Fréttablaðið - 25.06.2004, Side 46

Rokksveitin Jane’s Addiction er
að hætta, tveimur árum eftir að
hún kom saman á ný eftir tíu ára
pásu. Lítið hefur spurst til sveit-
arinnar á þessu ári en á því
síðasta gaf hún út plötuna Strays.
Meðlimir sveitarinnar, fyrir
utan söngvarann Perry Farrell,
hafa gefið út yfirlýsingu á netinu
þar sem þeir segjast ekki geta
haldið lengur út. Samstarfið hafi
einfaldlega ekki gengið upp. „Í
raun og veru höfum við hætt og
byrjað aftur um það bil fjórum
sinnum á síðastliðnum árum,“
sagði í yfirlýsingunni. „Kannski
sýnir það okkur hvar við erum
staddir núna. Við vitum
að við gerðum allt sem
við gátum í þetta skiptið
og náðum að gera mjög
góða plötu eftir tíu ára
þögn.“
Jane’s Addiction er
talin ein áhrifamesta
rokksveit síðustu tutt-
ugu ára. Plötur hennar
Nothing’s Shocking og
Ritual de lo Habitual eru
orðnar sígildar og hafa
haft áhrif á sveitir eins
og Red Hot Chili Peppers
og The Music. ■
25. júní 2004 FÖSTUDAGUR
■ KVIKMYNDIR
■ TÓNLIST■ TÓNLIST
Ármúla 31 • S. 588 7332 • www.i-t.is
Veri› velkomin
í glæn‡ja verslun okkar a› Ármúla 31
Ba›innréttingar - fjölbreyttasta úrval landsins
w
w
w
.d
es
ig
n.
is
@
2
00
4
Til afgrei›slu af lager
25-40% afsláttur
JANE’S ADDICTION
Þessi áhrifamikla rokksveit er að hætta,
tveimur árum eftir að hún kom saman á ný.
SINATRA Í SVISS
Bandaríska söngkonan Nancy Sinatra, dóttir goðsagnarinnar Franks Sinatra,
var brosmild á tónleikum sínum í Zurich í Sviss fyrir skömmu.
Sýndi hún takta sem faðir hennar hefði verið stoltur af.
Jane´s Addiction að hætta
AP
/M
YN
D
Það var á miðvikudagskvöldið sem
ég rölti upp í Laugardalshöll til að
berja sjálfa Deep Purple augum.
Ian Gillan og félagar hafa lengi
verið í uppáhaldi og þá sérstaklega
plötur af áttunda áratugnum, eins
og Burn, In Rock og Fireball.
Það var þétt setinn bekkurinn er
ég mætti upp í höll, enda Mánar
væntanlegir á svið eftir þó nokkurt
hlé. Andrúmsloftið í höllinni var
mjög afslappað, fannst ég meira að
segja finna lyktina af henni Maríu
Jónu þarna einhvers staðar.
Mánar voru frábærir, hreint út
sagt. Byrjuðu sterkt með laginu
Frelsi og léku síðan nokkur lög af
„Svörtu plötunni“. Fyrir sveitinni
fór Labbi í Glóru, hefur greinilega
verið öflugur „frontmaður“ á sín-
um tíma og er enn. Ég er ákveðinn
í að setja mig í hlutverk mold-
vörpunnar og grafa upp gamalt
efni með þeim, slík var hrifningin.
Mánar voru með hljómborðs-,
slagverks- og fiðluleikara sem og
bakraddasöngkonur, sem gerðu út-
komuna enn sterkari. Gaman var
að sjá þá taka Easy Liviní eftir Uri-
ah Heep við góðar undirtektir við-
staddra. Liðsmenn Mána höfðu á
orði að þrátt fyrir aldurinn væru
þeir ennþá jafn reiðir og það tæki
jafn mikið á að syngja um við-
fangsefni þeirra frá gullaldarárum
hljómsveitarinnar. Fyrir tón-
leikana þekkti ég Mána nánast ekk-
ert en get dregið þá ályktun af
þessum tónleikum að þeir séu ein
besta rokksveit sem við höfum átt.
