Morgunblaðið - 23.07.2005, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 23. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Halldór Jónssonfrá Sjónarhóli á
Stokkseyri fæddist
30. sept 1927. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 16. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jón
Halldórsson vél-
stjóri á Sjónarhól á
Stokkseyri, f. 3. jan-
úar 1901, d. 26. des.
1932, og Oddný Jón-
ína Pétursdóttir
húsmóðir frá Víkur-
gerði á Fáskrúðs-
firði, f. 17. jan. 1892, d. 15. ágúst
1982. Bræður Halldórs eru: Stefán
Anton f. 16. nóv. 1922; Steingrím-
ur, f. 14. sept. 1928, kvæntur Erlu
Sigurþórsdóttur og Sigurjón, f. 12.
okt. 1929, kvæntur Ólafíu Kristínu
Jónsdóttur.
Halldór kvæntist 24. janúar
1950 eftirlifandi eiginkonu sinni
Valgerði Jónu Pálsdóttur, f. 5. maí
1926, frá Sunnuhvoli á Eyrar-
bakka. Foreldrar hennar voru Páll
Grímsson frá Óseyrarnesi í Sel-
vogi, f. 18. ágúst 1869, d. 22. apríl
1928 og Anna Sveinsdóttir frá Ósi
á Eyrarbakka, f. 28. janúar 1896,
d. 24. október 1967. Börn þeirra
eru: 1) Ingunn, sambýlismaður
Sigurður Ingólfsson. Börn Ingunn-
ar með Birni Magnússyni eru Sig-
ríður Guðlaug, gift Jóni Birgi
Kristjánssyni, þau eiga þrjú börn,
og Halldór, sambýliskona Hafdís
Edda Sigfúsdóttir, þau eiga eitt
barn. Sonur Ingunnar og Sigurðar
er Sævar. 2) Jón, kvæntur Svönu
Pétursdóttur, dætur þeirra eru
Guðríður, sambýlismaður Kol-
beinn Agnarsson,
þau eiga tvö börn,
Valgerður Jóna, gift
Viktori Ragnars-
syni, þau eiga eitt
barn, og Svandís. 3)
Stefán Anton,
kvæntur Ernu Frið-
riksdóttir, börn
þeirra eru Dagmar,
gift Hjalta Einars-
syni, þau eiga þrjú
börn, Friðrik Er-
lendur, í sambúð
með Jónínu Mar-
gréti Hermannsdótt-
ur, þau eiga tvö börn, og Sigurður
Ari, unnusta Hildur Dögg Jóns-
dóttir. 4) Páll, kvæntur Ingibjörgu
Eiríksdóttur, synir þeirra eru Ei-
ríkur Vignir, sambýliskona Líney
Magnea Þorkelsdóttir, þau eiga
eitt barn, og Halldór Valur, sam-
býliskona Ásta Þorsteinsdóttir. 5)
Anna Oddný, gift Jóni Arnari Sig-
urðssyni, dætur þeirra eru Val-
gerður Dóra, sambýlismaður Iain
Bruce, og Ingibjörg, gift Eysteini
Ara Bragasyni.
Halldór ólst upp á Stokkseyri og
lauk barnaskólaprófi í Grunnskól-
anum á Stokkseyri. Fyrstu starfs-
árin var Halldór til sjós auk þess
að vinna ýmis önnur verkamanna-
störf í landi. Stærstan hluta starfs-
ævinnar starfaði Halldór sem
verkstjóri í frystihúsum, bæði á
Stokkseyri, Eyrarbakka og í Vest-
mannaeyjum. Síðasta hluta starfs-
ævinnar starfaði Halldór við Fang-
elsið að Litla-Hrauni.
Útför Halldórs fer fram frá Eyr-
arbakkakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30
Eftir andlát tengdaföður míns síð-
astliðinn laugardag erum við stórri
persónu fátækari en jafnframt rík
fyrir það að hafa átt hann sem höfuð
fjölskyldunnar, hafa þekkt hann og
verið honum samferða í lífinu. Með
honum er genginn maður af þeirri
kynslóð sem fékk snemma að kynn-
ast því að vinna fyrir sér og sínum
því ungur missir hann föður sinn
sem dó frá konu og fjórum sonum.
