Fréttablaðið - 11.01.2003, Side 25

um. „Það má segja að ég sé enn-
þá að leika mér á sömu þúfunni.
Í túninu heima.“
Með nýjustu tækni
Hjá Hallgrími Helgasyni er
það hins vegar ekki dauðinn held-
ur húmorinn sem svífur yfir vötn-
um. Hann sýnir nokkur stór mál-
verk af teiknimyndahetjunni
Grim, sem varla getur reyndar
talist hetja en hefur birst á marg-
víslegum vettvangi sem eins kon-
ar annað sjálf Hallgríms.
Hallgrímur notar nýjustu
tölvutækni í verkum sínum að
þessu sinni. Þetta eru stór verk á
striga, ekki máluð heldur prentuð
í sérstökum prentara.
„Maður tengir sig svo vel við
tímann með því að vera að vinna
með allra nýjustu tækni,“ segir
Hallgrímur. „Teikningin er
skönnuð inn, lituð í tölvunni og
svo prentuð út á strigann.“
Það finnst honum spennandi.
„Þetta er þriðja sýningin mín
með Grim. Sú fyrsta var svart-
hvít, númer tvö var í lit. Þær voru
báðar unnar á pappír. En núna er
ég kominn með þetta á striga og
nota um leið nýjustu tæknina.“
Á galeiðu herra Húmors
Eitt verkanna á sýningunni er
reyndar tileinkað þrælahaldara
nokkrum sem Húmor heitir. Á
myndinni sést Grim þræla við að
moka gryfju eina mikla á miðju
leiksviði Borgarleikhússins. Hall-
grímur er spurður hvort honum
þyki húmorinn helst til harður
húsbóndi.
„Já, sérstaklega þegar ég var
að vinna vikulegar teiknimynda-
seríur með Grim í Fókus í gamla
daga, þá var oft helvíti erfitt að
koma með eitthvað snjallt viku-
lega. Það var kannski í lagi þegar
maður var eingöngu í þessu, en
þegar maður er í mörgu þá er það
erfitt. Manni líður oft eins og
maður sé þræll á galeiðu.“
En skyldi vera svo komið að
hann vilji losna undan því að
þjóna herra Húmor í tíma og
ótíma?
„Nei, nei. Þetta er sennilega
bara eðlilegur partur af mér. En
stundum finnur maður fyrir
pressu. Fólk er alltaf að biðja
mann að gera hitt og þetta og þá
er það alltaf undir þeim for-
merkjum að það verði fyndið. Það
er alltaf verið að biðja mann um
að halda ræður, koma á árshátíðir,
þýða einhver leikrit eða skrifa
senur inn í leikrit. Maður fær
mikið af svoleiðis beiðnum.“
Að vera duglegur og vanda sig
Óhætt er að segja að Bjargey
hafi ekki síður en Hallgrímur
haft nóg að gera í myndlistinni
frá því hún útskrifaðist úr skóla
fyrir um það bil nokkrum árum.
Hún hefur sýnt víða erlendis, í
Svíþjóð, Þýskalandi, Frakklandi,
Danmörku, Finnlandi og Austur-
ríki. Næst á dagskrá eru sýningar
í München í Þýskalandi og í Minn-
eapolis í Bandaríkjunum. Einnig
stendur til að gera nýja stutt-
mynd eftir handriti Bjargeyjar.
„Jú, ég hef verið að sýna úti
um allt. Það gengur frekar vel.“
En hvernig fer ungur mynd-
listarmaður að því að koma sér á
framfæri, komast að á sýningum
út um allan heim?
„Bara með því að vera dugleg
og vanda mig. Ef maður kemst á
eina góða sýningu, þá er tekið eft-
ir manni og manni er boðið á aðra
sýningu. Þetta er svona snjóbolti
sem fer af stað. Og það byggist
fyrst og fremst á því að gera góð
verk.“
Hvaðan koma peningarnir?
Hún hefur gert tvær stuttar
kvikmyndir og verið með kvik-
myndainnsetningar. „Það eru
kannski fyrst og fremst þær sem
hafa vakið mesta athygli. Þær
hafa verið sýndar í listasöfnum
víða um heim.“
Hins vegar viðurkennir hún að
það sé svolítið erfitt að finna pen-
inga fyrir „listrænum skrýtnum
myndum,“ eins og hún orðar það.
„Hvaðan koma peningar?
Kannski af himnum? Ég hef feng-
ið styrki og ég sel verk. Það eru
bara þessar tvær leiðir sem lista-
menn hafa til þess að afla sér pen-
inga.“
Húbert Nói á það sammerkt
með þeim Hallgrími og Bjargeyju
að hafa getað helgað sig listinni
og lifað á henni. Þetta er átjánda
einkasýning hans.
„Maður lifir ekki hátt, en svelt-
ur ekki,“ segir hann.
Húbert Nói tekur einnig undir
það sem Bjargey sagði, að það
sem máli skipti sé að gera hlutina
vel. „Ég hef þá sýn að allt sem þú
gerir skili sér, ef þú gerir það af
alúð. Það er bara lögmál.“
gudsteinn@frettabladid.is
25LAUGARDAGUR 11. janúar 2003
HÚBERT NÓI
„Farvegur skyndilausnanna hentar mér
ekki,“ segir Húbert Nói.