Tíminn - 11.02.1973, Page 24

24
TÍMINN
Sunnudagur 11. febrúar. 1973
núna. Hún gat aldrei sofiö nóg.
Hún haföi átt margar andvöku-
nætur i Stebbings i húsi Isabellu.
A hótelunum i Lundúnum haföi
þungt loftiö haldiö fyrir henni
vöku.Ennú svaf Fanney eins og
hún heföi tekiö inn svefnlyf.
Þegar hún vaknaöi fór hún oft
út i bilinn. Þaö var gaman að
keyra Mercedes eftir gamla
Roverinn. 1 fyrstu var Rob kviða-
fullur. — Þú veröur aö muna aö
aka á hægri brúninni. ttalir aka
hratt. En Fanney hló. — Ég hef
verið bilstjóri hálfa
ævina. ,,Allt of lengi,” sagði
Rob. Fanney var óvön þvi að fá
ekki að keyra, þó aö hún væri
þreytt.
Þessa daga ók hún meðfram
vatninu til Riva, litlu borgarinnar
með höfninni, sem var umkringd
fjöllum þar sem grátviöurinn
dýfði blööunum niður i vatnið, og
rósaviöur vafðist jafnvel utan um
ljósastaurana. Þar voru ágætar
búðir viö göturnar umhverfis
rjómagulu kirkjuna. Fanney var
vön að fara i efnalaugina, þar
sem ungar stúlkur stóöu i rööum
tilbúnar að pressa föt, meðan við-
skiptavinirnir biðu, og kliður af
röddum barst út á strætið
gegnum dyrnar sem stóðu opnar
til þess að hleypa út gufu af
hreinsunarefnum. Hún ók niður
af Malcesine og keypti dagblöð
eða fór i pósthúsiö fyrir Rob,
siðan sat hún og drakk kaffi fyrir
utan eitt af kaffihúsunum, sem
vissu út af bryggjunni. Báts-
mennirnir sem unnu hjá
Salvatore, fóru að kannast viö
hana, enda þekktu þeir Rob. Hún
spjallaði við Ritu, eftirlætis
veitingarstúlkuna hans, sem var
litil og dökkhærð i svörtum kjól
og með örlitla, tandurhreina
svuntu, sem huldi taupokann með
skiptimyntinni. Fanney þekkti
dyraverðina á hótelunum. Þeir
stóðu alltaf fyrir framan þau og
hneigðu sig lokkandi i áttina til
bilanna. Hún þekkti lika vöröinn á
bifreiöastæöinu. Rob kallaði hann
„stigamanninn.” Og hún þekkti
einnig lögregluþjónana, i bláu
jökkunum, með rauðu röndina á
buxnaskálmunum, mjallhvita
hanska og hatta á ská. Við og við
mætti hún litlum hnokkum, sem
gengu i halarófu. Þessir smá-
drengir voru fölir i framan, með
bláar svuntur og topphúfur. Þeir
voru á hæli, sem börn voru send
til frá fátækrahverfum i Milano.A
hverjum degi gengu þeir i hátið-
legri skrúðgöngu niður að
höfninni, tveir og tveir saman og
hver hélt i svuntuböndin á þeim,
sem gekk á undan. Fanney flýtti
sér alltaf framhjá þeim eins og
börnunum, sem léku sér á torginu
og krakkakrilunum, sem voru að
gefa dúfunum á kirkjuþrepunum.
Stundum ók hún lengra með
vatninu, fram hjá smábæjum
með bryggju og húsum, sem
ýmist voru hvitkölkuð eða úr
bleikum steini, fram hjá oliuviði
og kýprustrjám, Torri með vin-
göröunum sinum, Lazisi með
rauðum kastala, Garda, sem var
miklu minni en hún hafði búizt
við, af þvi að bærinn bar sama
nafn og vatnið, og alla leiö til
Peschieri.
— Þætti þér ekki gaman að sjá
Verónu, Mantua og Cremonu?
spurði Rob, en það var eins og
Fanney væri heilluð af vatninu.
