Morgunblaðið - 05.10.2005, Qupperneq 31

lífs mín þegar ég missti einkason
minn átján ára. Þá tókst þú að þér
allt sem þú gast í vinnunni með mér
til að létta mér byrðina. Aldrei hef ég
getað launað þér alla þá hjálp sem þú
þá veittir mér með kærleika þínum.
Þú varst, eins og ég sagði, á svo und-
ursamlegan hátt alltaf við hlið mér.
Við vitum það bara sjálfar, um öll þau
atvik í þau mörgu ár sem við unnum
saman. En okkur leið líka vel á þess-
um árum og samvinnan við börnin og
unglingana gekk vel og við eignuð-
umst marga vini úr þeim stóra hópi.
Nú eru mörg ár liðin síðan við
hættum að vinna saman í Breiða-
gerðisskóla, en þú varst alltaf sama
góða Hrefnan mín, alltaf til taks að
hjálpa gömlu vinkonunni þinni. Þeg-
ar ég var greind með krabbamein
fyrir rúmum tveimur árum varst þú
ekki lengi að bjóða mér alla þá hjálp
sem þú gætir veitt mér. Þú fórst með
mér í alla meðferðina og öll eftirlit
líka. Þetta var ekki eins erfitt fyrir
mig af því þú varst með mér. Okkur
leið vel saman í bílnum þínum og allt
gekk svo vel hjá okkur. Þú áttir af-
mæli seinast þegar ég fór í eftirlit. Þú
varst með gesti og þér þótti leiðinlegt
að komast ekki með mér, en þú ætl-
aðir að koma með næst. Elsku
Hrefna mín. Þú varst búin að aðstoða
mig mikið meira en nokkur hefði
gert. Nú förum við ekki oftar saman í
jólainnkaup, ekki saman í kirkju-
garðinn að láta jólaljós á leiðin okkar,
ekki til að gróðursetja blómin okkar.
Ég veit að Guð mun launa þér fyrir
öll góðverkin þín. Ég missi mikið við
fráfall þitt, en synirnir þínir, Stefán
og Sigmar, og öll barnabörnin missa
yndislega góða móður og ömmu og
systkini þín góða systur.
Kæra vinkona. Þetta samtal er
brátt á enda og ég veit að þú hefðir
sagt sem svo að þetta hafi allt verið
svo sjálfsagt, þú hafir bara haft gam-
an af því að geta gert þetta fyrir mig.
Ég kveð þig nú, elsku besta vinkonan
mín. Guð varðveiti þig hjá sér. Hafðu
hjartans þakkir fyrir allt það sem þú
varst mér. Sonum þínum og öllum
ástvinum votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Þín vinkona
Júlíana.
Elsku Hrefna frænka. Það er svo
margt sem mig langar til að skrifa og
segja til að kveðja þig en mér finnst
þetta ljóð lýsa öllu sem um huga
minn fer:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Takk fyrir allt, elsku Hrefna mín.
Þín frænka
Birgitta Ýr.
Elskuleg föðursystir okkar verður
borin til grafar í dag. Það hljómar
enn svo fjarlægt að Hrefna sé farin,
enda ekki langt síðan við hittum hana
og heyrðum í henni. Nýkomin frá
Stebba sínum í Riga, hress og leit svo
vel út eins og alltaf. Hrefna var
glæsileg kona og bar sig ávallt vel og
var enn kattliðug þrátt fyrir að vera
komin yfir sjötugt. Það var okkar
merki í æsku um að það væri komið
sumar, jól eða páskar að Hrefna
frænka kom til afa og ömmu í Spýtu-
húsið heima í Hnífsdal þar sem hún
eyddi öllum sínum fríum til að hlúa að
gömlu hjónunum. Hún var okkur
systkinunum alltaf góð og hélst vin-
áttan alveg fram á hennar síðasta
dag. Hún tók alltaf vel á móti okkur
og fjölskyldum okkar, enda var það
alltaf mikið sport hjá börnunum okk-
ar að heimsækja Hrefnu frænku í
Skólagerðið og fá eitthvað gott úr
skápnum. Hún var alltaf trygg fjöl-
skyldunni og fylgdist með hvað hver
og einn var að gera. Henni var líka
mikið í mun að halda fjölskyldunni
saman og eru þorrablótin í Skóla-
gerðinu okkur minnisstæð.
