Morgunblaðið - 07.09.2005, Síða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 7. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hörður Guð-mundsson fædd-
ist á Fossum í Skut-
ulsfirði í N-Ís. 25.
júlí 1932. Hann lést
hinn 29. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Jónatans-
son, bóndi í Engidal
í Skutulsfirði og bif-
reiðarstjóri á Ísa-
firði, f. 6. september
1888, d. 4. október
1955, og kona hans,
Daðey Guðmunda
Þórdís Guðmundsdóttir húsfreyja,
f. 30. ágúst 1896, d. 17. júlí 1988.
Systkini Harðar eru Sigurður
Kristján, f. 30. ágúst 1915, d. 1.
febrúar 1974, Jensína Jóna Kristín,
f. 8. febrúar 1918, Bóas Daði, f. 20.
mars 1919, d. 5. janúar 1969, Að-
alsteinn, f. 15. október 1920, d. 7.
nóvember 1987, Jónatan Ingvar, f.
21. janúar 1923, d. 23. maí 1972,
Margrét Steinunn, f. 11. janúar
1928, Sigríður, f. 15. apríl 1929,
Ragna, f. 12. október 1930, Unnur,
f. 23. desember 1933, Elsa, f. 22.
júlí 1935, og Kristján, f. 9. maí
1937, d. 5. nóvember 1956.
Hinn 26. desember 1956 kvænt-
ist Hörður Ernu Sörladóttur, f. 3.
júlí 1938, á Djúpuvík í Árneshr. í
Strand. Foreldrar hennar voru
Sörli Ágústsson, f. 6. maí 1910, d.
24. nóvember 1988, og Sigurbjörg
vist og fór hann því á mis við systk-
ini sín á uppvaxtarárunum. Hörður
útskrifaðist sem bifvélavirki frá
Iðnskólanum í Hafnarfirði og
starfaði síðan m.a. á bílaverkstæði
með bróður sínum. Samhliða því
hóf hann störf hjá Strætisvögnum
Reykjavíkur, fyrst sem bílstjóri og
síðar sem verkstæðisformaður, þar
sem hann m.a. stjórnaði og vann
við endurhönnun strætisvagnanna
þegar hægri umferð var tekin upp.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu
Hörður og Erna í Reykjavík, þar
sem börnin fimm fæddust. Árið
1969 flutti fjölskyldan að Kvern-
grjóti í Saurbæjarhreppi í Dala-
sýslu og hóf þar búskap. Hörður
vann að ýmsum málum fyrir Saur-
bæjarhrepp. Hann sat m.a. í
hreppsnefnd frá árinu 1970 til
1990 og í stjórn Búnaðarfélagsins í
nokkur ár. Einnig var hann í stjórn
Veiðifélagsins Laxins um árabil
þar sem hann stóð m.a. fyrir upp-
byggingu á hafbeitarstöð í ósum
Staðarhólsár og Hvolsár og vann
Hörður mikið að þeim málum.
Samhliða búskapnum gerði Hörð-
ur ýmsar tilraunir með breytingar
og nýsmíði á heyvinnutækjum fyr-
ir sig og sveitunga sína. Árið 1982
stofnuðu Hörður og Erna félagsbú
um búreksturinn með syni sínum
Þresti og eiginkonu hans og ráku
þau búið saman til ársins 1994, en
þá fluttu Hörður og Erna til
Reykjavíkur vegna veikinda Harð-
ar. Síðustu ár nutu þau hjónin þess
að ferðast um landið með fjöl-
skyldu og vinum.
Útför Harðar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Guðmundsdóttir, f.
24. maí 1911, d. 17.
janúar 1975. Börn
Harðar og Ernu eru:
1) Sigurbjörg Daðey,
f. 5. september 1956,
sambýlismaður henn-
ar er Kristján Krist-
jánsson. 2) Guðmund-
ur Sörli, f. 12.
október 1957, maki
Ingibjörg Ólafsdóttir,
börn þeirra eru: a)
Erna Lóa, f. 22. maí
1979, b) Heiða Ösp, f.
21. ágúst 1981, sam-
býlismaður Guðjón Heiðar Sig-
urðsson, fósturdóttir hennar og
dóttir Guðjóns er Áslaug Ýr, c)
Hildur Sif, f. 31. júlí 1994. 3) Þröst-
ur, f. 25. nóvember 1958, maki
Margrét Kristjánsdóttir, börn
þeirra eru: a) Kristján Örn, f. 16.
febrúar 1983, b) Einar Helgi, f. 11.
febrúar 1987, c) Díana Rós, f. 23.
október 1992. 4) Steinunn, f. 2.
mars 1963, maki Halldór Jóhanns-
son, börn þeirra eru: a) Karen
Dröfn, f. 22. október 1986, b) Eva
Dögg, f. 14. apríl 1989. 5) Hörður,
f. 22. nóvember 1966, maki Heiða
Mjöll, börn þeirra eru: a) Baldur
Elfar, f. 8. janúar 1992, b) Alda
Björk, f. 11. júní 1993, c) Unnur
Mjöll, f. 14. nóvember 1995, d)
Hlynur Breki, f. 8. apríl 2001.
