Morgunblaðið - 04.11.2005, Síða 54

54 FÖSTUDAGUR 4. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Óskar Krist-jánsson fæddist
á Suðureyri við
Súgandafjörð 30.
júlí 1921. Hann lést
á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 29.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kristján Al-
bert Kristjánsson
kaupmaður, f. 28.
janúar 1885, d. 2.
ágúst 1961, og Sig-
ríður H. Jóhannes-
dóttir ljósmóðir, f. 20. júní 1879,
d. 8. júlí 1946. Systkini Óskars
voru Guðrún, f. 1909 (látin), Þór-
dís, f. 1911, lést í æsku, Kristján
Arnór, f. 1912 (látinn), Jóhannes,
f. 1914 (látinn), Þórður, f. 1915
(látinn), Jón, f. 1917 (látinn), Þór-
dís, f. 1918 (látin), Finnborg Jó-
hanna, f. 1922, lést í æsku, og
uppeldissystir, Jósíana Magnús-
dóttir, f. 1919 (látin).
Hinn 4. desember 1948 kvænt-
ist Óskar eftirlifandi eiginkonu
sinni, Aðalheiði Friðbertsdóttur,
húsmóður, f. 28. júní 1927. Þau
eignuðust fjögur börn. Þau eru: 1)
Erlingur, f. 16. júní 1948, maki
Rósa Hrafnsdóttir, f. 3. desember
1951 og eiga þau þrjú börn, a)
Þorstein Óskar, f. 17. mars 1970,
sambýliskona Sigrún Theódórs-
dóttir, þeirra börn eru Rakel
Rósa, f. 9. nóv. 1986, Sólveig Erla,
f. 1. mars 2000, og Friðbert Ósk-
Hann stundaði nám við Verslun-
arskóla Íslands og brautskráðist
þaðan sem stúdent árið 1945
ásamt sex öðrum og var það
fyrsta árið sem stúdentar braut-
skráðust frá Verzlunarskóla Ís-
lands. Eftir nám við Verzlunar-
skólann settist Óskar að á
Suðureyri, gerðist þar skrifstofu-
maður og síðar framkvæmda-
stjóri Ísvers, sem rak frystihús og
útgerð. Samhliða starfi sínu sem
framkvæmdastjóri Ísvers fékkst
Óskar við útgerð minni og stærri
fiskibáta um árabil. Snemma tók
hann þátt í sveitarstjórnarmálum,
var t.d. hreppsnefndarmaður í 30
ár, þar af oddviti í átta ár. Í sýslu-
nefnd Vestur-Ísafjarðarsýslu í tíu
ár. Hann gegndi fjölmörgum
trúnaðarstörfum fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn. Hann sat í stjórn
Sparisjóðs Súgfirðinga í 36 ár og
þar af sparisjóðsstjóri í 18 ár eða
allt þar til hann fluttist búferlum
til Reykjavíkur árið 1984.
Óskar starfaði í Lionshreyfing-
unni fyrir vestan og var meðlimur
Oddfellowreglunnar í stúkunni
Nr. 1, Ingólfi í Reykjavík. Aðal-
áhugamál Óskars voru bridds og
laxveiðar. Laxveiðar voru hans líf
og yndi og var Krossá í Bitrufirði
eftirlætisá hans, þar sem hann
veiddi á hverju ári undanfarin 35
ár. Bridds spilaði hann hvar sem
honum bauðst það og spilaði sér
til ánægju á tölvu heima síðustu
árin. Þá naut hann sín vel við
snokerborðið með félögunum
þegar stund gafst til á allra síð-
ustu árum heima í Eiðismýri 30 á
Seltjarnarnesi.
Útför Óskars verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
ar, f. 6. júlí 2003. Áð-
ur átti Þorsteinn
Sturlaug Fannar, f.