Þá var lífsbaráttan hörð og reyndi
meira á samhjálp samferðarmanna
heldur en gerir í dag. Móður hans
tókst að halda heimilinu saman með
vinnu sinna ungu sona og jafnframt
voru til heimilis hjá þeim tengdafor-
eldrar hennar. Þetta mótaði dreng-
ina hennar fyrir allt lífið og eru þeir
sterkari menn fyrir það.
Halldór var áhugasamur um þjóð-
félagið og málefni líðandi stundar og
hafði sterka og skemmtilega sýn á
pólitík og tók sjálfur þátt í henni
þegar hann var farinn að vinna fasta
vinnu í landi eftir að hafa stundað sjó
á yngri árum, en það gerði hann með
þátttöku í verkalýðsmálum og setu í
hreppsnefnd Eyrarbakkahrepps.
Hann var góður heim að sækja og
hafði einstakan hæfileika til að tala
við fólk og taka vel á móti því á heim-
ili sínu ásamt með eiginkonu sinni og
hjá þeim hefur alla tíð verið mjög
gestkvæmt. Hann var mjög músík-
alskur og hafði yndi af tónlist og
söngmaður góður. Það var gaman á
góðum stundum að heyra hann
syngja, einan eða í félagi með öðrum.
Hann hafði þurft að vinna vinnu
sína oft fjarri heimili sínu og þar
með þurfti hann að leggja á konu
sína umönnun barna og heimilis og
jafnframt að missa af uppeldi barna
sinna mörg fyrstu árin, en hann
bætti það sannarlega upp þegar að-
stæður breyttust og var mikill vinur
barna sinna og áhugasamur um öll
afa og langafabörnin sín og hélt heil-
miklum tengslum við þau. Við sem
eftir erum hugsum með þakklæti til
hans og sjáum mynd hans í afkom-
endunum.
Ingibjörg Eiríksdóttir.
Í dag kveðjum við Dóra afa.
Alltaf var það draumur okkar að
eiga afa og ömmu hér í Vestmanna-
eyjum og árið 1979 rættist sá
draumur þegar Dóri afi og Vala
amma fluttu hingað til okkar, í tæp-
lega eitt ár og það sem betra var, í
göngufæri frá heimili okkar sem þá
var í byggingu.
Við minnumst helst þess þegar afi
var að horfa á Tomma og Jenna í
sjónvarpinu, við horfðum reyndar
frekar á afa horfa á þá félaga því
hann skemmti sér svo vel og hló svo
dátt að þeim.
En afi og amma bjuggu bara þetta
eina ár í Eyjum og fluttu aftur á
Eyrarbakka í Sunnutúnið. Okkur
þótti Eyrarbakki vera nafli alheims-
ins og þar var gaman að vera. Alltaf
var maður velkominn til þeirra
ömmu og afa og oftast nær urðum
við systur eftir þegar mamma og
pabbi fóru aftur til Eyja og dvöldum
við á hverju sumri hjá ömmu og afa.
Sunnutúnið var ævintýrahöllin
okkar og þar var mikið brallað. Litla
geymslan sem var full af gömlum
fötum sem við notuðum í endalausar
tískusýningar og síðar meir fengum
við fötin og notuðum þau sem há-
tískufatnað.
Enginn gat spilað betur á munn-
hörpu en hann afi og þótti okkur
gaman að hlusta á hann spila. Uppá-
hald okkar systra var að fá að hlusta
á Kaffibrúsakarlana á vínylplötu hjá
afa og seinna meir færðum við hon-
um þá á geisladiski.
Alltaf var hægt að treysta því að
afi fylgdist með sjólaginu og hringd-
um við í hann þegar fara átti í Herj-
ólf og spurðum hvernig væri í sjóinn
og hvort við yrðum sjóveikar.
Við systur eigum margar minn-
ingar úr sumarfríum okkar úr
„Sumó“ t.d. þegar við gleymdum að
loka hliðinu Það er okkur dýrmætt
að hafa átt góðar stundir með afa
síðustu daga.
Elsku amma, megi góður Guð
veita þér styrk.
Guðríður og Valgerður Jóna.
Í dag er komið að því að fylgja afa
Dóra síðasta spölinn.
Það geri ég stoltur, glaður og
þakklátur fyrir allt sem hann gerði
fyrir mig og mína, og það er klárt að
ég mæti á réttum tíma að hætti afa.
