Morgunblaðið - 01.03.2005, Blaðsíða 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 1. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurveig Jó-hannesdóttir
fæddist í Holtsmúla í
Skagafirði 4. júlí
1915. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Ási í Hveragerði 22.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jóhann-
es Sigvaldason, f. 16.
ágúst 1874, d. 19.
apríl 1954, og Jó-
hanna Steinunn Jó-
hannsdóttir, f. 1.
sept. 1881, d. 20. júlí
1960. Systkini Sigur-
veigar voru Jóhann, f. 1903, d.
1992, Valdimar, f. 1904, d. 1995, og
Þuríður, f. 1908, d. 1991.
Hinn 28. júlí 1935 giftist Sigur-
veig Jóni Dal Þórarinssyni, f. í Jór-
vík í Hjaltastaðaþinghá 12. nóv.
1911, d. 23. feb. 1997. Foreldrar
hans voru hjónin Þórarinn Ólafs-
son, bóndi í Dölum í Hjaltastaða-
Bergþóra, f. 1939, d. 1940. 4)
Magnús Þórarinn, f. 1943, maki Jó-
hanna Halldórsdóttir, f. 1940. 5)
Hallur Steinar, f. 1953, maki Jó-
hanna V. Magnúsdóttir, f. 1953.
Dætur þeirra Ásta, f. 1972, Sigur-
veig, f. 1975 og Hanna Valdís, f.
1988. 6) Ragnheiður Hrefna, f.
1954, maki Magnús Stefánsson, f.
1953. Börn þeirra Stefán, f. 1976,
Rakel, f. 1978, Hildur Sigurveig, f.
1984 og Regína Lilja, f. 1989. Einn-
ig ólst Valborg Línberg Kristjáns-
dóttir, f. 1932, d. 1994, upp að
miklu leyti á heimili þeirra í
Tunguhlíð. Langömmubörnin eru
17.
Jón og Sigurveig hófu búskap í
Efra-Lýtingsstaðakoti (nú Tungu-
hlíð) 1936. Þau brugðu búi 1958 og
fluttu til Akraness. Þar bjuggu þau
til ársins 1966 er þau fluttu til
Reykjavíkur. Á Akranesi vann hún
við fiskvinnslu í Heimaskaga og
hafði auk þess kostgangara. Í
Reykjavík starfaði hún um tíu ára
skeið í Afurðasölu Sambandsins á
Kirkjusandi. Síðustu þrettán árin
bjó hún í Árskógum 6.
Útför Sigurveigar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
þinghá, f. 14. okt.
1873, d. 5. júlí 1915, og
Jónína Jónsdóttir, f. 2.
apr. 1873, d. 11. júní
1948. Börn Jóns og
Sigurveigar eru: 1)
Sigmar, f. 1935, maki
Hlíf Jóhannsdóttir, f.
1939. Börn þeirra eru
Sveinn Dal, f. 1963,
Sigrún Jóna, f. 1966
og Jóhanna, f. 1975.
Sonur Sigmars og
Dóru Jónsdóttur er
Jón Páll f. 1960, d.
1993. Fósturdóttir
Sigmars er Ólöf Guð-
rún, f. 1959. 2) Jóhannes, f. 1938, d.
1997, maki Sigríður Ólafsdóttir, f.
1937, d. 1972. Börn þeirra eru
Anna, f. 1963, d. 1989 og Jón Ólaf-
ur, f. 1965. Dóttir Jóhannesar og
Margrétar Albertsdóttur er Helga
Sólveig, f. 1961. Dóttir Jóhannesar
og Brynhildar Kristinsdóttur er
Jóhanna Steinunn, f. 1979. 3)
Elsku mamma.
Elsku mamma, okkur skilur
að um tíma dauðans hönd.
Þó að hvíld sé þreyttum blessun,
og þægur byr að ljóssins strönd.
Þó er jafnan þungt að skilja.
Þokast nær mörg fögur mynd,
þegar hugur krýpur klökkur,
kær við minninganna lind.
Sérhvert barn á mætri móður
margt að þakka, er samvist dvín.
Yfir brautir æskubreka
okkur leiddi höndin þín.
Því við bindum þöglum huga,
þýtt, með hlýrri vinamund
þakkarkrans, sem tregatárin
tállaus vökva á kveðjustund.