Það var engu likara en hún héldi,
að ástartöfrarnir hyrfu, ef hún
missti stjónir á bláma þess. Hún
kom alltaf heim til Robs á réttum
tima, hvert sem hún haföi farið,
og alltaf sló hjarta hennar
hraðar, þegar hún ók siðustu
bugðuna á veginum og sá sveita-
setriö blasa við með ljós i eldhús-
glugganum og glugga Robs fyrir
ofan. Hún ók i gegnum hliðið og
inn fyrir rósarrunnana. Þar steig
hún út úr bilnum, og Mario tók
við honum. Hún gekk þegjandi
upp i herbergið sitt, fékk sér bað,
og hafði fataskipti. Siðan gekk
hún niður i dagstofuna eða út á
grasflötina og beiö, þangað til
Rob kom niður.
Henni fannst þessi timi yndis-
legastur, að sitja þarna hjá Rob
eða reika með honum um garð-
inn, meðan fjöllin dökknuðu i
rökkrinu, þangað til þau bar við
himin eins og klippt úr svargræn-
um pappir. Ský, sem voru enn
gullin eftir sólsetrið spegluðust i
vatninu, sem varð smám saman
litlaust, nema það fékk silfurlitan
blæ. Stundum brá fyrir rauðu eða
grænu ljósi á gufuskipi á leið
fram hjá eða glætu frá einmana
fiskikænu. Beint á móti var alltaf
stjarna, eins og hún hefði verið
hengd þar upp vegna sveitaset-
ursins. Það er kvöldstjarnan,
sagði Fanney, en það var eins og
hún væri stjarnan þeirra. Hún
skein svo skært, að hún sendi ljós-
rák yfir vatnið næstum að fótum
þeirra, en stjarnan hvarf alltaf,
næstum með leifturhraða, bak við
fjallið. Þá birtust ljósin, sem þau
könnuðust við, bæði á ströndinni
og i þyrpingum i fjallinu. Það
blikaði á hvit billjós, þegar þau
komu út úr jarðgöngunum hinum
megin við vatnið eða niður veg-
inn, sem bugðaðist ofan fjallið.
Það er kominn timi til að fara inn,
sagði Rob venjulega. — Ég er
orðinn sársvangur, og ég þarf að
fá mér glas til þess að slökkva
þorstann.
Sólskinið og kyrrðin hafði sef-
andi áhrif á Fanneyju. Það var
eins og slaknað hefði á böndun-
um, sem voru að slita hjarta
hennar i tvennt. Ef til vill verð ég
einhvern timann aftur eins og ég
á að mér að vera, hugsaði hún
með sér,-
Þegar hún lá með lokuð augun i
sólskininu i garðinum, skein ljós-
ið gegnum augnalokin og sýndist
ljósrautt. Var það táknrænt? ,,En
það er ekki þannig”, hefði hún
getað hrópað. Hún þurfti ekki
annað en opna augun, og þá var
ljósið bjart, gullið. Og það er
raunveruleikinn. Þetta getur ekki
haldið áfram að ásækja mig til
eilifðar, sagði Fanney.
„Karlmönnum fellur ekki i geð
að sjá tár”. Hún gat gert sér i
hugarlund hvernig maddama
Menghini segði þetta. — Það get-
ur verið, að konur á fyrri öldum
hafi verið hræsnarar, en þær
þybbuðust við. „Og það verður þú
að gera”, sagði Fanney við
sjálfa sig. „Nú geturðu gert
þetta: rakið upp allan þráðinn og
fylgt honum gegnum siðasta
timabilið, undið hann siðan upp
aftur i hnykil, sem þú getur falið i
lófa þér eða hjarta þinu, en talaðu
ekki framar um þetta við neinn”,
sagði Fanney.
Það var siðasta sunnudaginn i
mai fyrir næstum einu ári, hugs-
aði Fanney með sér. Aðeins eitt
ár, sfðan allt þetta gerðist. Hún
hafði litið inn i Devantshús i Whit-
cross til þess að skila bók. Margot
fékk flestar nýjar bækur og lánaði
þær góðfúslega. — Anthea er
hérna, sagöi Margot. — Hún kom
með sumt af kvikmyndafólkinu.
