Morgunblaðið - 05.10.2005, Qupperneq 28

28 MIÐVIKUDAGUR 5. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóhann BragiHermannsson
fæddist í Reykjavík
7. maí 1941. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi miðviku-
daginn 28. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Hermann Bær-
ingsson vélstjóri, f.
2. desember 1908 í
Keflavík við Látra-
bjarg, d. 22. febrúar
1988, og Ragna Ei-
ríksdóttir húsfreyja, f. 13. ágúst
1917 í Vorsabæ á Skeiðum, d. 3.
desember 1998. Bræður Jóhanns
Braga eru Sigursteinn Sævar
Hermannsson vélstjóri, f. 16. júní
1939, kvæntur Önnu Þórarins-
dóttur, og Eiríkur Rúnar Her-
mannsson vélstjóri, f. 15. október
1948, kona hans er Ragnheiður
Grétarsdóttir.
Fyrri kona Jóhanns Braga var
Elísabet Kristjánsdóttir leik-
skólakennari, f. 19. nóvember
1942. Þau skildu. Dætur þeirra
eru: 1) Kristín Jóhannsdóttir,
grunnskólakennari, f. 10. ágúst
1963. Hún á soninn a) Birki, f. 17.
ágúst 1986, barnsfaðir Jón Þórir
Frantzson, f. 9. apríl 1961. Kristín
er gift Steinari B. Valssyni, f. 31.
ágúst 1964, og eiga þau saman
dótturina b) Elísabetu, f. 26.
ágúst 1991. Fyrir á Steinar son-
inn Einar Þór, f. 1. september
1983. 2) Ragna Jóhannsdóttir,
grunnskólakennari,
f. 18. október 1964,
gift Pálmari Vig-
góssyni, f. 17. apríl
1965. Þeirra börn
eru: a) Birta, f. 24.
maí 1989, og b) Lilja
Líf, f. 13. apríl 1995.
Seinni kona Jó-
hanns Braga er
Guðrún Ingadóttir,
f. 10. ágúst 1952,
hjúkrunarfræðing-
ur og ljósmóðir.
Þau hafa verið í
sambúð síðan 1984.
Dóttir þeirra er 3) Björk
Bragadóttir, f. 24. janúar 1989,
menntaskólanemi.
Jóhann Bragi lauk gagnfræða-
prófi frá Austurbæjarskóla og
Héraðsskólanum á Laugarvatni.
Hann lauk einnig farmanna- og
fiskimannaprófi frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík 1963 og var
m.a. á skipum Eimskipafélags Ís-
lands. Hann átti og rak Sælgæt-
isverslunina Strandgötu 33, svo-
kallaða Tobbusjoppu í Hafnar-
firði, frá 1965 til 1974. Hann var
ráðinn til ÍSAL 12. júní 1970 og
vann lengstan starfstíma sinn í
kerskála þar sem hann var
flokksstjóri og síðar verkstjóri.
Hann lauk prófi frá Stóriðjuskól-
anum vorið 2001. Síðustu þrjú ár-
in vann hann í smiðjunni hjá
ÍSAL.
Útför Jóhanns Braga verður
gerð frá Dómkirkjunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
„Komdu margblessaður, Steinar
minn,“ var sú heilsa sem Bragi
tengdafaðir minn notaði alveg frá
fyrsta degi er við kynntumst, hvort
sem það var í gegnum síma eða með
handabandi. Síðan tóku við rökræð-
ur og spjall um alla mögulega hluti,
hvort sem um var að ræða vélknúið
farartæki, húsbyggingar eða pólitík.
Var hann alltaf fastur fyrir í þeim
málum, þótt við værum ekki alltaf
sammála, fór það aldrei svo að við
skildum ósáttir.
Það var engum ofsögum sagt að
hann hafi verið með tækjadellu en
þar voru tölvur og myndavélar
fremstar í flokki og náði hann ágætis
árangri á þeim sviðum. Man ég ekki
eftir honum öðruvísi en með mynda-
vélina í annarri. „Jæja, allir að
brosa,“ kannski aðeins oftar en við
kærðum okkur um og fengum við
síðan myndirnar sendar stuttu
seinna á tölvutæku formi.