Við viljum með þessum orðum
þakka Hrefnu okkar samfylgdina og
vottum ykkur, elsku Stebbi, Simmi
og fjölskyldur, dýpstu samúð okkar.
Halldóra, Sigríður Inga,
Finnbjörn og Guðmunda.
Þessa dagana hugsum við stöðugt
um liðna tíð sem tengist Hrefnu.
Okkur brá svo að heyra að hún væri
farin frá okkur. Það er erfitt þegar
það gerist fyrirvaralítið. Við erum
búnar að þekkjast frá barnæsku og
hittast reglulega í rúm fimmtíu ár.
Elsku Hrefna hefur lokið hlutverki
sínu hér og er farin á vit nýrra æv-
intýra þar sem eflaust bíða skemmti-
leg verkefni. Við leyfum okkur að
trúa því að maður hitti sína ástvini
þegar maður hverfur yfir móðuna
miklu, en Hrefna á marga þar. Við
nefnum fyrst og fremst hann Inga
Þór, eiginmanninn, sem var stóra
ástin í lífi Hrefnu. Hún missti hann
37 ára gamlan frá tveim drengjum.
Það var mikið áfall og þrekvirki sem
hún gekk í gegnum þá, því Ingi fékk
að heyja sitt dauðastríð heima í henn-
ar örmum. Þetta gerðist áður en
áfallahjálp kom til sögunnar, en okk-
ur fannst Hrefna aldrei bíða þess
bætur að missa hann Inga sinn. Við
gleymum því ekki hvað Hrefna var
tignarleg þegar hún gekk á eftir kist-
unni, unga fallega ekkjan með dreng-
ina sína tvo, sem voru hennar sól-
argeislar allt hennar líf og síðar
barnabörnin sem hún elskaði svo
heitt.
Hún Hrefna okkar var glæsileg
allt frá byrjun til enda og við höfðum
líka oft orð á því. Hún hélt sínum fal-
lega vexti og hreyfingum og var alltaf
mjög smekklega klædd. Ein okkar
(B.J.) átti því láni að fagna að búa í
Hnífsdal í þrjú ár (10–13 ára) en þá
kynntist ég Hrefnu því við vorum
jafngamlar. Hrefna er mér mjög
minnisstæð frá þessum árum. Það
fór ekki á milli mála, í mínum huga,
að hún gæti orðið fimleikadrottning.
Sjá hana klifra upp á örmjótt spýtu-
grindverk og standa á einum fæti og
lyfta öllum öðrum útlimum upp svo
langt sem hún komst og halda jafn-
vægi og ekki skaðaði tignarlegt um-
hverfið, háu fjöllin í baksýn og hinum
megin hafið með sínum fallega lit.
Hrefna var heldur ekki í vafa um
hvað hún vildi verða þegar hún yrði
stór, þ.e.a.s. íþróttakennari. Hún
dreif líka í því strax og hún hafði ald-
ur til að fara í íþróttakennaraskól-
ann. Fermingarsumarið okkar vor-
um við saman allan sólarhringinn.
Við réðum okkur í vist að Bakka í
Hnífsdal í heimilishjálp að passa
fjóra kraftmikla og hugvitssama
stráka (allt góðir og þjóðþekktir
menn í dag). Þetta var mjög ánægju-
legt sumar, mikið hlegið af litlu til-
efni, sem gerðist vegna þess að við
vorum saman og einnig, þökk sé
strákunum, en þeirra aðaliðja var að
stríða okkur, svo ekki vantaði okkur
ritgerðarefni veturinn á eftir.
Aðalsmerki Hrefnu var: „Komdu
fram við aðra eins og þú vilt að aðrir
komi fram við þig.“ Það var sama
hvernig Hrefnu leið, hún sýndi aldrei
annað en fágaða framkomu, jafnað-
argeð og mikla hlýju.
Við viljum kveðja Hrefnu með
þessum ljóðlínum Unnar Bjarklind
(Huldu):
Nú heyri ég grasið gróa
geislana undrasöng
og leyndar lindir streyma
um lokuð jarðargöng.
Hjartaslag hafsins djúpa
við heitan sandinn finn.
Himneskar klukkur hringja
hátíð í sál mína inn.
