Morgunblaðið - 03.07.2005, Blaðsíða 40

40 SUNNUDAGUR 3. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Fréttirnar sem prent- ogljósvakamiðlarnirákveða að bera okkurárið um kring eru þvímiður sjaldnast af gleði-
legum eða jákvæðum toga, því
iðulega vekur hitt meiri áhuga og
selst þar af leiðandi betur. Það
eru gömul sannindi og ný, og
óþarfi að fara nánar út í það hér.
En vegna þessa gladdist mitt
auma hjarta, þegar spurðist, að
hinn 28. júní síðastliðinn hefði
verið undirritaður samningur
milli Umferðarstofu og ríkislög-
reglustjóra um að löggæsla á
þjóðvegum yrði aukin um 100%
næstu þrjá mánuðina, eða til 1.
október.
Í Morgunblaðinu sagði orðrétt:
Þetta þýðir að eftirlit verður aukið með
hraðakstri, bílbeltanotkun, akstri undir
áhrifum áfengis og fíkniefna auk annarra
þátta. Við skipulagningu eftirlitsins verður
mest áhersla lögð á fjölförnustu vegi lands-
ins og þá einkum vegarkafla þar sem flest
alvarleg slys hafa orðið á undanförnum ár-
um og einnig þann tíma sólarhringsins þeg-
ar flest slysanna verða. Verið er að vinna
slysakort með verstu stöðunum en Umferð-
arstofa rekur gagnagrunn með upplýsing-
um um öll umferðarslys hér á landi og er
byggt á grundvelli þeirra gagna.
Haraldur Johannessen ríkislögreglustjóri
sagði á blaðamannafundi […] þegar samn-
ingurinn var undirritaður að tólf lögreglulið
á landinu tækju þátt í verkefninu og að eft-
irlitið yrði aukið um 100%. Ríkislögreglu-
stjóri hefði keypt 16 svonefnd Eyewitness-
myndupptökutæki í lögreglubíla en þau
gefa vitnisburð um samskipti lögreglu-
manna og þeirra ökumanna sem stöðvaðir
eru fyrir umferðarlagabrot. Er búnaðurinn
notaður til sönnunar við meðferð mála fyrir
dómi ef þörf krefur. Í samningnum er gert
ráð fyrir kaupum á sex nýjum tækjum.
Auðvitað hefði þetta átt að ger-
ast fyrir löngu, en betra er jú
seint en aldrei. Og fyllsta ástæða
til að þakka samgönguráðherra
og öðrum framtakið. Vonandi er,
að hér verði um árlegan samning
og atburð að ræða héðan í frá.
Enn á ný finn ég mig knúinn til
að leita á gamlar slóðir, vekja upp
það sem ég minntist fyrst á árið
2003, þegar landsmenn flestir
voru að búa sig undir að fara út á
þjóðvegina, í langþráð frí, eins og
núna. Þar langar mig að ítreka, að
umferðin hér á landi tók 257
mannslíf á árunum 1971–1980,
255 á árunum 1981–1990 og 226 á
árunum 1991–2000. Samtals eru
þetta 738 einstaklingar af holdi og
blóði.
Trauðla er hægt að fjalla um
þessi mál í kirkjulegum pistli, án
þess að rifja upp hvað Karl Sigur-
björnsson biskup mælti 26. júlí
árið 2000, við afhjúpun mannvirk-
isins um fórnarlömb umferðar-
slysa á Íslandi, í Svínahrauni,
milli Reykjavíkur og Hveragerðis
– sýnandi tvær ónýtar bifreiðar á
upphækkuðum palli, og skilti með
krossi – því áhrifameiri orð hafa
að mínum dómi ekki verið sögð
um það efni. Hann bað áheyr-
endur um að gleyma því aldrei, að
í krossinum miðjum væri ekki
bara tala (hún var þá 15, en átti
eftir að hækka til muna og enda í
24 á áramótum), heldur annað og
meira. Og orðrétt sagði hann
m.a.:
Á bak við þessa tölu eru mannslíf, mann-
eskjur, ungar og gamlar, konur og karlar,
fólk eins og þú og ég, fólk sem beið bana í
slysum á götum og þjóðvegum landsins á
þessu yfirstandandi ári. Þetta var fólk með
sín sérkenni, sína sögu, hæfileika, vænting-
ar, drauma.
