Morgunblaðið - 29.10.2005, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. OKTÓBER 2005 55
MINNINGAR
hálfníu við litla borðið í eldhúsinu,
þar hittumst við sem höfðum vinnu-
aðstöðu á „Gamla“ og fórum yfir
dægurmálin. Við skiptumst á skoð-
unum og vorum ekki alltaf sammála,
ég eldhugi og oft á tíðum með alltof
miklar og stórar skoðanir og tók
stórt uppí mig. Hann hógværari
með reynslu margra ára í farteskinu
og miðlaði stöðugt. Hann hafði ein-
stakt lag á að leiðbeina mér á þann
hátt sem honum einum var lagið,
þannig að ekki var hægt annað en
að taka tillit til þess. Óli var einn af
þeim mönnum sem höfðu áhrif á líf
mitt og skoðanir. Hann var yfirmað-
ur minn í 12 ár. Samstarfið var ein-
staklega gott og við bárum full-
komna virðingu hvort fyrir öðru. Á
þessum árum varð til vinátta og
traust sem aldrei verður að fullu
metið.
Óli leiddi mig mín fyrstu spor í
starfi sem ég gegni enn í dag, hann
treysti mér fyrir auknum verkefnum
og hvatti mig áfram. Hann var
óvanalega stór maður bæði í eig-
inlegri og óeiginlegri merkingu.
Nærvera hans var sterk, þrátt fyrir
eðlislæga hógværð.
Kímnin og hlýjan eru ógleyman-
leg. Hann var farsæll í starfi og
einkalífi og samband þeirra hjóna
Helenar og hans var sérstakt og fal-
legt.
Með þessum fáu orðum kveð ég
vin minn sem lagði upp í ferðalag 5.
október sl., ferðalag sem því miður
varð mun lengra og erfiðara en ætl-
að var. Ég óska honum góðrar heim-
ferðar og tek undir með Helen konu
hans: Hann Óli verður alltaf hérna.
Regína Sigurðardóttir.
Þá hefur heiðursmaðurinn Ólafur
Erlendsson kvatt þennan heim og
eins og hans var von og vísa með
reisn fram í andlátið.
Ég kynntist Ólafi heitnum og
konu hans Helen og dætrum Hildi-
gunni og Elínu að vísu mest síðustu
æviviku Ólafs heitins í Tallinn í Eist-
landi þar sem hann endaði lífsskeið
sitt á Central Hospital í höfuðborg
Eistlands, Tallinn.
Það er svo fallegt og gott að upp-
lifa ástrík, sterk og einlæg fjöl-
skyldutengsl á svona ögurstundu og
gagnkvæma væntumþykju og virð-
ingu ættingja og finna þessa hlýju
strauma sem struku vanga minn á
sjúkrahúsinu í Tallinn þar sem ég
sat með fjölskyldu Ólafs og honum
sjálfum síðustu dagana ásamt vini
þeirra Gísla Auðuns lækni.
Ólafur var tignarlegur maður á
velli svo af bar og leit ekki út fyrir
að vera að nálgast áttræðisaldurinn,
svo vel bar hann sig. Þau voru
glæsihjón hann og Helen og dæt-
urnar þeirra hvor á sinn hátt mótuð
af þessu fallega og góða uppeldi
þeirra hjóna.
Ólafur vissi að hverju dró – að
fyrir okkur öllum er eitt ljóst frá
vöggu – ferðin til grafar. Hér er
bara spurning um tíma. Ólafur átti
við hjartasjúkdóm að stríða en var
ákveðinn í því að lifa lífinu lifandi
fram á síðustu stund og ferðin til
Tallinn var hans eindregin ósk.
Hann ætlaði ekki að sitja og bíða
sláttumannsins mikla heldur að
safna enn minningum í fararsjóð
hinsta ferðalagsins. Okkur tókst að
búa til litla skemmtilega skoðunar-
ferð þar sem Óli náði að sjá það
helsta kringum Tallinn og gamla
miðhluta Tallinn-borgar með honum
Harri, bílstjóra SAS í Tallinn, sem
sendir fjölskyldunni samúðarkveðj-
ur og þær flyt ég líka frá starfsfólki
SAS-skrifstofunnar svo og starfs-
fólki Radisson SAS Tallinn.
