Tíminn - 24.02.1974, Blaðsíða 8

8
TÍMINN
Sunnudagur 24. febrúar 1974.
Ali
MacGraw
— engin hlutverk,
en ný ástarsaga
Ali MacGraw, 33 ára stúlkan úr
kvikmyndinni „Love Story” er
ekkert afburða fögur, en hún hef-
ur eitthvað við sig. Hún er stúlk-
an, sem vildi ekki verða fræg.
Þegar hún varð það, var hún 31
árs gömul, og raunverulega of
gömul.
Nú er hún aftur að finna sjálfa
sigeftirtvö stormasöm ár. Henni
tókst að yfirstiga erfiðleikana,
sem næstum voru búnir að eyði-
leggja lif hennar: Einkalif
mitt er svo margslungið að ég get
ekki lengur fundið lausn á vanda-
málunum”, sagði hún i sumar.
Nú horfa málin öðru visi við.
Hún er gift kvikmyndaieikaran-
um Steve McQueen, sem hún
byrjaöi að vera með fyrir alvöru i
kvikmyndinni „The Getaway”.
Hún var áður gift kvikmynda-
framleiðandanum Bob Evans.
Það andar ennþá köldu á milli
þeirra, og Bob Evans hefur not-
fært sér sambönd sin innan kvik-
myndaiðnaðarins til að gera
fyrrverandi konu sina atvinnu-
lausa. Hún hefur ekki leikið i
kvikmynd siðan hún lék i mynd-
inni „The Getaway”. En meðan
hún hefur son sinn og Steve
McQueen, gefur hún allri frægð
langt nef.
Ali MacGraw vildi nefnilega
aldrei verða kvikmyndastjarna.
Hún var orðin 31 árs, þegar hún
varð heimsfræg fyrir leik sinn i
kvikmyndinni „Love Story”. Mér
finnst gaman að leika i kvik-
myndum, segir hún. Það er
skemmtileg vinna, en þetta er
heldur ekkert annað en vinna. í
tiu ár var Ali ljósmyndafyrir-
sæta.
Þegar leikstjóri kom auga á
hana og spurði hvort hún vildi
ekki verða leikkona, sagði hún: —
Ég held að ég sé ekki nógu falleg
til þess, og ég hef aldrei lært að
leika. Ef þér hafið löngun til að
prufumynda mig, verður það að
vera i morgunveröarhléinu, þvf
að ég verð aö vinna mér inn pen-
inga, ef ég á að geta borgað reikn-
ingana mina. ___
Það gerði mig veika
Eftir leik sinn i „Love Story”
varð hún heimsfræg, og gegn
vilja sinum hreifst hún með. — En
ég vildi gjarnan leika i þessari
mynd, vegna þess að sagan hreif
mig eins og svo marga aðra, sem
hafa lesið hana, segir hún. Ég er
alveg viss um að ég hefði misst
allt taumhald á sjálfri mér, ef ég
hefði upplifað alla þessa frægð 20
ára gömul. Ég hefði tekið þetta
allt svo alvarlega og eyðilagt lif
mitt.
Hún var með báða fætur á jörð-
inni og tók öllum látunum með
stakri ró. Það gerir hún ennþá og
litur alltaf björtum augum til
framtiðarinnar: — Það er i raun-
inni undarlegt, en ég veit eldrei^
hvaðég mun taka mér fyrir hend-
ur næsta mánuð, hvað þá heldur
næsta ár. Maður á að lifa fyrir
daginn i dag en ekki fortiðina og
heldur ekki framtiðina. Við verö-
um að láta hverjum degi nægja
sinar þjáningar og segja: — En
hvaðþetta erdásamlegur dagur i
dag.
Hún hefur ekki komizt hjá þvi
Ali MacGraw er hamingjusöm i slnu nýja hjónabandi
að vera bendluð við þekkta og
óþekkta menn: — Það er þetta i
sambandi við kvikmyndalifið,
sem ég þoli ekki. Ég á langan
lista af mönnum, sem sögusagnir
hafa bendlað mig við.
Ali MacGraw eignaðist soninn
Joshua,skömmu eftir að hún fékk
verölaunin fyrir leik sinn i mynd-
inni „Love Story” og henni finnst
sjálfri, að hún heföi ekki getað
tekizt á hednur þá ábyrgð, sem
fylgir þvi að eiga barn, fyrir tiu
og jafnvel fimm árum siðan. En
núna, þegar hún var 31 árs, var
hún ánægð: — Þegar maöur horf-
ir á barnið, getur maður ekki
komizt hjáþvi að trúa á guö.
Svona kraftaverk geta mennirnir
ekki gert sjálfir. En Joshua fædd-
ist fyrir timann, vegna þess að ég
þurfti I tima og ótima að gera
auglýsingar fyrir „Love Story”.
Ali MacGraw er svo róleg núna,
að hún getur brosað að öllum
sögusögnum: — Ég er tilneydd til
að segja fjölskyldu minni, að ef
hún heyri eitthvað, sem ekki er
sagt af mér sjálfri, skuli hún ekki
trúa þvi.
Nú hefur hún lært þaö að leiða
allar sögusagnir hjá sér og það
sama gera vinirnir. — Ég á ekki
marga nána vini, en þeir fáu, sem
ég á, hafa verið vinir minir sið-
ustu tiu árin.
Elskar að teikna
Ali McGraw veit, að þann dag,
sem ekki er lengur þörf fyrir hana
i kvikmyndaiðnaðinum.getur hún
snúið sér aftur að fyrri störfum.