Að baki þessari tölu er saga, örlög, oft mikil
skelfing, sársauki og kvöl. Og síðast en ekki
síst sorg þeirra sem eftir lifa og þurfa að lifa
við söknuðinn og missinn og sár sem seint
eða aldrei gróa. Á bak við þessa tölu er líka
fólk sem lifði af, en berst við afleiðingar
slysa sem hefðu ekki átt að verða.
Nei, þetta er ekki bara tala, alltof há tala,
þetta er fólk, einstaklingar, þar sem hver og
einn er óendanlega mikils virði. Og þetta er
áminning til okkar allra, hvar sem við erum
og hvar sem við erum á ferð; við getum ekki
og við megum ekki sætta okkur við þetta.
Þessum mannfórnum á vegunum verður að
linna. Leggjum okkur fram um það hvert
fyrir sig að stöðva þessa óheillaþróun. Það
þarf samstillt þjóðarátak. Við þurfum að
gera okkur grein fyrir því hvert og eitt að
við höfum það í okkar valdi. Það sem þarf er
að hvert og eitt okkar göngum fram með
það að leiðarljósi sem gullna reglan segir:
„Allt sem þér viljið að aðrir menn gjöri
yður, það skuluð þér og þeim gjöra.“ Sú til-
litssemi sem þú vilt að þér sé sýnd á veg-
inum, sýndu hana. Sú aðgæsla sem þú vilt
að aðrir sýni, þar sem þeir eru á ferð, sýndu
hana sjálfur.
Eins og allir vita hafði biskup
rétt fyrir sér; þetta er ekki bara
ópersónuleg tala í krossinum,
heldur á bak við hana mannslíf,
einstaklingar, þar sem hver og
einn er óendanlega mikils virði.
Og á bak við hana eru líka grát-
andi hjörtu. Í fyrradag, 1. júlí, var
hún komin í 13.
Fimm árum áður, hinn 4. júní
árið 1995, í tilefni hvítasunnuhelg-
arinnar þá, sagði aukinheldur í
ritstjórnargrein Morgunblaðsins:
Ævi sérhvers manns er vegferð, sem vanda
verður. Hún lýtur, ef grannt er gáð, hlið-
stæðum lögmálum um aðgát og tillitssemi
við náungann sem aðrar vegferðir. Aðgátar
er þörf í nærveru sálar, í umgengni við fólk
og lífríki jarðar. Það sem mestu máli skiptir
fyrir hamingju og velferð manna á lífsleið-
inni er að kærleikurinn nái að móta hugar-
far þeirra, bæði sem einstaklinga og heild-
ar; að þeir virði þær samskiptareglur sem
kristinn boðskapur hefur fært þeim í hend-
ur.
Allt er þetta á sömu nótum.
Hugarfarið, samskiptamynstrið,
er það sem verður að bæta, til
þess að gera okkur öruggari og
tryggari. Okkur ber, m.ö.o., að
virða bæði umferðarreglur lífsins
sem og þjóðarinnar.
Elskurnar mínar, akið nú með
sérstakri gát um vegi og götur
landsins í dag og á morgun. Og
alltaf síðan. Ekki hverfa á brott
ótímabært af þessari jörð og úr
þessum heimi fyrir verkan eigin
glæfraaksturs eða annarra. Þið
eruð allt of dýrmæt, ættingjum,
vinum og kunningjum. Komið heil
á leiðarenda. Ekki verða aðalfrétt
helgarinnar.
Vegferð
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Upp er runnin ein af
þremur mestu ferðahelg-
um ársins, með tilheyr-
andi fjölda ökutækja sem
leggja út á misjafna veg-
ina. Sigurður Ægisson
hvetur fólk til varkárni,
því ekkert fær bætt
mannslíf sem tapast.