Þegar ég var mjög ungur varð ég
svo heppinn að mamma flutti með
mig í Sunnutún heim til ömmu og afa
þar sem ég ólst um mín fyrstu ár.
Það fyrsta sem kemur upp í huga
minn er saga frá því ég var um 2 ára
og vildi ekki fara að sofa. Var afi
sendur með mig í bíltúr og það þurfti
ekki að keyra langt til að sá stutti
sofnaði.
Þegar ég var farinn að leika mér
með bíla var afi oftar en ekki not-
aður sem bílabraut á meðan hann lá í
sófanum og horfði á fréttir og
Tomma og Jenna, hann virtist hafa
endalausa þolinmæði.
Við matarborðið í Sunnutúni voru
ákveðnar reglur sem allir virtu, þær
voru að það áttu allir að klára mat-
inn sinn og hafa hljóð á meðan afi
hlustaði á fréttirnar, það gerðu allir
því virðingin fyrir afa var svo mikill.
Hann þurfti bara að horfa á mann til
að maður hlýddi. Eina skiptið sem
ég man eftir að hafa leikið á hann var
einmitt við matarborðið. Eins og
alltaf var fiskur í hádeginu og ég var
ekki mikið fyrir fisk, ég laumaði
kartöflunum til Siggu systur eins og
svo oft áður, fylgdist með afa sem
var niðursokkinn í fréttirnar og tók
allan fiskinn, setti hann í lófann,
þakkaði fyrir matinn og fór rakleitt
inn á klósett og losaði mig við hann,
kom svo fram og fékk hrós fyrir
hvað ég var duglegur að borða.
Það voru ófáar helgarnar sem ég
fór í sumó með ömmu Völu og afa
Dóra, það var sko paradís á jörðu.
Þar fékk maður að leika sér frjáls
eins og fuglinn og lærði þar ýmis-
legt, eins og að flagga, það þurfti að
gera eftir réttum reglum og í dag
þegar ég er í sumó passa ég mig allt-
af að fara eftir réttum reglum. Ég
man líka eftir því hvað það var mikið
ævintýri að heimsækja afa í frystó,
þar sem hann lét lyftarakallana
keyra með mann rúnt um planið.
Þegar við fluttum á Háeyrarvell-
ina var gott að geta leitað í Sunnutún
þar sem var alltaf tekið á móti manni
með bros á vör og allt gert fyrir
mann, það var ekki sjaldan sem
maður fór og lét afa gera bindishnút
þegar maður var farinn að fara út á
lífið og hann var alltaf með á nót-
unum, hvort maður var að fara á ball
með Stebba og Sálinni eða Helga
Björns og Sólinni.
Afi fylgdist alltaf með hvað maður
var að gera og sýndi því mikinn
áhuga og studdi mann þegar maður
þurfti á því að halda.
Ég man aldrei eftir að hafa reiðst
afa og heldur ekki að hann hafi
reiðst mér og ekki man ég eftir að
hann hafi skammað mig en mamma
og amma sögðu alltaf þegar þær
vildu að ég hlýddi, að þær myndu
láta afa Dóra tala við mig en ég man
aldrei eftir að hann hafi skammað
mig, líklega var virðingin svo mikil
að maður lét það ekki koma fyrir.
Hjá afa var ekkert grátt, það var
bara svart eða hvítt, ekkert kannski,
það var bara já eða nei. Hann var
með allt á hreinu og allt sem hann
sagði, eða sagðist ætla að gera,
stóðst.
Skömmu eftir að amma og afi
fluttu á Selfoss fæddist Ísabella, en
hún var jafn heppin og ég að fá að
njóta afa Dóra eins og ég fékk. Afi
var ekki lengi að bræða hana eins og
hann hafið gert við mig, það voru
ekki fá lögin sem þau tóku saman og
það mátti ekki á milli sjá hvort hefði
meira gaman af. Allt fram að síðustu
stundu var Ísabella að suða um að
hitta afa Dóra og á sjúkrahúsinu
hoppaði hún alltaf upp í rúm til hans
og sat hjá honum og ræddi við hann
og söng fyrir hann.
Í dag er ég fullur af stolti í hjarta
mínu að hafa verið skírður í höfuðið
á afa Dóra og hér eftir mun ég reyna
að standa undir því nafni með því að
reyna að vera eins góður og frábær
pabbi og vonandi afi og langafi eins
og hann var.
