Tíminn - 25.11.1973, Side 10

10
TÍMINN
Sunnudagur 25. nóvember 1973
FROSTMORGUNN
ÍSUNDLAUGUNUM
Beöiö eftir rásmerkinu, þegar allt lýkst upp: Ottó Michelsen
forstjóri, Haraldur Hannesson, Stefán Sigurdórsson verzlunarmaöur,
Einar B. Sigurösson iönrekandi, Karl Björnsson, tollvöröur, Páll
Steinþórsson scndibilstjóri og Óskar Hallgrimsson bankastjóri.
ÞKIIt láta ckkcrl aftra sór.
Nokkrir tugir manna standa viö
dyrnar klukkan tuttugu minútur
yfir sjö, þegar sundlaugarnar i
Laugadal cru opnaöar. Vctur cöa
sumar, frost eöa slagvcöur — þaö
gildir einu. I>cir koma svo fremi
scin þcir cru i bænum og hafa
fótaferð — sömu mennirnir
mánuö cftir mánuö og misseri
cftir misscri. l>cir gcta ckki án
þcss vcrið aö fá scr góöan
sundsprett aö morgninum. áður
cn þcir hcfja vinnu sina. Páll
Krlingsson og þcssir gömlu
karlar, scm voru aö bcrjast við að
kcnna Kcykvikingum sund, ættu
nú aö vcra ofar moldu, svo aö þeir
gætu glatt augu sin viö aö horfa á
þcnnan hóp.
Við brugðum okkur inn i laugar
einn frostmorguninn til þess að
virða fyrir okkur sundkappana,
og það var óneitanlega þess vert.
Það var gaman að fylgjast meö
þeim á meðan þeir biðu þess, að
opnað væri, karlar og konur, þvi
að þær voru sex i fyrsta hópnum,
og taka eftir ýmsum tiktúrum
sundfólksins, þvi að það hefur svo
sannarlega sina siði. Margir vilja
alltaf fá sama fataskápinn og
biðja um sama númerið. Aðrir
biðja um bláan háan, sem merkir
lykir með bláu teygjubandi og
þriggja stafa tölu, og nokkrir
vilja bláan lágan, sem merkir
eins eða tveggja stafa tölu.
Þegar opnað er, hefst
kapphlaup að skápunum. Fólk
snarar sér úr fötum og flýtir sér i
steypibaðið. Þess eru jafnvel
dæmi, að sumir séu búnir að
hneppa frá skyrtunni eða byrjaðir
að renna niður rennilásnum á
buxnaklaufinni, svo að töfin verði
sem minnst. Svo að ekki sé nefnd
jafnsjálfsögö afhöfn og að losa um
beltið. Dæmi eru þess, að menn
komi i utanyfirbuxunum einum og
með nærföt sin i tösku, enda flýtir
það stórlega fyrir.
Oftast verða sömu mennirnir
fyrstir til þess að stinga sér,
hraöhentir menn, engar vomur
eru á i morgunsárið. Þannig
gengur þetta morgun eftir
morgun allan ársins hring.
Að loknu sundinu sest sund-
fólkið svo i heitt hringker og
spjallar saman dálitla stund —
um veðrið, stjórnmálin og
viðburði af ýmsu tagi. Ragn-
heiður Bynjólfsdóttir, Guðrún
Olga, Nixon, Geir Hallgrimsson,
Glistrup og beri maðurinn i þjóð-
leikhúsinu komast þar á dagskrá,
og umræðuefnin geta jafnt verið
máttur fiskslógs til getnaðar-
varna sem oliuþrengingar
Vesturlanda, eða týndi hundurinn
frá Klaustri. Og svo vantar
auðvitað ekki léttara hjal. Þess
vegna er einn i hópnum, sem
hefur meðferðis brandarabók,
þar sem hann skráir snilliyrði er
falla, sér og öðrum til minnis. Þvi
að menn eru orðheppnir i sund-
laugunum, bæði á meðan þeir
biða eftir bláum lágum eöa bláum
háum og eins þegar þeir eru
komnir i heita kerið.
Kftir hæfilegan tima flýtir fólk
sér i fötin og hver heldur á sinn
vinnustað, hvað sem þar kann nú
að biða.
— Við tökum til starfa endur-
nærðir og sprellfjörugir, segir
einn — miklu hressari en þeir,
sem liggja sofandi i bælum.
— Við látum ekkert aftra okkur
að komast i laugarnar áður en
vinna hefst, segir annar. Það
mætti að minnsta kosti snjóa
meira en viö eigum að venjast i
Revkjavik ef laugarferð færist
fyrir, segir annar.
Svona orð segja kannski sina
sögu um það, hversu galvaskir
þeir koma af sundinu, morgun-
hanarnir i Reykjavik.
I heita kerinu: Rakel Sæmundsdóttir húsfreyja, óskar Hallgrfmsson bankastjóri og Dóra Wium banka-
ritari.
Ottó Michelsen stingur sér fagurlega til sunds. Hvernig var þaö annars: Varðhann fyrstur?
Tímamyndir:
Gunnar
Tuttugu morgunhanar á sundi. Þarna þykjumst viö bera kennsl á eftirtalda menn, taliö nokkurnveginn frá vinstri: Stefán Ólafsson verk-
fræöingur, Björn Gunnarsson, Sveinn Sæmundsson, fyrrverandi rannsóknarlögreglumaöur (meö gleraugu), Tómas Einarsson. Þórarinn
Þórarinsson, fyrrverandi skólastjóri á Eiöum, óskar Hallgrimsson, Baldur Þorsteinsson, Ottó Michelsen, Rakel Sæmundsdóttir, Dóra
Wium, Jóhann Agústsson I Landsbankanum og liklega Þorsteinn leigubílstjóri og Haraldur Hannesson hjá Hitaveitunni. En þá eru eftir sjö
andlit, sem viö þorum ekki kveöa upp úr með, hvaöa nafni skuli ávarpast ineðan morgunskiman er enn dauf.