Vinátta okkar Guðjóns hófst í
hestamennskunni fyrir 23 árum.
Hún er orðin löng og hefur alltaf
verið ánægjuleg svo aldrei bar þar á
skugga. Það kom strax í ljós hverrar
gerðar Guðjón var, hnyttinn og
skemmtilegur félagi, með sterka og
trausta skaphöfn og sannur vinur.
Þar var sama hvar Guðjón bjó,
hann var alltaf tilbúinn að skjóta
skjólshúsi yfir félagana þegar á
reyndi, hvort sem var í Reykjavík
eða á jörðinni hans á Eiríksbakka.
Á Eiríksbakka áttum við ásamt
félögunum margar gleðistundirnar
sem eru ógleymanlegar.
Guðjón hafði gaman af að leysa
hvers manns vanda, var greiðvikinn
og lét sig ekki muna um að mæta og
hjálpa félögunum við ýmis verk, svo
sem að aðstoða mig sem hestasveinn
á hestaflugum. Í þeim ferðum
kynntist hann Dagfinni dýralækni í
Billund í Danmörku og Carsten Lis-
sau, sem við gistum hjá, en báðir
senda þeir sína samúðarkveðju til
fjölskyldu Guðjóns.
Þau eru ófá uppátækin sem við
Guðjón fundum upp á og brölluðum
saman, m.a. að búa til sögur um
sjálfa okkur í félagi við vin okkar
Einsa heitinn púkk, sem þeir Guðjón
og Púkki matreiddu sérstaklega of-
an í Óla steypu, vin okkar. Þessar
sögur gengu síðan áfram, félögunum
og öðrum til skemmtunar, eins og
sagan um Zimbabwe grænmetis-
samningana og um belgíska bíla-
leiguflotann sem varð undir gámi við
lestun í erlendri höfn. Þannig varð
til GPS-skammstöfunin um okkur
þrjá sem skírskotun um sagnagleð-
ina sem vináttu okkar fylgdi.
Sögurnar byrjuðu af krafti árin
sem ég bjó í Belgíu og urðu síðan
Guðjóni enn meiri skemmtun og
hugarfóstur eftir að hann veiktist og
léttu honum stundir allt fram á síð-
asta dag.
Það er erfitt að kveðja góðan vin
og árin hafa verið alltof fá, en það
var mér heiður að kynnast Guðjóni
og fá að vera vinur hans.
Fjölskyldu Guðjóns sendi ég ein-
lægar samúðarkveðjur.
Sigurður Jónsson.
Góður drengur, Guðjón Skarphéð-
insson, er látinn eftir mikla og harða
baráttu við illskeytt veikindi sem
hann að lokum laut í lægra haldi fyr-
ir. Gauja, eins og hann var alltaf
kallaður, kynntumst við félagarnir
þegar hann hóf störf hjá Tollvöru-
geymslunni um miðjan síðasta ára-
tug. Gaui smellpassaði strax inn í
hópinn. Hann var skemmtilegur
maður sem auðvelt var að gleyma
stað og stund með. Þegar hugsað er
til baka er erfitt að muna hvert hans
starf var hjá TVG. Minningin um
Gauja hjá TVG er bara hlátur og
grín. Stundum höfðum við félagarnir
það að orði að Gaui væri fastur í
góðu skapi. Hann var vinur vina
sinna. Ef einhver af vinnufélögunum
var beittur órétti, þá stillti Gaui sér
þegar upp við hlið hans og skaut sín-
um hárbeittu en föstu skotum á
hvern þann er leyfði sér að taka ein-
hvern að félögum hans fyrir. Fæstir
leyfðu sér það aftur. Hann var stríð-
inn af guðs náð en enginn okkar tók
því illa að verða fyrir stríðninni,
hláturinn var svo smitandi að allir
hlógu, þó mest sá sem fyrir stríðn-
inni varð.
Oft skemmtum við félagarnir okk-
ur saman og þá var nauðsynlegt að
hafa Gauja með. Ógleymanleg er
skemmtiferð okkar á óðalið hans
fyrir austan fjall. Þar hafði Gaui bú-
ið sér annað heimili í nálægð við
náttúru og hesta.