— Þaðerverið að kvikmynda at-
riði um veiðiþjóf, og þeir leituðu
ráða hjá Sidney. Sidney, eigin-
maður Margots var lögregludóm-
ari. — Fólkið er núna úti garðin-
um. Komdu, þar hittirðu Rob
Quillet.
Hún sagði þetta, eins og hún
væri að veita konunglega náð, en
þegar Fanney leit gegnum dyrn-
ar, sem lágu úr dagstofunni út i
garðinn og sá grannvaxinn, dökk-
hærðan mann, sem var að tala við
Sidney, þá spurði hún: Er þetta
Rob Quillet? Ég hef hitt hann.
— Hitthann? Hvar gazt þúhitt
hann? spurði Anthea. Undrunin
var jafnlitilsvirðandi og áherzlan
á „Þú”. en Fenny var vön Margot
og Antheu svo að hún sagði að-
eins: — Ég hitti hann i búðinni hjá
Derrick. Þú manst að Geoff Derr-
ick var með allt grænmetið sitt
fyrir utan búðina.
— Hvaða samband gat eigin-
lega verið á milli grænmetisins
hans Geoffs Derricks og Robs
Quillets? — Það hafði sitt að
segja, hefði Fanney getað sagt
núna.
Það var ein af þessum tilviljun-
um — eða ekki „tilviljun”,
hugsaði Fanney með sér. Geoff
sendi grænmetið úr Derricksbúð i
öll húsin i Whitcross „en af þvi að
hann var á spitala, urðum við að
sækja grænmetið okkar sjálfar”,
sagði Fanney. A búðarborðinu
stóðu tveir stórir kassar fullir af
grænmeti handa henni. — Get-
urðu borið þá? spurði frú Derrick,
en ókunnugur maður, sem stóð
fyrir framan grind með fræpok-
um, vék sér að henni og sagði: —
Þessir kassar eru of þungir fyrir
yður. Lofið mér að halda á þeim.
— Þá heyrði ég rödd þina i fyrsta
sinn, sagði Fanney við Rob. —
Þeir eru of þungir fyrir yður. —
Hún brosti snöggvast til Robs og
sagði: — Það er mjög vingjarn-
legt af yður. — Hún gekk á undan
út að bilnum. — Ég man eftir
hendinni á þér, þgar þú klappaðir
Danny. Danny var meö gullhv.
haus og dökk lafandi eyru. Hönd-
in var grönn og brún eins og oliu-
viður og fingurnir landir. — Ég
man eftir hendinni og augunum,
hefði hún getað sagt. Aður en
Fanney ók af stað, leit hún upp og
mætti augum þessa ókunnuga
manns. Þau voru brún og lýstu
einkennilega mikilli ihygli. En
var andlitið ekki háðslegt? spurði
Fanneysjálfasig.en það var ekki
1332
Lárétt
1) Drykkur.- 5) Dýr.- 7) Lita.-
9) Hró,- 11) Fisks,- 13)
Svefnhljóð.-14) Óduglega.- 16)
Röð.- 17) Stök.- 19) Skessa,-
Löðrétt
1) Matur,- 2) Ell,- 3) Goðs.- 4)
Úrgangs,- 6) Fuglinn,- 8)
Fiska,- 10) Héraðið.- 12)
Rændi,- 15) Fæða,- 18) For-
nafn,-
Ráðning á gátu no. 1331
Lárétt
1) Blakka,- 5) Tál,- 7) LM,- 9)
Tifa,- 11) Gas,- 13) Fag,- 14)
ttak.- 16) LL,- 17) Bækla,- 19)
Vaknar,-
Lóðrétt
1) Belgia.- 2) At.- 3) Kát,- 4)
Klif.- 6) Naglar,- 8) Mat,- 10)
Falla,-12) Saba.-15) Kæk.- 18)
KN,-
I Orðinn tauga ' Þctta cr slæmt, ' \
veiklaður r~ i 0 ^el'T\Þ^tfr ■ '
, ~y- ■ J eitthvað að áætlunninn
þess vegna eruð þið "
Kenoma hér.
mm
i
Sunnudagur
11. febrúar
8.00 Morgunandakt. Séra
Pétur Sigurgeirsson vigslu-
biskup flytur ritningarorð
og bæn.