Vertu blessuð, elsku amma,
okkar hugsun með þér fer
yfir hafið hinum megin
horfnir vinir fagna þér.
Þó við dóminn skapa ei skiljum,
skýrist margt við kærleiks yl.
Lítil barnssál líka getur
leitað, saknað, fundið til.
Vinakveðja okkar allra
er hér borin fram í dag,
kærleikshlý við hvílu þína,
er klukkur leika sorgarlag.
Fögur samstarfsmanna minning
mestur dýrðarsjóður er.
Blítt á leiði blómum vaggar
blærinn, sem um dalinn fer.
(Höf. ók.)
Elsku mamma mín, takk fyrir allar
stundirnar sem þú gafst mér. Þessar
minningar munu ávallt búa í hjarta
mínu.
Ástarkveðja
Þín dóttir
Ragnheiður Hrefna Jónsdóttir.
Elsku amma Silla.
Þá er komið að kveðjustund. Eftir
margra ára ómetanlega samveru
langar okkur að minnast þín með
nokkrum vel völdum orðum.
Þegar við hugsum til baka þá eig-
um við ótal margar broslegar minn-
ingar. Oftar en ekki tengjast þessar
minningar heimsóknum á Háaleitis-
braut og síðar í Árskóga. Það er
óhætt að segja að þú hafir verið höfð-
ingi heim að sækja því alltaf voru ný-
bakaðar ömmu-bollur, pönnsur og
sætabrauð á boðstólum. Þar að auki
vorum við alltaf leyst út með Sillu-
molum eða öðru sælgæti áður en við
lögðum af stað yfir heiðina austur fyr-
ir fjall. Þú eyddir mörgum stundum í
að kenna okkur að spila, lagðir mikið
upp úr almennri kurteisi og kenndir
okkur að bera virðingu fyrir lífinu. Þú
hvattir okkur alltaf til náms og lagðir
mikið upp úr því að við værum dugleg
að vinna og fara vel með aurana okk-
ar. Þetta endurspeglar dugnað þinn
og hörku í gegnum tíðina. Gott dæmi
um hversu iðin þú varst og atorkusöm
þá sagðir þú eitt sinn við Stefán á
sumardaginn fyrsta, þegar hann var í
fríi, hvort ekki væri ráðlegt að fara
niður í frystihús og fá sér aukavinnu.
Elsku amma, þú varst alltaf
heillandi í framkomu, hreinskilin og
elskuleg manneskja sem allir litu upp
til. Okkur eru minnisstæðar
skemmtiferðirnar þínar í Bónus sem
þú máttir ekki fyrir nokkurn mun
missa af og hversu gaman þú hafðir af
tónlistarflutningi og söng, einkum ef
skagfirskur væri. Fyrir hver jól
prjónaðir þú sokka og húfur í tugatali
og alltaf skyldir þú senda öllum í fjöl-
skyldunni gjafir og glaðning – allt
fram á síðasta dag. Okkur eru sér-
staklega minnisstæðar jólagjafirnar
sem við fengum ár efir ár og inni-
héldu hosur, vasaljós, spilastokk og
sælgæti (eða namm eins og þú kall-
aðir það).
Alltaf fylgdist þú vel með öllu sem
við krakkarnir vorum að gera og
reyndar virtist þú alltaf vera með
púlsinn á helstu málum líðandi stund-
ar hvort sem það voru þjóðmálin,
söngkeppni framhaldsskólanna eða
sigur Skagamanna í knattspyrnunni
– en það voru einstakir gleðidagar og
alltaf slegið í pönnsur ef svo bar við!
Allt fram á síðasta dag fylgdist þú
með því sem var að gerast í kringum
þig, jafnvel þó heilsulítil værir.
Það sem gerði þig svo einstaka,
elsku amma, var seiglan og dugnað-
urinn sem þú státaðir af. Við höfðum
óbilandi trú á því að þú myndir standa
upp úr veikindunum eins og alltaf áð-
ur og það hafðir þú líka. Aldrei kvart-
aðir þú yfir veikindum eða vanlíðan
og þegar við ræddum saman þá hugs-
aðir þú fyrst og fremst um okkar
heilsu, gæfu og gengi.
