Morgunblaðið - 01.03.2005, Page 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 1. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Óli B. Jónssonfæddist í Stóra
Skipholti við
Grandaveg 15. nóv-
ember 1918. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði þriðju-
daginn 8. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Jónsson verka-
maður í Reykjavík,
f. 20.11. 1881, d.
10.4. 1963 og Þór-
unn Helga Eyjólfs-
dóttir húsmóðir, f.
20.6. 1884, d 12.12.
1954. Systkini hans eru Sigurjón,
f. 26.4. 1909, Hákon Ísfeld, f. 1.11.
1912, d. 19.11.2002, Valgerður
Ósk, f. 17.7. 1914, d. 23.3. 1929,
Soffía Eygló, f. 3.11. 1916, d. 3.1.
1999 og Guðbjörn, f. 19.3. 1921.
Óli B. kvæntist 20. júní 1946
Guðnýju Guðbergsdóttur, f. í
Hafnarfirði 30.3. 1922, d 18.3.
1990. Foreldrar Guðnýjar voru
Guðbergur Jóhannsson sjómaður,
f. 18.8.1883, d. 30.9. 1976 og
María Guðnadóttir húsmóðir, f.
28.3.1896, d. 29.9. 1973.
Hildur Björg, f. 2004. Fyrir átti
Sigríður Sóley Bergstein, f. 2001.
3) Jens Valur kerfisstjóri hjá
LSH, f. 24.10. 1958, kvæntur
Ólöfu Hjartardóttur bankamanni,
f. 18.5. 1963. Börn þeirra eru:
Hjördís Helga, f. 1987, Guðbjörg
María, f. 1989 og Jóhann Valur, f.
1993.
Óli B. lauk prófi frá Íþrótta-
kennaraskóla Íslands að Laugar-
vatni árið 1946. Hann starfaði
lengst af hjá Vegagerð ríkisins.
Hann stundaði ýmsar íþrótta-
greinar og keppti í knattspyrnu
með KR árin 1931–1949. Óli B.
byrjaði að þjálfa yngri flokka KR
fyrir stríð og meistaraflokk 1946.
Undir stjórn hans vann KR liðið
Íslandsmeistaramótið 7 sinnum.
Síðar urðu ÍBK og Valur (tvisvar)
einnig meistarar undir hans
stjórn. Hann aflaði sér aukinnar
þekkingar í þjálfun innanlands og
utan og miðlaði af reynslu sinni til
annarra, m.a. í útvarpsþáttum. Óli
B. var heiðraður fyrir störf hjá
KR og KRR og fékk heiðurskross
KSÍ fyrir störf sín í þágu íslenskr-
ar knattspyrnu. Óli B. byrjaði að
æfa og keppa í golfi í Keflavík
1964 og hélt því áfram meðan
heilsan leyfði. Seinustu árin bjó
hann á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Óli B. verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Börn Óla og Guð-
nýjar eru: 1) Hólm-
fríður María hár-
greiðslumeistari, f.
19.9. 1946, gift Guð-
mundi Hallvarðssyni
alþingismanni, f. 7.12.
1942. Börn þeirra eru
Óli Björgvin, f. 1964,
Davíð Stefán, f. 1975,
í sambúð með Sigur-
rós Pétursdóttur, f.
1975 dóttir þeirra er
Sandra Rós, f. 2001
og Guðný María, f.
1969, gift Kristjáni
Ágústssyni, f. 1966,
börn þeirra eru Guðmundur
Ágúst, f. 1992, Karen Ósk, f. 1997
og Katrín Lind, f. 2004. 2) Jón
Már vörustjóri hjá Símanum, f
6.10. 1948, kvæntur Björgu Sig-
urðardóttur, f. 7.12. 1948, þau
skildu. Synir þeirra eru a) Sig-
urður Örn f. 1973, í sambúð með
Önnu Jónsdóttur, f. 1976, dóttir
þeirra er Katrín, f. 2003. Fyrir
átti Sigurður Örn Braga Þór, f.