25. júlí 1986 með Jó-
hönnu Sturlaugs-
dóttur. b) Hrafnhildi
Báru, f. 22 júní 1973,
maki Helgi Aage
Torfason, þeirra
börn eru Jóhanna
Hrönn, f. 22. feb.
1993, Erlingur
Hrafn, f. 5. sept.
2000, og Sara Líf, f.
25. feb. 2003. c) Stef-
án Heiðar, f. 16. júlí
1980. 2) Sigríður, f. 24. maí 1950,
maki Hjörleifur M. Jónsson, f. 7.
júlí 1956, og eiga þau eina dóttur
a) Ingu Heiðu, f. 19. október 1980,
unnusti hennar er Gregory Bar-
rett. 3) Kristján Albert, f. 28. maí
1955, maki Þórdís Zoëga, f. 1. maí
1957, og eiga þau fjögur börn, a)
Sigríði Heiðu, f. 4. nóvember
1977, maki Elvar Bjarki Helga-
son, b) Hrafnhildi, f. 22. desember
1981, sambýlismaður Javier Her-
rera, c) Halldóru, f. 8. júlí 1986,
og d) Óskar Geir, f. 1 desember
1991. 4) Aðalheiður Ósk, f. 6.
október 1961, maki Benedikt
Jónsson, f. 25. nóvember 1954, og
eiga þau fjögur börn; a) Pál, f. 9.
júlí 1983, b) Stefaníu, f. 27. des-
ember 1984, c) Grétu, f. 17 sept-
ember 1990, og d) Bjarka, f. 5.
janúar 1993.
Óskar ólst upp á Suðureyri og
lauk þar barna- og unglingaprófi.
Hann Óskar tengdafaðir minn og
stórvinur er látinn, eftir stutta en
erfiða baráttu á gjörgæsludeild
Landspítala – háskólasjúkrahúss
við Hringbraut.
Við sem þekktum Óskar vitum að
hann lést sáttur og hvíldinni feginn.
Ég vissi eftir mörg samtöl við
Óskar að löng lega fársjúkur og
ósjálfbjarga á sjúkrahúsi var honum
ekki að skapi.
Minningarnar hrannast upp og úr
mörgu er að moða, þess vegna væri
hægt að skrifa nokkrar bækur um
þennan merkilega og ljúfa athafna-
mann.
Ég var svo lánsamur að búa í
sama húsi og þau hjón, Óskar og
Heiða, eftir að þau fluttu suður til
Reykjavíkur á Ægisíðuna.
Húsið á Ægisíðunni var eins og
félagsheimili um helgar og alla af-
mælis- og hátíðisdaga enda hjónin
afar lagin við að hæna að sér unga
sem aldna meðlimi stórfjölskyld-
unnar og vini.
Alltaf var stutt í hinn vestfirska
húmar sem Óskar var frægur fyrir
og kynntist ég því fyrst þegar ég
gerðist sjómaður á skuttogaranum
Elínu Þorbjarnardóttur 1978 og
dvaldi hjá þeim hjónum í stuttum
stoppum á milli veiðitúra á Suður-
eyri við Súgandafjörð.
Þegar þannig stóð á var slegið
upp veislu og dreginn fram harð-
fiskur, oftast lúðuriklingur, stund-
um ýsa og eitthvað gott til að skola
þessu sælgæti niður.
Á þessum árum gat Heiða ennþá
ferðast til sólarstranda og urðu
ferðirnar til Kanarí nokkrar og fór-
um við Sigga nokkrum sinnum með
þeim. Oftast var farið í febrúar eða
mars. Þessar ferðir urðu mér
heimsflakkaranum eftirminnilegar
því þarna sá ég á matmálstímum
hjá þeim hjónum merkilega rétti, í
útlöndum, nefnilega saltkjöt og salt-
fisk að heiman, sem þau fluttu með
sér út til Kanarí, og svo gleymdi
Óskar ekki harðfiskinum.