Þrátt fyrir erfiða baráttu síðast-
liðna mánuði þá birta öll él upp um
síðir. Glöddumst við mjög er þú varst
flutt á Dvalarheimilið Ás í Hvera-
gerði þar sem við sáum fram á að geta
notið þess að vera með þér hér í
Hveró um ókomna tíð. En dvölin hér
reyndist styttri en vonir stóðu til því
eftir vikudvöl, í glæsilegu umhverfi
með yndislegri umönnun starfsfólks-
ins á Ási, þá sofnaðir þú svefninum
langa.
Elsku amma.
Nú er stundin runnin upp þegar
sálir ykkar afa sameinast á ný og er-
um við fullviss um að hann taki á móti
þér spilandi á nikkuna eins og honum
einum er lagið.
Þú varst engill í lifandi lífi en ert nú
orðinn engill á himnum sem munt
vaka yfir okkur um ókomna tíð.
Við viljum þakka þér fyrir allt það
góða sem þú hefur gefið okkur.
Hvíl þú í friði.
Stefán, Rakel, Hildur
Sigurveig og Regína Lilja.
Var varla búin að sleppa orðinu,
um hvað þetta verði nú fallegur og
bjartur dagur, þegar síminn hringir,
og mér er tjáð, að amma mín hafi lát-
ist, snemma um morguninn.
Svart ský dró fyrir sól hjá mér.
Ég man eftir ömmu alveg síðan ég
var um fjögurra ára. Ég, skottulínan
og lét hafa mikið fyrir mér í öllum af-
mælis- og jólaboðum hjá ömmu og
afa. Þegar allir voru búnir að fá sig
fullsadda af söngatriðunum hjá mér,
þá vildi amma alltaf heyra meira. Það
var alltaf spennandi að fara í boðin
hennar ömmu. Amma gerði allt best.
Hún bakaði þessar dýrindis kökur og
ekki sveik heita súkkulaðið hjá henni,
sem var það besta í heimi. Svo hljóp
maður inn og sagði: Er „kakóið“
tilbúið? „Þetta er ekki kakó. Þetta er
heitt súkkulaði,“ sagði amma mín
alltaf. Svo starði maður með þvílíkum
augum á pottinn hjá henni og beið eft-
ir „kakóinu“.
Þegar maður hugsar til baka öll
augnablikin með ömmu, þá getur
maður ekki annað en brosað. Ég og
amma vorum alltaf samferða í strætó.
Hún að fara heim úr vinnu, frá pylsu-
gerðinni Goða á Kirkjusandi og ég að
fara skottast með vinkonunum mín-
um niður í bæ og alltaf þegar amma
kom inn í strætó, stóð ég alltaf upp og
kallaði „halló amma“ yfir allan
strætóinn, svo vinkonurnar mínar
voru svolítið hneykslaðar. Eftir þetta
kölluðu vinkonurnar mínar hana
„halló ömmu“.
Amma mín var svo góð og yndisleg
kona. Hún hugsaði alltaf um alla aðra
á undan sjálfri sér. Hún var mikil
handavinnukona og prjónaði á okkur
öll systkinin og aðra meðlimi í fjöl-
skyldunni. Svo fengu börnin mín að
kynnast þessari hlið hennar og þegar
fór að líða að jólum, þegar hún gaf öll-
um börnunum í fjölskyldunni jóla-
gjafir, þá leyndust yfirleitt prjónaðir
sokkar eða vettlingar í pökkunum.
Amma gaf öllum jólagjafir. Ég var nú
farin að segja við hana að fara hætta
þessu en hún ansaði því ekki. Amma
var svo gjafmild.
Elsku amma mín.
Ég á eftir að sakna þín rosalega.
Það er erfitt að segja bless. En ég er
ánægð að þú sért loksins komin til
hans afa, sem þú saknaðir svo mikið
og til sonar þíns hans Jóhannesar. Ég
er svo ánægð að ég skyldi þramma,
eins og mér er lagið, til þín á brúð-
kaupsdeginum mínum, 7. ágúst sl., í
kjólnum, til að sýna þér hvað ég væri
fín, því þú gast ekki komið vegna
veikinda. Þér sárnaði það svo mikið
að geta ekki séð mig í kirkjunni, því
þú elskaðir að fara í kirkju. Það
gladdi mig svo þegar þú sagði hvað ég
væri falleg og heppin að ég skyldi
hafa náð í svo myndarlegan og góðan
mann. Amma, manstu myndina sem
Siggi tók af okkur? Ég í brúðarkjóln-
um, standandi með þér, þú brostir svo
breitt. En amma, þó þú brosir ekki
lengur til mín, þá er bros þitt alltaf í
hjarta mínu og þar mun það vera alla
mína tíð.