HUGVEKJA
Elsku pabbi, það er
mikil sorg og tómleiki
í hjartanu mínu þegar
ég sest niður og skrifa
þessar línur. Ég á erf-
itt með að trúa að þú
sért farinn frá okkur,
þetta gekk allt svo hratt, þú varst
greindur, fórst í aðgerð og svo
hrakaði þér svo ofsalega hratt og
svo var þetta búið. Ég reyni að
hugga mig við að þú kvaldist ekki
og að þetta var yfirstaðið á stuttum
tíma, en svo verð ég svo sorgmædd
og reið yfir því að við fengum ekki
aðeins meiri tíma saman.
Ég og þú eigum margar minn-
ingar sem ég mun varðveita að ei-
lífu, þar á meðal er minningin um
stúdentsveisluna mína, en ég varð
stúdent á 50 ára afmælinu þínu og
við héldum veislur okkar saman.
Ég var mjög stolt af að fá að deila
þessum degi með þér. Og svo var
það brúðkaup okkar Mikaels og
ræðan sem þú fluttir þar. Ég vann
hjá þér og eftir að við komum heim
frá Danmörku vorum við oft sam-
ferða í vinnuna, ég sagði oft takk
fyrir farið og kyssti þig fyrir en þú
hlóst bara að því.
Þú varst mikill fagurkeri og
hugsaðir vel um garðinn heima í
Melgerðinu og undir þér best utan-
dyra að dunda, stundum langt fram
eftir. Fossholtið var eitt af stærstu
áhugamálum þínum þar sem þú og
mamma byggðuð yndislegan stað,
sem ég og mín fjölskylda höfum
KETILL
HÖGNASON
✝ Ketill Högnasonfæddist í Reykja-
vík 20. maí 1944.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
19. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Kópavogs-
kirkju 27. júní.
mikið dálæti á og er
okkar staður til að
slappa af. Kyrrðin og
værðin, niðurinn frá
ánni, landslagið og
gróðurinn og svo er
„alltaf gott veður fyrir
austan“. Þarna varst
þú vanur að ganga um
landið að skoða trén,
sjá framfarirnar á
gróðrinum, finna lítil
tré sem höfðu sáð sér
frá hinum trjánum,
merkja við þau og sjá
hvort þau svo lifðu
veturinn af. Þetta er
það dýrmætasta sem þú hefur gefið
mér, og ég og mín fjölskylda höfum
verið svo heppin að fá að vera með
ykkur mömmu þarna fyrir austan
svo ótalmörg skipti, sem okkur eru
ómetanleg. Þetta verður aldrei eins
héðan í frá, en eins og ég lofaði þér
á spítalanum þá munum við halda
áfram allri þeirri vinnu sem nú
stendur fyrir höndum, og ég veit að
þú munt ávallt vera hjá okkur í
Fossholtinu, vaka yfir okkur og
fylgjast með öllu eins og þú varst
vanur.
Elsku pabbi, ég kveð þig með
þessum fáu línum og þakka fyrir
alla ástina og stuðninginn sem þið
mamma hafið veitt mér á minni
ævi.
Þín dóttir
Guðbjörg.
Ketill Högnason, skólabróðir,
kollega og góður vinur er látinn
langt um aldur fram. Það hvarflaði
ekki að mér að dauðastríðið yrði
eins skammvinnt og reyndin varð.
Kannski var það náðargjöf úr því
sem komið var og mildar þannig
áfallið sem fráfall hans er fyrir
hans góðu fjölskyldu, en það eru
bara þankagangar þeirra dauðlegu
sem eftir lifa og skilja ekki hvernig
skýi getur brugðið svo skjótt á loft.