Óskar var með laxveiðidellu og
fengum við Sigga og fleiri að njóta
dvalarinnar með honum við uppá-
haldslaxveiðiá hans, Krossá í Bitru-
firði, ótal sinnum og nú síðast í sum-
ar sem leið, þó nokkuð væri farið að
draga af Óskari, var veiðidellan á
sínum stað.
Þeir urðu margir ógleymanlegir
laxveiðitúrarnir og oft góð veiði sér-
staklega hér fyrr á árum og kom
einu sinni fyrir að foringinn, Óskar,
stöðvaði veiðarnar degi fyrr en leyf-
ið hljóðaði upp á því honum fannst
vera komið nóg af laxi á land.
Óskar byrjaði yfirleitt á miðjum
vetri að láta sig hlakka til næsta
laxveiðisumars og þegar leið að vor-
inu var búið að raða niður veiðiholl-
um og ósjaldan sat ég hjá Óskari í
athvarfinu á Ægisíðunni til að for-
vitnast um hvaða veiðidaga hann
hafði fengið og hófust þá miklar
pælingar um hvort stórstreymi væri
nærri einhverjum af veiðidögum
þeim sem honum voru ætlaðir.
Stundum fór ég með Óskari í einn
af hans mörgu göngutúrum um Æg-
isíðuna, man einhver eftir Óskari
með pípuna og hattinn?
Önnur mikilvæg og merkileg at-
höfn sem gaman var að fylgjast með
og fór fram á hverju sumri í bíl-
skúrnum á Ægisíðunni var hvað
Óskar var óþreytandi við að halda
lífinu í skosku veiðiormunum sem
við Sigga höfðum tínt í garðinum
fyrir hann. Það var passað upp á að
mosinn væri í lagi og rétt rakastig
o.fl. og voru þeir taldir nokkrum
sinnum þangað til hann var viss um
að þeir væru 250 en það var sú tala
sem gilti hjá Óskari um þörfina fyr-
ir 3 daga veiðitúr og 2 stangir fram
á 21. öldina og það breyttist ekki
þótt veiðin dofnaði sum árin. Þarna
sat Óskar á kolli, einn í skúrnum,
oftar en ekki með pípuna í munni og
dáðist að dýrðinni og ekki fór það
framhjá mér hve tilhlökkunin eftir
næstu veiðiferð var orðin mikil þeg-
ar ég leit inn í skúrnum til að kanna
hvort hann væri ánægður með næt-
urafla okkar Siggu.
Ég og sonur Óskars, Kristján Al-
bert, eigum saman bráðskemmti-
lega og fyndna endurminningu, að
okkur finnst, úr einni veiðiferðinni
þegar Óskar háði mikið kapphlaup
yfir tún og skurði undan nokkrum
nautum, sem sýndu honum óþægi-
lega mikinn áhuga, þegar hann var
á leið til okkar frá ánni þar sem við
höfðum ákveðið að bíða eftir honum
í lok veiðidags. Óskari var nú ekki
hlátur í huga þegar hann sá til okk-
ar strákanna hlæjandi veltast um
við bílinn eftir að hafa naumlega
sloppið úr lífsháska að honum
fannst sjálfum, en síðar hló hann
manna mest að þessu ævintýri.
Á þessum árum var gist í tjöldum
og varð því stundum kuldi og vos-
búð í þessum veiðiferðum, en þetta
lagaðist með árunum fyrst með
vegavinnuskúrunum og seinna kom
veiðihúsið. Aldrei varð ég var við að
það skipti Óskar nokkru máli
hvernig aðbúnaðurinn var ef fært
var niður að ánni til að veiða, slík
var veiðidellan alla tíð.
Oft var glatt á hjalla á kvöldvök-
unum, margar sögur sagðar og
brandarar virtust vera óþrjótandi,
stundum fram á nótt.