Braga þótti ákaflega vænt um sína
nánustu og mátti aldrei heyra um þá
styggðarorð, þótt meira væri sagt í
gríni en alvöru um dæturnar og
barnabörnin. Var það nú útkljáð
þannig að hann sagði: „Þú ert nú al-
veg ferlegur, Steinar minn.“
Fyrir þremur árum greindist
hann með mein er virtist staðbundið
í fyrstu en breiddist síðan út og ári
síðar var útséð hvert stefndi. Dreif
Bragi þá í að gera alla þá hluti er
hann átti eftir að framkvæma. Mér
til undrunar keypti hann hjólhýsi og
þvældist um landið, fór vestur á firði
til að kveðja föðurfólkið og átti jafn-
vel til að mæta óvænt norður í land á
fótboltamót hjá barnabörnunum. Í
sumar nefndi hann það við mig að við
þyrftum að fara eina salíbunu á mót-
orhjólinu til að rifja upp gamla skelli-
nöðrutíma frá unglingsárunum.
Einn sunnudagsmorguninn létum
við verða af því og held ég að við höf-
um minnt á síðbúna coca-cola jóla-
sveina með tilheyrandi hlátrasköll-
um og gleðiópum þegar við
brunuðum um götur Reykjavíkur.
Í haust þegar Birkir, elsta barna-
barnið, byrjaði í flugnámi, rættist
gamall draumur hjá Braga, því flug-
ið hafði alltaf blundað í honum. Eitt
það síðasta sem var á framkvæmda-
listanum var að fljúga með Birki. Að-
eins nokkrum dögum fyrir andlátið
spurði hann hvort hægt væri að
svindla aðeins og drífa sig í loftið,
þótt full réttindi lægju ekki fyrir.
Þessi flugferð verður bara að bíða
betri tíma.
Bragi nýtti sér þá þjónustu sem
krabbameinssjúkum er boðið upp á
og er mér minnisstætt er hann kom
einn daginn og sagðist vera að fara í
göngu um Laugardalinn með fólki
sem væri í svipuðum sporum. Þetta
er svo tilvalið sagði hann því ég get
fengið mér kaffi hjá ykkur á Rauða-
læknum áður. Daginn eftir hringdi
ég og spurði hvernig hefði gengið.
„Það gekk nú ágætlega, þetta voru
eingöngu konur og þær virtust hálf
hvumsa við að sjá mig og fannst mér
um tíma eins og mér væri ofaukið.
Síðan enduðum við ferðina í Glæsibæ
með kaffi og kökum. Þar kom í ljós
að þessi hópur var samansettur af
konum er áttu við brjóstakrabba-
mein að stríða og fannst þeim til-
breyting að fá karlmann í hópinn.“
Göngufélagarnir áttu eftir að
reynast tengdaföður mínum ómetan-
legur stuðningur og mætti hann á
meðan þrek leyfði. Síðustu vikurnar
var Bragi á líknardeildinni í Kópa-
vogi. Enda þótt við hefðum vitað í tvö
ár hvert stefndi, áttum við alveg eins
von á því að hann stæði upp og
keyrði heim einn daginn, því hann
var aldrei á leiðinni að kveðja. Til að
mynda tók hann súrefniskútinn og
fór fársjúkur í Skeiðaréttir tíu dög-
um fyrir andlátið til að sjá móður-
fólkið og sveitina í hinsta sinn.
Þremur dögum fyrir andlátið var í
síðasta skiptið sem ég hitti Braga
með meðvitund. Lét hann þá nægja
að heilsa og kveðja samtímis með að
draga annað augað í pung. Hann var
hættur að berjast.
Steinar B. Valsson.