Systkinahópurinn á Fossum var
stór. Var Hörður ungur sendur í
Lýsa geislar um grundir, glóir engi og tún
Unir bærinn sér undir, ægifagurri brún.
Þar ég ungur að árum, átti gleðinnar spor,
hljóp um hagana, heilu dagana,
Bjart er bernskunnar vor.
Æskuvinirnir allir, unna dalanna kyrrð.
Hulduhamarinn, hóllinn, tindurinn,
lindin, lækurinn, litli kofinn minn.
Nú er hugurinn heima, hjartað örara slær.
Stríðar minningar streyma, stöðugt færist ég
nær.
Skip mitt líður að landi, létt ég heimleiðis sný.
Ljúfu leiðina, litlu heiðina, glaður geng ég á ný.
(Birgir Marinósson.)
Á Þingmannaheiði í lyngi vöxnum
mó fékk Hörður tengdafaðir minn
sína hinstu hvíld. Hann lagði sig í
ilmandi lynginu eins og hann gerði
svo oft þegar hann var í berjamó,
rann saman við íslenska náttúruna,
sem hann unni svo heitt og sofnaði
svefninum langa.
Við hefðum svo sannarlega viljað
fá að njóta samvista við hann lengur
en fyrst hann þurfti að fara þakka ég
Guði fyrir það að hafa leyft honum að
gera það á þennan hátt.
Ég kynntist tengdapabba þegar
ég kom fyrst að Kverngrjóti með
Gumma fyrir 28 árum. Ég kunni
strax vel við þennan stóra hjarta-
hlýja bónda enda tók hann alltaf vel á
móti mér. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og afskaplega stoltur
af sínu og átti alltaf aukarými til að
bæta við fleiri meðlimum. Barna-
börnin elskuðu hann enda áttu þau
alltaf greiðan aðgang að hjarta hans.
Hann sat með tárin í augunum ef þau
spiluðu, sungu, teiknuðu eða léku á
hljóðfæri fyrir hann og dáðist að því
hve hæfileikarík þau væru. Börnum
sínum var hann mikil stoð og stytta
alla tíð og alltaf reiðubúinn að rétta
hjálparhönd þegar þess þurfti.
Okkur var það mjög fljótlega ljóst
að skoðanir okkar lágu ekki alltaf
saman og oftar en ekki fóru heilu
matar- og kaffitímarnir í hávær
skoðanaskipti. Það var allt í góðu og
ég held að hann hafi þrifist á því að fá
einhverja til að viðra skoðanir sínar
við. Allavega tókst honum æði oft að
koma af stað heitum umræðum með
því að kasta fram athugasemd um
eitthvað, sem hann vissi að kæmi
mér í gang.
Hörður var mikill frumkvöðull og
þurfti alltaf að hafa eitthvað fyrir
stafni. Eiginlega var það þannig að
þegar hann vildi framkvæma eitt-
hvað linnti hann ekki látum fyrr en
hann var búinn að því sem hann ætl-
aði sér. Sumarhúsið, húsbíllinn, lax-
eldið og svo mætti lengi telja. Þá var
það oft svo að þegar verkinu var lok-
ið hafði hann ekki eins gaman af því
og sneri sér að einhverju öðru til að
framkvæma enda alveg einstaklega
laginn við allt sem hann tók sér fyrir
hendur og það er sagt að hann hafi
sett saman dráttarvél þegar hann
var smástrákur á Melgraseyri, sem
eldri menn höfðu gefist upp við að
koma saman.
Árin á Strætó voru honum líka
hugleikin og manni fannst oft eins og
að farþegar hans frá fyrri tíð hefðu
verið teknir í fjölskylduna stóru í
hjarta hans því að hann mundi alveg
ótrúlega vel eftir fólki, sem hann
hafði ekið þegar hann vann þar, og
var alltaf að benda á einhverja sem
höfðu ferðast með leiðinni hans.
Alltaf talaði hann af stolti um for-
eldra sína, bræður og systur og upp-
vaxtarárin á Ísafirði og Melgraseyri.
Hann sagði gjarnan sögur af því þeg-
ar hann var mjólkurpóstur í Engidal,
skólavistinni í Reykjanesi og hve
sveskjutertan var góð, sem var ferm-
ingartertan hans, það besta sem
hann fékk.