Eftir að vegavinnuskúrarnir
komu til sögunnar voru veiðigarp-
arnir oft ekki háir í loftinu og vor-
um við Sigga að minnast þess að
dóttir okkar Inga Heiða var senni-
lega ekki nema 9 mánaða gömul í
sinni fyrstu laxveiðiferð sumarið
1981. Vorum við Sigga með Ingu
Heiðu í sniðugu barnarúmi niðri við
ána þar sem við Sigga skiptumst á
að veiða og ekki lét Óskar þessar
æfingar á okkur Siggu neitt trufla
sig þó að þetta framtak okkar hefði
ekki verið algeng sjón við Krossá
fram að þessu. Óskar var bara
ánægður með athafnasemi Siggu
sinnar.
Úr þessum laxveiðiferðum komu
menn endurnærðir til að fást við líf-
ið fyrir vestan og seinna í Reykja-
vík.
Hér læt ég staðar numið og
þakka þér Óskar, kæri vinur og
tengdafaðir, fyrir frábærar sam-
verustundir síðustu 27 árin og óska
þér góðrar ferðar í þína hinstu för.
Hjörleifur M. Jónsson.
Kæri vinur. Orð mega sín lítils á
hinstu kveðjustund en ég vona að
þú virðir við mig þessa auðmjúku
tilraun til að þakka fyrir, sem mest
ég má, þá traustu samfylgd sem ég
naut með þér og þá ríku vináttu
sem þú veittir mér allt frá því við
hittumst fyrst fyrir svo mörgum en
fljótliðnum árum síðan.
Það er jú mín mesta gæfa að ég
gekk að eiga hana Öllu þína og
óumflýjanlegt að viðurkenna að þú
eigir þar stóran hlut að máli. Slíkri
gæfu fylgir mikil þakkarskuld sem
seint verður gerð upp en ekki gat
ég óskað mér betri tengdaföður og
afa barnanna minna, sem veitti svo
óeigingjarnt og takmarkalaust. Þau
orð eiga líka við um hana Heiðu
þína, ástkæra tengdamömmu mína.
Minningar og minningabrot frá
samleið okkar hrannast upp og ekki
unnt að gera þeim öllum skil í þess-
ari stuttu kveðju. Ljóslifandi eru
heimsóknirnar hvort til annars
heima og erlendis, djarflegar sagnir
og klókustu útspil við græna borðið,
en þó fyrst og fremst gleðistund-
irnar árlegu og fjölmörgu við ár-
bakka Krossár í Bitru. Þar kenndir
þú mér allt sem ég kann til að njóta
slíkra stunda og umgengni við þá
náttúru sem best ég má. Sögurnar
þínar allar, sem alltaf urðu betri í
bættri og mergjaðri endursögn,
urðu mér og öðrum til gleði og upp-
lyftingar.
Ekki verður hjá því komist að
dást að allri þeirri ósérhlífni og
þeim fyrirvaralausa kærleik sem þú
sýndir henni Heiðu þinni, sérstak-
lega við erfið veikindi hennar mörg
hin síðari ár. Þar endurspegluðust
mannkostir þínir, kærleikur og
óeigingirni, umburðarlyndi og þol-
inmæði, auðmýkt og æðruleysi, sem
eru þau lífsviðmið sem ég óska að
ég geti sem best farið eftir.
Langur dagur liðinn,
ljósum hinstu kvöldskin slær –
aðeins eftirbiðin!
Aftanhúmið færist nær
þessu höfði að halla við
hvíldarvon og næturfrið.
(Stephan G. Stephanson.)
Í bæn minni þakka ég algóðum
Guði fyrir kærleik og vináttu þína
og samfylgd þína alla, samt hann
blessi og varðveiti minningu þína.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Benedikt Jónsson.
