Tíminn - 06.05.1973, Blaðsíða 34

34
TÍMINN
Sunnudagur 6. mai 1973.
lega, að láta Lúks lifa og
það leit næstum út fyrir, að
bænirnar ætluðu að hrífa,
því að hirðirinn lét byssuna
falla niðúr og hugsaði sig
um stundarkorn, en það var
ekki vegna konunnar, sem
hikið kom á hann. Fyrst og
fremst var það af því að
hendur hans skulfu helzt til
mikið, í öðru lagi af því að
hann varhelzt til góð skytta
til þess, að hann færi að
skjóta dýr, sem sat alveg
hreyfingarlaust á mjöl-
tunnunni og í þriðja lagi
var hann hræddur við að
hann mundi skjóta litla
barnið þeirra, sem lá í
vöggu jáar rétt hjá. Því
næst rak hann fótinn í
mjöltunnuna, svo dýrið
færi burt, því fengi hann
það út fyrir dyrnar gat
hann skotið það hiklaust.
En apínn var að hugsa
um allt annað. Hann þurfti
aðfá eitthvað að éta og þar
sem grautur litla barnsins
var þar rétt hjá þá stakk
hann hendinni niður í
grautinn og tók nú ósleiti-
lega til matar síns. Hirðir-
inn varð í fyrstu svo þrumu
lostinn af skelfingu, að
hann gat ekki hrært legg
eða lið, en þegar hann sá að
apinn hellti mjólkinni niður
yfir barnið, tók hann aftur
að átta sig. Hann þrífur nú
aftur byssuna og þar sem
apinn sneri baki að dyrun-
um, þá miðaði hann beint í
hjarta hans og hleypti af. Á
næsta augnabliki hefði ap-
inn áttað vera steindauður,
en í stað þess hafði hann
stokkið upp á borð og
hermdi nú eftir skyttunni.
Hirðirinn hafði ekki misst
marks, en það var í fyrsta
sinn á ævi hans, sem byssan
hafði hlaupið í baklás og
skotið ekki hlaupið af.
Hirðirinn, sem hafði verið
allhræddur áður, varð nú
enn sannfærðari um, að ap-
inn hlyti að vera einhver ó-
vættur.
,,Það er ekki heldur hægt
að skjóta hann", tautaði
hann fyrir munni sér, „ekki
hægt að hengja hann, ekki
hægt að drekkja honum, ég
hef reynt það fyrsta, nú
ætla ég að reyna það
næsta". Og þar sem hirð-
irínn var allt of hjátrúar-
fullur til þess, að hann
þyrði að skjóta í annað sinn
þá fór hann út til að hengja
apann, en nú var ekki til
eitt einasta gálgatré á allri
eyjunni. Hirðirinn var allan
næsta dag að leita að stað
til aftökunnar. Á nóttunni
lá hann tímum saman og
hugsaði um, hvar hann ætti
að hengja apann, en fyrst
. undir morgun datt honum
gott ráð í hug, að hann
skyldi hengja hann í brunn-
vindunni. Svo klifraði hann
varlega upp og festi vind-
una eins ofarlega í brunn-
stöngina og hann gat, svo
það leit út eins og gálgi og
batt svo reipi utan um
vinduna.
Því næst narraði hann
apann upp á brunninn, batt
reipinu um háls honum og
allt var þannig ágætlega
undirbúið. Hirðirinn hafði
ávallt heyrt, að þegar
menn væru hengdir, þá yrði
hálsinn að brotna af
snöggri byltu, en þegar
hann gat ekki komið því
þannig fyrir, þá afréð hann
að gera það á annan hátt.
Hann hleypti í sig miklum
fitonsanda og réðst að
apanum og sló hann svo
hart högg, og af svo mikl-
um krafti, að Lúks kastað-
ist langt út í loftið. Þið get-
ið kannski hugsað ykkur
hvað gerðist. Reipið, sem
hafði verið fúið, það slitn-
aði! Lúksféll til jarðar, en
kom fyrir sig fótum og stóð
nú og gretti sig framan í
böðul sinn og var eins og
Apinn ódrepandi
hann vildi segja honum, að
hann vildi fá aðra loft-
sveiflu til. Allan næsta dag
urðu ærnar og lömbin að
gæta sín sjál f. Hirðirinn
sat úti á engi mjög önnum
kafinn að flétta. Allt í
kring um hann á jörðunni
lágu hrúguraf sefi, nokkuð
af því var á víð og dreif, en
sumt í múgum, en hann
notaði ekki nema hundrað-
asta hvert strá, því að flest
þóttu honum of veik. Á
meðan hann sat þarna og
fléttaði sem óðast, brá ým-
ist fyrir í augum hans eins
konar gleðibjarma, eða á
enni hans komu hrukkur.
Næsta morgun í dögun fór
hirðirinn aftur með apann
niðurað hinum fyrrnefnda
brunni. Nýja reipið, sem
hann hafði fléttað, var gilt
sem slanga og svo sterkt,
að það hefði getað haldið
fíl uppi. Hann varði heilum
klukkutíma til að laga
gálgann og búa sig undir
athöfnina. Loksins var
komið að hinni þýðíngar-
miklu stund. Með enn þá
meira afli, en í fyrra sinnið,
sló hann nú til apans, svo
hann hentíst langt út í loft-
ið. Nú hélt reipið, en
böðullinn hafði ekki athug-
að allt. Reipið og höggið
var eins og það átti að vera,
en gálginn var ekki örugg-
ur, því að þegar höggið
dundi á apann brotnaði
stöngin sundur í miðju eins
og eldspýta og hin gamla
mosavaxna vatnsdælu-
stöng slitnaði upp og féll í
mörgum pörtum niður á
jörðina. Flísarnar úr spýt-
unum rákust upp í fætur
hans og stungu hann, en
það sem honum sveið sár-
ast af öllu, varað sjá apann
stökkva sem fætur toguðu á
burt. Hann hljóp allt hvað
af tók niður eftir hæðinni til
kindanna. Brunnstöngin
hékk ennþá við háls honum
og hávaðinn, sem hlauzt af
því, þegar hann dró hana
yfir stokka og steina, varð
nógur til að styggja kind-
urnar, svo að þær hlupu út í
sjó af hræðslu. Fjárhirðir-
inn var viss um, að af öllu
þessu mundi hljótast mikil
óhamingja, en hann var
svo utan við sig, að hann
hafði ekki rænu á að aftra
henni. Hann varallt of illa
út leikinntil að geta hlaupið
á eftir apanum, hann hrað-
aði sér þess vegna heim til
að segja konu sinn frá
hrakförum sínum og græða
sár sín.
(framh.)
pr i vio iunaum y viö veröum að flýta oki
farkost ykkar ur, þvi hrunið hefur
sundurskotinn, . komið af stað
og vorum i þanrTf sknðuföllum ' íaíðskjf fí
■veginnaðafskrifáÍT^ ^arJVoruþað'
— .... - peir, sem
. ..($?ollu þessufVÓ,
■