Þó Gaui væri oft með verk í bak-
inu datt engum í hug að þessi verkur
ætti eftir að verða boðberi válegra
tíðinda. Það sem flestir töldu vera
meinlausan bakverk eða brjósklos
reyndist við athugun illvígur sjúk-
dómur. Gaui tók tíðindunum af
æðruleysi og yfirvegun, búinn undir
baráttu. Nú er baráttunni lokið og
Gauja er sárt saknað. Sambandið
milli okkar dofnaði eftir því sem á
baráttuna leið og þrekið hjá Gauja
minnkaði. Eddi vinur hans stóð með
Gauja eins og klettur fram á síðustu
stundu og á hann miklar þakkir skil-
ið fyrir að hafa reynst sannur vinur
vinar síns fram á síðustu stundu.
Móður hans, systkinum og vinum
vottum við innilegustu samúð.
Fyrrv. vinnufélagar
hjá Tollvörugeymslunni hf.
Við kveðjum nú í hinsta sinn góð-
an vin okkar og ferðafélaga. Gauji
fylgdi okkur árum saman um fjöll og
dali í sleppitúrum að vori sem og í
lengri hestaferðum að sumri. Hann
kunni þá list öðrum mönnum betur
að segja sögur, gæða þær glaðværð
og kímni, jafnvel þó á móti blési.
Enda var alltaf glatt á hjalla í áning-
arstöðum og Gauji ætíð miðpunktur
gleðinnar.
Hópurinn okkar hafði orðið til í
kring um nokkra karla sem fóru í
fylgd Gauja í sleppitúr úr höfuð-
borginni, austur á Eiríksbakka i
Biskupstungum þar sem við höfðum
hestana í hagagöngu hjá honum.
Hópurinn stækkaði ár frá ári. Var
nokkuð um að menn flyttu hesta til
Reykjavíkur úr öðrum landshlutum
og jafnvel úr Vestmannaeyjum til að
geta riðið með austur. Enda var um
samfellda skemmtiför að ræða og
breytti þá veðráttan engu, Gauji sá
um að lyfta mönnum upp er í næt-
urstað kom. Seinna bættust svo við
hestaferðir að sumri, þar sem ætíð
var lagt upp frá Eiríksbakka og end-
að þar.
Fyrstu árin fór Gauji ríðandi í
þessar ferðir á gæðingum sínum
sem iðulega báru hin kyndugustu
nöfn er á einhvern hátt tengdust því
hvernig þeir komust í hans eigu. Þar
voru hestar eins og Mórall og
Skandall, að ógleymdum Fixernum,
sem fylgdi honum hvað lengst.
Það var einmitt í einum af þessum
sleppitúrum sem að fyrstu einkenni
veikinda Gauja komu fram. Hann lét
það þó ekki stöðva sig þó hann kæm-
ist ekki á hestbak lengur heldur
gerðist hann yfirtrússari hópsins.
Jafnvel eftir að í hjólastól var
komið hélt hann áfram að stýra
hópnum og skapa þetta létta and-
rúmsloft í áningarstöðum sem hon-
um einum var lagið.
Það er hætt við að hér eftir verði
erfitt að halda uppi sömu stemning-
unni í ferðunum okkar og verið hef-
ur. Við getum þó haldið áfram að
rifja upp sögurnar sem Gauji sagði
okkur, en hætt er við að þær verði
ekki nema bergmál í meðförum
annarra.
Við vottum aðstandendum öllum
okkar dýpstu samúð.
Ferðafélagar.
Okkar kæri vinur Guðjón Skarp-
héðinsson, eða Gaui, eins og hann
var kallaður af vinum sínum, er lát-
inn.
Margra stunda með honum er að
minnast, alltaf var stutt í húmorinn
og gleðina hjá honum. Hann var
sannkallaður gleðigjafi.
Fyrstu árin þegar hann var að
koma í heimsókn til okkar, (hann og
Addi voru vinir áður), vorum við
með magakrampa úr hlátri og svo
með harðsperrur í maganum dag-
inn eftir. Þvílíkur sögumaður.
Ferðirnar í Þórsmörk, Land-
mannalaugar, Fjallabak syðra og
nyðra og á Hellisheiðina eru
ógleymanlegar. Ekki má gleyma
Jónsmessuferðunum, þá fórum við
af stað eftir kvöldmat og keyrðum
austur fyrir fjall, í Borgarfjörðinn
eða vestur í Dali og komum heim
undir morgun. Bara til að vaka og
skoða landið á sumarbjartri nóttu.
Sama var með haustlitaferðir, þá
var gjarnan farið austur á Þingvelli
eða í Borgarfjörð til að sjá litadýrð
landsins, en þá að sjálfsögðu að degi
til.
Margar ánægjustundir áttum við
hjá honum austur á Eiríksbakka
sem var hans sælureitur, hann hefði
átt að verða bóndi. Stuttar heim-
sóknir, á leið heim úr útilegum og
svo allar helgarnar, góður matur,
pottur og grín.