Elsku afi. Það hefur hvarflað að
mér að við hefðum átt að kíkja til
þín en við vorum bara svo viss um
að þú værir ekki að fara neitt nema
heim að spila pool en svona er þetta
og þú ert kominn á betri stað. Það
verður skrýtið að heimsækja þig
ekki í Eiðsmýrina, draga þig úr
poolsalnum svo þú gætir fylgst með
Ella á hlaupum um alla íbúð. Hug-
urinn hefur farið á flug og rifjast
upp stundirnar sem ég átti fyrir
vestan þegar ég sem lítil stúlka,
fékk að koma í heimsókn og maður
beið spenntur eftir að skólanum lyki
að vori til að fara til afa og ömmu í
Súó, leika sér og láta stjana við sig,
svo seinna sem ung stúlka að fara í
framhaldsnám stóðu dyrnar auðvit-
að opnar og þið tókuð mig að ykkur
fyrsta veturinn minn. Oft skelli ég
upp úr þegar ég hugsa um þann
tíma, það voru svo sannarlega for-
réttindi að eiga þennan tíma með
þér, takk fyrir það, afi. Helgi býr að
laxveiðiferðunum með þér og geym-
ir minningarnar á góðum stað.
Hann er nú sem betur fer farinn að
minnka brauðið.
En elsku afi, ég er viss um að þú
ert í góðra vina hópi og örugglega
farinn að dansa um. Þú skilar góðri
kveðju til afa Krumma og geymdu
einn dans handa mér, það er gott að
vita að slíkir heiðursmenn skuli
vaka yfir okkur.
Vertu sæll, elsku afi.
Hrafnhildur Bára, Helgi
og börn.
Frændi minn, Óskar Kristjáns-
son, lést laugardaginn 29. október
eftir skamma sjúkdómslegu. Það er
alltaf erfitt að kveðja frændur og
vini, sérstaklega þegar ekki er lang-
ur aðdragandi að andláti. Óskar
hafði að vísu ekki verið við sem
besta heilsu síðustu misserin og
brugðið gat til beggja vona varðandi
endurheimta heilsu. Því kom það
mér ekki alveg í opna skjöldu þegar
mér var sagt frá andláti frænda
míns. Þó við reynum að undirbúa
okkur kemur andlát náinna ætt-
ingja samt alltaf að óvörum. Það er
eitthvað svo endanlegt við slíka
kveðjustund, við eigum ekki eftir að
hitta viðkomandi aftur og því fylgir
söknuður.
Ég sé Óskar fyrir mér vel klædd-
an í frakka með hatt, á göngu, slær
hendinni upp og til hægri til að
bægja frá reyk sem kemur þegar
hann kveikir í pípu, en Óskar reykti
pípu. Hvort sem komið var á skrif-
stofu Óskars eða heim til hans fann
maður pípulyktina sem fylgdi hon-
um og mér fannst einhvern veginn
lyktin alltaf góð.
Óskar var sá af systkinum pabba
sem ég kynntist best enda bjuggu
þeir bræður mesta sína starfsævi á
Suðureyri. Þeir ólust upp hjá for-
eldrum sínum ásamt systkinum í
húsinu númer 5 við Eyrargötu á
Suðureyri. Eftirlifandi eiginkona
Óskars er Aðalheiður Friðberts-
dóttir.
Ég á margar góðar minningar um
frænda minn. Þegar ég var lítill átti
pabbi ekki bíl og þá fékk ég oft að
fara með Óskari í bíltúr. Ég man
hve mér þótti þessar ferðir
skemmtilegar, hvað hann var
öruggur og keyrði hratt. Hann átti
líka alltaf svo flotta bíla. Í bíltúrum
með honum stóð ég stundum fyrir
aftan bílstjórasætið og það eina sem
maður varð að passa var að toga
ekki í bakið á bílstjórasætinu. Einu
sinni benti Heiða honum á að senni-
lega væri of hratt ekið. Óskar svar-
aði um hæl og sagðist alltaf slá vel
af á blindhæðum og í beygjum.
Ekki komu fleiri athugasemdir í það
skiptið.
Óskar var einn af fyrstu stúd-
entum Verzlunarskóla Íslands.