Við sendum Stefáni, Sigmari,
barnabörnum, systkinum og öðrum
aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Saumaklúbburinn.
 Fleiri minningargreinar
um Hrefna Ingimarsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Skóla-
systkini Íþróttakennaraskóla Ís-
lands.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. OKTÓBER 2005 31
MINNINGAR
✝ Jens Guðmund-ur Jónsson
fæddist í Hnífsdal
20. febrúar 1923.
Hann lést á Land-
spítala við Hring-
braut 27. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Að-
albjörg Óladóttir, f.
14. maí 1896 á Seyð-
isfirði, d. 6. nóvem-
ber 1982, og Jón Jó-
hannesson, f. 4.
september 1889 í
Hnífsdal, d. 15. sept-
ember 1927. Systkini Jens eru: Jó-
hannes, f. 4. ágúst 1917, d. 28.
mars 1974, Margrét, f. 26. septem-
ber 1918, d. 11. september 1988,
Steinunn, f. 15. júní 1921, Guðrún,
f. 20. júní 1925, Unnur, f. 10. apríl
1927, og Maggý, f. 7. júlí 1930, d. 7.
júlí 1998.
Jens kvæntist 25. október 1947
Ingibjörgu Karlsdóttur, f. 5. ágúst
1926. Börn þeirra
eru: 1) Karl Jensson,
f. 29. júní 1949, maki
Halldóra Hannes-
dóttir, f. 25. ágúst
1953. Dóttir Karls er
Ingibjörg Karlsdótt-
ir, f. 26. ágúst 1971.
2) Kristín Jensdótt-
ir, f. 25. janúar 1961.
Jens var uppalinn
í Hnífsdal hjá for-
eldrum sínum en eft-
ir fráfall föður síns
ólst hann upp hjá
fósturforeldrum í
Hnífsdal, Halldóru Margréti Hall-
dórsdóttur og Ingimar Bjarna-
syni, til fimmtán ára aldurs en þá
fluttist hann til Reykjavíkur þar
sem hann bjó alla tíð síðan. Jens
starfaði sem bifreiðastjóri og öku-
kennari í Reykjavík.
Útför Jens verður gerð frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Nú þegar við minnumst með
söknuði föður okkar, finnst okkur
óraunverulegt að vist hans hér á
jörðu sé lokið því fyrir aðeins fáum
vikum lék hann á als oddi og var allt
hans fas og framganga eins og hjá
ungum manni.
En skjótt skipast veður í lofti og
nú syrgjum við náinn ástvin og fé-
laga.
Lífsganga föður okkar einkennd-
ist af prúðmennsku, heiðarleika og
góðvild eins og allir sem hann
þekktu geta vitnað um. Á sinn hljóð-
láta hátt gekk hann að viðfangsefn-
um sínum og leysti úr þeim af trú-
mennsku og samviskusemi.
Mesta gæfa hans í lífinu var án
efa þegar hann kynntist móður okk-
ar fyrir sextíu árum. Hjónaband
þeirra var bundið sterkum böndum
ástúðar og tryggðar og samrýndari
hjón var ekki hægt að hugsa sér.
Heill og hamingja sinna nánustu
var það mikilvægasta í lífi föður
okkar og umvafði hann okkur systk-
inin ást og umhyggju. Hann studdi
okkur í námi og daglegu starfi,
ávallt reiðubúinn að rétta hjálpar-
hönd og elsku hans og fórnfýsi í
okkar garð voru engin takmörk sett.
Sumum mönnum er gefin sú náð-
argáfa að skapa gleði, hamingju og
jákvæðni í kringum sig. Þannig var
faðir okkar, alltaf léttur í lund, já-
kvæður og bjartsýnn. Öllum leið vel
í návist hans og undir hógværu yf-
irborðinu var stutt í glettnina og
kímnigáfuna. Honum þótti ánægju-
legt og átti auðvelt með að umgang-
ast fólk og var alls staðar vel liðinn
bæði í vinnu og einkalífi.
Faðir okkar lifir áfram í hlýjum
minningum okkar um náinn og góð-
an föður, eiginmann, tengdaföður,
afa og vin.
Það er með þakklæti og virðingu
sem við blessum minningu okkar
hjartkæra föður.
Kristín og Karl Jensbörn.
