Morgunblaðið - 19.02.2005, Blaðsíða 44
44 LAUGARDAGUR 19. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Einar Magnús-son fiskmatsmað-
ur fæddist í Bolung-
arvík 21. apríl 1931.
Hann lést á heimili
sínu í Völusteins-
stræti 15 í Bolungar-
vík 13. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Kristín
Lárusdóttir hús-
freyja, f. 1895, d.
1953, og Magnús
Einarsson verka-
maður, f. 1884, d.
1951. Systkini Ein-
ars eru Þorbjörg
Jónína, f. 1913, d. 1970, Lárus
Guðmundur, f. 1916, d. 1947,
Margrét, f. 1918, d. 1997, Fjóla, f.
1921, d. 1970, Rannveig, f. 1923,
Sóley, f. 1925, d. 2005, Ísleifur, f.
1927, d. 1996, Sigurborg Lilja, f.
1929, og Magnús Kristján, f.
1940.
Eiginkona Einars er Elsa Ás-
bergsdóttir húsmóðir, f. 15.1.
1932 á Ísafirði. Foreldrar hennar
voru Elísabet Magnúsdóttir hús-
freyja, f. 1907, d. 1985, og Ásberg
Kristjánsson skipstjóri, f. 1906, d.
1982. Einar og Elsa eiga þrjú
börn. Þau eru: 1) Elísabet, f. 27.8.
1955, fyrrverandi maki Sveinn
Þórisson. Synir þeirra eru Þórir
Rúnar og Kristján
Númi. Fyrir átti hún
soninn Einar Örn. 2)
Margrét Þóra, f.
30.5. 1961, maki
Hjalti Gústavsson, f.
30.6. 1960. Dætur
þeirra tvær eru Elsa
Rut og Helena
Svava. 3) Ásberg, f.
11.8. 1967, maki
Steinunn Ásg. Frí-
mannsdóttir, f. 11.6.
1963. Börn Ásbergs
af fyrri sambúð eru
Hafdís Elsa og Helgi
Sigurjón.
Einar lauk hefðbundinni skóla-
göngu í Bolungarvík og ólst upp í
foreldrahúsum í stórum systkina-
hópi. Hann byrjaði sextán ára að
vinna hjá Einari Guðfinnssyni,
fyrst sem verkamaður, síðan bíl-
stjóri og síðustu árin sem fisk-
matsmaður víða um Vestfirði.
Ungur hóf hann sambúð með lífs-
förunaut sínum til 50 ára, Elsu,
en þau giftu sig á afmælisdegi
Einars hinn 21. apríl árið 1955.
Þau hófu búskap sinn í Bolung-
arvík og áttu alla tíð heima þar,
lengst af á Völusteinsstræti 15.
Útför Einars fer fram frá Hóls-
kirkju í Bolungarvík í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi minn. Þegar Steina
hringdi í mig út á sjó og sagði mér
að þú hefðir veikst mikið heima og
látist í kjölfarið var eins og lífið
hefði stöðvast augnablik. Þú varst
ekki bara pabbi minn heldur besti
vinur sem ég hef átt. Þá fóru minn-
ingarnar að streyma fram; þegar þú
varst að herða fisk í sjoppunni niðri
á Hafnargötu og ég var aðeins
smápjakkur að reyna að rétta þér
smá hjálparhönd og svo fórum við í
harðfiskhjallinn og á leiðinni þangað
vorum við eins og bestu feðgar en
þegar þangað var komið varstu
alltaf að segja mér til, sem fór mis-
vel í mig vegna þess að ég þóttist
kunna þetta allt jafnvel og þú, en
aldrei skiptir þú skapi við mig.
Þegar mér leið eitthvað illa hringdi
ég til þín og þú gafst þér alltaf tíma
til að hlusta á mig, og þegar ég var
búinn að segja það sem mér lá á
hjarta tókst þér alltaf að láta mér
líða betur, gafst mér góð ráð, leiddir
huga minn að einhverju öðru og einu
sinni man ég að þú fórst að spyrja
mig um sjóinn, hvernig hefði fiskast
og ég sagði þér að það hefði nú verið
gaman að fara með ýsuna, sem
fiskast hefði hjá okkur um borð,
fram í hjall og gladdi það þig mikið.