Við áttum samleið snemma, eða í
landsprófi. Hann sigldi hraðbyri á
undan mér í menntaskólanum, en
ég náði honum aftur í tannlækna-
deildinni og við áttum saman skap
og húmor síðan. Mér fannst afar
vænt um það því Ketill var ekki
allra. Hann hafði ákveðnar skoð-
anir og var fastur fyrir. En hann
fór ekki fram með hávaða og látum.
Það vita allir sem þekktu hann. Ég
mun sakna samtalanna okkar um
fagleg málefni því þau voru alltaf
svo skemmtilega krydduð ýmist
hans frábæra húmor (eftir að mað-
ur var búinn að læra á hann!) eða
djúpri hugsun. Hann var minn
hirðtannréttari, að öllum öðrum
kollegum ólöstuðum og samskiptin
því oft talsverð og öll á sömu leið.
Hann var ekki síðri fagmaður en
drengur.
Þessi síðustu kveðjuorð koma
seinna en til stóð þar sem ég var
staddur erlendis þegar andlát Ket-
ils bar að höndum. Við áttum okkar
síðasta samtal eftir aðgerðina sem
gerð var á honum eftir að mein
hans greindist. Jafnvel á þeirri al-
varlegu stundu brá hann fyrir sig
húmornum.
Sem formaður Tannlæknafélags
Íslands kveð ég mætan dreng og
góðan félagsmann. Hann fór í
framhaldsnám sitt í tannréttingum
tíu árum eftir að hann útskrifaðist.
Það er talsvert átak að drífa sig í
annað nám á erlendri grundu eftir
svo langan tíma. En hann gerði það
með reisn og að sjálfsögðu með
stuðningi Hildigunnar. Þau hafa
ætíð starfað saman bæði í leik og
starfi sem segir líklega meira en
flest orð um þeirra samband.
Við í stjórn TFÍ kveðjum því
þennan góða dreng með eftirsjá og
vottum Hildigunni og börnunum
hans þremur okkar dýpstu samúð.
Megi minning hans lifa með okk-
ur.
Heimir Sindrason,
formaður TFÍ.
Elsku pabbi Steini.
Núna þegar ég var
byrjuð að telja dagana
þangað til ég kem
heim þá hringdi sím-
inn og mamma sagði
mér að þú værir dáinn. Það var eins
og að fá högg í hjartað og það er
mjög sárt að hugsa til þess að ég fái
ekki faðmlag, bros og kossa frá þér
þegar ég kem heim þann 14. júlí
sem er afmælisdagur þinn, þú hefð-
ir orðið 75 ára.
En ég á allar mínar minningar
um þig og mömmu Stellu. Ef ég
loka augunum streyma þær allar
fram ein á eftir annarri, fallegar og
skemmtilegar minningar sem fylgja
mér alltaf, þrátt fyrir að ég sé búin
að dvelja fjöldamörg ár erlendis.
Þið hafið alltaf verið með mér í
huga og hjarta á öllum mínum
ferðalögum.
Ég var svo heppin að eiga ykkur
að alveg frá því að ég fæddist, þið
voruð vinir mömmu og frá því að ég
man eftir sjálfri mér man ég eftir
ykkur og ykkar heimili. Þú og Stella
áttuð alveg einstakt heimili þar sem
allir voru velkomnir og öllum leið
vel, alltaf var pláss fyrir alla gesti,
fyrir gamla vini sem nýja. Um helg-
ar streymdi fólk til ykkar og var
oftast fjör og kátína á kvöldin um
helgar. Þú spilaðir á nikkuna og
Stella á gítarinn og allir sungu há-
stöfum með ykkur og skemmtu sér
vel.
HAFSTEIN
ÁRMAN ISAKSEN
✝ Hafstein ÁrmanIsaksen (Steini)
var fæddur í Reykja-
vík 14. júlí 1930.
Hann lést á Land-
spítalanum hinn 23.
júní síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Ytri-Njarðvíkur-
kirkju 1. júlí.
Ég og mamma vor-
um mikið á ykkar
heimili og vorum eins
og hluti af fjölskyld-
unni, mér fannst ég
alltaf vera fimmta
barnið ykkar og þið
komuð fram við mig
eins og við ykkar eigin
börn.