Elsku Helen mín, ég sendi þér,
dætrunum og dóttur Óla og þeirra
fjölskyldum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hugur minn er hjá ykkur.
Lygnt geymir vatnið
leið mína yfir fjallið,
felur hana rökkvi
og ró í nótt.
Vær geymir svefninn
söknuð minn í lautu
með degi rís hann aftur
úr djúpsins ró.
(Snorri Hjartarson.)
Bryndís.
Lífið gengur í hring, stundum
verður maður þess ekki var og þá
er það þegar við segjum að lífið
gangi sinn vanagang. Hina stund-
ina er maður harkalega minntur á
það að ekkert er eilíft. Hún
mamma mín er látin og þá hafa þau
kvatt, heiðurshjónin úr Hrísey.
Pabbi minn, Björn Björnsson féll
frá 15.10. 1996. Allt mitt líf hafa
þau verið fasti punkturinn í tilveru
minni og barnanna minna. Betri
fyrirmyndir er vart hægt að hugsa
sér, svo samhent og alltaf góð
hvort við annað.
Mamma var mikil hannyrðar-
kona og eru ófáir fallegir hlutir
sem liggja eftir hana, og vandvirk
var hún. Hún var hæglát kona og
yndislegt að vera í návist hennar.
Á mínu stóra æskuheimili í Hrís-
ey var alltaf eitthvað um að vera,
við systkinin að fara og koma, ein
eða með vinum okkar og einhvern
veginn var alltaf til pláss fyrir alla
og allir velkomnir enda er ég minnt
á það núna í bréfum sem ég fæ frá
vinum mínum hve hjartanlega tekið
var á móti þeim af foreldrum mín-
um. En svona voru þau bara, hlý
og yndisleg. Börnin mín hafa misst
mikið enda þekkja þau ekki annað
en að hafa afa og ömmu með sér
flestum stundum.
Tveimur árum eftir lát pabba
seldi mamma húsið okkar í Hrísey
og fluttist til Akureyrar, í Hlíð-
arlund 2 þar sem hún bjó sér fal-
legt heimili. Það var svo notalegt
að fá hana svolítið nær sér.
Mamma mín dvaldi á sjúkrahús-
inu á Akureyri síðustu 2 mánuði í
lífi sínu, og þar voru við systkinin
líka eins mikið og við gátum. Það
frábæra starfsfólk sem þar vinnur
ásamt Friðriki Yngvasyni lækni
fær okkar bestu þakkir fyrir alla
þá umhyggju sem það bar fyrir
henni og okkur systkinunum þenna
tíma.
Hjartans mamma mín, mitt í
mínum djúpa söknuði stendur min-
nig um einstaka mömmu og ömmu,
takk fyrir allt og allt.
Þín dóttir
Elín.
GUÐRÚN
BALDVINSDÓTTIR
✝ Guðrún Bald-vinsdóttir fædd-
ist í Hrísey 8.10.
1925. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
18.10. síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Elín Ágústa
Valdimarsdóttir og
Baldvin Bergsson.
Guðrún átti einn
bróður, Valdimar.
Hinn 17.11. 1944
giftist Guðrún manni
sínum Birni Björns-
syni, d. 15.10. 1996. Bjuggu þau
alla sína tíð í Hrísey. Þau eignuðust
sex börn, Baldvin, f. 31.7. 1946,
Björn, f. 14.7. 1951, Elínu, f. 7.2.
1956, Rúnar Þór, f. 27.10. 1957,
Birki, f. 16.10. 1961 og Víði, f. 16.3.
1963. Barnabörnin eru 15 og
barnabarnabörnin eru 7.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hríseyjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku amma mín.