1995. b) Óli Björgvin, f. 1976, í
sambúð með Sigríði Sóley Guðna-
dóttur, f. 1975, dóttir þeirra er
Það eru um 4 áratugir síðan leið
mín lá fyrst í Stóra Skipholt við
Grandaveg þar sem Óli B og Guðný
bjuggu er ég heimsótti dóttur
þeirra Hólmfríði Maríu. Það var að
vísu um nokkurn langan veg að fara
því ég bjó í foreldrahúsum í Laug-
arneshverfinu fyrir austan „læk“ og
var í Fram. Eldri Framarar sögðu
mér frá hinni miklu KR fjölskyldu
sem tengdist Stóra Skipholti og
höfðu orð á hve mikilvægt það væri
fyrir íþróttafélag að eiga slíka holl-
vini að. Leiðir okkar Óla B lágu ekki
mikið saman fyrst eftir að ég kynnt-
ist Mæju. Hann að þjálfa í Vest-
mannaeyjum og síðar í Keflavík,
ennfremur starfandi hjá sýslumönn-
um þessara staða og ég á sjó.
Fjölskyldan fluttist af Granda-
veginum og bjó m.a. um tíma í
Laugarneshverfinu. Ég var þá í
námi í Stýrimannaskólanum og Óli
B sótti vinnu til Keflavíkur. Það var
hollt en á stundum kalt að labba frá
Hrísateig og upp í Sjómannaskóla á
morgnana, því var far með Óla B í
átt að Sjómannaskólanum vel þegið
þegar þannig stóð á. Þótt leiðin væri
ekki löng var um margt rætt, sem
leiddi til góðrar vináttu þá fram liðu
stundir. Auðvitað bar á góma og tók
á sú staða sem KR-ingurinn Óli B
var í. Virtur og góður knattspyrnu-
þjálfari, innleiðandi í íslenska knatt-
spyrnu nýja tækni og ögun.
Tíminn leið hratt, fjölskyldan
stækkaði og barnabörnunum fjölg-
aði. Það var spenna og eftirvænting
þegar amma og afi voru heimsótt.
Ferðirnar úr bænum á sumrin voru
ævintýri með léttleika ömmu Guð-
nýjar og kennslustundum Óla afa í
undirstöðum knattspyrnunar og því
sem enn er búið að í dag, réttu
sveiflurnar í golfi. Við Mæja og börn
höfum átt góðar stundir með Guð-
nýju og Óla B en vissulega urðu
miklar breytingar á högum Óla við
fráfall Guðnýjar 1990.
Hann var á 87. ári og hafði dvalið
tæp 3 ár á sjúkradeild 2 B á Hrafn-
istu í Hafnarfirði. Það var alltaf létt
yfir tengdaföður mínum Óla B. og
hin hnyttnu tilsvör létu ekki á sér
standa þegar ég sló á létta strengi,
þá einkum ef knattspyrnu bar á
góma.
Við sóttum Óla B á Hrafnistu 17.
júní fyrir 2 árum og fórum í ökuferð
um Hafnarfjörðinn. Mikið var um
að vera við höfnina, víkingaskip
kom siglandi að bryggju. Við lýstum
þessum atburði fyrir honum og
sögðum að nú kæmi stór hópur vík-
inga upp úr skipinu. Óli greip þessa
frásögn á lofti og spurði: „En hvar
eru KR-ingarnir?“
Það var ánægjulegt þegar við
komum með barnabörnin í heim-
sókn til Óla B, hann hálfdottandi en
um leið og hann heyrði í galsa og
lífsgleði barnanna lyftist brúnin og
hann hafði á orði hvað það væri
yndislegt að heyra í þeim og eiga
þau að.
Við Mæja fórum til Óla B á
Hrafnistu í Hafnarfirði síðla dags 7.
febrúar. Það var mjög af honum
dregið, röddin lág. Mæja sagði hon-
um að við færum í fyrramálið til út-
landa. Hann þagði smástund en
sagði „Ég kem með“.
Við þökkum Óla B góða samfylgd
og biðjum honum Guðs blessunar.
Guðmundur Hallvarðsson
og fjölskylda.
Þegar ég sest niður til að skrifa
um afa minn hann Óla B kemur
margt upp í huga mér.
Samverustundirnar við hann og
ömmu voru mér mjög dýrmætar.