Þegar foreldrar
mínir skildu og
mamma lenti í alvar-
legu bílslysi vorum við
og mamma aldrei ein-
ar, þið hugsuðuð alltaf
um okkur og við áttum
alltaf heimili hjá ykkur, lífið hefði
verið miklu daprara án ykkar.
Að vera með ykkur var að vera í
sólskini, það var sólskin hjartahlýju
ykkar sem yljaði öllum sem kynnt-
ust ykkur. Þið tvö voruð eitt, það
var aldrei sagt Steini án þess að
segja Stella og aldrei Stella án þess
að segja Steini. Ég man það sem þú
sagðir við mig í símanum eitt kvöld
er ég hringdi í þig: „Sigrún, þegar
ég missti hana Stellu mína þá missti
ég svo ægilega mikið.“ Ég hugga
mig við það að núna ertu hjá henni
og þið eruð saman á ný, hún hefur
eflaust verið mjög einmana án þín.
Þú varst einstaklega góður og
heilsteyptur maður, gerðir gott úr
öllu með þínu góða skapi og húmor.
Þér þótti gaman að segja skrýtlur
og grínast.
Ég man þegar við Dúlla vorum
litlar og áttum að fara sofa og
Stella, mamma og aðrar þeirra vin-
konur sátu inni í stofu á Hraunsveg-
inum og sungu, þá komst þú inn í
svefnherbergi til okkar og sagðir:
„Ég verð bara að flýja hérna inn til
ykkar, stelpur, þessar kerlingar eru
alveg svakalegar þegar þær byrja
að garga svona, þær sprengja í
manni hljóðhimnurnar.“ Og við
Dúlla tístum úr hlátri og fannst
þetta alveg stórfyndið.
Og svo laumaðir þú að okkur kexi
og appelsíni, breiddir ofan á okkur
sængina, kysstir okkur góða nótt og
baðst Guð að geyma litlu stelpurnar
þínar og við sofnuðum alsælar.
Núna kveð ég þig, elsku pabbi
Steini, en ég vil kveðja þig með
brosi, ekki með tárum. Þú fyrstur
til að segja: „Vertu ekkert að gráta
út af mér, elsku Sigrún mín, lífið er
bara svona.“ Kysstu mömmu Stellu
frá mér og mömmu, þið eruð ekki
dáin, þið lifið áfram í mínu hjarta og
í hjörtum allra þeirra sem áttu það
lán í lífinu að kynnast ykkur. Fólki
eins og ykkur getur enginn gleymt.
Ég segi bless þangað til við hitt-
umst öll á ný og höldum stóra
veislu.
Elsku Dúlla systir, Siggi, Haddi
og Hansi, ég er með ykkur á þessari
stund, enginn átti betri foreldra en
þið.
Alltaf þín dóttir,
Sigrún.
Elsku besti afi minn, þessi dagur
kom allt of fljótt, þú áttir ekkert að
fara svona snöggt. Við vorum bara
að bíða eftir að þú myndir vakna, en
þú opnaðir ekki augun. Bara að ég
gæti fengið að knúsa þig einu sinni
enn og finna skeggið þitt kitla þeg-
ar þú kyssir mig á kinn. Það var
alltaf svo gaman að fá þig í heim-
sókn til okkar og hlusta á gamlar
sögur og bara að njóta þess að vera
saman. Ég man alltaf svo vel eftir
peningasafninu þínu, orgelinu og
harmonikunni, þú varst svo mikill
tónlistarmaður og það var svo gam-
an að hlusta á þig spila. Þín og
ömmu er mjög sárt saknað og vona
ég að þið séuð hamingjusöm saman
hvar sem þið nú eruð. Þú munt
ávallt vera í huga mínum og hjarta
um alla tíð.
Ég elska þig, afi minn. Hvíl í friði.
Þangað til við hittumst næst þá
kveð ég.
Þín
Stella litla.