Ég veit að þú ert
farin frá mér til
Guðs og Bjössa afa
og þú kemur ekki
aftur. Við förum
ekki oftar í ferju-
eða búðarleikina
okkar úr Hrísey og
þú átt ekki eftir að
sitja hjá mér og
segja mér sögur
þegar ég verð lasinn.
Ég skil ekki af
hverju þú máttir
ekki vera lengur hjá
mér og ég sakna þín mikið. Ég á
samt margar góðar og fallegar
minningar um þig og allt sem þú
gerðir fyrir mig þau ár sem ég
fékk að hafa þig hjá mér. Þessar
minningar ætla ég að geyma alla
ævi því að þér er ekki hægt að
gleyma.
Elsku amma, takk fyrir allar
yndislegu stundirnar sem við átt-
um saman.
Þinn ömmustrákur
Axel Dagur.
Elsku amma mín í Hrísey.
Mig langar til að skrifa þér
nokkur kveðju- og þakkarorð fyrir
það sem þú varst mér.
Ég man hvað ég var alltaf ham-
ingjusöm í ferjunni Sævari á leið-
inni út í Hrísey til þín og Bjössa
afa. Oft stóð hann á bryggjunni til
að taka á móti mér brosandi með
útbreiddan faðminn og sömu inni-
legu móttökurnar biðu mín hjá
þér þegar ég kom hlaupandi upp
stigann í Hólabraut 4. Iðulega var
heimili ykkar fullt af gestum,
enda fjölskyldan stór og til ykkar
voru allir alltaf svo hjartanlega
velkomnir.
Ég var svo lánsöm að fá að
dvelja hjá ykkur á sumrin sem
krakki og frá þeim tíma á ég
margar góðar minningar. Í eld-
húsinu í Hólabrautinni var alltaf
nóg að gera og þar fékk ég oft að
aðstoða þig við kleinubakstur og
alls kyns matarstúss. Ég man
þegar við tvær sátum saman úti á
svölum og nutum sólarinnar og
eftir þeim mörgu kvöldum þegar
öll stóra fjölskyldan hjúfraði sig
undir sængum og teppum fyrir
framan sjónvarpið með mjólkur-
glas og þínar gómsætu sultulengj-
ur. Heimili þitt er í minningu
minni hálfgert ævintýrahús enda
stórt og þaðan á ég góðar minn-
ingar úr hverju skoti. Þú minntist
oft á það hvað ég gat dundað mér
í geymslunni í gamla dótinu sem
þar var og þá sérstaklega í gömlu
kjólunum þínum.
Í júlí sl. sá ég þig í síðasta
skipti. Þá varstu farin að finna
fyrir veikindum þínum og mikið
hefur verið erfitt að vita af þér
þurfa að þjást svona lengi. Þegar
ég kvaddi þig í sumar hafði ég það
á tilfinningunni að þetta væri okk-
ar síðasta kveðja og það reyndist
vera svo. Þú varst mér alltaf svo
góð og fyrir það vil ég þakka þér.
Hvíldu í friði.
Þín
Helga.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Með stolti kveð ég ömmu mína,
því engin var eins einstök og hún.
Þín
Birna Rún.
Það sem maður kynnist á mót-
unarárum bernskunnar hefur
sterkari og varanlegri áhrif en
það sem maður upplifir síðar á
lífsleiðinni. Minningabrot æskunn-
ar glitra þannig skærar en önnur.
Að hafa fengið að njóta þess að
dvelja oft hjá Rúnu föðursystur
okkar úti í Hrísey gaf okkur bróð-
urbörnum hennar margar af bestu
minningarperlum uppvaxtarár-
anna.
Í Hrísey var einstakt samfélag.
Eyjan sjálf, sjórinn og náttúran
öll, þorpið og fólkið og þetta sér-
staka andrúmsloft sem þar ríkti
var svo gott, fallegt og gefandi.
Það voru forréttindi að kynnast
því.
Rúna og Bjössi. Það var eins og
þau væru alltaf nefnd saman, ann-
að strax á eftir hinu. Það segir
sína sögu. Hjá þeim á Hólabraut 4
í Hrísey var stórt mannmargt
heimili. Það er ekki hægt að segja
að því hafi verið stjórnað með
harðri hendi. Þvert á móti, þar
réðu ríkjum þær alsystur um-
hyggjan, ástúðin og tillitsemin.