Ég man líka þegar við systkinin vor-
um yngri og fórum í útilegu við
Djúpmannabúð og lögðum net í sjó-
inn og hvað þú varst alltaf tilbúinn
að gleðja okkur börnin þín. Eins var
þegar við fórum bara tveir og feng-
um að veiða hjá Rögnu á Laugabóli
og hún tók okkur alltaf opnum örm-
um og gaf okkur veiðileyfi. Þarna
voum við bara tveir feðgarnir og
þetta var okkar helgidómur. Ég
minnist líka góðu stundanna þegar
ég kom í heimsókn með börnin mín,
hvað þú varst þeim góður og hvað
þeim þótti vænt um þig. Það mátti
oft ekki á milli sjá hver var afinn og
hver var barnið, það var svo stutt í
barnið í þér.
Núna ert þú örugglega í góðum
höndum hjá afa og ömmu. Ég er af-
ar stoltur af því að vera sonur þinn
og sakna þín afskaplega mikið. Ég
hefði viljað hafa þig hjá mér svo
miklu miklu lengur. Það er með
miklum trega sem ég kveð þig, elsku
pabbi minn. Minning þín er ljós í lífi
mínu.
Þinn sonur
Ásberg.
Elsku pabbi minn. Mikið er erfitt
að þurfa að setjast niður og skrifa
minningargrein um þig. Þú varst
kletturinn í lífi mínu. Þú varst alltaf
til staðar fyrir mig og drengina
mína, þeir sakna þín mjög mikið.
Alltaf hringdir þú til mín í hádeginu
og sagðir mér að keyra varlega til
Ísafjarðar þar sem ég stunda mína
vinnu.
Ég sakna þín sárt. Guð geymi þig.
Þín dóttir
Elísabet.
Heiðursmaðurinn Einar Magnús-
son bifreiðastjóri hefur kvatt
þennan heim og kom það ekki á
óvart þeim sem til þekktu eftir veik-
indin sem hann hefur mátt þola.
Þegar ég sá þig 12. nóv. sl. datt mér
ekki í hug að þetta yrði okkar síð-
asta kveðja.
Ég kynntist Einari þegar við
Margrét dóttir hans rugluðum sam-
an reytum. Ég hafði komið vestur í
heimsókn til systur minnar sem býr
í Bolungarvík og tókust þá með okk-
ur Margréti kynni. Ég var að vinna
hjá flughernum á Keflavíkurflug-
velli og kom ég vestur í sumarfríum
til að vinna í saltfiski.
Einar var m.a. eftirsóttur fisk-
matsmaður og virtur, hann var
sóttur til nærliggjandi sveitarfélaga
til að meta. Hann var hár og röskur
maður sem hlífði sér ekki við vinnu
og það var fínt að vinna með Einari í
saltfiskinum og talnaglöggur var
hann með afbrigðum og átti hann til
að koma með flókin dæmi til að
leysa og eða gátur. Eitt sinn var
verið að fletja þorsk í salt hjá Geir
Guðmunds og ég var á lyftaranum
að sturta þorskinum í síló en tók
óvart kar með smáfiski í og lét ofan í
við lítinn fögnuð viðstaddra og urðu
smátafir vegna þessa. Mikið var
hlegið eftir á að aðförum Suð-
urnesjamannsins. Svona gat
hamagangurinn oft á tíðum verið
hjá E.G.
Einar keyrði vörubíla og leigubíla
og var oft og iðulega hringt í hann ef
það vantaði leigubíl. Oft sagði hann
sögur þegar hann var að berjast við
vegi og veður á vörubílnum. Eitt
sinn var hann hætt kominn þegar
hann lenti út af efst í Óshlíðinni í
hálku og rann bíllinn niður í fjöru og
festist Einar þar í flakinu á meðan
flæddi að. Menn komu að til að
halda höfðinu upp úr sjónum og
mátti ekki tæpara standa.
