Tíminn - 11.02.1973, Blaðsíða 40

'V
k

Sunnudagur 11. febrúar. 1973
Auglýsingasímar
Tímans eru
1-95-23 & 18-300
Hlégarður
'-'.Qamtnmiicalir
'Samkomusalir til leigu fyrir:
Arshátiðir, Þorrabiót, fundi,
ráðstefnur, afmælis- og ferm-
• ^ ingarveizlur. Fjölbréyttar
veitingar, stjórir og litlir salir,
|Stórt dansgólf. Uppl. og pantan-
ir húsverði i sima 6-61-95.
„ GOÐI
L J fyrir góúan mat
^ KJÖTIDNADARSTÖÐ SAMBANDSINS
Atriði, sem hugleidd verða vandlega:
ÁHRIF NÁTTÚRUHAMFARA
Á ORKUVER OG ORKUVEITUR
46 m vindhraði á sek
mældist í Nýjabæ fyrir jól
— ÞAD FEK EKKI IIJA ÞVI, að
þctta atriði verði hugleitt meira
en áður, sagði .Jakob Björnsson
orkumálastjóri. þegar Tíminn
leitaði álits hans á þvi, hversu
mikla vogun hann teldi, að hafa
meginorkustöðvar landsmanna á
cldfjallasvæði. Gosið i Vcst-
mannaeyjum hefur náttúrlega sin
áhrif, sagði hann. En þess cr lika
að gcla, að Haukur Tómasson
jarðfræðingur samdi á sinum
tiina, áður en Eyjagosið kom til
sögunnar, skýrslu um hugsanleg
áhrif náltúruhamfara á orkuver
og orkuvcitur, og að sjálfsögðu
hefur verið reynt að vega og meta
allt slikt.
— Ég skal ekki segja, að hve
miklu leyti fyrri ályktanir kunna
að verða teknar til endurskoðun-
ar, hélt Jakob áfram, en sjálfsagt
er náttúrlegt að taka virkjun á
svæði, þar sem náttúruhamfarir
koma siður til greina, fram yfir
virkjun á viðsjárverðari stað,
beriekki þeim mun meira á milli
um hagkvæmni að öðru leyti.
Eins og allir vita, er orkuverið
við Búrlell harla nærri Heklu. bar
sem gos hafa gerzt tíð upp á sið-
kastið, og fyrir huguð Sigöldu-
virkjun er á sama sprungusvæði
— Sé litið til staða norðan lands,
sagði Jakob ennfremur, þar sem
virkjun er talin hagkvæmust, þá
eru þeir þrir, er athyglin hefur
beinzt að: Dettifoss, Jökulsá i
Austurdal og Blanda. Dettifoss er
undir sömu sök seldur og hinar
stórvirkjanirnar, Búrfellsvirkjun
og Sigölduvirkjun. Hann er á
sama sprungusvæðinu. Þar eru
þó undirbúningsrannsóknir einna
lengst á veg komnar. Talsverðar
athuganir hafa verið gerðar á
Jökulsá i Austurdal, og mun i
næsta mánuði verða teiknað kort
af svæði, eins og reyndar var
fyrirhugað þegar i haust. Þetta
kort mun sýna svæðið kringum
ármótin og ná nokkuð upp í dalina
báða, Austurdal og Vesturdal. Að
fengnum öllum gögnum verður
svo gerð kostnaðaráætlun. Virkj-
un Blöndu hefur einnig verið
nokkuð könnuð. Upphaflega var
það efst á baugi, ef virkjað yrði
þar, að steypa henni niður i
Vatnsdal, en frá þeirri ráðagerð
hefur verið horfið, og yrði orku-
ver við hana, ef til kæmi, niðri i
Blöndudal, allt langt ofan við
brúna hjá Blöndudaishólum.
Viðtækar veðurfars-
mælingar á hálendingu
Sá kostur fylgdi virkjunum i
Skagafirði eða Húnavatnssýslu,
auk þess sem þær yrðu utan eld-
fjallasvæðanna, að háspennulinur
þaðan gætu legið um byggð og
heiðar, sem eru miklu lægri en
meginhálendið utan jarðelda-
svæða.
1 framhaldi af þessu leitaði
Timinn þess vegna frétta hjá
þeim Jakobi Björnssyni og Flosa
Hrafni Sigurðssyni veðurlræðingi
af athugunum þeim, sem nú er
verið að gera á veðurfari og is-
ingu á hálendingu vegna hugsan-
legrar háspennulinu um Sprengi-
sand eða Kjöl. Þrjár meginleiðir
hafa verið taldar koma til greina:
niður i Bárðardal, niður i Eyja-
fjörð og niður i Skagafjörð.
Mælingar eru gerðar við Sigöldu,
Vatnsfell, i Nýjabæ og á Hvera-
völlum, og grindur og staurar,
sem virar eru strengdir á milli,
hafa verið reistir á þeim stöðum,
þar sem mest er talið, að reyna
myndi á háspennulinu.