Í dag verður tengdafaðir minn, Jó-
hann Bragi Hermannsson, jarðsung-
inn frá Dómkirkjunni. Það eru orðin
tuttugu og þrjú ár síðan leiðir okkar
lágu fyrst saman og má segja að
fljótlega hafi hann orðið góður vinur
og félagi. Jóhann Bragi var þannig
gerður að hann var sérlega fjöl-
skyldurækinn og fylgdist vel með
sínu fólki, auðvitað sérstaklega með
dætrum sínum og svo barnabörnum
þegar þau komu. Hann þurfti ekkert
sérstakt tilefni til að koma í heim-
sókn og kíkti í kaffi jafnvel oft í viku,
þess á milli tók hann stöðuna með
símtölum. Jóhann Bragi var víðles-
inn og fróður um ótrúlegustu hluti,
var grúskari og alltaf í einhverjum
pælingum sem maður áttaði sig ekki
alltaf á hvernig upphófust. Þessum
fróðleik þurfti hann auðvitað að
koma áfram til fólksins síns og því
voru oft fjörugar umræður í heim-
sóknum hans. Ekki leiddist honum
að tala um uppvaxtarár sín í Reykja-
vík, föðurfólkið vestur á Patró og
móðurfólkið sitt frá Vorsabæ á
Skeiðum, það voru því ófáar frægð-
arsögurnar sem hann sagði stoltur af
fólkinu sínu.
Jóhann Bragi þurfti alltaf að hafa
eitthvað fyrir stafni og það sem hann
tók sér fyrir hendur var ávallt vel að
verki staðið. Hann ráðfærði sig við
fagmenn í einu og öllu og kynnti sér
málin vel áður en byrjað var á hlut-
unum og bera verkin hans merki um
það. Hann var ákaflega stoltur af
húsinu sem hann byggði í Efstalundi
og svo sumarbústaðnum sínum í
Efstadal. Hann var áhugamaður um
skák og stundaði einnig skíði af
kappi.
Jóhann Bragi var með tækjadellu
og varð mjög snemma tölvuvæddur
og tileinkaði sér nýjungar á flestum
sviðum tengdum því.
Í veikindum sínum síðustu fjögur
árin komu fram hans sterku jákvæðu
persónueinkenni sem má lýsa með
dugnaði og seiglu því hann var bar-
áttumaður sem gafst aldrei upp þó á
móti blési. Fram á síðasta dag var
húmorinn ekki langt undan og var
honum mikið í mun að menn væru
sem minnst að velta sér upp úr veik-
indum sínum. Það var aðdáunarvert
hvernig hann hafði einstakt lag á að
taka upp þau mál sem efst voru á
baugi í þjóðfélagsumræðum dagsins.
Hann fékk skoðanir manna upp á yf-
irborðið og ekki skipti máli þó menn
væru ekki alltaf sammála því hann
hafði mjög sterka réttlætiskennd og
virti skoðanir annarra.
Fjölskyldan mun vafalítið finna
fyrir tómleika því Jóhann Bragi skil-
ur eftir sig stórt skarð en við munum
ylja okkur við góðar minningar sem
munu áfram lifa með okkur.
Pálmar Viggósson.
Í dag kveðjum við hann Braga afa.
Margs er að minnast enda skipaði
hann stóran sess í lífi okkar allra.
Hann var alltaf til staðar og fylgd-
ist með því sem við vorum að gera
hverju sinni. Hann hvatti okkur til að
láta draumana rætast. Það skipti
engu hvort það var boltinn, skólinn
eða vinirnir. Það sem tengdist okkur
skipti einfaldlega máli. Hann var
mikill fjölskyldumaður og átti það til
að kíkja daglega í heimsókn og fylgj-
ast með hvernig gengi. Þá byrjaði
hann vanalega á að kíkja í blöðin og
þiggja kaffi hjá dætrunum, en svo
var haldið á rúntinn.
Á rúntinum fóru oftast fram
fræðsluerindi um allt milli himins og
jarðar, enda var hann inni í svo
mörgum hlutum og kunni að segja
sögur. Það skipti engu hvort það
voru fjöll, byggingar eða Íslandssag-
an og stundum vorum við jafnvel
spurð út úr, þannig að það var eins
gott að fylgjast vel með eins og hann.
Síðan var komið við á Bæjarins bestu
og því næst keyptur ís og kúlupoki
frá Góu, en hann átti alltaf einn slík-
an í bílnum. Yfir þessu mataræði
ríkti nú engin gleði hjá mæðrunum
en það skipti hann engu máli því við
vorum alsæl.