Það að fá að gista hjá þeim, pakka
niður í tösku var ævintýri fyrir litla
stelpu. Það var ekkert heilagt hjá
þeim, við afi færðum til í stofunni
svo að hann gæti kennt mér höf-
uðstökk svo að ég gæti fengið 10 í
leikfimiprófinu.
Ferðirnar í Húsafell í sumarbú-
staðinn þar sem afi kenndi mér að
stinga mér í sundlauginni. Ferðun-
um með ömmu og afa á golfvöllinn,
sjá þau slá og fá svo að slá eitt og
eitt högg, bý ég ennþá að. Þegar ég
byrjaði svo í fótbolta var hann alltaf
til í að æfa mig í að skalla á milli og
gefa alls konar sendingar, ekki
sparaði hann ráðleggingarnar (þó
að ég hafi kannski ekki verið í
„rétta“ liðinu). Vinkonur mínar
höfðu það á orði hvað ég fengi að
vera mikið hjá ömmu og afa og hvað
ég talaði mikið um þau.
Afi missti mikið þegar amma dó
árið 1990. Ég var þá stödd í Kali-
forníu og afi kom til mín stuttu eftir
andlát hennar og dvaldi hjá mér í ca
10 daga. Þá var auðvitað farið á gol-
fæfingasvæðið og þar var kennsl-
unni haldið áfram. Við fórum víða
um og áttum góðar stundir, enda
var hann vanur að vera í hinni stóru
Ameriku með ömmu.
Á seinni árum hafði hann svo
gaman af að heyra íþróttasögur af
börnunum mínum og var með á nót-
unum þó að hann gæti ekki fylgst
sjálfur með. Alltaf var stutt í húm-
orinn. Nú er hann allur, en ég veit
að hann fær góðar móttökur hjá
ömmu. Minning þeirra lifir áfram.
Guðný María Guðmundsdóttir.
Þegar horft er til baka vakna
margar minningar um góðar stundir
með afa. Upp úr standa góðar minn-
ingar um helgarferðir okkar á golf-
völlinn úti á nesi, ógleymanlegar
stundir í góðum félagsskap ein-
stakra manna. Það var sama hvern-
ig dagsformið var hjá afa, alltaf var
farið í golf. Að því leyti var hann
mikil fyrirmynd. Skemmtilegar
samverustundir okkar í Skólagerði
og síðan Marklandi munu aldrei
gleymast, hans kímnigáfa í bland
við staðfestu og reglusemi ömmu
var ógleymanleg blanda. Seint verð-
ur sagt að hlátur og gleði hafi ekki
einkennt afa. Þrátt fyrir mikil veik-
indi á síðustu misserum var kímni-
gáfan aldrei langt undan, það hjálp-
aði mér mikið í heimsóknum til hans
á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Þó svo að dvöl hans sé lokið á
þessari jörð er gott að vita til þess
að hann er sameinaður á ný við
ömmu, ævifélaga sinn og vin.
Ég er þakklátur fyrir þann tíma
sem ég fékk með honum, ógleyman-
legar stundir sem munu lifa í hjarta
mínu um ókomna tíð.
Guð varðveiti þig, afi minn.
Davíð Stefán Guðmundsson.
Fyrir og um miðbik síðustu aldar
voru kappleikir á Melavellinum
stórir atburðir í lifi Reykvíkinga.
Faðir minn lék með KR á þeim ár-
um og svo bar við, aldrei þessu vant,
að móðir hans, Magdalena, brá sér í
betri fötin og á völlinn til að horfa á
drenginn sinn heyja þar stórkapp-
leik. Settist í stúkuna. Fljótlega
varð hún vör við að önnur kona á
hennar aldri, á næsta bekk, hvatti
KR-ingana ákaft og svo fór að
amma vék sér að henni spurði: Eig-
ið þér einhvern í þessu KR-liði?
„Skyldi vera,“ sagði hin frúin úr
vesturbænum að bragði, „ég á báða
bakverðina“. Þar var komin móðir
þeirra Stóra Skipholtsbræðra, Þór-
unn Helga Eyjólfsdóttir.