Þar var líka hún amma, sem lengi
naut umönnunar dóttur sinnar.
Einnig frændsystkinin öll, lifandi
sannanir þess að sjaldan fellur
eplið langt frá eikinni. Líklega var
þar lagður grunnurinn að ævi-
langri vináttu.
Þótt tíminn sem við systkinin
dvöldum úti í Hrísey hjá Rúnu og
Bjössa hafi ekki verið langur mið-
að við heila mannsævi hefur hann
skilið eftir sig varanleg spor í lífi
okkar allra, verið stór þáttur í
uppvexti okkar og þroska. Frá
þessum tíma og frá heimili þeirra
eru margar af okkar björtustu
bernskuminningum og þaðan
fengum við hluta af veganesti
okkar út í lífið sem við höfum og
munum njóta alla ævi.
Aðeins einu sinni sá ég frænku
mína skipta skapi. Það fengum við
frændurnir að reyna eftir eitt
prakkarastrikið. Þá var líka eins
gott að hlusta vel og taka mark og
það var gert. Rúna var samt blíð
kona, lítillát og hörkudugleg.
Þannig er líka lýsing á mönnum
sem eru miklir. Aldrei sá ég henni
falla verk úr hendi. Hún vann
mikið bæði utan og innan heimilis.
Vinarþel og hvatningarorð voru
einkennandi fyrir framkomu
hennar. Fyrir það ber að þakka.
Heimili Rúnu frænku stóð okkur
systkinunum alltaf opið. Fyrir það
viljum við þakka. Fyrir alla um-
hyggjuna sem hún gaf og ástúðina
viljum við líka þakka.
Frændsystkinum okkar og fjöl-
skyldum þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Baldvinsdóttur
Baldvin Valdemarsson.
0Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Fyrir tíu árum hitti ég Guðrúnu
Baldvinsdóttur í fyrsta sinn. Síðan
hafa okkar samfundir orðið marg-
ir og allir ánægjulegir. Gengin er
til grafar á guðs vegum mæt kona
sem margir munu minnast með
kæru þakklæti. Guðrún, hafðu
bestu þakkir fyrir okkar góðu
kynni.
Hvíl í friði.
Aðstandendum sendi ég bestu
samúðarkveðjur.
Sigríður frá Ásláksstöðum.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÞÓRÐUR GUÐJÓNSSON
útgerðarmaður,
Skólabraut 29,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness fimmtudaginn
27. október.
Marselía Guðjónsdóttir,
Inga Jóna Þórðardóttir, Geir H. Haarde,
Herdís Þórðardóttir, Jóhannes Ólafsson,
Guðjón Þórðarson, Hrönn Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
JÓNÍNA SJÖFN JÓHANNSDÓTTIR,
Blíkabraut 6,
Keflavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 27. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Hreggviður Bergmann,
Magnús Bergmann,
Vignir Bergmann,
Fríða Bergmann, Samúel Már Smárason
og barnabörn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug
vegna fráfalls elskulegs eiginmanns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
GEIRMUNDAR SIGURÐSSONAR,
Austurströnd 8,
Seltjarnarnesi.
Hjartans þakkir færum við heimahlynningu
Krabbameinsfélagsins og starfsfólki líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi fyrir góða umönnun.
Fanney Ófeigsdóttir,
Ófeigur Geirmundsson, Anna Margrét Ögmundsdóttir,
Baldur Geirmundsson, Anne B. Hansen,
Birna Geirmundsdóttir, Ólafur Þ. Bjarnason,
Sigurður Geirmundsson, Hrafnhildur Helgadóttir,
Sverrir Geirmundsson, Arndís Sveina Jósefsdóttir,
Geirmundur Geirmundsson, Jóna Stefánsdóttir,
Haukur Geirmundsson, Guðrún B. Vilhjálmsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.