Tíminn - 25.11.1973, Side 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 25. nóvember l!)7li
FÖRIN TIL
TUNGLSINS
PÉTUR OG LÍSA voru
eiginlega ekki óþæg
börn. Oftast nær voru
þau einstaklega góð og
ljúf, en svo kom það
fyrir stundum, að þau
voru ekki eins og þau
áttu að vera. Og það
þótti pabba og mömmu
svo leiðinlegt. Stundum
kom fyrir að þau voru
matvönd og vildu ekki
borða góða matinn, sem
mamma hafði búið til
handa þeim, og lika kom
það fyrir, að Pétur
gleymdi sér og kom of
seint inn á kvöldin- og
þegar pabbi sagði við
Lisu að hún ætti að fara
að læra, þá sagði hún
kannski: ,,Uss, æi-nei!
Ég nenni þvi ekki”.
En i kvöld voru bæði
Pétur og Lisa komin
upp i svefnherbergið
sitt og voru að horfa á
tunglið, sem skein til
þeirra inn um gluggann.
„Heyrðu Pétur”,
sagði Lisa, ,,hann hlýtur
að eiga skemmtiiega
ævi, maðurinn i tung-
linu, þvi að hann er svo
ánægjulegur og bliður á
svipinn! Og svo getur
hann séð yfir alla jörð-
ina, hvernig fólkinu
liður! Sjáðu Pétur, það
er alveg eins og hann
brosi og kinki kolli til
min”!
,,Ekki bara til
þin— til min lika”, sagði
Pétur og það var ekki
laust viðað honum þætti.
,,Þú skilur vist, að hann
kærir sig meira um litla
stráka en litlar
stelpur!”.
,,Svei — að segja
þetta, Pétur! Mér þætti
gaman að spyrja
manninn i tunglinu að
þvi. Ég held að hann
eigi skemmtilega ævi,
hann getur vist gert
hvað sem hann vill, —
siglt um loftin alla
nóttina og skoðað allt”.
En hvað var nú þetta?
Hurðin á barnaher-
berginu opnaðist, en það
var ekki mamma, sem
kom inn. Þetta var svo-
litill maður og liktist
mest eskimóanum, sem
Pétur hafði lesið um i
landafræðinni.
,,Gott kvöld, Pétur”,
sagði hann ,,Þig mundi
vist ekki langa til að
skreppa upp i tunglið
með mér. Þvi að ég ætla
þangað i kvöld”.
Pétur vatt sér fram úr
rúminu. ,,Jú, jú! Við
Lisa vorum einmitt að
tala um það. Geturðu
ekki lofað henni lika
með okkur?” — ,,Jú, ef
við gerum okkur eins
litil og við getum, þá
held ég að það takist”,
sagði hann, „Báturinn,
sem ég er vanur að fara
á til tunglsins er nú að
visu ekki nema handa
mér, en þið verðið þá að
sitja á hnjánum á mér ef
með þarf”.
,,Nú skuluð þið tygja
ykkur i flýti. En munið
að halda ykkur vel, við
verðum að fara hart, þvi
að leiðin er löng”.
Jú, vist var hann lltill,
báturinn. Það var rétt
svo, að Pétur gat holað
sér niður en Lisa varð
að sitja á hnjánum á
litla manninum skrýtna.
Henni fannst lika
öruggast að vera þar. —
Og nú þaut báturinn af
stað, upp á við og upp i
ský og Lisa hljóðaði upp,
þegar niðdimm þokan
kom allt i kring um þau.
En von bráðar komu
þau út úr skýinu, og nú
brosti tunglið aftur svo
vinalega til þeirra. Það
varð stærra og stærra
eftir þvi sem þau
færðust nær.
„Kemur þú oft til
tunglmannsins?
Heldurðu að honum þyki
gaman að við komum?”
spurði Lisa.
,,Ó já, ég er vanur að
koma þangað i hvert
skipti sem tunglið er
fullt, en ég hef aldrei
haft litil börn með mér
fyrr. Ég býst við að
tunglmanninum þyki
mjög gaman að sjá
ykkur”.
Þau fóru hraðara og
hraðara eftir þvi sem
þau komu lengra. Þau
fóru svo hart, að stjörn-
urnar dönsuðu fyrir
augunum á Pétri og
Lisu.