Foreldrar hennar eru listmálarar
og hún er góður teiknari. Þegar
hún hættir að fá tilboð um leik i
kvikmyndum, snýr hún sér strax
að málaratrönunum. Henni finnst
gaman að leika, en henni finnst
lika gaman að mála, og hún hefur
mikinn áhuga á listum.
Og svo hlær hún að öllu saman
og segir: — Þetta var eins og
dásamlegt ævintýri, meðan á þvi
stóð.
( þýtt — kr)
LISTASAFN ASÍ
Að kyssa fagra konu er háð
þeim ósköpum, að maður sér
hana ekki meðan maður er að
kyssa hana, svo að það má
kannski einu gilda, hvort hún er
gyðja eða herfa. Hve oft rekum
viö ekki augun i setningar eins
og kjarni verksins o.s.frv.
I grein um Jón Stefánsson,
sem birtist 1941 I Timariti Máls
og menningar; talar Þorvaldur
Skúlason um „óþreytandi leit að
óbrotnu, sterku og tildurslausu
formi og þá viðleitni til að ná inn
að innsta kjarna verkefnanna”
og kveður það einkenni allra
beztu málara nútimans. Hug-
detta Demokritosar um kjarn-
ann ætlar að verða æði lifseig.
Þessar vangaveltur eru ekki svo
óeölilegar, þegar maður leiðir
hugann að sivaxandi áhugaleysi
fyrir sjálfu myndrúminu. Það
er eins og hlutirnir ætli að
dúndra saman, þangað til allt er
fariö i graut i hausnum á fólki.
Ef við hættum að gefa gaum
að þvi gildi, er sviðið sem slikt
einsamalt hefur, þá er viðbúið
að allt skreppi óþarflega sam-
an. Galdur myndbyggingar
verður ekki skilinn áreynslu-
laust. Slzt af öllu skal þó nokkur
lattur þess að kynna sér þann
heim, þvi svo vissulega er þaö
heill heimur út af fyrir sig,
gæddur sinum sérstöðu töfrum.
Og um sterka, ismeygilega
myndbyggingu gildir svipað og
vandað verk, að hún talar sinu
eigin, upprunalega, kynngi-
magnaða máli. Er ég hugsa til
námsáranna, óar mér við þeirri
óbilgirni, er vart verður I og
með, að ætlast til að alþýða
manna sé undir eins heima i
hinum margbrotna hugsana-
gangi sjálfs málarans. Það út-
heimtir tima, þolinmæði og
sjálfstæða athugun að komast
niður I lögmálum myndrænnar
byggingar.
Annars ætti að eftirláta bók-
menntamönnum og gagnrýn-
endum á skáldskap svona hug-
leiðingar, því að fáir standast
þeim snúning, er fjallað er um
myndvisi, myndmál eða hvað
það heitir,og verður seint hafður
af þeim sá heiður að ná æfin-
týralegri hæð i hugmyndaflugi á
þessu sviði, en þvi er nú verr, að
þeir hafa „svo litið vit” á
málaralist.
A sýningu Listasafns ASÍ,
sem nú stendur yfir, er það
hugsunin, sem er vettvangur-
inn. í fremri stofunni eru upp-
stillingar, sem munu raunar
flestar hafa verið með I siðustu
upphengingu. í innri stofunni
eru nýjar myndir. Kannski er
„Gamla búðin” hans Gunnlaugs
Schevings stef i svanasöng
skyldra meistara. Þetta ein-
kennilega, magnþrungna verk
með sinum koppum og kirnum
og allskyns varningi, sem aura-
litið almúgafólk valkókar
feimnislega kringum, virðist i
hugarheimi málarans hafa ver-
ið áþekkur veruleiki og selta i
opnu sári. En þótt atvikin sæmi
þannig Gunnlaug þeirri vegtyllu
að lýsa upp sýninguna, stendur
þó engan veginn i járnum hjá
félögum hans. En þar er það
sem sagt hugsunin, sem er vett-
vangurinn. Mynd Veturliða sýn-
ir okkur hugþekkari hliðina á
listgáfu hans, en hann er annars
ekkert ginnkeyptur fyrir þvi að
vera „pen”. Mynd Valtýs virð-
ist mér vera non-figúratif, þótt
lýriska abstraktsjónin eins og
ambri i vöggunni. Form Sverris
Haraldssonar er margbrotið
og sumu glutrar hann niður, en
þar sem hann missir ekki fót-
anna i allskyns smáatriðum,
nær hann vissum mystiskum
áhrifum, sem að minnsta kosti
sum hver næðust vart með öðr-
um hætti. Hjá Hafsteini Aust-
mann er einnig smáger mynd-
bygging, þótt skoða verði mynd
hans öðruvisi en myndir
Sverris. Þá er mynd Kristjáns
Daviðssonar „Enn syngur vor-
nóttin” ekki siður margbrotin,
án þess að vera nokkur lausa-
mjöll, og þá mynd má heldur
ekki skoða hvorki á sama hátt
og mynd Sverris né Hafsteins.
Þó er öllum þessum myndum
eitthvað sameiginlegt i stórum
dráttum. Abstraktmynd Gunn-
ars S. Magnússonar er snöggt-
um skárri en Oslóar-myndin,
miklu heilli i forminu. Mynd
Hreins Friðfinnssonar er sym-
metria,og þótt maður hafi gam-
an aíjsvo langt sem það nær, þá
er eins og allt hripi úr manni.
Fólk, sem á leið um Laugaveg-
inn, ætti ekki að setja sig úr færi
að njóta næðis stundarkorn i
Listasafni ASl i húsi Alþýðu-
bankans.
Þórsteinn Þórsteinsson
„Enn syngur vornóttin” eftir Kristján Daviðsson.