Nú er einmitt flokkur manna,
sem sendur var úr Reykjavik
með sterkari talstöð handa hjón-
unum þar,' að reisa meira af
grindum og staurum i þessu
skyni.
— Fljótlega verður þetta einnig
gert á Haukagilsheiði upp af
Mælifellsdal, sagði Flosi Hrafn,
og einnig á Litlasandi með það i
huga, að linan kæmi niður
Svartárdal eða Gilhagadal.
Flosi Hrafn kvaðst ætla, að
mest isingarhætta væri uppi á
hálendisbrúninni við Eyja-
fjarðardali, og þó ekki siður sunn-
ar — á há-Sprengisandi.
ÞESS varð ekki vart á laugar-
dagsmorguninn, að verulcgar
breytingar hefðu orðið á gos-
stöðvunum i Vestmannaeyjum.
Þess er þó að gæta, að þá var
mugga og sást illa tii þeirra.
Kvað Páll Iinsland, sem þar er nú
i hópi þeirra, er fylgjast mcð
framvindu gossins, ekkert hafa
liafa gerzt, er miklum tiðindum
sæti.
Nokkurt skrið er á hrauninu, og
leitar það mest suður og suðaust-
ur á bóginn i sjó fram. öllu meiri
Jakob Björnsson sagði, að enn
sem komið væri hefði isingin i
Nýjabæ, þar sem hann bjóst við,
að hún væri mest, ekki reynzt
meiri en gert hafði verið ráð fyr-
ir. Þar koma aftur á móti veður
mikil.
— t óveðrinu mikla, þegar Búr-
fellslinan bilaði, sagði Jakob,
mældust 93 hnútur i hörðustu
hviðunni i Nýjabæ, en það jafn-
gildir 46 metrum á sekúndu.
Og það er skollans mikill
strekkingur, þvi að það teljast 12
vindstig, með öðrum orðum —
fárviðri —, þegar vindhraði nær
64 hnútum. J.H.
tiðindum kann að sæta, að eld-
gigurinn virðist nú færast suður á
bóginn. Verði framhald á þvi,
dregur úr þeirri hættu, sem yfir
bænum vofir, en aftur á móti get-
ur flugvellinum orðið hætt.
Fragtflug byrjaði þegar snemma
i gærmorgun að fljúga til Eyja að
sækja búsmuni, og litlu siðar kom
landhelgisflugvélin og fleiri flug-
vélar komu sömu erindagerða.
Óvist var, hve lengi mikið næði
gæfist til starfa, þvi að spáð var
suðaustanátt og vondu veðri.
Gígurinn færist til suðurs
„SKEGG
NAM AÐ
HRISTA"
LÍKLEGA rámar
marga i lýsingu þá á
Þór i Þrymskviðu, er
hann vaknaði og varð
þess vis, að hamrin-
um góða, Mjölni,
hafði verið stolið frá
honum. „Ileiður var
Vingþór”, segir þar,
og kom það i ýmsu
fram: „Skegg nam
hrista, skör nam að
dýja”.
Af þessu má sjá, að hinir
fornu guðir forfeðra okkar (og
endurlifguðu guðir Asatrúar-
manna hinna nýju) hafa verið
taldir prýddir allmyndarlegu
skeggi. Af Njálu sj^jm við, að
bóndanum á BeSfcfiÖrshvoli
var fært það til lýtaT^^iann
hafði skeggvöxt rýran.
Raunar þurfum við ekki að
vitna til heiðinna goða og heið-
inna manna, þvi að kristnum
mönnum virðist af flestu að
dæma jafnan hafa verið tam-
ast að hugsa sér bæði himna
Rögnvaldur Ólafsson
Tímamynd: Gunnar
föðurinn og frelsara sinn
skeggjaða. Slikt hið sama
gildir um postulana eins og sjá
má á mörgum altaristjöldum
og málmerkum.
Eigi að siður hefur það verið
tizku háð, liklega bæði fyrr og
siðar, hvort þetta tignarmerki
guða og útvalinna guðs boð-
bera, hefur einnig verið eftir-
sótt manndómsmerki meðal
þess lýðs, sem fæðist og lifir til
þess að falla siðan i gleymsku.
Nú um hrið hefur verið skegg-
öld mikil, og fjölbreytni að
sama skapi i skeggprýði karl-
peningsins. En hver veit, hve
lengi það varir? Einn góðan
veðurdag fá kannski þeir rak-
arar og hárskerar, sem enn
þrauka við iðn sina, ærinn
starfa við að slá botninn i
skeggöldina og farga siða hár-
inu. Þvi að skeggaldir liða hjá
eins og isaldir.
Enn er þó að minnsta kosti
ekki úrhættis að birta
skemmtilega mynd af skegg-
prúðum og siðhærðum manni.
Við völdum glimumanninn
Rögnvald Ölafsson að fyrir-
sætu. Finnst lesendum Tim-
ans ekki, að það valið hafi
heppnazt sæmilega.
—JH