Þessa sögu hef ég stundum sagt
áður, en hún á heima hér, þegar
minnst er Óla B. Jónssonar. Raunar
var Óli ekki að leika, þetta munu
hafa verið eldri bræður hans, Há-
kon og Sigurjón, sem þá stóðu vakt-
ina. En þeir bræður urðu samtals
fjórir, sem léku með KR á þessum
árum. Guðbjörn Jónsson var sá
fjórði og allir gerðu þeir garðinn
frægan og hafa orðið þjóðsagnaper-
sónur í þessu gamalgróna félagi.
Stóra Skipholt stóð og stendur
við Grandaveg, vestast í vesturbæn-
um og sagt var um Jón föður þeirra
bræðra, að sjá mátti á göngulaginu,
þegar hann labbaði sig vestur
Hringbrautina, hver úrslit urðu í
leikjunum á Melnum. Þegar KR
tapaði tók heltin sig upp.
Óli B. Jónsson var yngstur þeirra
bræðra. Hann mun fyrst hafa leikið
með KR 1933, varð Íslandsmeistari
með félaginu 1941 og aftur 1948 til
1950. Hann þurfti að hætta sem
leikmaður eftir að hafa tekið við
þjálfun félagsins, vegna þess að
áhugamannareglur ÍSÍ bönnuðu að
knattspyrnumenn gætu verið í senn
leikmenn og launaðir þjálfarar. Óli
hafði þá lært kennslu og þjálfun í
íþróttum og upp frá því einbeitti
hann sér að þjálfun, jafnt yngri
flokka sem meistaraflokks. Þá iðju
stundaði hann í yfir þrjátíu ár með
glæsilegum árangri. Óli var lands-
liðsþjálfari, þegar Íslendingar sigr-
uðu Svía, árið 1951.
Sá sem hér heldur um penna naut
góðs af þessum snjalla þjálfara. Óli
B. stýrði meistaraflokki KR, sem
kallað hefur verið gullaldarlið fé-
lagsins, á árunum 1958 og fram á
ÓLI B.
JÓNSSON
Ástkær faðir okkar,
ÞÓRARINN BRYNJÓLFSSON
vélstjóri,
Þverbrekku 4,
Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð laugar-
daginn 26. febrúar.
Sigurdís Þóra, Guðrún Þórarna, Eva og Ásta Þórarinsdætur.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR EIRÍKSSON
frá Dröngum,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði laugardaginn
12. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Við þökkum af alhug aðsýnda samúð og hlý-
hug. Sérstakar þakkir sendum við starfsfóki á deild 2 Hrafnistu í Hafnar-
firði fyrir einstaka umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Guðný Hanna Guðmundsdóttir,
Heiðrún Ragnheiður Guðmundsdóttir,
Sigríður Erla Guðmundsdóttir,
Jón Eiríkur Guðmundsson
og fjölskyldur þeirra.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
KRISTÍN KRISTJÁNSDÓTTIR,
Háabarði 10,
Hafnarfirði,
lést á St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, mánu-
daginn 28. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Karl Brynjólfsson
Ólafur Halldórsson, Auður Sigurðardóttir,
Magnús Karlsson, Elín V. Magnúsdóttir,
Rósa Karlsdóttir, Björn Rúnar Lúðvíksson,
barnabörn og langömmubörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
BJÖRN Þ. ÞÓRÐARSON
læknir,
Sörlaskjóli 78,
Reykjavík,
lést á heimili sínu föstudaginn 25. febrúar.
Útför fer fram frá Neskirkju föstudaginn
4. mars kl. 13.00.
Þórunn Bára Björnsdóttir, Pálmi V. Jónsson,
Sigurður Hafsteinn Björnsson, Þórunn Ólafsdóttir,
Bryndís Anna Björnsdóttir,
Edda Björnsdóttir, Jakob Þór Pétursson,
Páll Björnsson, Lilja Jónasdóttir,
afabörn og langafabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug
og aðstoð við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, dóttur og ömmu,
ÞÓREYJAR ÓLAFAR HALLDÓRSDÓTTUR,
Skálateigi 1,
Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
Halldóra St. Gestsdóttir,
Katrín A. Sigurðardóttir, Sigurður J. Sigurðsson,
Margrét Harpa Jónsdóttir,
Sólrún Dögg Jónsdóttir,
Halldór Árnason,
barnabörn og aðrir aðstandendur.