Jens Jónsson, bifreiðarstjóri og
ökukennari, hefur kvatt þetta jarð-
neska líf. Hann fæddist í Hnífsdal
fyrir vestan og bar alltaf hlýjar
minningar þaðan. Hann var dag-
farsprúður og ljúfur maður í allri
umgengni, vinafastur, hvers manns
hugljúfi og ræktaði frændgarð sinn
vel.
Ég kynntist honum fyrst er hann
fór að stíga í vænginn við Ingibjörgu
sína, en hún er mágkona mín, fyrir
um það bil 60 árum. Hafa tengslin
við þau alla tíð verið góð og aldrei
borið skugga á og mikið samband á
milli fjölskyldnanna. Þau eignuðust
tvö börn, Karl og Kristínu, sem
bæði eru prúð og sómafólk eins og
þau eiga ætt til.
Ég kynntist Jenna enn betur á
sjöunda áratugnum þegar hann
hjálpaði mér á pappírslagernum og
einnig við pappírsskurð í Borgar-
prenti og sýndi bæði snyrtimennsku
og nákvæmni í því starfi og er ég
honum ávallt þakklátur fyrir þá að-
stoð. Einnig sótti ég aðstoð til hans
þegar hann hjálpaði mér við að velja
bíl þegar ég þurfti að skipta enda
ökutæki og akstur hans vettvangur
um ævina. Er ég keypti sjálfskiptan
bíl leiðbeindi hann mér, því ég hafði
ekki átt slíkan áður, og gerði það af
natni og nákvæmni eins og hans var
von og vísa.
Gegnum tíðina höfum við mikið
heimsótt Ingu og Jenna en síðustu
árin tiltölulega reglulega, á þeirra
glæsilega heimili á Flókagötunni, en
þær hafa verið einn af þessum föstu
liðum í tilverunni. Hefur þá verið
spjallað um daginn og veginn, gaml-
ar minningar eins og gengur, og
gert að gamni sínu en geta má þess
að Jenni, eins og allir kölluðu hann,
hafði góða kímnigáfu og gat gert
græskulaust gaman að tilverunni.
Höfum við notið þessara samvista
og þökkum fyrir þær.
Síðustu vikurnar sem hann lifði
og dvaldi á Landspítalanum var
hann sami ljúflingurinn og alltaf
voru hjá honum mæðgurnar, Ingi-
björg og Kristín. Þar sýndi Kristín
að hún er hjúkrunarfræðingur af
Guðs náð með sinni ljúfmannlegu
umhyggju þessa síðustu daga föður
síns.
Við hjónin söknum góðs vinar og
biðjum Guð að blessa minningu
hans. Ástvinum öllum vottum við
innilega samúð.
Garðar Sigurðsson.
JENS G.
JÓNSSON
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Þökkum innilega samúð og vinarhug við andlát
og útför
AÐALSTEINS VALDIMARS JÓNSSONAR
vélstjóra,
Stigahlíð 6,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks og lækna á
krabbameinslækningadeild 11E á Landspítala við
Hringbraut.
Bára Vigfúsdóttir,
Guðrún Katrín Aðalsteinsdóttir, Stefán Stephensen,
Albrecht Ehman, Birgitta M. Braun
og afabörn.
Við þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna
andláts og útfarar ástkærs eiginmanns míns,
föður, tengdaföður, afa og bróður,
GUÐMUNDAR RAGNARSSONAR,
Melgerði 28,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11E á
Landspítalanum, Ásgeirs Jónssonar hjartalæknis
og Höllu Skúladóttur læknis.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Erna Jóhannesdóttir,
Erna Rós Kristinsdóttir, Haraldur Smári Gunnlaugsson,
Guðmundur Karel Haraldsson,
Jóhanna Karen Haraldsdóttir,
Ragnar Ásgeir Ragnarsson, Sigurlaug Helgadóttir.
Alúðarþakkir færum við öllum sem sýndu okkur samúð og vinsemd við
andlát og jarðarför konunnar minnar, móður okkar og systur,
GUÐRÚNAR SIGRÍÐAR HAFLIÐADÓTTUR,
Álftamýri 41.
Arngrímur Jónsson,
Hafliði Arngrímsson,
Kristín Arngrímsdóttir,
Snæbjörn Arngrímsson,
Kristján Hafliðason
og fjölskyldur.