Þau Erna tóku gjarnan nokkur
systkinabörn sín í sveit á sumrin og
þau áttu öll stóran sess í hjarta
Harðar. Hann þreyttist aldrei á að
segja sögur af þeim prakkarastrik-
um sem krakkarnir frömdu og hrist-
ist af hlátri á meðan hann rifjaði
þetta upp. Allir voru einstakir í hans
huga og hann sá alltaf eitthvað gott í
hverjum og einum.
Fráfall Harðar skilur eftir sig
stórt skarð í fjölskyldunni sem seint
verður fyllt. Söknuðurinn er mikill
en þá er mikilvægt að hafa einhvern
til að deila sorginni og minningunum
með. Þessi samheldna fjölskylda sem
Erna og Hörður hafa hlúð svo vel að
mun standa sterk saman og styðja
hvert annað yfir erfiðasta hjallann.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt stað
í hjarta Harðar og fyrir vera ein úr
fjölskyldunni hans.
Elsku Erna, megi Guð vera með
þér.
Ykkar
Ingibjörg Ólafsdóttir.
Í dag verður tengdafaðir minn,
Hörður Guðmundsson, borinn til
grafar og langar mig að minnast
hans í fáum orðum. Ég kom fyrst að
Kverngrjóti um páska árið
nítjánhundruð sjötíu og níu og það
sumar skruppum við oft þangað tveir
til þrír vinirnir í heimsókn og var
okkur ávallt tekið af mikilli gestrisni
eins og Erna og Hörður eru þekkt
fyrir.
Hörður var mikill þúsundþjala-
smiður, hann var lærður bifvélavirki
en það virtist nokk sama hvort smíða
átti kerru eða heyvagn, hús eða hús-
bíl aldrei kom maður að tómum kof-
unum hjá Herði.
Þegar heyskapur stóð yfir á
Kverngrjóti var eins og á öðrum bæj-
um keppst um að koma sem flestum
böggum í hlöðu meðan þurrkur hélst.
Kom þá stundum fyrir að eitthvert
tæki bilaði, yfirleitt átti Hörður til
varahluti inni á verkstæði, eins og ég
kallaði það sem heimafólk kallaði
skúrinn. Ef svo óheppilega vildi til að
ekki fannst varastykki, smíðaði
Hörður nýtt í staðinn. Og það vissu
sveitungar Harðar að óhætt var að
leita til hans um aðstoð hvort sem
var í heyskap eða á öðrum tímum.
Ekkert fannst dætrum mínum
skemmtilegra en að fara í sveitina til
afa og ömmu, leika sér á hlaðinu eða
fara með og sækja kýrnar og fylgjast
með mjöltum.
Hörður var mikið fyrir útilegur og
vissi fátt skemmtilegra en að vera
með fjölskyldu og vinum í útilegu og
var stundum rokinn af stað með
fyrstu sólargeislum á sumrin og kom
helst ekki heim fyrr en í ágúst, nema
stutta stund í einu.
Og þannig kvaddi hann þennan
heim, úti í sveit með fjölskyldunni.
Harðar verður sárt saknað.
Innilegar samúðarkveðjur.
Halldór Jóhannsson.
Við munum aldrei gleyma honum
afa okkar, hann var mjög sérstakur
maður sem skilur margt eftir sig.
Hann var vanur að strjúka á manni
vangann með sinni grófu hendi og
brosa. Afi var alltaf svo þolinmóður
við okkur krakkana, og duglegur að
taka okkur með í ferðir sínar á drátt-
arvélinni, sem okkur þóttu svo
skemmtilegar. Sum okkar barna-
barnanna fengu þann heiður að fá að
fara á beljubak og að drekka mjólk-
ina beint úr spenanum eins og hon-
um afa fannst svo gott. Hann var allt-
af með svo góðar útskýringar handa
okkur þegar einhver kýrin eða hund-
urinn sem okkur þótti vænt um í
sveitinni var horfin. Þá sagði afi okk-
ur að kýrin hefði hlaupið upp á fjall
og hundurinn strokið, en þá hafði
henni víst verið slátrað og hann
hlaupið fyrir bíl. En við trúðum hon-
um auðvitað alltaf og litum til fjalls-
ins til að athuga hvort við sæjum
ekki kúna. Nú erum við eldri og vit-
um betur og framvegis þegar við lít-
um upp í fjallshlíðina þá munum við
minnast afa. Þrátt fyrir að afi sé far-
inn úr þessum heimi þá mun hann
ávallt lifa í hjarta okkar.