Þín
Sigrún.
Kveðja til Ömmu Sillu
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Amma Silla var alveg einstök
manneskja sem alltaf geislaði af glað-
lyndi og jákvæðni. Þrátt fyrir veik-
indi og að hafa misst börn, barnabörn
og hann afa, kunni hún betur en flest-
ir aðrir að horfa á björtu hliðarnar og
þakka fyrir allt sem lífið hafði upp á
að bjóða.
Amma og afi voru mjög samrýnd
og áttu langt og farsælt hjónaband.
Eftir að afi dó bjó amma ein og stóð
sig eins og hetja við að hugsa um sig
sjálf þó hún væri komin á níræðisald-
ur. Hún prjónaði húfur, sokka og
vettlinga á barnabörn og langömmu-
börn og passaði að það væri alltaf
heitt á könnunni. Það var líka alltaf
svo gaman að heimsækja ömmu Sillu,
fá kaffi, kleinur og spjalla. Hún var
bráðskörp fram á síðasta dag og hafði
húmorinn heldur betur í lagi.
Við minnumst ömmu Sillu skæl-
brosandi og geislandi af húmor við
eldhúsborðið að ræða málin. Oftar en
ekki reytti hún af sér hnyttnar at-
hugasemdir um menn og málefni
þannig að viðmælendur hennar
skemmtu sér konunglega eins og hún
sjálf.
Við kveðjum ömmu Sillu með sökn-
uði en í þeirri trú að nú séu hún og afi
loksins saman á ný.
Ásta, Sigurveig og
Hanna Valdís.
Móðursystir mín, Silla frænka, er
horfin yfir móðuna miklu. Hún var
ein af hinum hljóðlátu hetjum hvers-
dagslífsins, alltaf tilbúin að rétta
hjálparhönd, greiða úr hvers manns
vanda ef unnt var.
Silla var Skagfirðingur og kynntist
eiginmanni sínum er þau voru í
kaupavinnu á sama bæ í Skagafirði.
Hann hét Jón Dal Þórarinsson og var
nýútskrifaður búfræðingur frá
Hvanneyri en fæddur og uppalinn á
Austurlandi.
Þau hófu búskap í sambýli við for-
eldra Sillu. Bærinn hét Efrakot í Lýt-
ingsstaðahreppi, nafninu var breytt í
Tunguhlíð á meðan þau bjuggu þar.
Ekki var amalegt fyrir börn ungu
hjónanna að njóta samvista við ömmu
og afa. Það kom sér einkar vel, þegar
Silla gerðist ráðskona við skólann í
sveitinni, Steinsstaðaskóla.
Veikindi urðu til þess að ungu hjón-
in brugðu búi, fluttu til Akraness.
Faðir Sillu var þá látinn og móðir
hennar lést á Sjúkrahúsi Akraness
fáum mánuðum eftir flutninginn.
Sem betur fór fékk Jón heilsuna
aftur, laus við heymæðina. Á Akra-
nesi var næga vinnu að fá og ekki lét
Silla sitt eftir liggja. Hún tók menn í
fæði en vann jafnframt á frystihús-
inu, hvernig sem það var hægt. Ekki
virðast kostgangararnir hafa verið
óánægðir með fæðið, því að þeir héldu
tryggð við Sillu til hinstu stundar.
Þau hjón fluttu til Reykjavíkur,
bjuggu þar á 2–3 stöðum, áður en þau
settust að í Árskógum 6. Þar áttu þau
nokkur indæl ár saman, hætt að
vinna utan heimilis og gátu ferðast
innanlands og utan áður en Jón féll
frá fyrir réttum átta árum.
Tæpum tveimur mánuðum eftir lát
Jóns missti Silla næstelsta son þeirra
úr krabbameini. Sjálf hafði hún háð
baráttu við þann vágest fyrir rúmum
þrjátíu árum og unnið sigur þá þótt
ekki væri hún söm eftir.
Öllum þessum erfiðleikum tók Silla
með jafnaðargeði, bar ekki sorg sína
á torg.
Silla var mannblendin og átti auð-
velt með að kynnast fólki. Hún hafði
hlýtt viðmót og laðaði fólk að sér. Eitt
sinn hafði hún orð á því við mig hve
heppin hún væri alltaf með nágranna.