Einar rak sjoppu um tíma innst á
Hafnargötunni og hjallurinn ekki
langt undan við Hólsána. Þar fékk
hákarlinn að hanga. Seinna var
hjallurinn í Tungudal. Einar og Jón-
as Halldórsson voru með best verk-
aða hákarlinn að sögn heimamanna.
Við Margrét áttum síðar eftir að að
selja Suðurnesjamönnum harðfisk
og hákarl ásamt Rannveigu systur
hans. Oft var ég með prufur af harð-
fiski á vinnustað mínum í Járnum og
skipum í Keflavík og kunnu menn
vel að meta þessa sendingu að vest-
an.
Alltaf var gaman að koma á Völu-
steinstræti 15 og fyrir mig Suður-
nesjamanninn að koma úr flatneskj-
unni í allt fjalllendið voru mikil
viðbrigði.
Ég held að kvöldin hafi verið besti
tími Einars. Eftir langan vinnudag
var gott að setjast út í kvöldsólina
og fengum við oft kvöldkaffið út sem
Elsa kona hans hafði útbúið og
stundum var farið í Syðri-Dal að
vatninu eða upp í hjall eftir kvöld-
kaffið.
Einar var mikill barnavinur og
þegar dætur okkar Elsa Rut og Hel-
ena Svava uxu úr grasi var oft mikið
fjör í Völusteinsstrætinu. Hann fór
oft með þær út á sandinn þegar við
komum í heimsókn, ásamt Hafdísi
Elsu og Helga Sigurjóni, Einari
Erni, Kristjáni Núma og Þóri
Rúnari.
Elsa og Einar komu oft í sum-
arbústað til okkar sem Starf-
mannnafélag Sparisjóðsins í Kefla-
vík átti við Langá á Mýrum í
Borgafirði og í Grímsnesið. Eins í
Húsafell.
Árið 1987 fóru Einar, Elsa, Elsa
Rut, Hjalti, Margrét og Einar Örn í
ógleymanlegt ferðalag til Mið-Eng-
lands. Við vorum þar í sumarhúsi í
Skíriskógi.
Þar var yfirbyggð hitabeltiskúlu-
hús Center Parce með alls konar
laugum og rennibrautum og í skóg-
inum skoðuðum við eikina hans
Hróa Hattar og Tóka munks sem er
komin til ára sinna. Þarna hoppuðu
íkornar um allt, froskar við lækinn,
fuglar og dádýr og við skoðuðum
frægt flugminjasafn í Newark. Við
keyrðum til Mansfield, Derby og
Newark. Hjón frá Derby með lítinn
dreng komu í heimsókn til okkar en
Einar og Elsa höfðu kynnst þeim á
Spáni og var notað tækifærið til að
heilsa upp á þau.
Að leiðarlokum langar mig að
þakka Einari tengdapabba sam-
fylgdina, um leið og ég votta eig-
inkonu hans Elsu, börnum og
barnabörnum innilegustu samúð
mína. Guð varðveiti ykkur öll.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú kominn er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita að því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Megir þú hvíla í friði, Einar.
Hjalti Gústavsson.
Elsku tengdapabbi minn. Nú er
komið að leiðarlokum og tími til að
kveðja þótt óljúft sé. Okkar kynni
hófust fyrir rétt um tveimur og
hálfu ári þegar ég kom inn í fjöl-
skylduna þína og voru kynni okkar
svo alltof alltof stutt.
Þú tókst mér opnum örmum þeg-
ar ég kom fyrst í heimsókn til þín og
varst alltaf einstaklega hlýr og góð-
ur við mig. Það var eins og ég væri
komin heim eftir langa og erfiða
ferð þegar ég kom í fyrsta skipti til
ykkar Elsu á Völusteinsstrætið.
Hafðu þökk fyrir yndisleg kynni, ég
á eftir að sakna þess að heyra rólegu
röddina þína og sjá þig brosa þínu
strákslega brosi.
Minningin um þig framkallar tár
myndin á veggnum, opið sár
sem ekki mun gróa, um ókomin ár.
Á flóði og fjöru ég hugsa um þig.