Erna Lóa og Heiða Ösp.
Ég var á ellefta ári fyrsta sumarið
sem ég kom í sveitina til Hödda og
Ernu. Það var spennandi fyrir strák
af mölinni að komast í sveitamenn-
inguna, fá að sækja beljurnar, reka
rollurnar úr túnum, að ég tali nú ekki
um heyskapinn sem var oft fjörugur.
Það var ekki fyrr en þriðja sum-
arið sem ég fór að kynnast eðal-
manninum Herði almennilega. Þá
vorum við löngum stundum úti á
verkstæðinu þar sem hann smíðaði
bæði verkfæri og vélar sem þurfti í
búskapinn. Ég man sérstaklega eftir
baggatínunni sem var mikil hagleiks-
smíð. Þarna var margt rætt og stutt í
glensið. Einn morguninn sem við
vorum á verkstæðinu, Höddi að
smíða, ég á kústinum, heyrum við
þetta svakalega öskur, guð minn al-
máttugur hvað okkur brá mikið.
Sjáum við ekki annan hundinn á
bænum þar sem hann hafði náð sér í
hænu og var að reyta bringuna á
henni. Þetta var hvolpur þegar ég
kom um vorið og lék ég mér stundum
að því að etja honum á hænurnar
þegar við vorum einir. Þetta átti
Höddi aldrei að sjá en hann grunaði
strax hver þarna átti hlut að máli.
Ég man einu sinni eftir því að
Hörður hafi skammað mig. Þetta var
fjórða sumarið mitt og mér hafði
dottið það snjallræði í hug að sækja
kýrnar á mótorhjóli.
Ég hafði aldrei á ævinni séð beljur
hlaupa eins og hross og gat varla
hjólað heim, ég hló svo mikið. Ég
fékk ekki að sækja kusurnar í langan
tíma eftir þetta.
Við Hörður hittumst síðast á
Sauðárkróki í sumar. Þar var farið í
veiði og ekki hægt annað en að dást
að kraftinum og áhuganum hjá hon-
um. Það síðasta sem við ræddum
voru stjórnmál, þar hafði hann sterk-
ar skoðanir og við vorum svo innilega
ósammála en höfðum báðir gaman
af.
Elsku Erna og fjölskylda, mínar
innilegustu samúðarkveðjur til ykk-
ar allra.
Kæri Hörður, ég þakka fyrir mig.
Viktor Pétursson.
HÖRÐUR
GUÐMUNDSSON
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓHANNES ÁSBJÖRNSSON
fyrrv. bóndi,
Stöð, Stöðvarfirði,
Aflagranda 40,
Reykjavík,
verður kvaddur í Fossvogskirkju fimmtudaginn
8. september kl. 15.00.
Jarðarförin fer fram frá Stöðvarfjarðarkirkju laugardaginn 10. september
kl. 11.00.
Guðný Jóna Þorbjörnsdóttir.
Bjarnar Ingimarsson, Nanna Sigríður Ottósdóttir,
Guðrún Jóhannesdóttir, Þormóður Sturluson,
Jórunn Jóhannesdóttir, Björn Nielsson,
Bryndís Jóhannesdóttir, Kolbeinn Finnsson,
Steingrímur Jóhannesson, Anna Jóna Hauksdóttir,
Björn Jóhannesson, Reidun Hövring,
Hansína Hrönn Jóhannesdóttir, Sigurður Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför föður míns,
ÞORKELS SVEINSSONAR,
Hvassaleiti 58,
Reykjavík,
fer fram frá Grensáskirkju fimmtudaginn
8. september kl. 13.00.
Barði Þorkelsson.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir,afi og langafi,
BJÖRGVIN EINAR GUÐMUNDSSON
(Vinni),
Faxabraut 27,
Reykjanesbæ,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi miðviku-
daginn 31. ágúst, verður jarðsunginn frá Kefla-
víkurkirkju föstudaginn 9. september kl. 14.00.
Jóhann Rúnar Björgvinsson, Birna Jónsdóttir,
Guðmundur Björgvinsson, Ásdís Kristjánsdóttir,
Magnús Ingi Björgvinsson, H. Hjördís Guðjónsdóttir,
Eygló Rut Björgvinsdóttir,
Sigurður Björgvinsson, Hildur Þóra Stefánsdóttir,
Jóhanna Björgvinsdóttir, Hannes L. Jóhannsson,
Björgvin Arnar Björgvinsson, Katrín M. Eiríksdóttir,
Gréta Þóra Björgvinsdóttir, Björn Finnbogason
og fjölskyldur.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á
myndamóttöku: pix@mbl.is og
láta umsjónarmenn minningar-
greina vita.
Minningar-
greinar