Eftir að Gaui flutti austur að Ei-
ríksbakka fórum við til hans, borð-
uðum og áttum kvöldstundir saman.
Í nokkur ár var það fastur liður í
okkar tilveru að Gaui kæmi í mat á
fimmtudögum, eða þar til hann
komst ekki lengur upp stigana hjá
okkur.
Eitt einkenndi Gauja og var það
hjálpsemi. Ef einhver þurfti aðstoð
eða einhverjar reddingar þá var
hann klár í slaginn. Hans ær og kýr
voru vílar og dílar. Hann var ómet-
anlegur vinur.
Undanfarin ár hafa verið Gauja
erfið.
Móður hans, systkinum og fjöl-
skyldum þeirra sendum við okkar
dýpstu samúð.
Minning um góðan dreng mun
lifa.
Hvíldu í friði, elsku Gaui.
Arnar og Margrét
(Addi og Magga).
✝ Steinunn Jó-hannsdóttir
fæddist í Glæsibæ í
Sléttuhlíð 27. desem-
ber 1918. Foreldrar
hennar voru Jóhann
Ísak Jónsson, f. 19.
ágúst 1886, d. 2. des-
ember 1933, ættaður
frá Brúnastöðum í
Fljótum, og Margrét
Pétursdóttir, f. 21.
júní 1888 á Tjörnum
í Sléttuhlíð, d. 8. maí
1970 í Glæsibæ.
Systkini Steinunnar
voru: 1) Kristín
Anna, f. 2 ágúst 1911, d. 28.12.
1990, bjó lengst af í Reykjavík og
var gift Herbert Ásgrímssyni frá
Tjörnum. Þau eignust sex börn. 2)
Pétur, f. 12. apríl 1913, d. 12. febr-
úar 1998, bjó lengst af í Glæsibæ
en síðustu árin í Þorlákshöfn,
kvæntur Sigríði Stefánsdóttur frá
Hönnu, f. 15. júní 1954. Hanna býr
í Gautaborg í Svíþjóð og er gift
Helga Reyni Björgvinssyni, f. 15
maí 1953. Þau eiga tvö börn: a)
Steinunni Völu, f. 8. febrúar 1977,
gift Mathiasi Lindén og búa þau í
Kalmar í Svíþjóð. b) Björgvin Rún-
ar, f. 20. febrúar 1978, hann býr í
Stokkhólmi. Stjúpsynir Seinunnar,
synir Níelsar, eru: 2) Hermann, f.
1. október 1941. 3) Björn, f. 18.
nóvember 1942. 4) Níels, f. 19. des-
ember 1944. Steinunn og Níels
bjuggu á Hofsósi frá 1954 til 1968
er þau fluttu til Reykjavíkur.
Á Hofsósi vann Steinunn við
verslunarstörf og einnig sáu þau
hjón um Sparisjóð Hofshrepps.
Eftir konuna til Reykjavíkur
1968 byrjaði Seinunn fljótlega að
vinna á Hrafnistu, lengst af á
saumastofunni.
Eftir að Níels lést 1997 dvaldi
Steinunn í skjóli Hönnu og fjöl-
skyldu hennar á heimili þeirra í
Gautaborg, en frá maí 1999 dvaldi
hún í Hornbrekku í Ólafsfirði. Þar
naut hún frábærrar umönnunar.
Útför Steinunnar verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Holtastöðum í Langa-
dal. Þau eignuðust
þrjú börn.
Steinunn bjó í
Glæsibæ fram á ung-
lingsár en fluttist til
Siglufjarðar 16 ára.
Hún lærði til sauma
þar, en lengst vann
hún á bæjarskrifstofu
Siglufjarðar. Haustið
1949 fram í lok maí
1950 dvaldi hún í Nor-
egi á Riisby Husmor-
skola. Þessi skólavist
gaf henni mikið, henni
tókst að ná góðu valdi
á norskunni, nokkuð sem nýttist
henni til og með þegar hún síðar
dvaldist í Svíþjóð.
Hinn 20 mars 1954 giftist Stein-
unn Níelsi J.V. Hermannssyni, f.
27. júlí 1915, d. 5. september 1997,
frá Ysta-Mói í Fljótum. Steinunn
og Níels eignuðust eina dóttur: 1)
Í dag kveðjum við ömmu mína
Steinunni Jóhannsdóttur. Á lífsleið-
inni kynnumst við mörgum einstak-
lingum. Nokkrir þeirra hafa mikil
áhrif á það hvernig við viljum vera og
líta á lífið. Steinunn amma er einn af
þessum áhrifavöldum í mínu lífi.