Mér fannst lausnin auðsæ því að Silla
hafði þann ágæta eiginleika að laða
það besta fram í fólki sem hún um-
gekkst en vissi ekki af því sjálf.
Ánægðust var hún þegar hún veitti
gestum af rausn og ótrúlega dugleg
að bjóða fólki í mat langt umfram það
sem kraftar leyfðu. Sannaðist þar
máltækið „viljinn dregur hálft hlass“.
Silla fór á sjúkrahús í janúarbyrj-
un. Þótt oft væri líðan slæm var ljúf-
mennskan alltaf söm, þakklæti
streymdi frá henni til þeirra sem önn-
uðust hana. Starfsfólk talaði um það
við mig að fyrra bragði.
Að hjúkrunarheimilinu Ási í
Hveragerði var hún flutt 15. febrúar.
Ragnheiður dóttir hennar varð harla
glöð. Nú gat hún heimsótt mömmu
sína daglega. Dvölin þar varð styttri
en við skammsýnir menn áætluðum,
aðeins ein vika. Dagleg símtöl okkar
ekki lengur möguleg.
En við sem þekktum Sillu erum rík
af „sólskinsminningum“ um konuna
sem alltaf sá jákvæðar hliðar á mönn-
um og málefnum. Minningu hennar
verður best haldið á lofti með því að
gefa samferðafólki bros og hlýtt við-
mót. Það gerði hún ætíð.
Guð blessi ykkur börn hennar og
venslafólk.
Þórný Þórarinsdóttir.
Ýmsir vina minna hafa átt æsku-
stöðvar sínar á Steinsstöðum í Skaga-
firði og þar litu ung augu Sillu morg-
unsól og stirndan vetrarhimin.
Rómaður og vinsæll frændi hennar,
Sigmar fjallskilastjóri, bjó þar á
Steinsstöðum, þangað fóru frændur
mínir og faðir vestan úr Blöndudal á
barnsaldri til sundiðkunar í Steins-
staðalaug. Á þessum stað er sérlega
hlýlegt og búlegt, býsna innilokað svo
miðsveitis og bæirnir allt í kring.
Lengi hefur hjarta sveitarinnar sleg-
ið á þessum slóðum.
Fyrri hluti æviskeiðs Sillu var í
Tungusveitinni en þau hjónin fluttu
síðar til Akraness og þaðan til
Reykjavíkur og þá fyrst lágu leiðir
okkar saman en þá var ég búsettur í
Steinsstaðabyggð. Naut ég þess örfá
sumur, áður en ég sjálfur flutti suður,
að fá þau hjón norður til mín, í gömlu
sveitina sína og sjá Skagafjörðinn
með þeirra augum, hennar augum
sérstaklega, en Jónsfjöll voru fremur
á hans feðraslóð eystra, Dyrfjöll og
Beingeitarfjall. Þegar við dvöldum í
Steinsstaðabyggð var Hnjúkurinn
kenndur við Mælifell hið góða og
tigna fjall og fólkið gott sem þar bjó
undir.
Skjótlega koma í hug orðin hrein-
skiptin, úrræðagóð og gestrisin þegar
rifjuð eru upp kynni af þeirri góðu
konu sem Silla var. Þau Jón áttu gott
hjónaband enda var ljúft að koma til
þeirra, finna hlýjuna og umhyggjuna
frá þeim, heyra þau rifja upp minn-
ingar úr Norðurlandi og reifa samtíð
sína.
Heimili þeirra var vin í þeytings-
legum heimi þar sem Silla bakaði
pönnukökur handa gestum þeirra og
Jón spurði frétta úr síðustu norður-
ferð.
Innilegar samúðarkveðjur sendir
fjölskylda mín afkomendum og vinum
Sillu.
Ingi Heiðmar Jónsson.
SIGURVEIG
JÓHANNESDÓTTIR
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsing-
ar um hvar og hvenær sá, sem fjallað
er um, fæddist, hvar og hvenær hann
lést, um foreldra hans, systkini, maka
og börn og loks hvaðan útförin fer
fram og klukkan hvað athöfnin hefst.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift Minningargreinahöfund-
ar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í tilkynn-
ingu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um
annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt
að senda hana á myndamóttöku:
pix@mbl.is og láta umsjónarmenn
minningargreina vita.
Minningargreinar