„Bráðum erum við
komin,” sagði litli
maðurinn. „Sjáið þið
litlu hurðina þarna i
röndinni i tunglinu? ” Jú,
þau sáu hana bæði,
Pétur og Lisa —
„Þangað förum við”,
sagði maðurinn. En
dyrnar voru ekki eins
litlar og þeim sýndist
Þær voru svo háar, að
börnin reigðu sig til þess
að sjá efst.Þarna stirndi
alls staðar á silfur. —
Það hluta að vera mána-
silfur, hugsaði Pétur.
„Nú verðið þið að
heilsa fallega”, sagði
maðurinn, sem hafði
flutt þau. Og hugsið
ykkur - þarna stóð
maðurinn i tunglinu,
svo bliður og góður,
alveg eins og þegar þau
sáu hann neðan af
jörðinni. Og Pétur
hneigði sig og Lisa
hneigði sig eins og þau
kunnu bezt.
„Nei, en gaman”,
sagði maðurinn i tungl-
inu, „Er sem mér
sýnist, að það séu komin
til min tvö mannabörn
að heimsækja mig?”
„Elsku góði tungl-
maður, lofaðu okkur að
gægjast niður á jörðina
— og segðu okkur svo
hvað þú ert að gera á
kvöldin, Leiðist þér ekki
að vera alltaf hérna,
svona aleinn?”
Þá hló maðurinn i
tunglinu. „Ó nei, börnin
min. Ég hef svo mikið
að gera, og svo er það
svo gaman að horfa
niður á jörðina og sjá
hvað börnin eru að gera.
„Æ, lofaðu okkur að
sjá”, sagði Pétur
„Ég ætla þá fyrst að
blása burtu þoku-
skýjunum þarna svo að
þið sjáið betur”, sagði
tunglmaðurinn. Og svo
blés hann svo að þokan
hvarf, eins og dögg fyrir
sólu. Og þarna sáu þau
jörðina og allt fólkið
„Sjáið þið”! sagði
maðurinn i tunglinu,
„þarna er fátækt
heimili. Mamma er að
sjóða kvöldgrautinn, en
annar matur er ekki til.
Sjáið þið hvað börnin
eru glöð fyrir þvi að
eiga að fá matinn? í
gærkvöldi urðu þau að
hátta matarlaus og mér
fannst svo sárgrætilegt
að sjá það. En i dag
fengu þau bæði mjöl og
grjón og nú verða litlu
magarnir á þeim
báðum saddir”.
Pétur og Lisa sáu von-
glöðu andlitin á börn-
unum, og nú mundu
þau, hve afundin og súr
þau voru stundum sjálf,
þegar mamma kom með
graut handa þeim. Bara
að maðurinn i tunglinu
hafi ekki séð það lika!
Það er ekki gott að vita.
„En þessi maður, sem
situr þarna og er svo
raunamæddur? ” sagði
Pétur. „Hefur eitthvað
leiðinlegt komið fyrir
hann?”
„Þið " getið spurt”,
sagði tunglmaðurinn, en
þessi maður er ungur
kennari og hann langar
svo til, að öll börnin,
sem hann kennir, kunni
vel lexiurnar sinar og
læri mikið. En i dag var
það ekki nema tæpur
helmingur af börnunum,
sem kunnu sæmilega, og
sum þeirra voru óþæg og
hortug i þokkabót. Ég
veit ekki hvort ég á að
þora að segja ykkur það,
en einn af stóru strák-
unum hafði stritt litlum
strák af þvi að hann var
haltur, og ein af stelp-
J1

□
Sjálfvirki ofnkraninn
Ný gerö- öruggureinfaldur-smekklegur
Kraninn meó innbyggt þermóstat er hvildarlaust á
verói um þægindi heimilisins, nótt og dag afstýrir hann
óþarfa eyóslu og gætir þess, aö hitinn sé jafn og
eólilegur, þvi aó hann stillir sig sjálfur án afláts eftir
hitastigi loftsins i herberginu. Fyrir tilstilli hans þurfiö
þér aldrei aó kvióa óvæntri upphæö á reikningnum, né
þjást til skiptis af óviöráöanlegum hita og kulda i eigin
íbúó, af þvi aö gleymdist aó stilla krana eöa enginn var
til aó vaka yfir honum.
Samband íslenzkra samvinnufélaga
Innflutningsdeild
Sambandshúsið Rvík sími 17080