Myndi vilja eignast endurútgáfu af
þeirra gamla efni, eðalrokk þar á
ferð. Mánar áttu kvöldið í mínum
huga.
Deep Purple steig á svið og hóf
dagskrána á nýju lagi. Átti von á að
þeir myndu reyna að keyra upp
stemninguna strax í byrjun.
Reyndar saknaði ég strax hljóm-
borðsleikarans Jon Lord og þó svo
að Don Airey (hefur m.a. leikið
með Ozzy Osbourne og Jethro Tull)
hafi staðið sig með ágætum þá
hefur hann ekki sömu útgeislun og
Lord.
Woman From Tokyo féll í betri
jarðveg en nýju lögin og Knockiní
At Your Back Door af plötunni
Perfect Strangers gladdi eyrun.
Alltaf grunaði mig að hljómsveitin
gæti gert betur og fannst í rauninni
aldrei kvikna almennilega í Purple.
Þetta var eins og fyrir fótboltaunn-
endur að sjá lið sitt leika heilan leik
án þess að hlaupa. En sem aðdáandi
sveitarinnar, og þá sérstaklega Ian
Paice, sem var á sínum tíma einn
allra skemmtilegasti trommari
rokksins, bar ég þá von í brjósti að
trompin undir lok prógrammsins
myndu koma betur út.
Rétt er að minnast á Steve
Morse, sem hefur væntanlega glatt
sólóþyrsta gítarunnendur í salnum.
Þar er á ferð tæknilegur gítar-
leikari sem fer frekar pent með
hlutina milli þess sem hann varpar
á mann öflugum sprengjum. Hann
hefur samt ekki sama karakter og
Blackmore, sem er öllu snyrtilegri
gítarleikari.
Þó að slagarar á borð við Black
Night og Smoke On the Water hafi
endað ágætis dagskrá hjá Purple
fóru þessir tónleikar aldrei á flug.
Kannski er standardinn orðinn svo
hár hjá mér eftir að hafa séð u.þ.b.
400 erlend bönd á tónleikum. Engu
að síður minnti þetta á gott tímabil
sem er, því miður, löngu liðið.
SMÁRI JÓSEPSSON
TÓNLEIKAR DEEP PURPLE Í LAUGARDALS-
HÖLL MIÐVIKUDAGINN 23. JÚNÍ.
Mánar stálu kvöldinu
IAN GILLAN
Á líklegast eftir að rokka fram í rauðan dauðann.
UPP MEÐ HENDUR
Stemningin var frekar róleg að mati
gagnrýnanda Fréttablaðsins, en þetta fólk
virtist þó skemmta sér vel.
STRENGJAPARIÐ
Gagnrýnanda Fréttablaðsins fannst Deep Purple aldrei ná almennilegu flugi
og var hrifnari af Mánum.
Damon leið-
ur á hasar-
myndum
Leikarinn Matt Damon er orðinn
leiður á að leika í hasarmyndum.
Hann er tilbúinn að hætta alfarið
að leika í þeim og einbeita sér í
staðinn að myndum sem bjóða
upp á meira skapandi hlutverk.
„Flestar hasarmyndir njörva
mig of mikið niður vegna þess hve
lítið er hægt að láta persónuna
njóta sín,“ sagði Damon í nýlegu
viðtali. „Það sem vakti áhuga
minn á leiklist var að fá að vinna
með fólki á skapandi hátt.“
Damon sést næst á hvíta tjald-
inu í hasarmyndinni The Bourne
Supremacy, sem er framhald
myndarinnar The Bourne Iden-
tity. Hann segist hafa ákveðið að
leika í myndunum tveimur vegna
þess að handritin voru lagfærð
verulega áður en tökur hófust.
„Jafnvel þótt það séu frábær
hasaratriði í myndunum byggja
þær báðar á vel skrifuðum
persónum,“ sagði hann. ■
MATT DAMON
Damon, sem sló í gegn í myndinni Good
Will Hunting, er orðinn þreyttur á að leika
hasarmyndahetjur.
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/R
Ó
B
ER
T