Ég náði að kveðja þig og segja þér
allt sem mig langaði að segja þér.
Ég hlakka til að hitta þig aftur
þegar að því kemur.
Takk fyrir að vera afi minn, pabbi
minn og besti vinur minn.
Halldór.
Í dag, laugardaginn 23. júlí, verð-
ur lagður til hinstu hvílu elsku afi
minn, Halldór Jónsson frá Sunnu-
túni, Eyrarbakka. Afi var virðulegur
maður sem allir báru mikla virðingu
fyrir, börn og fullorðnir, það var ein-
hver eiginleiki sem hann hafði. Hann
þurfti ekki annað en að líta á mann
(gjarnan yfir Moggann) og maður
vogaði sér ekki að fara yfir strikið.
Hann var ávallt kurteis og kom fram
við annað fólk af virðingu og hlýju.
Ég var svo heppin að alast upp í
Sunnutúni hjá afa og ömmu ásamt
móður minni og bróður. Afi og amma
voru okkur mjög góð og önnuðust
okkur systkinin eins og sín eigin
börn. Í minningunni var ávallt fullt
hús af börnum eða barnabörnum.
Alltaf voru þau afi og amma tilbúin
að bæta á sig og hlúa vel að afleggj-
urunum. Það var mikill gestagangur
í Sunnutúni, bæði vinir og ættingjar,
og ævintýri að fá að alast þar upp.
Afi var húsbóndi á sínu heimili og
amma var fyrirmyndarhúsmóðir
sem átti alltaf heimabakað bakkelsi
og það var matur á réttum tíma,
maður skyldi borða hvort sem mað-
ur var svangur eða ekki. Já, þau
hjónakornin voru sko sannir gest-
gjafar. Það sem var þó best við afa
og ömmu var hvað þau voru alltaf
ástfangin og samhent.
Afi er sá maður sem ég hef borið
mesta virðingu fyrir allt mitt líf,
samt sem áður gat ég vafið honum
um fingur mér þegar ég ætlaði mér
það. Þegar ég var lítil hafði ég þau
forréttindi að fá að setja í hann rúll-
ur tímunum saman, hann las bara
Moggann á meðan. Hann elskaði
tónlist og setti gjarnan plötu á fón-
inn og bauð mér oft upp í dans í stof-
unni. Við sungum oft saman, næst-
um alltaf þegar við hittumst. Afi var
vel lesinn maður og var hægt að
ræða við hann um allt á milli himins
og jarðar, hann var eins og alfræði-
orðabók sem maður gat flett upp í.
Hann var orðvar maður og talaði
ekki illa um fólk, hann sagði heldur
ekkert nema það væri 100% rétt. Afi
hafði mikinn áhuga á pólitík og var
það ekkert leyndarmál hvaða flokk
hann kaus. Mér er það minnisstætt á
kosningadag þegar ég var um 7 ára,
að það var nýkominn tengdasonur í
fjölskylduna sem var af miklum
framsóknarættum, þá var ég fljót að
tilkynna honum að hann afi kysi sko
alltaf krummann!
Afi var mjög lánsamur maður,
hann átti þrjá bræður sem hann
hafði alltaf mikið og gott samband
við, elskandi konu sem hann lifði
góðu og hamingjusömu lífi með,
börn og barnabörn sem hann elskaði
hvert og eitt í sínu hjarta og hafði
ávallt áhuga á því sem þau voru að
gera.
Elsku afi minn. Takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig, ég get
ekki ímyndað mér lífið án þín, en ég
á svo margar góðar minningar um
þig að ég veit að ég lifi á þeim lengi.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Afi minn, takk fyrir að taka mig að
þér og ganga mér í föðurstað eins og
ekkert væri sjálfsagðara, þegar ég
þurfti á því að halda.
Takk fyrir að elska mig skilyrð-
islaust. Takk fyrir að kenna mér að
bera alltaf virðingu fyrir sjálfri mér
og öðrum.
Takk fyrir að kenna mér heiðar-
leika. Takk fyrir ferðalögin, dans-
ana, skeggkossana og allt. Guð
geymi þig, elsku afi minn.
Þín
Sigríður Guðlaug Björnsdóttir.
Elsku afi minn, í hvert skipti sem
ég hef farið frá ykkur ömmu hafið
þið haft þann háttinn á að kveðja svo
innilega.