Ég kallaði í myrkrið, ó, bænheyrðu mig,
í myrkrinu gráta, augun þín pírð
aldrei til baka aftur þú snýrð
aldrei til baka aftur þú snýrð.
(Rafn Jónsson.)
Elsku Elsa, Bettý, Magga, Ás-
berg og aðrir aðstandendur. Guð
gefi ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Nú þarf Guð meira á honum Einari
okkar að halda en við og hefur
kallað hann til sín. Einar minn, takk
fyrir samfylgdina og góður Guð
geymi þig. Minning þín lifi.
Þín tengdadóttir
Steinunn.
Hér ætla ég að fara með nokkur
kveðjuorð til afa míns, Einsa Magg,
sem gekk mér í raun í föður stað
fyrir margt löngu. Fyrsta minning
mín um hann afa var þegar við vor-
um saman tveir inni í bílskúr og
hann var að berja harðfisk og verka
hákarl og ég horfði á hann með að-
dáun. Hann sagði alltaf: „Einsi
minn, koddog fáðer harfisk,“ og síð-
an fylgdi á eftir einn sjúss af
twentyone, það besta sem ég hef
smakkað fyrr og síðar, þ.e.a.s. harð-
fiskur og twentyone. Síðan gelluð-
um við saman og ég seldi gellurnar í
hús og fékk vænan skilding fyrir.
Ætli ég hafi ekki gellað tvö kíló á
meðan afi minn gellaði tíu kg. En
svona var hann afi minn, duglegasti
maður í heimi og var alltaf að bjóða
mér og ömmu til útlanda. Við fórum
til Portúgals, Mallorca, Kanarí og
ég veit ekki hvað og hvað.
Minnisstætt er þegar við fórum
alltaf til berja á haustin og tíndum
mikið af berjum saman, þá fórum
við helst í Vatnsfjörðinn og vorum í
bústað og skemmtum okkur frábær-
lega.
Síðan liðu árin hratt og heilsu afa
hrakaði smám saman, þá er ég að
tala um líkamlega heilsu, því hann
var alltaf klár í kollinum fram til
dauðadags og það er ekki öllum gef-
ið.
Ég gæti alveg skrifað 50.000 fal-
leg orð í viðbót en ég ætla að hafa
þau út af fyrir mig.
Elsku afi, ég veit að þú ert á góð-
um stað núna og ég hlakka til að sjá
þig aftur. Ég hræðist ei dauðann því
ég veit að ég mun sjá þig strax og
hann ber á dyr hjá mér.
Ég vil enda þetta á einni bæn sem
við fórum alltaf saman með á kvöld-
in þegar ég var yngri:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Þinn sonur
Einar Örn.
Elsku Einar afi er dáinn, þú sem
varst alltaf svo góður við okkur, þú
varst veikur og Guð vildi fá þig til
sín sem fyrst. Þú varst alltaf tilbú-
inn að leika við okkur þegar við
komum í heimsókn til þín og ömmu.
Gaman var á sandinum og ferðir til
Ísafjarðar að hitta Örnu frænku. Nú
kveðjum við þig, elsku afi, sem alltaf
hefur skipað stóran sess í hjarta
okkar.
Elsku amma, við styrkjum þig í
sorg þinni.
Takk fyrir allar góðu stundirnar,
elsku afi.
Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn.
Hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar,
ég reyndar sé þig alls staðar,
þá napurt er.
Það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhj. Vilhj.)
Helena Svava Hjaltadóttir.
Elsku afi. Okkur langar með örfá-
um orðum að minnast þín. Þú varst
alltaf svo góður við okkur, við gerð-
um margt skemmtilegt saman og
má þar nefna allar bílferðirnar
okkar niður á sand að tína skeljar og
steina, út á vita, rúntinn um
Bolungarvík að kaupa ís og margt
fleira. Okkur þótti leitt hvað við
sáum þig sjaldan þar sem þú bjóst í
Bolungarvík en við í Reykjavík. En
alltaf þegar við hittumst var það
jafn gaman því að, elsku afi, þú
varst svo góður. Við vitum að núna
taka góðir englar á móti þér og
vonum að þér líði vel jafnvel þó að
söknuðurinn sé mikill.