Með góðgætinu fylgdu sjoppusög-
ur frá Hafnarfirði en þar átti hann
Tobbusjoppu og hafði sjálfur selt
bæjarins bestu í Firðinum og ís um
árabil.
Um hver jól fórum við öll saman
með afa á Ísal jólaball.
Jólasveinarnir kölluðu hann
stundum afapabba eins og við og það
þótti okkur skondið.
Sumarbústaðirnir við Þingvelli og
Laugarvatn skiptu afa mjög miklu
máli en þangað fórum við oft. Hann
var mikill náttúru- og ferðamaður og
átti það til að skjótast langar vega-
lengdir ef sá gállinn var á honum –
jafnvel eftir að hann var orðinn fár-
veikur. Minnisstæðar eru bátsferðir
á Þingvallavatni og ávallt fylgdu
þeim fræðsluerindi um hættur slíkra
ferða – enda var afi gamall stýrimað-
ur sem sigldi um heimsins höf.
Hann var reyndur skíðamaður og
fengum við að njóta þess að fara með
honum á skíði og á leiðinni í fjöllin
sagði hann okkur ófáar sögurnar.
Í erfiðum veikindum lagði hann
sig kannski aðeins lengur áður en
haldið var á rúntinn og undir lokin
hafði sá elsti úr okkar hópi tekið við
stjórninni.
Hann gafst samt aldrei upp enda
ætlaði hann að sjá stærstu drauma
okkar rætast. Við vitum að það gerir
hann samt og verður með okkur á
ferðum okkar í framtíðinni.
Eftir liggur væntumþykjan, eljan,
og dugnaðurinn og ótal minningar
um besta afa í heimi sem hefði þurft
að vera svo miklu lengur hjá okkur.
Ó, faðir, gjör mig blómstur blítt,
sem brosir öllum mót
og kvíðalaust við kalt og hlýtt
er kyrrt á sinni rót.
Ó, faðir, gjör mig styrkan staf
að styðja hvern sem þarf,
uns allt það pund, sem Guð mér gaf,
ég gef í bróðurarf.
(M. Joch.)
Barnabörnin.
Drottinn láttu mig dreyma vel
sem dyggan þjón þinn Ísrael.
Þegar á steini sætt hann svaf
sæta værð honum náð þín gaf.
Þetta gamla bænavers lærði hann
Bragi, systursonur minn, ungur að
árum hjá ömmu sinni hér í Vorsabæ.
Þetta vers var með því síðasta sem
hann fór með í lok sjúkdómsstríðs
síns. Nú er hetjan okkar fallin, hann
tókst á við veikindi sín með ótrúlegu
æðruleysi, lífsviljinn var sterkur, en
hann dó sáttur, vissi að ástvinir biðu
hans í nýjum heimkynnum. Ég
hugsa um Braga með söknuði og eft-
irsjá.
Hann kom fyrst aðeins þriggja
vikna hingað að Vorsabæ. Það var á
stríðsárunum og föður hans sem var
í siglingum, á hættuslóðum, fannst
öryggi í að vita Rögnu sína með syni
þeirra hjá foreldrum hennar í sveit-
inni, og hér dvaldi Bragi öll sumur
fram á unglingsár, var stór og dug-
legur strákur og oft hinn mesti grall-
ari. Hann rifjaði síðar oft upp ým-
islegt frá þeim árum. Síðan lágu
leiðir hans víða, við nám og störf, á
sjó og landi en það munu aðrir fjalla
um.
Síðast starfaði hann sem verk-
stjóri hjá Álverinu í Straumsvík, þar
sem hann stóð á meðan stætt var.
Bragi átti alltaf rætur hér í sveit-
inni og þær rætur slitnuðu ekki,
hann var ættrækinn, tryggur og kom
í heimsókn, Kristín dóttir hans var
hér í tvö sumur.
Bragi var góður heim að sækja og
ég minnist þess hvað notalegt var að
dvelja dagstund heima hjá honum
meðan ég hálfkvíðin beið eftir að
fara í aðgerð á sjúkrahúsi og auðvit-
að keyrði hann mig þangað, svona
var Bragi.