Mér finnst það sjást best á því að
þegar ekið var frá Sunnutúni, þá
stóðst þú alltaf fyrir utan og horfðir
á eftir okkur og vinkaðir þar til við
hurfum þér úr augsýn. Auðvitað
klessti maður sér upp við aftur-
rúðuna í bílnum og vinkaði á móti.
Núna erum það við sem horfum á
eftir þér elsku afi. Ég sé þig meðal
annars fyrir mér inni í stofu í Sun-
nutúni að ráða krossgátur og leggja
kapal, svo var nú heldur ekki leið-
inlegt að horfa á teiknimyndir um
Tomma og Jenna með þér. Það sem
þú hlóst að vitleysunni í þeim fé-
lögum.
Þær eru margar minningarnar
sem koma upp í kollinn þegar þú ert
farinn og mun ég halda fast í þær á
meðan ég hugsa til þess að nú sért
þú á góðum stað.
Guð geymi þig, afi minn,
Svandís.
Mikið óskaplega á ég eftir að
sakna þín elsku afi Dóri, eins og ég
fékk að kalla þig. Þú varst mér ómet-
anlegur í alla staði.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og þínum, ást
ykkar og umhyggju.
Þú áttir svo stóran part af okk-
ur… Hann Dóra minn áttir þú að
stórum hluta, hann mat þig meir en
alla aðra.
Virðingin og væntumþykjan var
ólýsanleg og skein af ykkur báðum.
Aldrei mun ég gleyma sambandi
ykkar Ísabellu minnar sem var ótrú-
lega sterkt.
Það var eins og kaðall á milli ykk-
ar.
Hún sótti strax mikið í þig – hlýj-
an var svo mikil, málrómurinn þægi-
legur, orðin svo falleg og svo vel
sögð, eins og ástin mín – sem þú not-
aðir gjarna.
Svo voru þær ófáar ferðirnar fram
í eldhús, en þar var undantekning-
arlaust eitthvað gómsætt í boði. Þið
brædduð hvort annað aftur og aftur.
Hún suðaði um að heimsækja þig
bæði heim og á sjúkrahúsið.
Þú varst svo skilningsríkur og
yndislega þolinmóður við hana,
meira að segja undir það síðasta,
þegar hún sat á rúmstokknum hjá
þér dinglandi fótunum og auðvitað
öll á iði eins og 3ja ára börn eru. En
hún gladdi þig svo mikið, það var
yndislegt að fylgjast með ykkur.
Fyrstu viðbrögð hennar þegar við
tilkynntum henni um andlát þitt
voru „en ég elska hann svo mikið“.
Fyrir mig verð ég að segja að ég
virkilega dáði þig, þú varst einstakur
dýra- og mannvinur og gerðir eng-
um nema gott.
Hlutverkum þínum sinntir þú af
heilum hug – þú varst góður í gegn.
Samband ykkar Völu snerti hjarta
mitt líka. Þið voruð ekki bara heið-
urshjón, þið áttuð eitthvað einstakt,
þið voruð svo miklir sálufélagar.
Máttuð varla af hvort öðru sjá og
leiddust í gegnum súrt og sætt.
Þið voruð afbragðs skólabókar-
dæmi um virkilega gott og vandað
hjónaband.
Einhvers staðar las ég að sannar
ástarsögur hefðu engan endi… og
því vil ég trúa – framhald síðar.
Ég kveð þig með miklum söknuði
minn kæri. Ómetanlegar minningar
geymi ég í hjarta mínu.
Ég sendi ástvinum þínum nær og
fjær innilegar samúðarkveðjur.
Takk fyrir allt – þúsund kossar,
Þín
Edda.
Ég man hvað það var gott að kúra
í fanginu á afa og hlusta á hann
HALLDÓR
JÓNSSON
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku afi Dóri.
Takk fyrir að vera góður
og yndislegur við mig. Guð
geymi þig.
Þín
Ása Kristín Jónsdóttir.
Ég sendi þér lítið lag sem
við sungum stundum saman.
Frost er úti fuglinn minn,
ég finn hvað þér er kalt.
Nærðu engu í nefið þitt,
því nú er frosið allt?
En ef þú bíður augnablik
ég ætla að flýta mér,
að biðja hana mömmu mína
um mylsnu handa þér.
(Höf. ók.)
Ísabella.
HINSTA KVEÐJA