Góði guð, viltu passa ömmu og
pabba og okkur öll hin sem söknum
afa svo mikið. Megi góður guð taka
vel á móti þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elskum þig alltaf.
Þín
Hafdís Elsa og Helgi Sigurjón.
Elsku afi minn. Mér þykir voða
leitt að þú skulir hafa farið frá okkur
svona snöggt. Það var alltaf svo
gaman að koma vestur í heimsókn
til þín og það var aldrei tími til að
láta sér leiðast. og ekki má gleyma
þegar ég kom til ykkar ömmu á
sumrin og hjálpaði við að sólþurrka
saltfiskinn á túninu hjá ykkur, síðan
léstu mig fá nokkra poka með mér
suður og fékk að selja.
Síðan man ég eftir því þegar við
Helena fórum með þér í kartöflu-
garðinn og vorum að hjálpa til, þá
sáum við kónguló með haus báðum
megin og ég vissi ekki hvert við ætl-
uðum. Og eins man ég þegar við fór-
um inná sand að tína skeljar og
fleyta kellingar, það voru dýrðar-
stundir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Elsku afi minn, ég kveð þig með
þessum fátæklegu orðum og ylja
mér áfram við minningarnar um
tímann okkar saman.
Þín dótturdóttir,
Elsa Rut.
Hér ætla ég að skrifa nokkur orð
um afa minn, Einar Magnússon. Það
fyrsta sem ég man eftir afa mínum
þá vorum við uppi í sumarbústað í
Vatnsfirði og hann var að kenna mér
að spila rakka. Síðan voru farnar
ferðir í sjoppuna í Múla þar sem afi
seldi kallinum harðfisk og í staðinn
fengum við Einar Örn að kaupa okk-
ur dót og nammi.
Síðan er það mér minnisstætt
þegar ég og Einar fórum með afa
upp í hjall að hengja upp harðfisk og
fylgdist afi vel með þegar ég var að
setja fiskinn á rárnar. Það mátti
ekki vera einum fiski of lítið eða of
mikið á þeim. Síðan þegar fiskurinn
var tilbúinn þá var maður sendur út-
um allan bæ að selja harðfisk og
gellur og seldi maður mikið út af því
að fólk vissi að þetta var frá Einsa
Magg. En eitt veit ég að þín verður
sárt saknað af okkur bræðrunum,
en við vitum að þú ert kominn á góð-
an stað og vakir yfir okkur.
Þórir Rúnar og Kristján Númi.
Kær bróðir er látinn. Þetta kom
mjög snöggt, þó að við vissum að þú
hefðir verið mikið veikur og gengið í
gegnum miklar aðgerðir og búið að
gera allt sem hægt var til að bæta
heilsu þína, en það var bara svo
margt sem amaði að og ekki varð við
neitt ráðið.
Það koma margar minningar
fram í hugann, ég man þig sem lít-
inn pjakk tínandi þara í fjörunni
fyrir neðan húsið okkar og selja
mönnum sem áttu kindur, og ekki
var nú mikið fyrir fötuna, svona
kannski tíu aurar eða svo. Einar var
alla tíð mjög duglegur og byrjaði
snemma að vinna með föður sínum
við harðfiskverkun, og tók hann við
því að honum látnum. Hann var yf-
irfiskmatsmaður Vestfjarða um
árabil eða meðan heilsan leyfði. Um
tvítugt fór hann á saltfiskveiðar við
Grænland og var þar í sex mánuði
og var það hans fyrsta ferð til sjós.
Síðan vann hann alla almenna vinnu
til sjós og lands, einnig var hann
vörubílstjóri og leigubílstjóri um
tíma, það eru góðar minningar sem
synir mínir eiga um alla bíltúrana
inn á Ísafjörð með Einsa frænda.
Það var einmitt í einni slíkri ferð
sem hann lenti í hörmulegu slysi
þegar bíll hans fór út af veginum og
EINAR
MAGNÚSSON