Amma var vitur, heiðarleg, sóma-
kær kona. Ég minnist þess alltaf að
hún talaði við mig eins og fullorðinn,
hvort heldur það var þegar ég sem
sex ára gutti var búinn að stelast nið-
ur á bryggju á Hofsósi og amma búin
að senda afa eftir ólátabelgnum, eða
þegar, ekki síst á unglingsárum mín-
um, ég tróð nú stundum nokkuð erf-
iða götu.
Húmor hafði amma einnig nóg af
og læðist bros um andlit mitt er ég
hugsa um stríðnina í okkur við Níels
afa.
Amma var búin að berjast í mörg
ár við illvígan sjúkdóm sem að lokum
hafði betur. Núna er amma komin til
Níelsar afa sem hún missti svo snögg-
lega 5. september 1997.
Mér finnst við hæfi að kveðja
ömmu mína með kvæði eftir Óskar
Þórðarson frá Haga:
Er grænkar jörð og grösin spretta á ný
og golan verður aftur mild og hlý,
er gott að mega hvílast hægt og rótt,
er húmar ei og til er engin nótt.
Á kveðjustund er margt að minnast á,
er móðurhjartað er hætt að slá.
En fátæk orð ei mikils mega sín,
á móti því sem gaf hún, höndin þín.
Ég sé þig koma og signa barnsins rúm,
með sömu mildi og fyrr, er nálgast húm.
Hið stillta fas, svo sterk í hverri raun,
þú stóðst á verði, spurðir ei um laun.
Og þegar lokið lífsins ferð er hér,
og læknuð þreyta vinnudagsins er,
hver minning verðu máttug, heit og klökk,
um móðurást og kærleik hjartans þökk.
Amma þú varst best.
Hanna, Helgi, Steinunn Vala,
Björgvin og aðrir ættingjar. Verið
sterk því nú hafa amma og afi hist á
ný og eru eflaust við einhverja gjöfula
veiðiá.
Níels R. Björnsson og fjölskylda.
Hvar á maður að byrja? Það er svo
mikið sem við viljum skrifa, en það er
erfitt að fá allt niður á blað.
Það er einnig erfitt að lýsa þér í
réttri merkingu, því að þú varst alveg
ótrúleg manneskja, góð, réttlát, kát
og glöð, alltaf raulandi og syngjandi,
svo varstu hún amma Steina, amma
okkar. Þú gast verið reið en það stóð
ekki lengi. Þú sagðir okkur einu sinni
frá því þegar hann Pétur bróðir þinn
var að stríða þér, rétt eins og venju-
lega. Þú þóttist fara í fýlu bak við
hurð. En þér þótti svo vænt um hann
Pétur og gaman að hann væri að
stríða þér að þú framkallaðir gervitár
og svo fórstu í hláturskast. Okkur
finnst þetta lýsa þér vel, alltaf glöð,
þótt að þú reyndir að vera reið.
Ein af minningunum sem stendur
upp úr er þegar þú varst að baka
pönnukökur á Háaleitisbrautinni. Við
sátum uppi á eldhúsbekk og biðum
eftir að fá nýbakaðar pönnukökur. Þú
bakaðir og bakaðir og við borðuðum
og borðuðum. Núna eigum við okkar
eigin pönnukökupönnu og getum bak-
að sjálf. En við getum fullyrt það að
þær eru ekki eins góðar og þínar.
Þegar hann afi dó og þú komst til
okkar í Gautaborg, þá sjarmeraðir þú
alla. Vinkonur og vinir okkar skildu
oft ekki orð af því sem þú sagðir, en
vegna hlýju þinnar og sjarma heill-
uðust allir af þér.
Þín síðustu ár á Hornbrekku hafa
verið erfið fyrir okkur öll í fjölskyld-
unni. Langt að fara til að fara í kaffi
og rabba saman, en við vissum að þú
hafðir það gott og starfsfólkið gerði
allt fyrir þig.
Núna síðustu árin hefur þú átt erf-
itt með að tjá þig, en sönginn hefurðu
alltaf haft og brúnu augun þín hafa
alltaf geislað frá sér hlýju.
Við vitum að þú ert ekki hætt að
syngja, við heyrum það bara ekki
lengur.
Ástarkveðja.
Steinunn Vala og
Björgvin Rúnar.
STEINUNN
JÓHANNSDÓTTIR