8. 10 Fréttir og veðurfregnir.
8.15 Létt morgunlög. Hljóm-
sveit Pauls Westons leikur
lög úr söngleikjum eftir
Romberg.
9.00 Fréttir. Útdráttur úr
forystugreinum dagblað-
anna.
9.15 Morguntónleikar. (10.10
Veðurfregnir) a.
„Friðaróður” eftir Georg
Friedrich Handel.
Flytjendur E. Égorova, G.
Koroljéva, E. V. Sjúslin,
Rússneski háskólakórinn og
hljómsveit tónlistarskólans
i Moskvu. Svesjnikoff stj. b.
óbókonsert i G-dúr eftir
Karl Ditters von
Dittersdorf. Manfred
Kautzky og kammersveitin
i Vin leika, Carlo Zecchi stj.
c. Fiðlukonsert nr. 1 i D-dúr
eftir Nicolo Paganini.
Philippe Hirchhorn og
Belgiska rikishljómsveitin
leika, René Defossez stj.
11.00 Messa i Neskirkju.
Prestur: Séra Jóhann
Hliðar. Organleikari: Jón
ísleifsson. Með kirkjukór
safnaðarins syngja félagar
úr Landakirkjukór i Vest-
mannaeyjum.
12.15 Dagskráin. Tónleikar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar. Tónleikar.
13.15 Fiskiðnaöurinn og
rannsóknastofnanir hans,
II. erindi: Geir Arnesen
efnaverkfræðingur talar um
salt og saltfisk.
14.00 „Þegar hnigur húm að
þorra.” Jón B. Gunnlaugs-
son stjórnar þætti með
blönduðu efni.
15.00 Miðdegistónleikar: Frá
belgiska útvarpinu.
Flytjendur:
Sinfóniuhljómsveit belgiska
utvarpsins Raymond
Schroyens, André van
Drissche, Herman
Lemahieu, Gilbert Miniot,
Piet Dombrech, René
Hostijn, Henryka
Trsomek. Stjórnandi.
Fernand Terby. a. Amerisk
rapsódia eftir Julien
Ghyors. b. Djass-konsert
fyrir sembal eftir Joseph
Horowitz. c. „Útlinur” svita
fyrir horn og hljomsveit
eftir Karl-Heinz Köper. d.
Svita i léttum stil eftir
Arthur Benjamin. e.
„Melusina”, forleikur eftir
Felix Mendelssohn. f.
Rapsódia fyrir pianó og
hljómsveit eftir Willy
Ostijn. g. „Djamileh”, svita
eftir G. Bizet. h. Polonaise
eftir Henryk Wieniawski.
16.55Veðurfregnir. Fréttir
17.00 „Elias”, smásaga eftir
Leo Tolstoj. Agúst H.
Bjarnason islenzkaði.
Margrét Jónsdóttir les.
17.20 Sunnudagslögin.
18.30 tilkynningar
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldins.
19.00. Fréttir. Tilkynningar.
19.20 Fréttaspegill.
19.35 Úr segulbandasafninu.
Gunnar G. Schram ræðir við
Jóhannes Sveinsson Kjarval
listmálara. Viðtalinu var
áður útv. að hluta 1957.
20.00 Sinfóniuhljómsveit ts-
lands leikur i útvarpssal.
tónlist eftir Ragnar
Söderlind, Antonio Bibalo,
Harlow Atwood og Boris
Blacher. Stjórnandi: PállP.
Pálsson.
20.30 „Þeim lærist bczt að
synda, sem liggur við
drukknun” Guðrún
Guðlaugsdóttir tók saman
ýmislegt um sundiðkun og
flytur með Hjlata Rögn-
valdssyni.
21.05 Kórsöngur. Danski
stúdentakórinn „Unge
Akademikers Kor” syngur.
21.30 Lestur fornrita : Njáls
saga. Dr Einar Ól. Sveins-
son prófessor les. (15)
22.00 Fréttir.