Fljótlega eftir nám flutti hann vest-
ur og var einn af máttarstólpum
samfélagsins á Suðureyri upp úr
miðri síðustu öld og fram yfir 1980
eða þar til að hann flutti suður til
Reykjavíkur. Hann var með útgerð,
rak frystihúsið Ísver ásamt beina-
verksmiðju og var eigandi þess
ásamt fleirum. Á þessum árum var
einhver mesta gróska í atvinnulífi á
Suðureyri sem verið hefur og voru
rekin þar tvö frystihús, Ísver og
Fiskiðjan Freyja. Á þessum árum
ferðaðist Óskar mikið vegna starfa
sinna og var oft glest með það að
hann væri meira fyrir sunnan en
heima. Þá voru ferðalög mun tíma-
frekari en nú er og samskipti við
bankastofnanir flóknari. Frystihús-
in, Ísver og Fiskiðjan, voru seinna
sameinuð og starfaði hann hjá sam-
einuðum frystihúsum undir nafni
Fiskiðjunnar Freyju. Óskar tók á
allan hátt virkan þátt í uppbyggingu
samfélagsins á þessum árum, hann
sat m.a. í hreppsnefnd og var einnig
lengi oddviti Suðureyrarhrepps og
var þannig áhrifamaður um þróun
samfélagsins. Hann var alla tíð mik-
ill sjálfstæðismaður og tók þátt í
þeirra starfi. Óskar sat einnig í
stjórn Sparisjóðs Súgfirðinga í
mörg ár og var lengi formaður
stjórnar sjóðsins. Þá var hann um-
boðsmaður Tryggingamiðstöðvar-
innar í mörg ár og fleira mætti
telja. Óskar var alla tíð reglusamur
og góð fyrirmynd.
Óskar var maður sem tranaði sér
ekki fram til áhrifa heldur voru
honum falin verkin. Mín tilfinning
er að á Óskar hafi hlaðist fleiri störf
heldur en hann endilega sóttist eft-
ir. Var það einkum vegna þess að
hann var ábyggilegur og fólk treysti
honum fyrir málum. Hann var alltaf
tilbúinn að aðstoða fólk og margir
leituðu til hans varðandi ýmis mál.
Óskar var ekki mikið fyrir að vera í
sviðsljósinu. Vísubrot úr afmælis-
kvæði sem séra Jóhannes Pálmason
samdi í tilefni fimmtugsafmælis
Óskars lýsir honum vel:
... við alls konar tilstand, hopp og hí
og hástemmdan ræðufans.
Að standa sviðsljósi aleinn í
mun ekki að skapi hans.
Þrátt fyrir mikinn eril vegna at-
vinnumála og félagsstarfa hafði
Óskar sín áhugamál. Laxveiði
stundaði hann af áhuga mörg sumur
og svo var hann alla tíð áhugasamur
bridsspilari. Einnig man ég eftir því
að Óskar tók þátt í leikstarfsemi og
lék í Leynimel 13, að sjálfsögðu
borðaklæddan lögreglumann.
Síðustu ár fór Óskar að spila snó-
ker sér til skemmtunar og náði
ágætis færni. Ég var svo heppinn að
spila við hann nokkrum sinnum og
hafði af því mikið gaman. Ekki náði
ég að vinna hann þótt ég héldi í
fyrstu að það yrði auðvelt, en raun-
in varð önnur.
Ég á Óskari margt að þakka, en
hann reyndist mér alltaf vel þegar
ég þurfti að leita til hans varðandi
ráð eða stuðning.
Nú þegar frændi minn er kvadd-
ur þá þakka ég fyrir hönd fjölskyldu
minnar góð og ánægjuleg kynni. Við
sendum Heiðu, Ella, Siggu, Krist-
jáni og Öllu ásamt fjölskyldum inni-
legustu samúðarkveðjur okkar.
Magnús S. Jónsson.
ÓSKAR
KRISTJÁNSSON
 Fleiri minningargreinar um Ósk-
ar Kristjánsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Valgarð Briem.