Það var gaman að hlusta á hann
segja frá, hann var búinn að fara víða
og kynnast mörgum, hann var fróð-
ur, minnugur og hafði góða frásagn-
argáfu. Hann fylgdist vel með öllu og
sinnti heimili sínu og fjölskyldu vel.
Þeirra missir er mikill.
Elsku Guðrún og þið öll ástvinir
Braga, fyrir hönd frændfólks og
skylduliðs alls frá Vorsabæ sendi ég
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Fram á hinstu stund mundi hann
versið sem amma hans kenndi hon-
um í æsku en versið endaði hún með
þessum fallegu bænarorðum:
Vertu hjá oss herra því að kvölda tekur og
á daginn líður, faðir, í þínar hendur fel ég
minn anda, amen.
Blessuð sé minning Jóhanns
Braga Hermannssonar.
Helga Eiríksdóttir,
Vorsabæ.
Að kveðja vin sem hefur verið
mjög náinn manni um áratuga skeið
er mjög erfitt og margt sem fyrir
hefur komið er ekki til að bera á
torg.
Árið 1954 er ég fluttist til Reykja-
víkur kynntist ég Braga sem bjó í
Barmahlíðinni eins og ég og mynd-
uðust strax vinabönd sem aldrei hafa
rofnað. Við gengum saman í skólann
á hverjum morgni og heim að kvöldi.
Hann var mér fyrirmynd og fljótlega
verndari því hann var stærri og
sterkari og enginn þorði að áreita vin
hans sem ég nýtti mér.
Eftir hefðbundið skólanám þess
tíma fór Bragi á sjóinn og fylgdi ég
honum eftir og vorum við samskipa
um nokkurn tíma. Síðan lá leið hans í
Stýrimannaskólann og auðvitað varð
ég að fylgja honum. Hann valdi sér
farmennsku en ég fiskimennsku og
skildu leiðir því að nokkru leyti en
hittumst við samt oft bæði í innlend-
um höfnum sem erlendum.
Er Bragi hætti á sjónum vann
hann í álverinu í Straumsvík þar sem
hann hefur starfað sl. 35 ár og eign-
aðist hann þar marga vini. Einstaka
má telja framkomu þess fyrirtækis
við starfsmenn sína sem lenda í veik-
indum en eftir að Bragi veiktist gat
hann komið og unnið vinnu sem hon-
um hæfði, þegar hann taldi sér það
fært.
Nú hin seinni ár höfum við vinirnir
ferðast talsvert saman og notið sam-
verunnar, jafnvel að þegja saman
var notalegt. Við fórum fyrir nokkr-
um árum til Bandaríkjanna á flug-
vélasýningu og einnig fórum við til
JÓHANN BRAGI
HERMANNSSON
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HALLDÓR JÓNSSON
frá Mannskaðahóli,
andaðist á sjúkrahúsi Sauðárkróks laugardaginn
1. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Lilja Egilsdóttir,
Egill Hermannsson, Juthama Baopila,
Einar Halldórsson, María Jóhannsdóttir,
Jón Halldórsson, Erla Eyjólfsdóttir,
Sigríður Halldórsdóttir, Óskar Stefánsson,
Björn Gísli Halldórsson, Svandís Jónsdóttir,
Ingibjörg Sólveig Halldórsdóttir, Bjarni Þórisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær bróðir okkar og mágur,
SIGURÐUR BJÖRN INGÓLFSSON
frá Suðurvöllum,
Akranesi,
andaðist á líknardeild Landspítala í Kópavogi
laugardaginn 1. október.
Hann verður jarðsunginn frá Akraneskirkju fimmtu-
daginn 6. október kl. 14.00.
Magnús D. Ingólfsson, Kristín G. Halldórsdóttir,
Erla S. Ingólfsdóttir, Ólafur Þ. Kristjánsson,
Kristján Árni Ingólfsson, Kristjana Þorkelsdóttir,
Steinunn S. Ingólfsdóttir, Magnús B. Jónsson,
Guðbjört G. Ingólfsdóttir, Kristján Magnússon.